Know what to expect

In dit seizoen was de lucht altijd  grijs gekleurd. Of het nu licht of donker was, het was altijd grijs. Saaie, stomme grijs. De kleur die ook sommige delen van haar vacht bedekte. Grijs was zo stom, de kattin had liever de mooie sterrenhemel kunnen zien of tenminste toch een blauwe lucht overdag. Zelfs al hield de poes totaal niet van de dag, het was toch mooier dan een simpel bewolkte lucht. Maar die dagen zijn gepasseerd, en nu moest ze er maar mee leven, zelfs als elke seconde een regenbui uit de lucht kon vallen. Zij kwam net terug van wat rond te hebben gelopen in de twoleg place. Ze was er ook in geslaagd een kleine muis te pakken die net een riolering in wou kruipen. Ach ja, dat was daarstraks gebeurd en het ging nu over… Nou ja, nu. De poes trippelde langs, ging even zitten en begon wat te knabbelen aan de muis. Ze zat daar in de schaduwen, en vanuit de schaduwen zag ze een rode young-one staan. De kattin staarde er gnieperig naar tijdens het eten, ze vertrouwde die niet helemaal.


+Aura

Aura wierp een blik op de grijze hemel boven haar, die indiceerde dat het ging regenen of dat het in elk geval een koude dag ging worden. De bloedhete dagen waren gelukkig voorbij en al was Aura geen fan van de kou, toch vond ze dat beter dan de hele dag zwoegend door de warmte te moeten gaan. Als ze het echt koud begon te hebben, zou ze wel een flink stuk door het territorium rennen. Dat zorgde er immers altijd voor dat ze het weer warmer kreeg. Aura wierp een blik naar opzij en net toen ze uit het kamp wilde gaan, viel haar blik op een kattin die naar haar aan het kijken was. Ze zat geborgen in de schaduwen en enkel haar rode ogen verrieden dat ze er was. En die ogen waren gefixeerd op Aura. Ze keek op een haast wantrouwende manier naar Aura en de young one kon het niet laten om haar een sinistere grijns toe te werpen. “Is er soms een probleem, Zmeura?” vroeg ze emotieloos aan de kattin nadat haar glimlach weer even snel verdween als dat het gekomen was. Ze wist dat ze als dochter van Brat zijnde niet bepaald een hoge reputatie had binnen de Elite, maar dat hoefde voor haar ook helemaal niet. Ze had haar moeder en de rest van haar familie en dat was voor haar goed genoeg. Wat de rest van haar dacht, kon haar gestolen worden.

De grijze lucht maakte de sfeer extra duister, nog duisterder dan het al was. Ze zat verstopt in de schaduwen waar enkel haar felle rode ogen haar konden verraden. De young-one had haar opgemerkt en vroeg of er een probleem was en de kattin bleef haar alleen maar aanstaren tot ze wat besloot te zeggen. “Ach klein kindje, er is altijd een probleem”. Ze trok wat met haar oor en wikkelde haar zeer dikke staart wat beter rond haar lichaampje. “En jij hoort je daar niet mee te bemoeien”, zei ze nog met een kleine grijns. Dat is wat ze allemaal zeggen- Curiosity killed the cat. En als deze young-one niet snel even zou ophoepelen in plaats van te vragen naar problemen, dan zou ze er wel snel geweest zijn. De kattin nam nog een hapje van haar muis maar wendde haar blik niet van de ander af. Ze moest voorbereid zijn op elke actie van dat kind. Want de meest onverwachte acties kwamen altijd uit diegene waarvan je het niet zou verwachten.

“Dat hoeft niet altijd zo te zijn,” begon Aura op een kille toon. “Soms worden er ook problemen opgezocht waar er geen problemen zijn.” Het was niet duidelijk of ze daarmee het gedrag van de kattin indiceerde of niet, maar Aura was ook niet van plan om dat verder toe te lichten. Een lage grom ontstond in haar keel toen er een lichte dreiging uit leek te gaan van de kattin tegenover haar en Aura trok met haar oortje, haar groene ogen duidelijk weergevend dat ze niet onder de indruk was van wat Zmeura dan ook probeerde. “Ik ben niet diegene die zich als een lafaard verschuilt in de duisternis en staart naar anderen zonder iets te zeggen, maar laten we vooral doen alsof er niks aan de hand is,” zei ze op een kille toon naar de ander, waarbij er een kleine grijns om haar lippen kwam. Als Zmeura dacht haar te kunnen intimideren met een paar woorden, dan had ze het mis. Aura zou voor niemand buigen binnen de Elite. Voor helemaal niemand.

