The future should be filled with magic

De poes had had hier al een deel van haar middag zitten rondhangen, zoekend naar prooi om eens te oefenen met te jagen. Door al een paar manen in de nursery te liggen waren haar jachttechnieken onder het stof gevlogen en het mocht niet verder weg zakken, dus wilde ze oefenen. Maar in deze Leaffal leek veel prooi te vinden niet een optie te zijn, alleen maar een eekhoorntje maar die was van tussen haar poten geglipt. De grijze queen zuchtte en besloot neer te zitten, te zitten naast de grote mooie boom. Hopend nog wat prooi te horen of te ruiken. De langharige kattin was nooit goed geweest in te jagen, maar nu was het slechter dan daarvoor. Met haar korte pootjes en haar lange staart waar ze soms over wist te struikelen was het vaak geen succes, maar ze was nog steeds een echte warrior en die gaven het niet zomaar op.

+Moonpaw

In vergelijking met de trainingen met zijn eerdere mentor ging het nu een stuk beter al vond Moonpaw er altijd nog niets aan om gevechtstraingen te doen. Het deed hem telkens weer pijn als hij zijn clan genoten aan moest vallen al was het met ingetrokken nagels. Toch was hij blij dat ie nu mocht gaan jagen. Moonpaw had deze kans met alle vier zijn poten aan genomen. Hij was beter in jagen dan in het vechten! Zijn mond ging open en direct sloop hij weg. Onder weg naar de uilenboom had Moonpaw 2 muizen en een verdwaald konijn gevangen. Wel alles netjes onder een laagje aarde begraven voor hij weer verder op jacht ging. Een mislukte poging van een kat ontging Moon dan ook niet en hij keek kalmpjes toe. De geur van zijn clangenote had hem al verteld dat het geen vreemde kat was die hier een poging tot het jagen gaf. 'Dat was een mooie prooi geweest.' miauwde Moonpaw en hij kwam tussen de struiken uit en begroeten Mistynose met een snorrende toon in zijn stem. Ze moest er weer even in komen, want haar kittens zouden vast bijna zo ver zijn om leerling te mogen worden.

De eekhoorn zou nu waarschijnlijk een schuilplaatsje zoeken voor leafbare; die zou het waarschijnlijk goed overleven. Haar oren bewogen alle kanten op toen ze geritsel in de struiken hoorde en draaide zich om, een apprentice ontmoetend. Het was Moonpaw! Even was de grijze kattin wel geschrokken; maar haar jacht en besluipings instincten waren dan ook echt zo erg vervaagd. “Tja, ik was er bijna”, gaf ze toe. “De volgende prooi zal misschien beter gaan”. Haar stem klonk warm en zacht; net zoals ze sprak tegen hem voordat de twolegs alles kwamen verpesten. En hun ontmoeting was nog niet eens de ergste; zelfs de deputy was verdwenen geraakt. Alle rare dingen gebeurden nu maar ze moesten positief blijven. Het was niets voor haar om te lang te blijven hangen in het verleden of in alle problemen, ze zette zich gewoon door.

De geschrokken uiterlijk zei al genoeg en meteen schaamde Moonpaw zich dat hij de grijze kattin zo had laten schrikken. Moon kromp ineen en zijn oren waren naar achteren gedraaid, maar niet omdat hij boos was. Eerder omdat hij zich zo schaamde. Al klonk haar stem warm en vriendelijk waardoor de grijze leerling uit zijn schulp kroop. Gelukkig was ze niet boos op hem en miauwde ze dat de volgende prooi wel waarschijnlijk gevangen zou zijn. Daar knikte de jonge kater op en trippelde wat dichterbij. Hij zat met een vraag die hem al een tijdje door zijn kop spookte als blaadjes die op een onzichtbare wind waaide. Schuifelend op zijn pootjes keerde zijn blik naar de aarde tussen zijn voorpootjes. Het was best wel een grote vraag en met zulke dingen was Moonpaw niet zo goed, maar dat kende Mistynose ondertussen wel van hem. De vorige keer bij de slangerotsten had hij ook zo gedraald met vragen waar hij mee zat al verliepen de trainingen nu veel beter dan eerder. Dat was zijn engste zwakte punt dat de grijze leerling niet van gevechten hield!

De apprentice kwam tevoorschijn na zich behoorlijk te schamen maar dat kon ze begrijpen, alhoewel het niet zijn schuld was, maar die van haar vervaagde instincten. Daar moest ze echt eens goed op oefenen, maar voor nu zag ze hoe Moonpaw schuifelde met zijn poten en naar de grond keek. “Is er iets mis, Moonpaw?”, vroeg de grijze poes en kwam wat dichterbij hem, zodat ze zachtjes over zijn oor kon likken. Dat deed ze ook altijd wanneer haar kittens verdrietig waren, en die werden daar meestal wel blij van. De queen bedacht zich ofdat het weer zou gaan over zijn vechttraining zoals de vorige keer of over iets anders. Wat het ook was, ze zou hem altijd bijstaan en helpen waar ze maar kon, want voor haar was ook Moonpaw net een zoon voor haar.

