Far and few, far and few

Het was niet vaak dat de kater zich begaf in dit deel van het kamp. Nooit was hij met veel pret er heen gegaan, maar vandaag bewees een dag als niet vele. Het was onderhand een trend geworden in zijn clan, ieder dag bracht weer wat nieuws, zo leek het. De ene dag ben je een warrior, de ander een Deputy. Was het dan echt zo vreemd van hem zich hier te bevinden, alles in gedachten nemend? Kort schoot zijn blik over de nesten, als hij dan toch hier was kon hij meteen checken of hij achter een enkel niets nutten aan moest gaan om hen aan de slag te zetten en wat mos te laten halen voor de queens. Maar voor vandaag leek alles in orde, hoefde hij niet de vervelende deputy uit te hangen. Met een knikje draaide de kater zich weg van de met warmte gevulde nursery, alleen om van het weglopen te worden weerhouden...

[Pridekit]

Pridekit was een nieuwsgierige kitten, zoals de meeste kittens dat vast waren. Maar hij had zichzelf het doel opgesteld om iedereen zijn naam te leren, zodat hij altijd wist over wie het ging en hij niet de aandacht op zichzelf moest nemen door te vragen wie wie was wanneer er een gesprek bezig was. Dat was vervelend en onbeleefd. Hij zat liever in de schaduw, luisterend, de informatie in zich opnemend. Maar daarvoor moest hij eerst even zijn nek uitsteken. Het katertje plaatste zich achter de kater die de nursery ingekomen was, zodat die niet kon ontsnappen zonder over hem heen te moeten stappen. Hij herkende deze kat nog niet, had hem immers nog nooit gezien. Maar na vandaag zou hij weten wie het was. Pridekit's tweekleurige oogjes keken op naar de rosse kater. "Hallo. Ik ben Pridekit.", stelde hij zich beleefd voor, zijn stem vlak. De beleefdheidsregels zeiden nu dat de kater zichzelf ook voor zou moeten stellen - toch voor zover hij die regels kende en begreep.

Hij legde blik op een kitten, schatte het wat? 2 moons ofzo iets? Echt veel verstand van de kleintjes had de kater blijkbaar niet, nog minder van de omgang er mee. Het stelde zich beleefd voor, dat was al iet wat geruststellend. Een normaal gesprek kon de kater nog wel aan dacht hij, blik houdend op het kleine mormel. "Hallo Pridekit" begroette hij het, zijn stem niet anders dan de stem waarmee hij volwassenen aansprak "Ik ben Blazesong." De kater knikte, ja dat was hij. "Waar is je moeder Pridekit?" Oh hoe hij hoopte voor ondersteuning, iemand met weet van kittens. Hij wilde niet iets verkeerds zeggen, alle moeders in de omgeving tegen zich hebben.

Pridekit knikte, concentratie in de uitdrukking op zijn snuitje toen de kater zich voorstelde. Blazesong. Dat zou hij onthouden. En - wacht eens, was dat niet de naam van de deputy? Oh, hij was met belangrijk bezoek. Hij maakte zich nog iets groter. Pridekit wou indruk maken op de kater, wou laten zien hoe groot en waardig hij wel niet was. De deputy vroeg waar zijn moeder was; Pridekit wist niet heel goed waarom dat belangrijk was, maar draaide zich woordeloos om en wees met zijn witte voorpootje naar Lizardpath, die in haar nest lag. "Daar.", antwoordde hij, zijn stem hoog en piepend maar ook gecontroleerd. Hij sprak steeds met de meeste concentratie, alsof zijn woorden ontzettend belangrijk waren. En voor hem waren ze dat ook, natuurlijk. Anders zou hij ze niet zeggen.

"Een avontuur?", antwoordde hij vragend, niet echt wetend wat de deputy daarmee zou bedoelen. Hij mocht niet buiten het camp, want hij was een kitten en dat was wat de warriorcode zei, nietwaar? En het zou wel héél erg zijn als de deputy hemzelf die regels zou overtreden. Dan zou Pridekit geen greintje respect kunnen opbrengen voor de kater. En binnen het camp, tsja, wat was daar avontuurlijk aan? Hij had misschien nog niet alles gezien, hij was immers nog jong en nog klein en hij mocht niet overal komen, maar hij had de belangrijkste dingen vast wel gezien. Medicine cat's den, prooistapel, nursery, ingang van leiderden, apprenticeden, elderden en warriorden, dirtplace. Hoe kon je daar nu een avontuur gaan beleven?