I'll never let you down

Een kleine rimpeling ging door haar lichaam heen en na nog één geconcentreerde blik in de richting van haar prooi sprong Aura naar voren. Haar klauwen raakten de vacht van het muisje en door druk te zetten, wist ze haar klauw diep in het muisje te boren. Ze haalde het muisje met een snelle beweging naar zich toe en doodde deze met een snelle beet in de nek. Ze kon inmiddels wel zeggen dat ze goed voor zichzelf kon jagen. Dit was al haar tweede muisje en ze was nog maar sinds de ochtend bezig. Ze had ook al wat vechttechnieken geleerd, maar het was nog lang niet genoeg om grotere vijanden te kunnen verdrijven. Een apprentice die nog maar net met zijn training begonnen was, zou ze waarschijnlijk al wel aan kunnen. Een tevreden glimlach ontstond om haar lippen bij dat idee en Aura klemde het muisje stevig tussen haar kaken. Ze liep terug naar waar ze gekomen was en ze groef haar ander muisje dat ze eerder op de ochtend had gevonden op, waarna ze naar het kamp liep. Ze werd omgeven met de geur van haar Clangenoten en ze liep doelbewust op de schuur af waar haar moeder verbleef sinds dat ze Clanleader was geworden. Vlak voor de barn bleef ze staan en ze liet de muisjes kort in het zand voor haar ploffen. “Mam?” vroeg ze op een zachte toon. “Mag ik naar binnen komen?”

Het duurde niet lang eer dat haar verzoekje met een positief antwoord beantwoord werd en Aura pakte de muizen weer op, waarna ze naar binnen ging. Hoewel de geur van haar moeder hier overheerste, kon ze nog steeds andere geuren ruiken van leaders die er niet meer waren. En dan was die van Cobra de verste. En ze rook ook de rotte geur van Orchis, waar ze kort haar neus voor ophaalde. Ze liep naar haar moeder toe en legde de muizen voor haar neer, waarna ze zachtjes snorde en haar kopje kort tegen die van haar moeder drukte. Ze deed een paar stappen naar achteren en knikte naar de muis die ze had meegebracht. “Ik dacht dat je wel wat prooi kon gebruiken,” zei ze tegen haar moeder. Haar familie was de enige die haar zachte kant mocht zien en waar ze het goed mee kon vinden in de Elite. De rest vond ze maar vervelend en nam ze zo veel mogelijk afstand van als het even kon. Ze richtte haar blik weer op haar moeder en ze onderdrukte de zorgelijke frons die zich over haar gelaat wilde verspreiden. Ze wist dat haar moeder er natuurlijk niet jonger op werd, maar ze had zo had idee dat sinds ze leader was geworden ze er een hoop zorgen bij had gekregen. “Gaat alles goed met je, mam?” vroeg ze op een zachte toon aan haar moeder, haar groene blik oprichtend zodat hun blikken elkaar konden kruisen.

Ze keek toe hoe haar moeder de prooi opborg zodat ze er later van kon eten en een kleine glimlach gleed om haar lippen toen haar moeder weer terug naar haar liep, maar het niet over zichzelf wilde hebben en dus direct naar Aura vroeg. “I care about you, you know that,” grinnikte ze naar haar moeder. Ze respecteerde echter de wens om nu niet over zichzelf te praten en haalde haar schouders op naar haar moeder. “I’ve been keeping up with my training by myself lately and I’ve been wandering around the territory a bit.” Een valse grijns gleed om haar lippen en ze keek haar moeder geamuseerd aan. “It was truly a pleasure to discover how easy it is to frighten a Clan cat. And I’m also trying to get to know a few cats in our group, but aside from our family I don’t consider them as cats I can be close with,” gaf ze toe. “What about you? Do you trust them?” Ze wilde haar moeder specifiek naar Orchis vragen, maar besloot om het nog even voor haar te houden. Misschien zou haar moeder er zelf wel over beginnen.