Down the Rabbit hole

Het geel-roodachtige licht van de ondergaande zon werd gefilterd door het dikke bladerdek. Inmiddels zou sharing togues wel weer bezig zijn in het kamp, zoals gewoonlijk was rond dit tijdstip. Rabbitcharm ging er niet vanuit dat haar aanwezigheid gemist zou worden, immers was het niet ongewoon dat ze er rond deze tijd vandoor ging op een van haar avontuurtjes. Er kwamen altijd veel rollende ogen van, maar deze wist ze inmiddels tactisch te negeren. Het was haar leven en haar lichaam, ze had het zelf van Starclan gekregen. Een gift die ze zelf dan maar een alternatieve functie had gegeven.
In gedachte verzonken dwaalde ze tussen de vier enorme eiken, ergens bewonderd door hun grote. Het liet haar zich altijd klein voelen, en ergens onbeduidend. Haar eenzaamheid was echter niet van lange duur: de witte vacht van een ander stak sterk af tegen de verkleurende bladeren. Haar oortjes kwamen naar voren en met een geamuseerde blik stapte ze op de Thunderclanner af. "Oh, vanwaar zo somber?" sprak ze met een zachte lach "Is een eekhoorn je ontsnapt?"

Wel, een lach werd haar vanavond misgund. Rabbitcharm liet zich echter niet zo makkelijk uit het veld slaan. "Oh nee, die eer is aan mijn broer weggelegd, ben ik bang," sprak ze nuchter, iets van bitterheid verborgen in haar stem. Geamuseerd merkte ze dat de ander haar aan het bekijken was. Niet onbeleefd, hij wist zijn ogen keurig thuis te houden en niet te staren, maar Rabbit wist inmiddels wel welke intenties daarachter zouden kunnen liggen. Ach, gaf hem iets te kijken. De poes rekte haar pluizige lichaam uit, de schijn amper hooghoudend dat het enkel was om haar spieren te strekken. Ietwat plagend keek ze hem van onder haar wimpers aan, waarna ze kort gniffelde om zijn woorden. "Waarom zou je ook, zoveel haar," zijzelf had nog nooit een eekhoorn gegeten. Immers waren dergelijke beesten niet te vinden op haar terrein, waar geen boom te bekennen was. Wel had ze er ooit een gezien, of nuja, een halve. Het waren de overblijfselen die een roofvogel had neergeworpen, maar de pluizige staart was haar bij gebleven. "De naam is Rabbitcharm trouwens," vertelde ze en richtte haar oortjes naar voren. "En met wie heb ik het genoegen?"

Ze gniffelde geamuseerd om zijn compliment. "Ik voel me gevleid," Nightpool. Zo stelde de kater zich voor. Ze vroeg zich ietwat verwonderd af waar de kater zijn naam aan te danken had. Wie zag haar volledig witte zoon en dacht per direct aan de nacht? Even overwoog de poes om het hem te vragen, maar ze wist wel beter dan in iemand zijn persoonlijke zaken te graven. Bij zijn woorden fonkelden haar ogen vrolijk. "Oh nee Nightpool, absoluut niet, dat lijkt me verschrikkelijk," haar woorden waren melodramatisch en ook volledig ontkracht toen ze zich alsnog naast hem neer zette, net dichtbij genoeg om haar zachte vacht tegen hem aan te laten strelen. "Maar omdat je het zo lief vraagt..."ze giechelde zachtjes en vouwde haar pootjes onder zich, stiekem blij met het gezelschap. Ze was eenzamer dan ze zich voor deed.

