My girl, my girl...

De wildgevlekte kater was met zijn stabiele tred het kamp in gekomen, terug van een jachtpatrouille. Zijn muil gevuld met een waterrat, diens dikke vette pels nog glad. Hij was gedwongen veel kracht te zetten in zijn kaken om zijn vangst te dragen, maar hij zal deze prooi nooit proeven. Nee, het was te voedbaar om te verspillen aan een warrior als hem. Dit zal gaan naar zijn clangenoten. Naar Elders, naar Queens, naar Kits. En met zijn gedachtes hangend op het onderwerp van kinderen ging hij op zoek naar die van hemzelf. Een ronde door het kamp, door de nursery, niks. En nogmaals, niks. En nog een derde maal, niks. Niemand leek het te weten ook, niemand had hun nog gezien. Een gevoel van absolute onmacht en zorg overkwam hem terwijl de realisatie tot hem door drong. Het was alsof de grond onder zijn poten verdween. Ze waren weg. Het kamp uit. Dat was de enige verklaring. Verdomme- Angst en zorgen werden uitgebleekt door een ruw gevoel van woede. Nee. Nee adem. Zijn koude ogen sloten zich kort waarbij hij zijn karakteristische kalmte terug tot hem bracht, zijn onleesbaarheid. Zijn passen brachten hem terug bij hun moeder, zijn toon een onderliggende afdwingendheid terwijl hij sprak, wetende dat ze hun wederom gefaald had. "Seamist, waar zijn onze kits" Míjn kits. En ondanks dat hij zijn best deed om het te verbergen was aan hem zichtbaar dat deze vraag niet zonder reden tot uiting was gekomen. Arcticwolf was veel, maar hij was geen idioot.

Hij wist dat het zijn partner haar recht was om nu het kamp te verlaten, met de kinderen die met de dag ouder werden en hun apprenticeschap al in de ogen aan konden kijken. Zeker, ze gingen nu de wereld om hun heen onderzoeken maar als hij naar ze keek zag hij nog altijd die uiterst kleine pluisjes die hij tussen zijn poten kon leggen. Arcticwolf was een heel attente vader, hij was ieder moment dat hij vrij was bij zijn gezin. Het idee dat er ook maar íets die kittens zou overkomen was voor hem onmogelijk. Het mócht niet. Het kón niet. Hij was gespannen, zijn spieren stonden op strak. Hij liet zijn partner nauwelijks uitspreken voor hij terug snauwde, hij had zijn antwoord gekregen, het was een nee. "Nee. Ze zijn niet in de Nursery en ze zijn niet in het kamp. Ik heb het driemaal gehad. Ik heb iedereen gevraagd. Ze zijn weg" Zijn ogen wijken niet af van die van de ander, intiem strak op haar gevestigd. Zijn militaire directheid schijnt hierdoor heen. Hij was een typisch warrior op dat front, actiegedreven. Nu pas weert hij zijn blik van de vrouw die het lef heeft zichzelf een moeder te noemen. Zijn lip opgetrokken en zijn tanden zichtbaar in zijn snauw, en nu een intimiderende stap dichterbij, op deze manier in haar bubbel komende terwijl zijn zachte stem de nacht doorbreekt. "Starclan staat mij bij als ik nog een kind moet verliezen Seamist" Ieder roofdier is wakker en die twee jonge katten maken voor velen een gemakkelijke prooi. Hij staat niet voor zichzelf in staat mocht hij nog een kitten minder hebben om zijn eigen te noemen. De kater kijkt neer op zijn beste vriendin, die blijkbaar een vossenhart gegund was als een moeder, en kan op dit moment geen enkel positief woord voor haar opbrengen. "Kom, we gaan. We moeten ze vinden voor een roofdier ons voor is" Grauwde hij waarna hij met enkele sprongen in beweging komt om afstand te maken van de meest bewandelde cirkel, zodat ze een kans krijgen hun geuren op te vangen.