[Task] Changing life for the better

Hij had net een zware training met zijn vader achter de rug en hoewel hij moe was, was hij wel tevreden. Zijn trainingen schoten goed op en het zou hem niks verbazen als hij op tijd warrior zou worden en geen manen meer hoefde te wachten daarvoor. Hij wist dat hij een bepaalde leeftijd moest bereiken om warrior te worden, maar hij had er wel vertrouwen in dat het hem zou lukken. Zijn vader was een strenge, maar gedisciplineerde mentor en Jaggedpaw kon niet blijer zijn met een andere mentor. Hij liep terug naar het kamp toe met twee vissen tussen zijn kaken geklemd, twee vissen die hij beiden zelf had gevangen. Hij had er wel een halve middag voor de rivier voor moeten zitten en dat voelde hij nu duidelijk in zijn schouders, maar dat was het waard. Jaggedpaw bereikte het kamp in no time en hij legde de vissen op de prooistapel neer. Hij deed een paar stappen naar voren en ving de blik van Honorpaw op, die duidelijk zoekend om zich heen keek. Benieuwd zijnde of hij haar ergens mee kon helpen, stapte Jaggedpaw dichterbij en zorgde er zo voor dat hij in haar blikveld kwam. “Hé, Honorpaw,” zei hij op een vriendelijke toon tegen haar. “Heb je soms hulp nodig?”

Jaggedpaw wist dat Honorpaw door een moeilijke tijd moest gaan nu haar vader dood was. Het was ook zo plotseling gebeurd en ondanks het feit dat Jaggedpaw niet veel met zijn leider had gehad, leefde hij wel erg mee met zijn Clangenoten die wel heel verdrietig waren. Misschien was het dan ook wel een beetje om die reden dat hij naar Honorpaw was gegaan: om haar zijn steun te bieden. Hoewel Jaggedpaw’s uiterlijk niet echt toonde alsof hij veel om zijn Clangenoten gaf, was dat weldegelijk het geval en nam hij graag zorg over katten bij wie dat door omstandigheden net iets moeilijker ging. Zijn blik gleed naar Honorpaw toen ze begon met spreken en hij gaf een paar knikjes op haar woorden, instemmend met wat ze zei. “Ik denk dat het zeker geen slecht idee kan zijn om wat mos te vervangen van de nesten van de elders of van de queens of om teken uit de vachten van de elders te verwijderen. Ik weet zeker dat er een paar elders zijn die graag met je willen praten over wat er gebeurd is. Ik kan je ook altijd een luisterend oor bieden als je dat wilt,” zei hij op een vriendelijke toon tegen haar.

Het leek erop dat Honorpaw geen behoefte had aan een gesprek. En dat was voor hem ook prima. Hij had immers aangeboden dat hij een luisterend oor aan haar kon bieden als ze dat zou willen, maar dat wilde nog niet zeggen dat ze er op in moest gaan. En dus gaf hij een bevestigend knikje. “Dat is geen probleem,” zei hij op een rustige toon tegen haar. “Weet gewoon dat ik er voor je ben als je me nodig hebt, oké?” En met die woorden, gevolgd door een knikje, besloot hij dat het topic was afgedaan en richtte hij zijn blik naar voren, naar de kampuitgang. “Zullen we eerst mos voor de elders gaan halen en ze daarna controleren op teken?” vroeg hij aan de apprentice. “Zo kunnen we mooi twee taken combineren met elkaar en geven we ze precies de zorg die ze nodig hebben. Al denk ik dat het dan wel een goed idee is als we eerst controleren hoe veel mos we nodig hebben voor hun nesten.” Hij grinnikte naar haar en knikte in de richting van de elder’s den. Hij moest eerst echter zeker weten of dat was wat ze wilde doen. Misschien had ze wel een andere taak in gedachten die ze eerst wilde uitvoeren.

Hoewel er een lichte glimlach om zijn lippen was ontstaan bij het teken van oprechte acceptatie dat Honorpaw hem had gegeven, was zijn blik nog altijd stoïcijns gebleven. Jaggedpaw was niet iemand die zijn emoties gauw liet zien in zijn blik en dus zouden anderen dat meestal af moeten leiden van de toon in zijn stem. Zijn vader liet immers ook niet vaak emoties zien in zijn blik en Jaggedpaw nam aan dat hij dat door met zijn vader samen te trainen een beetje over had genomen van de warrior. Zijn blik gleed naar Honorpaw toen ze naar de elder’s den stapte en hij volgde haar, waarna hij systematisch de nesten begon te controleren. Hij zorgde ervoor dat hij het vuile mos bij elkaar krabde en nadat hij zijn hoopje had verzameld, ging hij naar buiten en wachtte hij tot Honorpaw zich bij hem zou voegen. “Ik snap niet waarom dit zo’n gehate taak is onder de apprentices,” zei hij tegen haar. “Het is toch juist een eer om te kunnen zorgen voor diegenen die onze Clan al seizoenenlang voor onze geboorte gediend hebben?” Zo zag hij het tenminste en het was ook het respect wat hij had meegekregen van zijn vader, maar helaas dacht niet iedereen daar zo over.

