A place to rest his head in a song you'll regret

Hij had simpelweg nergens anders meer om heen te gaan. Dat was nu eenmaal de waarheid. Om te zeggen dat hij Bloodclan miste, zou een leugen zijn - zijn connectie met dat verschot was hij al kwijt geraakt toen zijn partner stierf. Maar nu was er echt helemaal niets meer voor hem, zelfs niet eens meer een nest in een plek dat hij halfslachtig 'thuis' noemde - zelfs geen kinderen meer die hij kon zien opgroeien. Hij had Muta en Ophelia eindeloos gezocht de afgelopen dagen maar zijn kreten bleven ongehoord - misschien hadden die koppige uilskuikens dan toch eindelijk geluisterd en ver, ver weg een thuis opgebouwd. Hij hoopte het, met heel zijn pijnlijke vader hart. Want dat was het enige wat hij kon, hopen. Nyra zag hij verdwijnen in de klauwen van Orchis, zij en Pyre waren de bloodclanners geworden die Zira altijd had willen zien. En zijn andere twee dochters? Hij wist niet of ze nog leefden, of ze gelukkig waren, of ze hun eigen kinderen hadden en nu eindelijk zijn zorgen begrepen...

Geluk was iets dat al een hele tijd geleden van hem was afgenomen, bedacht hij met een verbitterde lach. Normaal zou hij zijn zelfmedelijden enkel zien als zwak gezanik, maar nu hij hier alleen in de velden sliep onder een open hemel, deden zijn oudere botten pijn en voelde hij zich eenzamer en verloren dan hij ooit had gedaan. Zijn weinige vrienden waren vertrokken, de liefde van zijn leven dood, zijn kinderen opgegroeid en zijn menselijke vriend was inmiddels niets meer dan botten. Er was geen plaats meer voor hem hier, geen bekenden bij wie hij nog kon schuilen. Slechts een naam kwam nog bij hem op, een die hij al heel lang niet meer uitgesproken had: Azola. Hoe treurig, eigenlijk, dat de enige kat die hij nog ergens als een vriend durfde te beschouwen, de nicht was van zijn overleden partner - een kat die hij misschien drie keer had gesproken. Natuurlijk, Hellhound was er, maar hij wilde hem niet in de problemen brengen. Dus bracht de enorme kater zijn poten in beweging, terwijl hij het koude spoor volgde naar de koude, rumoerige plek waar ze zich ooit had bevonden, niet eens wetend of ze daar nog steeds was.

&Azola