It's coming back to take control

Het begon kouder te worden weer en het was iets dat je begon te merken in de prooi. Langzaam maar zeker werd het aantal prooi minder en daarbij werd de prooi ook dunner. Het was nog niet heel hard te merken aan de clan, maar snel genoeg zou dat wel het geval zijn. Dat was dan ook waarom hij erop uit was gegaan om te jagen in de hoop wat prooi mee terug te brengen naar het kamp, maar tot nu toe was hij nog niet echt succesvol geweest en had hij nog niet echt prooi mee terug gebracht.


[Eerste post gereserveerd]

Er was geen training vandaag. Irishunter was nergens te bekennen, maar inmiddels was Icepaw dat wel gewend. Irishunter gaf altijd van te voren aan wanneer ze elkaar weer zouden zien en aangezien ze goed op schema lagen, was Icepaw er niet heel rouwig om dat ze vandaag geen training had, al was ze ergens wel rusteloos omdat ze zich nog steeds wilde levelen aan haar broers en ze het idee had dat elke seconde telde. Ze besloot dan ook om niet in het kamp te blijven – meer omdat ze geen zin had in een stomme taak die haar training niet vooruit zou helpen – en het kamp uit te gaan, ook al wist ze dat Irishunter dat niet fijn vond. Haar eerste ontmoeting met de kater was immers geweest omdat hij haar achterna gegaan was nadat zij het kamp in haar eentje had verlaten, maar Icepaw kwam naar haar idee al langzaamaan op een leeftijd dat ze wel voor zichzelf kon uitmaken of ze alleen het kamp uit kon gaan of niet. Ze liep in de richting van the Owltree en kort gleed haar blik naar omhoog, ergens verwachtend dat Stormpaw dadelijk weer voor haar neus zou staan. Ze vond het nog altijd niet grappig dat de apprentice haar zo had laten schrikken en zou daar waarschijnlijk over een paar manen nog zuur over zijn. Er was echter geen Stormpaw te bekennen, maar ze herkende wel een andere kat: Dustspirit. De warrior leek naar prooi te zoeken en Icepaw vroeg zich af of dat hij zijn skills aan het testen was. Het was hier namelijk niet bepaald makkelijk jagen. “Al enig geluk gehad met jagen?” vroeg ze hem en ze gaf hem een begroetend knikje, wachtend op zijn antwoord.

Hij had nog niet al te veel geluk met jagen, maar dat was vrij normaal wanneer het wat kouder aan het worden was. Dan was het gewoon moeilijker om prooi te vinden, maar ook om het te vangen. Hij dacht dat hij een geurspoor had gevonden, maar voor hij de kans had om het goed te volgen, hoorde hij een stem achter zich. Hij draaide zich met een ruk om en zag daar Icepaw staan. "Nog niet veel succes nee," Sprak hij dan ook, hopende zijn schrik wat te verbergen. Misschien had hij wat beter op zijn omgeving moeten letten. "Wat brengt jou hier?" Was ze hier alleen om hem de stuipen op het lijf te jagen? Of was er een andere reden?

Icepaw trok enkel met haar oortje toen dat hij zich met een ruk naar haar omdraaide, alsof hij ergens van geschrokken was. Ze besloot echter voor nu om het te negeren en knikte op zijn woorden. “Dit is ook niet de gemakkelijkste plek om te jagen. Misschien heb je ergens anders wel wat meer succes,” sprak ze op een kalme toon tegen hem, waarna ze haar schouders kort ophaalde toen hij ook een vraag aan haar stelde. “Ik wilde een uitdaging voor mezelf opzoeken en besloot dat hier wel een goede plek was om te beginnen,” gaf ze uiteindelijk toe. Het was bij the Owltree niet gemakkelijk om te jagen, maar misschien was dat nu wel juist wat dat ze nodig had. “Misschien kunnen we samen werken?” stelde ze uiteindelijk voor, omdat ze niet goed wist wat ze anders kon zeggen.

Het was niet alsof hier geen prooi te vinden was, maar je moest gewoon goed zoeken vaak. Ook al had je vaak wel wat meer geluk in de buurt van het water, ze zouden altijd daar kunnen proberen. "We zouden kunnen proberen bij het water een eindje verder?" En wie weet hadden ze samen meer geluk dan apart. Soms werkte samenjagen beter dan alleen. "En dan kunnen we altijd daar kijken hoe samen te werken." Of als ze een andere prooi onderweg tegenkwamen.

