Woke up one day and it turned to dust

Als er één taak was waar Icepaw geen moeite mee had, dan was het op verse prooien jagen voor de queens. Zeker niet nu het zo’n uitdaging begon te worden. Icepaw vond het fijn om aan anderen te laten zien wat ze kon en het feit dat een queen specifiek aan haar kwam vragen of ze wilde jagen voor de queens deed haar gemoedtoestand wel goed. Het leidde haar in elk geval af van het feit dat Clawtongue in de medicine cat’s den lag en dat het niet goed met hem ging. Ze had echter van Irishunter meegekregen dat er soms geen tijd was voor verdriet en dus schoof ze dat nu ook opzij. Ze had een taak gekregen en ze was van plan om die serieus te nemen. Het duurde een hele tijd, maar uiteindelijk had ze toch twee muizen weten te vangen. Twee magere muizen, maar wel genoeg om mee terug te brengen naar het kamp en dat was dan ook wat de witte apprentice deed. Ze liep het kamp binnen met haar vangst en ging naar de nursery, waar ze de prooi neerlegde voor de queens. Zij bedankten haar en Icepaw gaf hun een knikje, waarna ze zich omdraaide om naar buiten te lopen. Ze had echter niet in de gaten dat er inmiddels achter haar een kitten was verschenen en bijna liep ze deze omver. Ze herkende de kitten algauw als Everkit en ze gaf de kitten, die al behoorlijk op apprenticeleeftijd aan het komen was, een begroetend knikje. “Heb je er al enig zicht op wanneer Thornstar je apprentice gaat maken?” vroeg ze aan de kitten, haar blik neutraal houdend. Aan medelijden had Everkit toch niks.

Everkit bleef onbewogen zitten toen de apprentice die een prooi in de nursery gebracht had bijna over haar struikelde. Ze was misschien wel klein, ze was zelfs ouder dan de apprentice - en dus had ze wel verwacht dat Icepaw haar zou zien zitten. Blijkbaar had ze verkeerd gegokt; dat gebeurde regelmatig. Het poesje was heel slecht in weten wat een ander dacht of voelde, zo bleek opnieuw. Ze haalde heel lichtjes haar schouders op als antwoord op de vraag van de lichtgekleurde kattin. Het maakte haar niet zo veel uit of ze apprentice zou worden of niet. Ze hoefde dat soort aardse verlangens niet na te streven. Uiteindelijk zouden ze toch allemaal sterven, toch? En het zou haar hele wereld opnieuw in de war brengen. Everkit had nood aan zekerheid en standvastigheid. In haar jonge leventje was al veel te veel veranderd en ze haatte dat.

De kitten haalde enkel haar schouders op op de vraag en Icepaw vroeg zich af of het op prijs werd gesteld als ze nog een vraag zou stellen. Ze kende de kitten niet goed en had ook niet de moeite genomen om haar beter te leren kennen toen ze beiden nog de nursery met elkaar hadden gedeeld. Misschien was dat slecht van Icepaw, maar zij had op dat moment andere prioriteiten gehad dan zich te bekommeren om haar Clanmates. Nu was ze dat pas een beetje aan het inhalen en hoewel het contact niet altijd gemakkelijk verliep, nam ze aan dat ze toch wel kon zeggen dat ze al met een paar katten een beginnende band begon te hebben, waaronder haar nieuwe mentor Irishunter. Icepaw richtte haar blik weer op Everkit en besefte dat ze iets moest zeggen als ze niet wilde dat het een te ongemakkelijke stilte zou worden. “Hoe voel je je?” was het beste waar ze mee kon komen. Ze had niet echt het idee dat er een band tussen haar en de kitten ging ontstaan, maar wie weet. Ze had ook niet gedacht dat ze het goed ging kunnen vinden met haar mentor, maar ook dat was haar goed meegevallen en misschien was het deze keer ook wel zo.