What do you want?

De bezoekjes van zijn moeder werden steeds minder en waren steeds korter. Ze gaf hem snel wat melk en dan was ze alweer weg. Ze keurde hem verder geen blik waardig, luisterde niet naar wat hij te zeggen had en leek constant met haar gedachten ergens anders te zijn. Hij had om haar aandacht te trekken één keer zijn poot verplaatst zodat hij haar een halve stamp tegen haar buik gaf en ze had kwaad naar hem gesist, haar oortjes naar achteren gevouwen en een woeste blik in haar blauwe ogen die hij onmogelijk van haar geërfd kon hebben. Eigenlijk leek ze met haar grijze pels, blauwe ogen en kleine postuur helemaal niet op hem. Dat wilde dus zeggen dat hij op zijn vader moest lijken of op iemand anders in de familie, maar tot dusver had hij nog geen kans gekregen om het aan haar te vragen. Snakekit zuchtte mismoedig en keek om zich heen, zijn blik op zijn omgeving richtend. Hij vroeg zich af hoe in StarClan’s naam nog meer dagen ging slijten in deze stomme nursery. Hij was niet per se fan van het worden van een apprentice, maar alles was beter dan dit. Zijn groene ogen bleven kort hangen op een kitten die net zo goed een nestgenoot van hem had kunnen zijn met zijn zwarte pels en groene ogen. Misschien was hij dat ook wel. Snakekit trok zijn oortje naar achteren bij het idee en wendde zijn blik af van de kitten. Nee. Met een schuin oog keek hij weer naar de kitten en zag dat diens groene blik nu ook op hem gericht was. “Wil je van moeder ruilen?” was het eerste wat sarcastisch uit zijn bekje kwam, bij wijze van begroeting.

De blikken van de twee kittens ontmoetten elkaar. Snakekit merkte op dat de kitten tegenover hem al even gevoelloos naar hem kon kijken als dat zijn moeder dat kon en hij probeerde de blik te kopiëren, wat naar zijn idee aardig goed ging. De kitten keek even over zijn schouder naar waar zijn moeder moest liggen, richtte zijn blik toen weer op Snakekit en liep hem straal voorbij. En Snakekit zou dan ook met zijn ogen gerold hebben en de kitten genegeerd hebben als hij niet had gezien in welke richting de kitten ging. Naar buiten. Snakekit keek kort over zijn schouder naar de richting waar de zwarte kitten naar had gekeken, maar draaide zich algauw weg en volgde de kitten mee naar buiten. Hij versnelde zijn pas wat zodat hij langs de kitten liep en merkte op dat ze allebei ongeveer even groot waren. Met hun zwarte pelzen en hun bijna identieke ogen hadden ze net zo goed broers kunnen zijn. Snakekit duwde die gedachte uit zijn kopje en keek de ander aan. “Zin om iets rebels te doen?” vroeg hij op een haast uitdagende toon aan de ander. De kitten leek hem niet bepaald het vrolijke type dat zin had om op avontuur te gaan, maar eerder het rebelse type dat wel wat regels wilde breken. En liet Snakekit daar nu net de uitgerekende kitten voor zijn om dat te willen doen.

Snakekit merkte op aan de reactie van de ander dat zijn woorden de interesse trokken. Hij had geen zin om weer de hele tijd in de nursery te zitten en uitgenodigd te worden voor een spelletje. Zijn gedachten gingen kort naar Sunkit. Hoewel hij het met de andere kittens maar vervelend vond als zij hem benaderden, vond hij dat met haar niet zo heel erg. Voor haar had hij, net als bij Snappingturtle, zijn muren even kort laten zakken. Hij wist niet of hij dat een tweede keer zou doen, maar daar moest hij nu niet te veel over nadenken. Nee, hij moest zich nu concentreren op de kitten voor hem en het voorstel dat hij ging doen. “Zin om het kamp uit te glippen?” vroeg hij op een nonchalante toon. Hij negeerde het feit dat Snappingturtle dat waarschijnlijk niet goed zou vinden als hij zou weten wat Snakekit van plan was. Zijn eigen moeder gaf geen zier om hem, dus die maakte het niet veel uit. Maar hoe zou de kitten tegenover hem erover denken?

