Suddenly you're asking for it back

Nog twee manen. Nog twee manen zou het duren eer dat hij apprentice zou worden en hij aan zijn vader kon bewijzen dat hij weldegelijk een goede warrior zou worden. Dat hij net zo veel waard was als de beste kat in heel ThunderClan. Dat hij kon opleven naar de verwachtingen en dat hij zelfs beter kon worden door zijn vader. Blazekit had vrij veel zelfvertrouwen in zijn kunnen, het waren zijn sociale skills waar hij het moeilijk mee had. Hij had het idee dat als zijn vader hem in de steek liet, iedereen dat uiteindelijk wel zou doen. De enige bij wie hij geen twijfels had, was bij zijn moeder. Zij had hem dan ook door dik en dun gesteund tijdens de moeilijke manen met zijn vader en hij was haar daar heel dankbaar voor, maar zijn apprenticetijd doorkomen en aan de vele verwachtingen van zijn vader voldoen, was iets wat hij op zijn eentje moest presteren. Blazekit richtte zijn amberkleurige ogen op het kamp. Zoals gewoonlijk verkoos hij liever de stilte van het kamp overdag dan de drukte in de nursery en ook nu trok hij enkel met zijn oortje toen hij het gejoel en het gelach achter zich hoorde. Dat leuke groepje was iets waar hij nooit onderdeel van uit zou maken en dat deed pijn, maar die pijn verkropte hij, net zoals hij de zware opmerkingen van zijn vader verkropte. Blazekit richtte zijn blik naar voren en keek zwijgzaam toe hoe één van de warriors het kamp binnen kwam gelopen. Hun blikken kruisten elkaar toevallig en Blazekit richtte zijn blik snel naar de grond. Hij was de aandacht niet waard.

@Ardentheart