Photosynthesis

Haar kittens werden met de dag ouder en het weer werd met de dag slechter. De poes had ze laten spelen in de nursery terwijl zij er weer opuit ging, even te genieten van de laatste warmte die er te vinden was voordat de Leafbare alles weer koud en kil zou maken. Ze haatte de koude seizoenen het meest, ergens ook angstig dat haar kittens het niet zouden halen. Maar alles zou goed komen, ze waren sterk en zij was dat ook. Toen de queen aankwam bij de Sunningrocks, zag ze een andere kat liggen te zonnen. Ze trippelde zachtjes dichterbij en herkende één van de oudere warriors, Coppertusk. “Gegroet Coppertusk”, zei ze kalmpjes en keek toe naar de kater, die daar rustig op zijn gemak aan het genieten was van het leven, van de laatste warme zonnestralen.

De kattin bleef eventjes toekijken terwijl de andere zat te spreken, geeuwde en toen haar vroeg of ze ook hier kwam om te genieten van de laatste zonnestralen. “Ja”, antwoorde ze simpel en ging even zitten. De kattin was wel eens blij om even te kunnen genieten van dit weertje, van het mooie weer die nu nog rondhing. Later was het alleen maar koud, en het liefste van al had ze gewoon gewild dat ze de kou kon verbannen. Want de kou maakte altijd prooi schaars, maakte je vacht nog pluiziger waardoor je meer haarballen kreeg en alles was gewoon terrible aan de winter. Voor haar tenminste. “Het was wel even de moeite waard geweest, ik mis het om hier even te kunnen zonnen en genieten”, voegde de grijze poes nog toe. Ze hield zielsveel van haar kittens, maar op ze waken en ze verzorgen was een ander verhaal. Het liep soms echt niet makkelijk, ze glipten zelfs weg. Ze had soms even pauze nodig van ze, zelfs al zijn ze enorme schatten. En altijd in de nursery liggen was ook niet al te best, want haar benen werden net zuignapjes aan de grond.

De kater leek een mopperpot te zijn, maar het was ok, zolang ze maar niet onder haar voeten kreeg. De poes knikte maar werd al wat onzekerder toen de kater begon te praten over haar kittens. Ze had die netjes achtergelaten bij de andere queens, had ze gevoed en was even op pauze. Daar kreeg ze toch niet onder de voeten voor, of wel? “D-de andere queens letten even op ze”, antwoorde de grijze queen. De kattin had uiterste respect voor de senior warriors; en als ze iets verkeerds vonden dan gehoorzaamde ze ook, want dat was hoeveel ze haar best deed om iedereen op gemak te stellen. En om haar fouten recht te zetten.  

De kattin had haar kittens al vaak bij de andere queens achtergelaten, volle vertrouwen in hen hebbend. Het was moeilijk, want haar kittens waren wegglippers, maar de andere queens waren heel goed in hen braaf te houden en dat kon zij niet echt als de beste. “Het gaat waarschijnlijk wel uitstekend met ze”, antwoorde de poes simpel, vol van vertrouwen. Als ze voelde dat er ook maar iets mis was- dan zou ze meteen terugkeren, maar voor nu was ze erg op haar gemak, genietend van de zwakke zonnestralen die haar vacht raakten. Het was een rare gedachte om te weten dat binnenkort, haar kittens grote apprentices zouden worden en hier ook zouden komen, om eens goed te ontdekken. Man wat vloog tijd toch snel.

“Hmmm… Aha, ja… eh”, liet ze eruit. Eén ‘hm’ van een ander was nodig om haar in twijfel te trekken. De kittens zouden toch wel veilig zijn toch? Ze zijn echte schatten die een hondenaanval hebben overleefd en meer. Grotere gevaren bestonden er niet voor een kitten vond ze, en kalmeerde ook even met een diepe uitademing. Maar het was anders wel heel erg stil, dus bedacht ze snel wat. “Dus…”, begon de grijze poes, “Hoe gaat het met jouw familie?”. Het was eens tijd om de rollen om te wisselen- en de kattin wist niet veel over zijn familie. Dus hij mocht wel wat laten horen over zijn kant van het verhaal.