Stars shine at night {Warrior Vigil}

Haar amberkleurige blik was strak op de kampuitgang gericht. Het was dom, dat wist ze. Maar soms hoopte ze dat Eveningglow gewoon uit zichzelf terug tevoorschijn zou komen. Dat ze zichzelf had weten te bevrijden. Starclan mocht weten waar de kattin nu was, hoe ze zich moest voelen.. Liondance schudde haar kopje en probeerde deze gedachten te verdrukken. Het had geen zin om er zoveel over na te denken, het zou de situatie niet veranderen. Maar telkens als ze niet oplette, glipte haar onderbewustzijn weg naar alles wat er gebeurd was.. Ze zuchtte zachtjes. Het was moeilijk om te genieten van het feit dat ze eindelijk warrior was geworden. Het was waar ze naartoe had gestreefd. En Lion zou zichzelf niet zijn als ze niet nog zoveel meer wou. Ze had grote dromen, maar deze werden onderdrukt door het gemis van Eveningglow. Ze had nooit gedacht dat iets haar in de weg van haar dromen zou staan, maar blijkbaar was haar vriendschap met de deputy toch groter dan ze in eerste instantie gedacht had. En opnieuw was de rood-witte poes zodanig verdronken in haar gedachten dat ze de arriverende aanwezigheid niet opmerkte.

+ Flintspark

Dit was het moment waarop vele apprentices hadden gewacht. De vigil die ze moesten zitten als ze net warrior waren geworden. De hele nacht zouden ze wakker blijven, bij de ingang van het kamp zitten en hun mond houden. Dat laatste zou waarschijnlijk nog 't lastigste zijn voor de grijze kater, die met zijn kop en staart hoog in de richting van zijn station wandelde. Hij had eigenlijk sinds zijn benoeming al niet veel meer gesproken, behalve een kort gesprek met zijn zus. Hij was de eerste van 't nest die zijn warriornaam had gekregen en hij snapte ook zeker wel waarom zijn siblings het niet leuk vonden. Maar dat bekende niet dat hij ze achter zou laten en niet zou helpen als ze dat nodig hadden. Flintspark was nog diep in gedachten toen hij bij de ingang van het kamp aankwam en daar Liondance al zag zitten. Hij opende zijn bek en klapte spontaan zijn kaken weer op elkaar, terwijl hij haar schaapachtig aankeek. Oh ja, niet praten, got it. Zijn fout. Hij wuifde dan maar met zijn staart, voordat hij bij de ingang ging zitten en naar buiten keek. Hij vroeg zich af of er iets zou gebeuren vannacht, of dat ze een saaie avond tegemoet gingen.

Toen ze zag wie er zich bij haar voegde, was ze bijna vergeten dat er een gouden regel was tijdens het houden van een vigil. Dat niemand mocht praten. Ze had haar bekje al geopend om hem te begroeten, toen ze het zwijgen werd opgelegd door zijn stille knik. Een hint van begrip viel in haar ogen en een schuldbewuste lach spreidde op haar gezicht. Right, een hele nacht zwijgen... Typisch net wanneer ze haar gedachten niet op hol wou doen laten slagen. Wat kon ze dan nog doen om niet aan Evening te denken. Een zachte zucht verliet haar bekje toen ze opzij keek, haar blik op het donkere bos gericht. Zuchten mocht wel, toch? Anders beloofde het zeker een lange nacht te worden. Alsof het dat nog niet ging zijn... Gelukkig mocht ze Flintspark wel. Nouja, het was niet zo dat ze iets tegen hem had. Het kon erger, bijvoorbeeld als Sunpaw hier naast haar zou zitten. Dan zou één van hun twee de nacht niet overleven, daar was ze van overtuigd. Uiteindelijk besloot ze haar goudkleurige ogen terug op de eveneens nieuwe warrior te richten, hem een nietszeggende blik toewerpende.