Snakekit voelde hoe zijn mondhoeken zich kort omhoog drukten toen hij de kleine grijns bij de ander opmerkte. Ook al was er één kat in het kamp die hij liever niet wilde teleurstellen, was dat ook weer geen reden genoeg voor hem om geen rebelse acties te ondernemen. Hij was de nursery beu en hij was de kittens daar ook voor heel even beu. Dat Clawkit met hem mee wilde gaan buiten het kamp kwam voor hem enkel voordelig uit. Clawkit vroeg waar ze het beste konden ontsnappen en Snakekit liet zijn blik door het kamp dwalen. Het kamp werd afgeschermd door dennenbomen en braamstruiken. Onder de braamstruiken door kruipen zou riskant zijn, maar het leek hun enige optie te zijn als ze niet door de tunnel wilden gaan en kans liepen om betrapt te worden. “Daar?” vroeg hij dan ook aan de zwarte kitten naast hem, waarna hij met zijn staart in de richting van de braamstruiken wees. “Ik denk dat we er wel onder kunnen kruipen, al zal het niet de meest fijne optie zijn.” Hij haalde zijn schouders op. “Een ander alternatief is om door de tunnel te gaan, maar je zal zien dat er dan net iemand in die richting kijkt en ons avontuur al stopt voordat het goed en wel begonnen is.” De keuze was dus aan Clawkit.

Clawkit koos ervoor om onder de braamstruiken door te willen kruipen en Snakekit stemde in met dat idee. Hij ging naast de kitten op zijn buik liggen zodat hij onder de braamstruiken door kon kruipen en vloekte binnensmonds toen hij voelde hoe enkele stekels door zijn huid heen prikten. Hij verwachtte echter niet dat het heel ernstig zou gaan bloeden als zijn huid open zou liggen en dus zette hij door. “Sneller,” siste hij naar Clawkit toen hij stemmen achter hun hoorde en met zijn achterpoten duwde hij zichzelf krachtig vooruit. Nadat hij nog één hele gemene steek voelde in zijn huid en er een prikkend gevoel achterbleef, had hij zich eindelijk onder de braamstruiken gewerkt en stond hij aan een soort van helling. Hij liet zijn kleine klauwen uit hun hulzen gaan en vastberaden begon hij de helling op te klauwen. “Dit is zo veel beter dan in de nursery wachten totdat er iets gebeurt,” zei hij op een zachte, maar licht enthousiaste toon over zijn schouder tegen Clawkit.

Snakekit zag aan het bloed dat door de vacht van Clawkit druppelde dat hij er ook niet ongeschonden vanaf was gekomen. Hoewel de doorns bij hem ook diep in zijn vel waren gedrongen, was het niet zo dat het bloed echt van zijn pels droop en Snakekit keek even op een manier naar Clawkit dat zorgelijk moest zijn, maar al snel wendde hij zijn blik weer af. Zo lang de kitten hier niet stuiptrekkend op de grond zou liggen, zou het allemaal wel meevallen. In zijn achterhoofd behield hij echter het plan dat hij de zwarte kitten in de gaten zou houden, gewoon voor het geval dat. Een grijns was om de lippen van Clawkit gekropen en Snakekit’s mondhoeken gingen ook omhoog, al drukte hij zijn blijdschap nog niet zo uit zoals Clawkit dat deed. “Die kant,” zei hij en hij knikte maar een bepaalde richting op terwijl zijn kleine pootjes al in gang kwamen. “Misschien kunnen we al proberen een prooi te vangen,” stelde hij voor aan Clawkit. “Of heb jij soms andere ideeën?” De kitten zei meestal niet veel, dus Snakekit verwachtte nu niet bepaald een spraakwaterval. Maar wie weet waar de kitten nog mee kon komen aanzetten; misschien zou hij Snakekit wel verrassen!

Clawkit leek wel in te stemmen met zijn idee en hoewel zijn mondhoeken zich slechts kort omhoog drukten, begonnen Snakekit’s ogen te glimmen van opwinding toen de kitten aangaf dat ze een grote prooi moesten zoeken. Met een knikje gaf Snakekit te kennen dat hij het eens was met dat idee, al had hij geen idee waar ze die dan konden vinden. Hij zag dat ze verschillende kanten uit konden gaan. Hij wilde echter niet twijfelend overkomen naar Clawkit en dus wees hij maar een richting uit met zijn staartje. “Naar daar dan,” zei hij op een vastberaden toon, al had hij geen idee waar hij de kitten naartoe leidde. De naalden die over de grond verspreid lagen, prikten in zijn pootje en Snakekit merkte na een poosje wandelen al wel op dat hij deze grote afstanden niet gewoon was. Hij hoorde ook nog steeds niks dat op prooi wees en hij had geen idee welke richting ze op moesten gaan. “Hoor je al iets?” vroeg hij aan de ander terwijl hij stil bleef staan om de geluiden in zich op te nemen.