Brackenspoop

Brackenkit scharrelde wat rond door de Nursery, want ontdekken vond hij erg leuk om te doen. Maar om meer te ontdekken in alle hoekjes en kiertjes, moest hij ook langs nesten van anderen lopen. Geen probleem natuurlijk! Toch had hij er niet helemaal op gerekend dat er geluid uit één van die nesten zou komen. 'Hawwo,' klonk er vrolijk piepend. De jonge kater stopte en keek om naar het gevlekte poesje wat hem aangesproken had. Hij wilde graag ontdekken, maar hij kon het niet laten vrolijk te reageren. Hij stapte op haar af met een brede glimlach. 'Hoii!' Hij wist dat er nieuwe kittens geboren waren, maar hij wist nog niet hoe deze heette! 'Wie ben jij?'

Het katertje bleef vrolijk wachten, zijn kopje wat gekanteld en zijn glimlach verdween niet van zijn snoetje. 'Spekkewkiwd,' vertelde de andere kitten hem over haar naam. Ze leek er erg trots op, maar Bracken had wel even moeite. Wat zei ze nou hoe ze heette? Spekkew? Spekke? Hij dacht diep na, kon hij zich nog herinneren toen zijn mama over de nieuwe kittens vertelde? Hm, niet echt, hij was te druk bezig geweest met iets anders eigenlijk. 'Oh, hoi Spekkekit!' miauwde hij uiteindelijk dus maar in goede hoop. 'Ik ben Brackenkit!' Zijn naam kon hij inmiddels al wel goed uitspreken.

Ooit zou hij haar naam wel goed leren, maar nu was het nog Spekkekit in zijn koppie. Hij vond het toch een beetje een vreemde naam, maar goed, dat was niet erg. 'Spewlen?' vroeg Spekkekit hem. Brackens gezichtje lichtte op en snel knikte hij van ja. 'Jaaa, leuk! Wat zullen we doen? Verstoppertje? Tikkertje?' Hij had overal wel zin in hoor, hij stond al te springen!

Bracken had erg veel energie dus wat dat betreft had tikkertje beter geweest voor hem. Maar Specklekit koos verstoppertje, wat natuurlijk ook hartstikke leuk was! Maar dan moest hij wel stilzitten. Hij besloot zelf maar eerst te zoeken, want zijn pootjes jeukte van enthousiasme. 'Okeee, dan moet jij je verstoppen! Ik tel tot 10! Wel snel zijn hoor, en goed verstoppen!' Anders was er ook niks aan. Brackenkit glimlachte en sloot zijn ogen, waarna hij begon af te tellen.

Brackenkit vertelde haar dat zij moest verstoppen en dat ze dat heel erg goed moest doen. Oei. De jonge kitten knikte, toch wel enthousiast, en ze keek gauw de nursery rond. Wat zou een goede verstopplek zijn? Veel tijd om na te denken had ze niet want hij begon al met tellen en dus krabblede ze gauw van hem weg. Ergens in de nursery was er een verscholen hoekje achter een paar nesten. Niet helemaal uit het zicht, maar voor Specklekit was het een perfecte verstopplek. De kitten dook er gauw achter en drukte zich met een kleine giechel plat tegen de grond. Hier zou hij haar toch nooit kunnen vinden?

Hij dacht er even aan om wat sneller te gaan tellen, maar Speckle was nog jong en hij was oud en het meest volwassen, dus hij zou aardig zijn en de juiste keuze maken. Brackenkit telde, al dan niet ongeduldig, rustig tot 10. Daarna opende hij zijn groene oogjes en keek snel om zich heen. Ooh, waar zou ze zitten? Hij keek eerst in het nest, gewoon, om er zeker van te zijn. Maar daar was ze niet. Hmmm. Hij probeerde haar geurspoor te volgen, zoals de oudere katten dat zo goed konden. Maar dat was nog best lastig blijkbaar. Na een tijdje zoeken en achter nesten kijken zag hij uiteindelijk toch een staartje. Hey! Dat moest haar zijn! Hij begon vol moed naar haar toe te sluipen, om vervolgens vlak naast haar neer te komen met een sprongetje. 'Hebbes!'

Specklekit moest moeite doen om haar gegiechel in te houden. Ze kon tussen een paar mossprieten uit turen en zien hoe hij overal aan het zoeken was behalve bij haar verstopplekje. Het leek ook wel alsof ze daar een eeuwigheid zat voordat ze hem kwijt was. Oh nee, waar was hij nu heen? Die vraag werd al snel beantwoord toen hij ineens vlak naast haar met een sprong landde. Ze sprong wat geschrokken op maar al gauw richtte ze een geïrriteerde blik op hem. “Schrikken is niet lief!” vertelde ze hem. Hij was net nog zo aardig geweest, dus dit vond ze helemaal niet leuk.

Hij vond het prachtig, en hartstikke leuk. Hij had haar gevonden! En hoe ze schrok was ook wel grappig. Maar Specklekit vond het helemaal niet leuk en keek hem geïrriteerd aan. 'Schrikken is niet lief!' Bracken keek haar wat verbaasd aan, toch wel wat geschrokken door haar reactie. Zijn oortjes vielen wat opzij. 'Oh.. Sorry,' mauwde hij. Het was ook niet de bedoeling om haar boos te maken... 'Maar nu moet je mij vinden,' mauwde hij er toch redelijk snel achteraan. Hij wilde ook de sfeer niet verpesten, en wel gewoon door gaan met hun spelletje. 'Niet spieken he!' riep hij voor hij zich al uit de pootjes maakte, klaar om te verstoppen.

Brackenkit bood zijn excuses aan, waardoor de jongere kitten hem wat minder boos aankeek, iets wat al helemaal veranderen toen hij haar aandacht weer naar het spelletje wees. Ze was het perfecte voorbeeld van een korte aandachtsspan, zo op het moment. Nou moest zij tellen en hem vinden. Oei, kon ze wel zo hoog tellen? Dat wist ze niet hoor. "Okay" piepte ze toch maar, want ze wilde ook het spelletje niet verpesten. Ze deed haar oogjes goed dicht en begon met tellen, misschien ietwat langzamer dan dat Brackenkit was geweest, maar voor hem waren de nummers vast makkelijker geweest.

Specklekit keek hem minder boos aan, gelukkig. Maar hij had zijn aandacht ook alweer verplaatst naar het spelletje. Zij zou nu gaan tellen! Bracken had zich al snel uit de pootjes gemaakt. Hij hoorde enkel nog een zacht piepje, iets met okay. Bracken hoopte maar dat ze niet zou spieken, maar dat zal vast niet. Hij vond een goed verstopplekje helemaal achterin de Nursery, achter twee nesten. Hij was al wat groter dus dit bood wel genoeg beschutting. Hij maakte zich daarbij zo plat mogelijk, maar was zijn staartje per ongeluk vergeten. Af en toe spiekte hij even boven het nest uit, om te zien of ze al klaar was om te tellen. Maar hij zorgde er altijd voor dat hij weer snel verscholen lag.