There's sand everywhere

Sandy Hollow was een plek waar hij nou niet echt vaak kwam. Het was meer voor vechttrainingen en aangezien hij niemand trainde, laat staan hoe om te vechten, had hij hier weinig te zoeken. Nu was de zanderig plek echter onbezet en zag het er best wel lekker uit. Om er in te liggen, niet om op te eten. Zand leek hem niet zo gezond. Wat verstikkend misschien. Even lekker rollen, daar had hij zin in. En huppekee, daar was hij in het zand. Het fijne zand. Even liep hij een rond om zijn as, de juiste plaats vinden, en toen wreef hij zijn kop en schouder tegen de grond. Hielp ook goed tegen jeuk, al had hij die niet echt nu. Uiteindelijk liet hij zijn hele lichaam vallen en rolde toen heen en weer, wrijvend met zijn rug over het zand. Het maakte hem smerig, maar dat was geen verrassing. Uiteindelijk was hij uitgerold en bleef hij op zijn zij liggen. Slaperig sloot hij zijn ogen. De wereld voor hem werd wat troebel en wat verderop een grijze vorm. Een vorm van een kat trouwens. Daar stond een kat besefte hij langzaam. Hij richtte zijn kop wat op en knipperde met zijn prachtige blauwe kijkers. Nu was de kat scherp genoeg. Oh, het was Frostpaw. Was hij hier voor vechttraining? Geen Eveningglow te zien in elk geval. Tenzij dit een valstrik was en zij opeens uit de struiken kwam zich hardop afvragend wat hij in Starclan's naam aan het doen was. ''Hey Frostpaw''hij waagde het er maar op. De kust leek veilig.

-Frostpaw

De jonge kater voelde zich een beetje down. Lionpaw leek hem niet heel leuk te vinden en ze was hem aan het kleineren geweest. Tenminste, zo had het gevoeld. Hij wilde gewoon dat ze tenminste neutraal met elkaar om konden gaan, maar dat leek er niet in te zitten. En daarom was hij constant nerveus, bang dat ze iets gemeens zou doen of zeggen, vooral omdat hij nog niet zo goed was in zijn trainingen. Hij wíst wel wat hij moest doen, maar het ook daadwerkelijk uitvoeren was een hele andere zaak. Frostpaw was dus maar gaan lopen, in de hoop het territorium wat beter te leren kennen, want dat wist hij ook allemaal nog niet zo goed. Maar toen stond hij ineens bij de Sandy Hollow. Misschien had hij ook moeten opletten in plaats van in gedachten verzonken door te lopen. Echter was er tot zijn verrassing niemand hier op een kater, een warrior, na. Hij wist het niet helemaal zeker, maar hij dacht dat het Smouldertongue was. Hij groette hem en Frost zette een kleine glimlach op. “Hallo,” Groette hij terug.

De apprentice gaf hem een kleine glimlach en groette terug. Smouldertongue kwam, wonder boven wonder, overeind en forceerde zijn slome lichaam omhoog te komen, totdat hij weer stond. Kalm met alle tijd van de wereld liep hij naar Frostpaw toe, een kersverse leerling weer. ''Hoe gaan de trainingen? Maakt onze Eveningglow het niet al te hard?''vroeg hij met oprechte interesse, dat hijzelf liever geen reet uitvoerde betekende niet dat hij anderen die dat wel wouden niet zou supporten. Hoe meer reten zij uitvoerde, hoe minder hij hoefde te uitvoeren. Niet helemaal waar, hij moest nog jagen als hij wou eten en als hij op patrouille werd gestuurd kon hij moeilijk weigeren. Smoulder was benieuwd hoe Frostpaw erin stond, was hij bereid om alles te geven voor zijn clan?

Smouldertongue stond op en liep op zijn gemakje naar hem toe. Hij vroeg hoe zijn trainingen verliepen en of Eveningglow het niet al te hard maakte voor hem? Te hard was het niet, nog niet, al maakte Lionpaw het eerder moeilijk voor hem. Hij kreeg het gevoel dat alles een ongesproken wedstrijd was met haar en hij won nooit. “Ze gaan okay, denk ik,” Vertelde hij dan ook terwijl hij de licht onzekere toon in zijn stem probeerde te verbergen. Hij had nooit problemen gehad om zich bloot te stellen aan zijn ouders en zijn siblings, maar nu wel. In een korte periode was hij in contact gekomen met een hoop katten die hij eigenlijk zo goed als niet kende en dat was ergens toch wel weer een beetje eng. Hij was niet goed in het bevrienden van leeftijdsgenoten en met oudere katten wist hij al helemaal niet wat te zeggen of doen tenzij er een duidelijke rolverdeling was.