Het leek erop dat Honorpaw dezelfde ideeën had over elders als hijzelf. Jaggedpaw luisterde aandachtig naar haar woorden en gaf een knikje ten teken dat ze gelijk had. “Ik denk dat het mopperen ook een soort van uiting van onmacht is omdat ze het kamp niet kunnen verlaten,” zei hij tegen haar. “Er zijn hier ook genoeg elders die op veel te jonge leeftijd plotseling in de den moesten trekken door omstandigheden. Ik denk dat dat wel wat doet met een kat.” Hij kon zichzelf niet voorstellen hoe het voor hemzelf zou zijn als hij niet meer kon doen wat hij graag deed. Als hij geen warrior meer kon worden en als al zijn harde werk opeens in duigen zou vallen. De gedachte alleen al zorgde ervoor dat er een korte huivering door zijn lijf trok, maar toen bedacht hij zich dat dat met zijn vader als mentor zijnde niet snel ging gebeuren. Ze hadden al een hoop intense trainingen gehad en Jaggedpaw wist dat hij dankzij zijn vader goed in staat zou zijn om zichzelf te verdedigen als hij zijn Clan eens zou moeten verdedigen tegen vijandelijke katten. “Gelukkig zijn wij er om hun dag iets dragelijker te maken,” besloot hij het onderwerp met een iets vrolijkere noot, knikkend naar haar en het vuile mos oppakkend, waarna hij zich naar de uitgang van het kamp begaf.

Jaggedpaw richtte kort zijn blik op Honorpaw toen hij haar hoorde zuchten, maar voor de rest niks op zijn woorden hoorde zeggen. Ze ging door met het opruimen en Jaggedpaw besloot om haar voorbeeld te volgen. Hij pakte het vuile mos op en liep toen het kamp uit, waar hij het eiland overstak en naar zijn gebruikelijke plaats ging om mos te halen. Het begon merkbaar kouder te worden en Jaggedpaw voelde een korte rilling door zich heen gaan toen een koude wind langs zijn pels streek. “Hoe gaat het trouwens met je training?” vroeg hij na een korte stilte over zijn schouder aan de apprentice. Hij had geen idee waar hij het anders over moest hebben en als hij zou merken dat Honorpaw echt geen zin had in een gesprek, dan zou hij zijn bek wel gewoon houden totdat ze terug in het kamp zouden zijn. Iedereen rouwde op zijn eigen manier en Jaggedpaw ging daar niet over oordelen of zich beledigd voelen.

Jaggedpaw richtte zijn blik oprecht geïnteresseerd naar haar toen ze haar woorden sprak en een ernstige frons verscheen over zijn voorhoofd toen ze het had over het rustiger aan doen met haar training. “Dat kan zeker niet slecht zijn,” zei hij op een bemoedigende toon tegen haar. Het was immers niet omdat er een leeftijd op stond dat een apprentice warrior kon worden dat iedereen zich daar ook maar aan moest houden. Hij had gehoord van meerdere apprentices die pas later warrior waren geworden en die de verantwoordelijkheid prima op hadden weten te pakken. Hij hoopte gewoon dat Honorpaw er niet te veel mee in zou zitten als dit haar ook zou overkomen, al leek het hem een slecht idee om het er met haar daar over te hebben. Een gelukkige glimlach kwam om zijn lippen toen Honorpaw vroeg naar zijn training en hij richtte zijn blik naar haar, zijn groene ogen twinkelend. “Heel goed eigenlijk!” sprak hij op een enthousiaste toon tegen haar. “Mijn vader en ik zijn vorige week begonnen aan vechttechnieken en hij zegt dat als het zo doorgaat, ik mijn final assesment binnen dit en enkele manen al wel kan doen. Hij is heel tevreden met mijn voortgang.” Hij snorde zachtjes, al verdween de twinkeling alweer even snel uit zijn ogen als dat het was gekomen en werd zijn blik al even stoïcijns als voorheen. Zo’n dingen bleven bij hem nooit lang duren en daar kon hij niet veel aan doen, buiten via zijn toon laten merken aan anderen dat hij weldegelijk blij was dan.

Jaggedpaw hield zijn kopje een klein beetje scheef toen Honorpaw haar woorden sprak en hij gaf een knikje aan haar. “Dat klopt, maar de namen die ze tot dusver heeft gegeven, zijn er wel waar de desbetreffende katten als warrior zijnde met het kopje omhoog mee rond kunnen lopen. Ik denk dat ik wel een mooie naam zal krijgen.” Hij wist eerlijk gezegd niet of er echt lelijke namen waren. Sommige katten kregen een heel andere naam omdat ze bijvoorbeeld iets verloren hadden door een verwonding of door iets mentaals, maar zelfs dan was het een naam dat bij hun paste en daarom niet per se verkeerd was. “Ik denk dat ik het gewoon ga moeten afwachten. Jij ook, trouwens,” sprak hij op een rustige toon tegen haar. “Hoewel, je hebt al een heel mooie prefix als naam gekregen, dus ik denk dat wat voor suffix je dan ook krijgt het er wel goed bij zal passen.” Hij knikte bemoedigend naar haar en begon, eenmaal bij het gedeelte aangekomen zijnde waar ze het meeste mos konden vinden, wat vers mos bij elkaar te schrapen.