smoll

Het was opeens wat drukker geworden in de nursery, was haar opgevallen. Amberkit vond het een beetje vervelend dat ze het domein niet meer voor zichzelf had, maar ergens ook wel weer heel leuk dat er nieuwe speelmaatjes kwamen. Nu had ze dan ook uit zichzelf maar eens besloten om op kraam bezoek te gaan bij de gevlekte poes. Stilletjes kwam ze dichterbij, met grote ogen kijkend naar de bolletjes aan haar poten. Huh? Die waren wel heel klein. Ja komop zeg! Daar kon ze toch helemaal niet mee spelen! Met een ietwat teleurgestelde frons keek ze dan ook naar de friemeltjes. "Waarom zijn ze zo klein? Is er iets mis met ze?" piepte ze.

Het moederschap paste niet volledig bij haar, dacht Littlefish stilletjes terwijl ze de drie kleine bolletjes aan haar buik bekeek. Ze waren gevlekt, net zoals zijzelf, en als ze even hard in karakter op haar leken zou ze het nog moeilijk krijgen. Ze was niet de makkelijkste kitten geweest - altijd op avontuur, altijd op onderzoek. Zoals ook het poesje dat nu op haar afliep en op haar kittens neerkeek. Het was Amberkit, met een al even gevlekte vacht. Littlefish glimlachte lichtjes bij de gedachte dat Amberkit waarschijnlijk heel makkelijk zou kunnen camoufleren tussen haar eigen kroost; misschien zou ze het niet eens zo snel doorhebben. "Ze zijn nog jong!", antwoordde ze in enthousiaste fluistering, bijna bang om ze wakker te maken. Slapend was het makkelijk en veilig; als ze wakker waren zouden ze vast allerlei dingen van haar verwachten en in Starclansnaam ze had geen idee wat ze allemaal moest doen, hoe ze voor kittens moest zorgen. Waarom werd dit niet behandeld tijdens een apprentice training?!

Ze knipperde verward met haar grote oogjes en keek de queen aan, haar antwoord niet helemaal begrijpend."Huh, maar ik ben toch ook jong?" haar naam was nog Amber -kit! Haar mama had uitgelegd dat dat betekende dat ze nog een kitten was, dus dan was ze toch ook jong? Haar blauwe oogjes gleden weer over de kleine wormpjes. Ze waren wel schattig, maar wat als er iets mis met ze was gegaan? Dat vond ze wel een beetje zielig, ook voor de queen. "Als ze niet goed gelukt zijn, dan wil ik ook wel met je spelen hoor mevrouw!" de queen had mooie vlekjes zoals zij en leek heel lief, dus ze ook wel even met haar willen spelen als deze kittens niet goed gelukt waren!

"Ja, maar zij zijn nog jonger!", antwoordde ze, neerkijkend op haar kroost. De woorden van Amberkit waren natuurlijk net haar angsten. Ze waren klein, betekende dat dat ze niet goed gelukt waren? Natuurlijk was ze zelf ook klein, en hun geboorte was niet in de beste omstandigheden, en ze waren nog jong. En natuurlijk hadden andere queens haar ervan verzekerd dat er helemaal niets mis met ze was. Maar het was normaal om te twijfelen, om je zorgen te maken. Dat was het moederinstinct - toch? Littlefish wist hier niets van. Ze was hier niet goed in, was er niet klaar voor. Maar ze probeerde. De jonge kattin glimlachte toen het poesje mauwde dat ze ook wel wou spelen, al was de glimlach niet volledig oprecht. Ooit was ze ook zo onschuldig geweest, zo vrolijk en intens goed. Nu? Nu was ze daar niet meer zo zeker van. Maar ze deed alsof; Fake it 'till you make it. "Als ze ouder zijn mag je met hen spelen, wat denk je?", stelde ze in plaats daarvan voor. Amberkit zou zo tussen hen in passen. Ze had dezelfde vlekjes, en hoewel ze groter was leek ze wel op hen. Bijna alsof ze familie zouden kunnen zijn.