We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Haar neus zat gedrukt in de buik van haar moeder terwijl ze sliep, maar haar blauwe oogjes gingen voorzichtig open en het lichte rode bundeltje werd wakker uit haar goede slaap. De kleine poes keerde haar kop zachtjes naar een kant en kroop er dichter toe, waar ze het vachtje van haar broer voelde. “Mew”, piepte ze terwijl ze hem aankeek en met haar ene poot in zijn vachtje duwde. “Mowwingkiw”, piepte de rode kitten vervolgens, proberend hem te begroeten met zijn naam, maar het praten lukte nog niet helemaal vlotjes door haar leeftijd.
oewel zijn naam zou kunnen suggereren dat het bundeltje vacht een vroege ochtend vogel was gold dat niet vandaag, vandaag zou hij nog voor eventjes zijn oogjes dichtgeknepen houden en genieten van de warmte om hem heen. Het leven van een kitten was dan ook zo vermoeiend, al die nieuwe dingen die je tegemoet komen, al die dingen die je moet onthouden, het was ook wel wat hoor, zeker als je kleine hersentjes al iets achterlagen op de rest. Maar voor lang leek deze rust niet te kunnen duren, een ruwe por, een gek gepiep in zijn oren, het was genoeg om het kleintje zijn oogjes te doen openen. Mowwingkiw? Na de naam een aantal keer gehoord te hebben had de kitten eruit opgemaakt dat men hem ermee associeerde. Iets wat verward keek de kitten dan ook op naar het poesje naast hem, een poesje dat hem oh zo bekend voorkwam. Met een kleine gaap knikte hij zachtjes zijn kopje, Sunkit, dat was zijn zusje! Dat wist hij wel hoor! Die had hij vaker gezien! "Sunkiwwww" mauwde hij waarna hij opstond om hevig de slaap uit zijn grote kop te schudde, alleen om erdoor zijn evenwicht weer te verliezen en om te vallen, oof. "Waaa" piepte de kitten in uiterste verwarring, wat deed hij nou weer op de grond?
Haar broer zei haar naam en viel toen plots neer na zijn poging om recht te staan. “Gaaw hew wel Mowwing?”, piepte de poes met grote blauwe oogjes, kijkend naar hoe de kleine kater gewoon in verwarring op de grond lag. Ze porde meerdere malen in zijn vacht, denkend dat het hem zou helpen met recht te gaan staan. Hmm. Ergens was de lichtrode kitten wel nieuwsgierig hoe het voelde om op de grond te vallen en liet haar kopje ook voor zich vallen waardoor ze op haar gezicht viel. “awwwwwwwwweee”, piepte ze, het was niet zo fijn recht op je gezicht te landen. Snel hefte het poesje haar gezicht op, nog altijd een prikkende neus hebbend. I'm hurt. I'm pretty much hurt.
ezorgd vroeg zijn zusje, ja zijn zusje, hoe het met hem ging waarna de kitten verward naar haar opkeek. Zou er iets aan de hand moeten zijn dan? Hij lag toch gewoon op de grond? Had geen pijn, geen idee hoe hij er gekomen was, maar wel wist hij dat hij zich gewoon als Morningkit voelde. Kop langzaam schuddend keek hij toe hoe het poesje zich op de grond liet vallen en een korte giegel verliet zijn bekje, dat was grappig zeg! Ze maakte een geluidje, één die de kitten zelf niet kende als een teken van pijn waardoor hij enkel dacht dat het grappig was. Uitbundig deed de kitten dan ook mee "Auuuuuuuuuweee" vrolijk wiebelde hij wat heen en weer "Auweeeeee"
Haar neusje prikte nog steeds en ze drukte haar witte pootje op haar roze neus om de overige pijntjes te verdrukken. Ondertussen zag ze hoe haar broertje, ja haar broertje, ook auw begon te roepen maar in vrolijke staat. Het lichtrode poesje haalde haar pootje van haar neus af en begon ook vrolijk heen en weer te wiebelen, want het leek eigenlijk wel leuk, zonder de inclusieve pijn die ze daarnet had gekregen. “Awwwwwwwweeeeee!”, piepte ze blij en wiebelde haar oortjes ook vrolijk heen en weer. “Aye! Oie! Awwweeee!”. Ze wilde wel eens testen hoeveel verschillende geluiden ze kon maken.
rolijk schoten het jochie zijn oortjes overeind toen ook Sunkit veel enthousiaster meeging djensen. Zijn mondhoekjes zowat zijn ogen ontmoetend in een grote glimlach ging hij vrolijk verder, het geluid uit zijn bek steeds luider wordende naarmate de twee doorgingen, zijn slagen naar rechts en links steeds groter wordende. Het enthousiasme was hem te hoog gestegen, deed zijn pootjes wat trillen terwijl hij uiteindelijk de bogen moest opvangen met zijn pootjes. Maar lang zou het niet hebben geduurd of de kitten kantelde omver, rolde op zijn ruggetje en keek geschrokken op naar zijn zusje, die zag er grappig uit vanaf hier! Giegelend stak hij dan ook een poot de lucht in naar zijn zusje, haar uitnodigend naast hem te komen liggen om haarzelf ook is vanaf daar te bekijken. Want zo werkte het? smh.
