Friends, that is what they used to call it

Met een lange zucht had de poes zich uit haar nest geheven, had ze haar vacht uitgeschut en was ze het ochtendlicht al fronzend tegemoet gelopen. Vandaag beloofde weer een andere zware dag, voelde ze haar maag al rondes draaien bij het idee haar vriendinnetjes te moeten spreken. Nou was vriendinnen misschien wel een beetje overdreven als je het haar vroeg, zij wist net zo goed als geen ander dat ze elkaar zo zouden laten vallen wanneer het ook maar lichtjes er naar kleurde. Zo iemand was Heatherpaw wel. Maar goed, as the strongest of the bunch, was het meer dan gewoon dat de drie met elkaar optrokken, met wie zouden ze anders om moeten gaan? Snailpaw? Met een kleine kopschud beantwoorde het poesje haar eigen vraag, nee, die tijd was ze allang voorbijgegaan. Die vreemde vogel was ze allang te boven gelopen. Nee zij behoorde tot de betere, ze hoefde en kon niet omgaan met katten zo laag als dat, niet meer. Dus als je het zo bekeek, was het alleen maar logisch dat ze omging met de andere Heather's, vriendschap was toch overrated.

[Jaggedpaw]

Het waterig zonnetje dat zich op zeldzame momenten liet zien, stond op dit moment aan de hemel en scheen recht in zijn ogen waardoor hij wakker werd. Zijn vader was de vorige avond op patrouille gegaan en zou waarschijnlijk geen vroege training wilde doen, dus Jaggedpaw verwachtte dat hij het een beetje rustig aan kon doen. De kater kwam overeind, rekte zijn spieren uit en voelde tot zijn tevredenheid dat de ontwikkeling in zijn lijf duidelijk op gang begon te komen. Waar zijn schouders eerst nog wat fragiel en mager waren, begonnen zich daar nu krachtige spieren te ontwikkelen en breder te worden. Eerst hadden zijn spieren heel veel pijn gedaan door wat ze te verduren kregen, maar uiteindelijk was Jaggedpaw gewend geraakt aan de zware trainingen van zijn vader en was hij er zelfs naar uit beginnen te zien. De kater liep naar buiten, waar zijn blik zich automatisch trok naar een knappe poes met een zwarte vacht en groene ogen. Vroeger bijna één van zijn beste vriendinnen te noemen, nu iemand die hij nauwelijks nog terug kende. Ze had één of ander clubje opgericht met een paar andere katten waar hij geen fan van was en sindsdien was hun vriendschap verwaterd. “Ben je op zoek naar je irritante, verwaande clubje van kakelende kippen? Want die zijn niet meer in het kamp,” zei hij op een sarcastische toon tegen haar terwijl hij langs haar ging en zijn staart expres half in haar gezicht liet zwiepen. Als zij het zo wilde spelen, dan kon hij dat ook.