De jonge kater beantwoorde zijn vraag positief, maar Smouldertongue kon de lichte twijfel in zijn stem horen. Hij trainde samen met Lionpaw, als Smoulder zich niet sterk vergiste. Dat leek hem wel een pittige dame, misschien zat die Frostpaw meer dwars dan zijn mentor. De roodgekleurde Warrior ging maar weer eens op zijn achterste zitten in het warme zand en dacht even diep na. ''Ze moet wel veel aandacht verdelen aan jou en Lionpaw samen, Eveningglow bedoel ik dan.''hij zei het rustig en bijna als iets wat hij zojuist heeft opgemerkt. Met blauwe ogen gluurde hij even ondeugend naar Frostpaw. ''Natuurlijk, Lionpaw heeft vast al veel geleerd intussen''. Want tja, die was alweer wat manen onder de hoede van hun mentor, dus dat was wat hij verwachtte. Dan was het vast geen probleem voor haar dat Frostpaw wat achterliep. Die kon al genoeg zelf doen. Of niet soms?

De Warrior liet zichzelf alweer in het zand vallen en wreef erover heen met zijn kop. Heerlijk hoor, dit moest hij vaker doen. Al dan waarschijnlijk enkel als er geen trainingen plaats vonden, zoals nu. Frostpaw klonk niet alsof hij nu echt in een goede bui was. Smouldertongue keek op en schudde het zand van zijn kop af. ''Logisch toch? Of had je gehoopt dat zodra je Frostpaw heette je alle kennis van alle Warriors opeens in je kop kreeg?''vroeg hij nieuwsgierig, benieuwd wat de Apprentice van alles verwachtte. Hij was een leerling omdat hij nog moest leren en misschien ging dat niet een twee drie. Bij Smouldertongue was het ook niet van een leien dakje gegaan, met of zonder die journey. ''Ik was ook niet de beste hoor''vertelde hij, alsof dat anders had kunnen zijn. ''Al had dat misschien een andere reden''voegde hij er bedenkelijk aan toe.

De apprentice wist ook niet echt wat hij moest denken van het zicht voor hem. Hij hield een gesprek met deze kater maar hij lag in het zand te rollen als een kitten. En hij was toch echt wel een warrior met ervaring. 'Logisch toch? Of had je gehoopt dat zodra je Frostpaw heette je alle kennis van alle Warriors opeens in je kop kreeg?'' Hoewel de toon van de kater nieuwsgierig was, prikten de woorden alsnog. Nee, natuurlijk had hij dat niet gedacht. Maar hij had ook niet gedacht dat hij zo slecht in alles zou zijn. Hij durfde te wedden dat er een hoop andere kersverse apprentices waren die het al tien keer beter als hem deden. Hij snapte gewoon niet waarom hij zo’n moeite had met alles oppikken, want het was niet alsof hij er niet voor werkte, want dat deed hij wel. Het was ook alsof Smouldertongue zijn gedachten kon lezen met zijn volgende woorden. Frostpaw schudde zijn kop. “Ik wil gewoon dat het makkelijker wordt,” zuchtte hij. Dat alles makkelijker werd gewoon, eigenlijk.

Hij merkte dat zijn woorden een gevoelige snaar raakte bij de Apprentice, maar het leek al een gevoelig onderwerp te zijn. Hij zou liggen als hij niet zou toegeven dat als Apprentice hij ook frustraties had. Waarschijnlijk had iedereen die wel eens, zelfs Lionpaw. Al wou Frostpaw dat vast niet geloven. ''En ik wil dat er een eekhoorn voor mijn poten valt''grapte Smouldertongue, een beetje een betere stemming proberen te krijgen. ''Maar helaas, ik ben bang dat als ik die eekhoorn wil ik hem eerst moet vangen''zei hij teleurgesteld, niet aan willen denkend aan die energie inspanning. Of gewoon naar het kamp lopen en de prooistapel checken. ''Voor jou wordt het gemakkelijker en ik krijg mijn eekhoorn wel''zei hij geruststellend, beide moesten gewoon even geduld hebben en even inspannen. Al hoefde hij niet persé die eekhoorn nu meteen.

Hij had toegegeven dat hij wilde dat alles makkelijker werdt, maar misschien kwam hij over als een beetje zeurderig, want Smouldertongue kwam aan met dat hij wilde dat er een eekhoorn voor zijn poten viel zodat hij die kon eten en hem niet hoefde vangen. Frostpaw had het zo niet bedoeld, maar de woorden terugnemen kon nu ook niet meer. Maar misschien kwam hij niet té zeurderig over, want de warrior vertelde hem ook wel dat het makkelijker voor hem zou worden…en dat hij zijn eekhoorn wel zou krijgen. Een klein lachje ontsnapte de zilveren kater. Ja, want te eekhoor was belangrijk hier. Frostpaw dacht ook wel dat de woorden van Smouldertongue de waarheid waren, maar hij kon het niet helpen om het zich af te vragen wanneer het dan makkelijker zou worden voor hem. Nu snapte hij er geen snars van. Van niks niet. Hoe lang zou het nog moeten duren tot hij eindelijk iets van informatie zou onthouden en gaan oppikken van zijn trainingen. “Maar jij weet tenminste hoe je de eekhoorn moet vangen,” reageerde hij uiteindelijk.