De ander noemde haar een lafaard omdat ze simpelweg al ademde, vermoedde dat ze problemen zocht. Maar zij zocht geen problemen, ze zocht enkel wat rust, en dat zou ze niet vinden met deze young-one hier in de buurt. Haar nekharen zaten lichtjes overeind maar veel reactie gaf ze niet, en ze werd ook niet boos. De zwarte kattin bleef gewoon kalm, stond recht op en liep rondjes rond de rode poes.  “Ik ben gewoon iemand op de achtergrond. Veel problemen zal je bij mij niet vinden, en ik wil ook geen problemen veroorzaken of zoeken”, mauwde ze. Het was allemaal waarheid~ niemand zag haar echt staan en haar naam werd bijna nooit gefluisterd; ze was net een geest hier. Problemen zocht ze niet. Enkel rust in de schaduwen, maar daarmee vertrouwde ze ook niemand hier. In de Elite was het nu eenmaal ieder voor zich en dat kon niet zo snel veranderd worden. “Maar… Als jij problemen zoekt… Dan kan ik je er wel wat geven”, fluisterde de tortie nog met een grote grijns, maar die was niet zichtbaar voor de ander omdat ze haar rug al naar haar toe had gekeerd na wat rond haar te hebben gelopen. Haar klauwen staken al uit haar poten; ze was helemaal voorbereid. Veel verwachtte ze ook niet van een young-one, maar you never really know.

“Iemand op de achtergrond mijn reet,” beet ze Zmeura toe. “Als je je echt op de achtergrond liet verdwijnen, dan zou je je mond tegen me hebben gehouden.” Aura was niet bepaald onder de indruk van het feit dat Zmeura al member was en zij nog niet, noch van het feit dat Zmeura dacht te intimideren door rondjes om haar heen te wandelen. Ze wist echter beter dan te gissen dat de kattin niks ging doen en dus hield ze haar strak in de gaten, al bewoog ze haar kopje niet mee met de bewegingen die Zmeura maakte. Dat gunde ze de kattin niet. Ze trok kort met haar oortje toen Zmeura aangaf dat ze haar wel wat problemen kon geven als ze die wilde hebben en kort schoten haar klauwen uit haar hulzen. Toen maande ze zichzelf tot kalmte. Ze wist dat ze midden in het kamp was, maar ze wist ook dat de anderen niet zouden ingrijpen als ze het gevecht zelf op zou zoeken. In de Elite moedigden ze dat soort gevechten juist aan en Aura wilde niet op de hulp van haar familie bouwen, al wist ze dat die wel zouden ingrijpen als er iets zou gebeuren. “Ik zoek geen problemen,” zei ze op een emotieloze toon tegen de kattin. “Maar ik zal niet terug deinzen als je me zonder reden een probleem wilt geven. Neem dat maar van me aan.” Als ze nu al bang zou zijn van een member, dan zou het voor haar later onmogelijk zijn om Orchis van zijn troon te stoten en aan haar moeders zijde te staan. Ze moest sterk blijven, ook nu.

En opnieuw brabbelde de poes wat onzin uit, het was niet erg prettig voor haar oren om te horen. Ze wilde zich oh zo graag bewijzen; bewijzen dat ze niet bang was, dat ze zo stoer was; maar niemand was echt stoer. Ze waren allemaal ergens wel bang, zelfs zij. En eerlijk gezegd; de zwarte kattin zat altijd wel op de achtergrond. Het waren alleen irritante katjes zoals zij die haar kwamen ‘bezoeken’. “Je weet toch dat je niet altijd zo sterk kan blijven hmm?”, vroeg de tortie en keek om naar de rode young-one met haar rode ogen, waarna ze zich omdraaide zodat ze met haar gezicht naar haar toe gericht stond. Haar klauwen zaten nog altijd uit haar hulzen; moest dat klein kind iets van plan zijn. Het enigste wat de kattin echt deed was wachten op het juiste moment, wachten op het goede moment om de Elite ondersteboven te draaien, maar het ging allemaal om geduld.

Aura ontmoette de rode ogen van de kattin voor haar met haar groene blik. Als Zmeura dacht dat ze Aura bang kon maken met een paar loze woorden, dan zou ze nog wel eens van een koude kermis thuis kunnen komen. Aura was de dochter van Brat, leader van de Elite. Als er één kat niet geacht werd om angst te tonen in het bijzijn van anderen, dan was zij het wel. Dat zou haar moeder niet leuk vinden, al zou ze het Aura wel vergeven en was Aura er vrij zeker van dat haar moeder haar wel bij zou staan mocht het hier uit de poot lopen. Ze was echter niet zo’n moederskindje dat constant rekende op hulp van haar moeder wanneer het feit dreigde te lopen en dus hief ze haar kopje wat hooghartiger op toen Zmeura haar vraag stelde. “En waarom zou ik dat niet kunnen?” vroeg ze uitdagend aan de poes, haar klauwen diep de grond in borend.