"Oh genoeg andere, maar niemand zoals ik," ze gunde hem een plagende knipoog. Oh, hij was een knappe kater, ze betwijfelde niet dat hij genoeg andere poezen om zijn witte poten had gewikkeld. Het deerde haar niet zo veel, zij was ook niet bepaald monogaam. Dat was het spel dat ze beide leken te spelen, toch? Ze ging naast hem zitten, waarbij haar opviel dat hij best een stuk groter was. Niet gek, zelfs voor windclan standaards was ze niet al te groot, en Windclanners waren over het algemeen al klein. Bi zijn woorden keek ze hem met een glimlach aan. "Hoe saai is het leven als je altijd maar boos op elkaar moet zijn. Make love, not war, hm?" ze keek hem van onder haar wimpers aan, benieuwd hoe hij zou reageren. Was hij enkel uit op een vriendelijk gesprek, of..? Het ware echter zijn volgende woorden die haar kort lieten verstijven. Net als een konijn dat plots de geur van een vos in de verte rook. "Waarom zou ik, Nightpool?"

Zijn overduidelijke sarcasme liet haar zich iets ontspannen. De nadruk lag echter op iets. Old habits die hard, niet? Ze was niet alleen vernoemd naar een prooidier, soms leek ze ook te zijn opgebracht als een. Volgens haar ouders was alles in de wereld groter dan haar, sterker dan haar, slimmer dan haar en voornamelijk, eropuit om haar iets aan te doen. Het deed haar met haar ogen rollen, iedere keer. Het was dat katten niet aan testamenten deden, anders hadden ze haar na al deze avontuurtjes zeker uit de wil gezet. Allicht moest ze zich niet nu bezig houden met amper verwerkte jeugdtrauma's. Bovendien was Nightpool naast haar het levende bewijs, ze betwijfelde dat hij uit was op war, zijn ogen zeiden iets heel anders. "Hm, ik durf te wedden dat de helft vacht is," plaagde ze hem met een knipoog en porde hem zachtjes. Zijn witte vacht was zacht en rook naar de bossen waar hij woonde. "De echte vraag is natuurlijk of je niet bang bent voor mij," ze legde haar poot naast de zijne en sloeg haar nagels uit. Ze leken slechts rozendoorns naast zijn veel grotere poten. Het deed haar zachtjes lachen, wat haar hele act al helemaal ontkrachtte. Das oké, ze was er niet op uit om de veel grotere Thunderclanner naast haar te intimideren.
Zijn volgende woorden liet haar één wenkbrauw optrekken en ze zocht zijn groene ogen af. Even dacht ze dat ze zijn woorden misschien verkeerd opvatte, maar dat leek niet echt het geval te zijn. Ze gniffelde zachtjes en keek hem aan, het groen schitterde door het zonlicht. "Dat het de woorden zijn waarbij ik leef," hij liet er geen gras over groeien, dat deed haar vrij weinig. Beter allicht, het gaf haar het idee dat hij dit ook bij iets casuals wilde laten. Ze had het geprobeerd om een goede vrouw te zijn, eens, en dat had haar nergens gebracht. Daarom stond ze op en keek hem met een speelse glimlach aan. "Hey, als je zin hebt kunnen we een stukje lopen? Ik weet verderop een rustige plek," ze gunde hem nogmaals een knipoog. "Dan kan je me verder bijpraten over hoe verschrikkelijk eekhoorns zijn, en andere dingen,"

Hij lachte om haar act, zij  lachte zachtjes mee. Natuurlijk was hij niet bang, wie was dat wel? Ze was even weerloos en schattig als de prooidieren waar ze naar vernoemd was, leek het soms. Oh, hoe ze soms wenste dat het anders was. Dat er geen medelijden of vertedering in de ogen van anderen lag. Bij dit soort... Uitjes voelde ze zich tenminste een gelijke. Niemand zag je meer als een kind wanneer je zelden in je eigen nest sliep, hm? Ze wist een glimlach op zijn snoet te toveren en haar ogen fonkelden geamuseerd, waarna ze met haar korte staartje zwiepte en naast hem verder trippelde. Totdat ze bij haar stille plekje aangekomen waren, en ze konden doen waar ze zin in hadden. "Vertel me er alles over, Nightpool," humde ze met een stem zoet en dik als honing