You broke me first {Shadefeather}

Het was al een tijdje bezig zo. Moonvision stond op, ging jagen, hield zich bezig met al haar warriortaken, keerde zo laat mogelijk terug naar het kamp en ging regelrecht naar haar nest. Alles om te voorkomen dat ze hun twee samen zou zien. Nouja, niet dat ze dit opzettelijk deed. Het was meer haar onderbewustzijn die haar dit ritme had gegeven. De witte kattin dacht niet na op die manier. Ze leefde als een robot, volgens haar eigen ritme en volgens de dingen die namens haar logisch leken en rationeel. Ze besefte niet eens welk naar gevoel aan haar geweten knaagde. Dat het jaloezie was wat ze telkens voelde als ze de eveneens witte kattin zag. Dat het de drang was haar ogen uit te krabben iedere keer als ze haar naar hem zag staren. De sociopaat in haar werd pas echt duidelijk wanneer ze in een situatie werd gezet waarin ze met een van hen zou moeten communiceren. En om dat te voorkomen, vermeed ze hen. Ze zag simpelweg niet in waarom ze nog met hen zou moeten omgaan. Het leverde haar niks op. Dus waarom zou ze nog?
Maar ze dacht nog maar over de duivel, en daar stond hij al. Haar amberkleurige blik keek bijna doelloos en kil naar het gestalte voor haar. Hij kwam haar zo bekend voor, maar op deze moment was Shadefeather een complete vreemde voor haar. Ze voelde zich bedrogen. Ook al hadden ze nooit iets gehad. Ze had zich geopend jegens hem, en hij had haar met zijn nagels in de rug gestoken. Niet meer en niet minder.

+ Shadefeather

Om eerlijk te zijn, had hij geen idee hoe hij zich moest voelen. Hoe hij zich überhaupt voelde. Hij was gelukkig met Daintywhiff, zeker nu ze heel waarschijnlijk in verwachting was met zijn kittens. Maar hij was nog steeds zo verdrietig, zo leeg soms. Het verlies van zijn beste vriend viel zwaarder dan gedacht, het hele gedoe met de Clans, alle ruzies die er in de Clan voorkwamen. Shadefeather had er nooit goed mee kunnen dealen, maar hij had altijd een uitweg gevonden. Maar zelfs dat hielp niet meer. Hij was in de war door zijn eigen emoties, en hij kon er ook niet zo goed tegen om niet te weten waar hij aan toe was.

De witte vacht lichtte op als een lichtpuntje in een donkere tunnel. De poes die hij, ondanks niets officieel gemaakt was, als een goede vriendin zag. Hij had haar de laatste tijd nauwelijks gesproken, nauwelijks gezien. Het speet hem, het voelde alsof hij haar in de steek gelaten had. Hij had meer vrienden, en Moonvision was daar één van. En toch hadden ze elkaar nauwelijks meer opgezocht.
Een glimlach brak door op zijn gezicht. Misschien geen grote, maar het was een echte. Hij had haar gemist. De kater stapte op haar af. 'Moonvision,' snorde hij. 'Het is even geleden, hè?'