Ze was altijd zo lief en Moonpaw was altijd graag in de buurt van Mistynose. Hij voelde zich altijd begrepen door haar en genoot er altijd van om dan even met haar kitten te spelen. Ze voelde als familie en dat was net wat hij niet had. Misschien zou het slim zijn, maar hoe de reactie zou zijn was nog de vraag. Ondanks zijn onzekerheid was het een gevoel die hij diep van binnen had van wat hij haar moest vragen. Hij bleef schuifelen, maar stopte toen Mistynose hem vroeg wat er dan aan de poot was. 'Wel... ik vroeg me af of...' stoppen kon hij nu echt niet meer, dan zou Moon moeten liegen en daar had hij een bloed hekel aan, zeker tegen deze grijze poes. Moonpaw slikte even voor hij weer adem haalde om zijn vraag voort te zetten.''Zou... zou ik je pleegkit mogen zijn? Wel ik ben geen kitten meer, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.' Het flapte er zo snel uit dat zelfs Moon er last mee had om zichzelf te kunnen volgen al sprak hij de volgende zin langzamer uit. Hij liet zijn oren nog iets verder naar achteren draaien ondanks dat ze hingen van onzekerheid. De grijze kater voelde zich altijd zo op zijn gemak bij Mistynose, maar voor nu knabbelde er iets aan zijn binnenste wat er voor zorgde dat Moonpaw zich zulke zorgen maakte dat ze misschien nee zou zeggen.

(Sorry even helemaal vergeten) XD

De kattin was aandachtig, bereid om op te nemen wat hij zou zeggen om hem misschien nogmaals te troosten. Maar in plaats daarvan kwam er een vraag uit, een heel bijzondere vraag die je niet dagelijks hoorde. Zijn woorden waren snel gezegd, maar de betekenis was er makkelijk uit te halen. “Als dat is wat je hart vraagt, dan wil ik met alle plezier wel een pleegmoeder voor je zijn”, mauwde de grijze poes zachtjes en vormde een warme glimlach op haar gezicht. Ze had altijd al veel vertrouwen gehad in de jonge kater, dat hij zijn pad uiteindelijk goed kon vinden na het advies dat ze hem had gegeven en dat ze hem altijd nog meer zou helpen in de toekomst als het nodig zou zijn. En het betekende erg veel voor haar om nu eindelijk familie van hem te zijn, want ze voelde zich sowieso al als de moeder die hij het meeste nodig had in deze tijden. De queen zou er altijd voor hem zijn.

In spanning wachten Moonpaw af op haar reactie en toen ze haar lippen bewoog vulde zijn oren zich met haar stemgeluid. Tranen van geluk welde zich in zijn ogen op en de zilveren kater kon het niet helpen dat hij dolgelukkig was. Snel sprong hij naar voren al was dat misschien niet echt nodig geweest, maar Moon zorgde er wel voor dat hij haar niet raakten en drukte spinnend zijn wang tegen haar wang. 'Sorry, maar ik ben gewoon zo blij je dat te horen zeggen.' miauwde Moonpaw en hij kon moeilijk spreken door dat hij niet kon spotten met snorren. Het leek wel of Moonpaw stotterde tussen het gesnor door, maar hij was gewoon blij om eindelijk de juiste queen gevonden te hebben die hij het meest vertrouwde om deze vraag te stellen. Een vraag uit puur vertrouwen, want anders zou de zilveren leerling het nooit gevraagd hebben, want hij voelde zich geborgen bij Mistynose.

De blijheid van de kater was wel op te merken aan zijn sprongetje en hoe hij al spinnend zijn wang tegen die van haar drukte. ‘Sorry, maar ik ben gewoon zo blij je dat te horen zeggen’, zei hij toen en ze snorde ook even. “Dat is niet erg hoor, ik ben ook heel blij”, zei de grijze kattin zachtjes en verkreeg een warme, passie tonende blik in haar emeraald groene ogen. Het leven sinds ze queen was werd alleen maar beter. Ze kreeg eindelijk de liefde die ze altijd al had verlangd. De liefde van haar kinderen was de beste liefde die ze kreeg vond ze, en daarom zou ze ook volledig over hen waken in alle harmonie, want dat was wat een echte moeder deed en ze zou hen niets laten overkomen. Haar zussen hadden haar leventje genegeerd, de ene werd een rogue en de ander vond haar gewoon niet prettig. En haar ouders waren allebei dood. Maar de kattin had tenminste zelf een klein gezinnetje die wel veel om haar gaf.

Gelukkig vond Mistynose het niet erg dat was ook te merken dat zij zelf ook snorde. Hij had al vanaf zijn kitten zijnde wel een andere pleeg moeder gehad, maar zodra hij eenmaal leerling was geworden was hun band niet zoals eerder geweest en beide hadden elkaar nog wel gezien, maar wanneer Moonpaw bij haar kwam met vragen stuurde ze hem steeds terug naar haar mentor om te vertellen dat hij zulke vragen en problemen juist bij zijn mentor moest wezen. Nu had Moon het vertrouwd gevoel met Mistynose opgebouwd en haar kalmte en rust en geduld had hem tot deze stap toe aan gezet. 'Zullen we gaan jagen? Ik heb energie voor 10.' stelde de zilveren leerling voor en hij hoopte dat ze ja zeggen zou?

Onderwerp: Re: The future should be filled with magic