Hij leek het wel een goed idee te vinden om samen te werken. Het had haar dan ook niet echt kunnen schelen als hij haar afgewezen had omdat hij het liever alleen wilde doen. Het was ook enkel een voorstel en het kon Icepaw vrij weinig schelen of het werd aangenomen of niet, maar de extra ervaring was natuurlijk nu wel mooi meegenomen. Ze gaf dan ook een knikje op zijn woorden en draaide zich vervolgens om zodat ze naar de bestemming konden gaan die Dustspirit in gedachte had. “Voor de rest alles goed?” vroeg ze op een redelijk onhandige manier terwijl ze onderweg waren. Ze was niet de meest sociale kat in haar Clan en ze had meer ruzie met anderen dan dat ze het echt goed kon vinden. Hoewel ze haar hart op de juiste plek had, was ze niet erg goed in het uitdrukken van zichzelf en resulteerde dat vaak wel eens in een ruzie. Het beter leren kennen van haar Clanmates was dan ook iets wat haar niet geweldig afging, maar ze kon het natuurlijk altijd proberen.

Hij had eerlijk gezegd niet helemaal verwacht dat de apprentice een gesprek zou gaan starten terwijl ze onderweg waren naar het water, maar ergens was het ook wel prettig. Zolang ze in ieder geval maar geen prooi weg zouden jagen, dan kon het wel. Hi wist alleen dat hij moeilijk echt tegen de apprentice kon zeggen wat hem eventueel dwars zat, want het zou te veel andere katten kunnen benadelen en dat wilde hij niet hebben. De clan was voor hem het belangrijkste. "Het gaat wel goed," Sprak hij dan ook. Hij was misschien wat eenzaam af en toe, maar hij had een paar vrienden, dus voor meer kon hij niet echt vragen als hij heel eerlijk was.

Icepaw liet haar blik naar opzij glijden toen Dustspirit zijn antwoord gaf. “Wel goed?” Ze grinnikte zachtjes. “Ik ben geen expert, Dustspirit, maar dat klinkt niet erg overtuigend.” Ze besefte pas wat ze gezegd had nadat ze het had gezegd en ze trok kort met haar oortjes. “Niet dat het mijn zaken zijn, natuurlijk,” voegde ze er nog snel aan toe. En waarom zou ze zich ook bezighouden met de problemen van een ander? Ze had genoeg aan haar eigen problemen zonder ook nog eens te kijken naar die van een ander.

Het was meer dat het altijd wel beter kon, want hij had eerlijk gezegd niet heel veel in zijn leven. Of in ieder geval niet veel dat goed ging. "Het is meer dat het niets speciaals is." Sprak hij dan ook. Hij vond het niet erg dat ze ernaar vroeg. "Meer dat sinds ik warrior ben het eigenlijk elke dag zowat hetzelfde is." Wat niet volledig waar was, tenslotte was niet elke dag hetzelfde, maar zo voelde het voor hem wel. Hij had geen idee of Icepaw datzelfde gevoel had, vooral gezien ze nog een apprentice was. Dan gebeurden er vaak genoeg nog nieuwe dingen.

Icepaw kon zich niet bepaald vinden in zijn woorden. Voor haar voelde niet elke dag hetzelfde aan, maar dat kwam ook omdat ze vaak genoeg zelf nieuwe dingen opzocht. Naar een andere plek gaan of een gesprek starten met iemand die ze nog niet zo goed kende, natuurlijk wel gewoon binnen haar Clan. Ze was niet de meest sociale kat, maar ze deed echt wel haar best, al kon ze nog niet echt zeggen dat ze al een vriend had gemaakt waar ze het echt goed mee kon vinden. Ze maakte zich er ook niet heel erg druk in, al maakte het haar op haar zwakke momenten wel eens onzeker. Niet dat ze dat ook maar met iemand van haar Clan ging delen. “Ik denk dat jij zelf diegene bent die daar het meeste verandering in kunt brengen,” sprak ze met een frons. “Met alle respect, Dustspirit, maar hier alleen gaan zitten en gaan nadenken over hoe elke dag hetzelfde lijkt te zijn, gaat dat gevoel niet veranderen.” Ze haalde haar schouders op. “Misschien helpt het als je aan Stagtine vraagt of je een apprentice of mag leiden? Of…” Ze trok met haar oortje, ietwat ongemakkelijk zijnde. “Ik weet niet, op zoek gaat naar een partner?” StarClan, wat awkward om het hier met een oudere warrior over te hebben, maar goed. Het waren dan ook maar voorstellen, hij moest zelf maar beslissen wat hij ermee deed.