Er kwam een klein lachje uit Frostpaw, wat Smouldertongue een lichte deugd deed. Blijkbaar kon hij wel nog lachen, wat een goed teken was. Lachen was bovendien gezond, daarom hield Smouldertongue er zelf ook veel van. Hij zag dat Frostpae nog over zijn woorden nadacht om tenslotte te reageren met een andere stelling. Wel, ja en nee. Meestal als hij een eekhoorn ving stond hij zelf ook verbaasd te kijken. Die krengen waren lastig. ''Ik weet echt niet hoe ik het meestal doe''gaf hij daarom ook maar toe. Zijn oor bewoog eventjes terwijl hij nadacht over hoe hij meestal eekhoorns ving. Op de grond had hij toch wel het vaakst succes. ''Een tip weet ik wel, sla ze niet uit een boom. Als je denkt dat die val ze wel dood maakt voor je, dan heb je het mis''besloot hij maar te zeggen, hij had eens een eekhoorn zien vallen na een gevecht met een soortgenoot. Het was een flinke val, maar dat diertje ging gewoon vrolijk weer verder. Dus nee, dat was geen optie.

Tot zijn verbazing gaf Smouldertongue, de almachtige warrior in dit gesprek, toe dat hij niet wist hoe hij meestal een eekhoorn ving. Verrast trok Frostpaw met zijn oortjes. Hoe werkte dat dan? Moest je niet alles kunnen vangen en heel veel vechttechnieken kennen als je uberhaupt kans wilde maken om warrior te worden? Je had toch niet voor niets een laatse beoordeling die bepaalde of je er klaar voor was of niet. Hij snapte het niet helemaal.
Toch leek Smouldertongue het nodig te vinden om hem tips te geven over het onderwerp waar hij dus niet echt heel veel over wist zelf. Beetje tegenstrijdig, maar Frostpaw protesteerde niet. Het enige advies was hij ook kreeg was dat hij ze niet uit een boom moest slaan. “Nou dat komt wel goed, want dan zou betekenen dat ik eerst een boom in moet komen,” vertelde hij de rood-witte warrior met een kleine toon van sarcastische humor in zijn stem. Hij had nog geen klimtraining gehad en het zelf in zijn eentje gaan proberen, daar keek hij ook niet echt naar uit.

Hij zag wel dat Frostpaw er verbaasd over was dat hij eigenlijk niet eens zo goed wist hoe hij eekhoorns ving. Tja, hij had het wel wat geleerd maar meestal was het gewoon omdat hij de juiste sprong had gemaakt. Eekhoorns waren vlotte krengen en terwijl hij wel echt de juiste sluipmanier voor een muis wist, waren eekhoorns gewoon een ander verhaal vaak. Natuurlijk, sluipen hielp ook wel, maar als ze je te vlug door hadden. Dag eekhoorn. Op zijn advies kreeg hij een sarcastisch antwoord wat hem hard liet lachen. Eventuele eekhoorns kwamen toen voorlopig niet langs voor de gezelligheid. ''Goed punt''gaf hij toe, want het was wel handig om dan eerst in de boom te kunnen komen. ''Heeft Eveningglow je dat nog niet geleerd?''hij wist niet zeker of hun Deputy een grote boomklimmer was, dus het kon dat ze het ook niet echt kon leren. Natuurlijk, bomen klauteren was niet persé nodig. Jagen deden ze meestal op de grond. Hijzelf hield er gewoon van, in de bomen kon je lekker luieren en alles onder je in de gaten houden.

Een harde lach ontsnapte de warrior bij het antwoord wat hij net had gegeven. Okay, blijkbaar kon hij dus grappig zijn? Goed om te weten, want om eerlijk te zijn had hij het alleen maar op die manier gezegd om zijn onzekerheid over het onderwerp te verbergen. Jagen was duidelijk niet zijn sterkste punt, jagen in bomen daar moest hij nu al helemaal niet aan denken zonder training. “Nee, nog niet. Maar ik denk dat dat een beetje komt omdat ik alles een beetje moeilijk vind,” gaf hij toe. Hij wilde ook niet dat Smouldertongue slecht zou gaan denken over Eveningglow, want die was een hele goede mentor, hij was gewoon geen goede leerling.