Dit was een waardig familie momentje. Quality time. De twee zaten steeds luider en luider geluidjes te krijsen maar het was wel erg leuk, zo leuk dat het poesje de pijn van haar neus al was vergeten. Toen opeens viel haar broertje neer en bewoog wat met zijn pootje in de lucht, waardoor het leek alsof hij haar wilde uitnodigen naast hem te komen liggen. En daar kroop ze dan, rolde ze zich op en keek met haar blauwe ogen naar het coole beeld dat ze hadden. Waar keken ze naar? Verward richtte de lichtrode kitten haar blauwe ogen naar Morningkit. Hmm?
lijdschap als not ervoren gierde door zijn lichaam toen hij zijn zusje naast hem voelde ploffen, hoopvolle ogen haar ontmoetend. En? En? Wat vond ze ervan? Waarom lachde ze niet zo hard als hij deed? Verward volgde het jonge kereltje zijn zusje haar blik omhoog en kwam er stomverbaasd achter dat haar aanwezigheid daar plots weg was. Huh? Onhandig kroop hij overeind, zoekend naar het grappige gezicht nu verdwenen. Waar was Sunkit nou weer heen? Bezorgd piepend keek hij om zich heen, omhoog en omla- daar was ze! Met een klein sprongetje draaide hij zich naar haar toe en begon haar enthousiast kopjes te geven "evonden! Evonden!"
De kitten zat nog steeds verward te kijken naar haar broertje tot die ondervond dat zij zogezegd was verdwenen. Rustig bleef ze liggen, nieuwsgierig kijkend wat hij ging doen. Hij keek bezorgd alle kanten op, van links naar rechts tot boven en naar beneden, waarna hij enthousiast kopjes begon te geven en piepte dat hij haar had gevonden. Het lichtrode poesje giechelde vrolijk en probeerde zichzelf ook recht te draaien, maar rolde alleen maar verder weg. Toch bleef de kitten lachen tijdens het proberen; het was best wel leuk te rollen in alle kanten. En bovendien zag haar broer er best wel grappig uit zo.
e probeerde op haar pootjes te rollen, maar het enige haar broer zag was een kitten die graag rondrolde, giegelend als ze dat deed. Ze wilde tikkertje spelen! Hij moest haar te snel af zijn! Ja dat moest wel! Met een enthousiaste glimlach dartelde hij achter haar aan, boog zijn kopje, te groot voor zijn lichaam, iets wat naar voren met iedere stap die hij voortzette. "Aaaaaa" brulde hij enthousiast terwijl zijn zusje verderuit rolde, was het spelletje voor hem begonnen. En hoe meer het enthousiasme opliep hoe wilder het jochie werd, sprong hij wellicht iets te ruig op haar af. Landde hij plof boem pats boven op haar en begon hij speels, lachend en gierend, aan haar oortje te trekken, got ya!
De kitten rolde al lachend, vol van plezier, verder en merkte hoe haar broertje achter haar aan zat. Misschien was ze een beetje duizelig, maar ze zou hem niet laten winnen! Muhaha! Maar haar pogingen niet getikt te worden mislukten toen ze speels werd geplet door Morning terwijl hij aan haar oortje trok. Hij was best wel zwaar- ze had niet gedacht dat hij zo zwaar zou zijn. Snel bewoog ze wat zodat ze nog wat lucht kreeg en lachtte. “Pak me dawn! Alws je kawn!”, piepte ze terwijl ze zich eindelijk en huppelde ondertussen al weg op een erg traag tempo, omdat ze nog wat duizelig was van het rollen. Maar haar glimlach en plezier bleef!
em uitdagen! Dat deed ze toen ze eenmaal aan zijn machtige greep was ontsnapt. Breed grijnzend rende het jongetje onhadig al lachend en gierend achter zijn zusje aan, gebrand op zijn uiteindelijke onverwinning. Zijn lichaam brande van vreugde, zijn zusje duizelig als ze was, zo ingehaald. "Aaaaah"een kreet ontsnapte zijn bek toen hij dols op haar afsprong, niet eraan denkend zacht te doen, te druk was hij ervoor, te blij was hij ervoor, het was ook gewoon zo leuk!
Ze reikte naar de overwinning! Ze was zo dichtbij, ze was zooo snel, bijna niet haalbaar. Of dat leek voor haar toch zo te zijn; in werkelijkheid was ze zeer traag door haar duizeligheid. En haar overwinning vloog weg toen ze werd gepakt door haar broertje. Snel probeerde ze te ontsnappen uit zijn overwinnende greep waarna haar blik viel op een mosbal toen ze weer rechtop kwam te staan. Voorzichtig gaf het poesje een duwtje aan de mosbal om uit te testen, waarna ze zich wat omdraaide om de mosbal naar de ander te duwen met een klein lachje. Nieuw spelletje was altijd leuk!
Onderwerp: Solaria 
wo 29 jul 2020 - 13:47