Het enigste wat de young-one wilde was uitdaging. Maar uitdaging was niet altijd het antwoord, en als ze zo verder zou gaan met iedereen uit te dagen, dan zou ze al snel vallen, zelfs als er leidersbloed door haar aderen stroomde. De uitdrukking op de kattin haar gezicht bleef serieus, een koude, strakke blik in haar rode ogen en haar oren netjes rechtop. Er zat geen emotie in de vinden op dit moment. “Geloof me, of geloof me niet…”, begon ze zacht. “Maar als je zo verder doet dan val je binnen de kortste keren in elkaar”. Niet elke kat kon altijd sterk blijven. Iedereen viel wel eens, zijzelf ook. En het lag echt aan het feit ofdat ze weer konden rechtkomen van te vallen of ze echt sterk waren, maar dat had deze rode poes hier nog duidelijk te leren. In de Elite ging het niet alleen over 'ieder voor zich'. Het ging ook om de kracht goed op te stapelen zodat je ze goed kon gebruiken. Dat je kon rechtopkomen als je eens hard was gevallen, of het nu letterlijk was of niet. Tja.

Zmeura besloot om dezelfde woorden te herhalen die ze eerder had gesproken, al leken ze niet helemaal op elkaar. Ze waren in Aura’s oren nog altijd even onduidelijk en een verveelde blik was in haar ogen te bespeuren terwijl ze de ander op een minachtende manier aankeek. “Dat klinkt al even onduidelijk als de opmerking die je daarnet maakte,” gromde ze naar de ander. En misschien moest ze de duidelijk gestoord zijnde kattin gewoon de rug toekeren en verdergaan met haar dag, maar er was iets in de woorden van de kattin dat haar nieuwgierigheid opwekte. En als Aura’s nieuwsgierigheid eenmaal was opgewekt, dan moest ze het weten ook. “Wat laat jou afleiden aan mijn gedrag dat ik binnenkort in elkaar zal storten?” Ze keek de ander een tikkeltje cynisch aan, omdat ze het nog altijd vergezocht vond om iets aan te nemen van een kattin die het normaal vond om anderen te bestuderen vanuit de schaduwen en cryptische woorden te spreken zonder zichzelf te verduidelijken.

Ze zag hoe beiden verwarring en nieuwsgierigheid bloeiden in het diepe van de poes tegenover haar. Misschien was haar blik wel emotieloos, maar in het diepste was er altijd een accentje te vinden. En dat accentje noemde je lichte emotie die vermengd is met neutraalheid. “Als je slim genoeg bent dan zal je wel weten waarom”, begon ze. “Alles dat je nodig hebt is een beetje denkwerk”. De katten hier hadden een brein; dan moest je die ook gebruiken. De tortie zou haar nooit een deftig antwoord geven, want voor iedereen was het anders. Ze wist veel, maar niet alles, zelfs als ze dat zou gewild hebben. Misschien zou het kind dan ontdekken dat ze haar niet bang wilde maken; maar haar wilde ‘waarschuwen’. Die waarschuwing gelde wel niet alleen voor haar, maar het was een begin. Het was voor iets veel groters. En in het algemeen, elk emotieloos kind viel op een dag erg hard neer. Het was algemene knowledge.

De volgende woorden die Zmeura sprak, waren niet bepaald gemakkelijker te ontcijferen. Aura keek de kattin tegenover haar even met een lege blik aan, zich afvragend of de kattin soms iets wist wat ze nu niet wilde zeggen. “Denk je niet dat het soms veel handiger is om er gewoon mee voor de dag te komen wat je echt wilt zeggen dan steeds te spreken in raadsels?” vroeg Aura op een licht cynische toon aan de ander, al kon ze niet ontkennen dat er een hint van nieuwsgierigheid in haar blik was ontstaan. Hoewel de kattin voornamelijk in raadsels sprak, was het ook wel zo dat ze Aura op de één of andere manier wel wist te integreren. En dus bleef ze de ander afwachtend aankijken, al verwachtte ze niet echt antwoord van de kattin. Ze bleef maar gewoon bij het feit dat het een rare vogel was.