Silent and still

Honorpaw had haar mond verder gehouden bij de Ceremonie, ze had niet geweten wat ze wilde zeggen. Ze had geen boze blikken van andere katten willen hebben, en Snowpaw ergens ook niet willen kwetsen, zelfs al was ze nog steeds boos en verdrietig, en zeer, zeer gepijnigd bij diens worden. Het was een extra snee op haar gebroken hart en de enige snee waar ze iets mee kon. In plaats van praten en elkaar aan te kijken, had de Deputy het kind onder haar poten genomen, alsof dat niet nog een extra steek was in de harten van de kittens van Pantherstar. Alsof het dit niet nog moeilijker maakte om respect te tonen en te kalmeren.

Haar passen waren sloom en schoorvoetend terwijl ze in de richting van de bekende den stapte, de den waar de geur van haar vader nog licht in hing. Ze wilde ergens vragen of ze daar een nacht door mocht brengen, zodat ze hem nog een keer kon ruiken, een keer in haar derde oog kon zien, in haar gedachten. De donkergrijze kater met zijn strenge gele ogen. Zijn ogen die altijd opgelicht hadden voor haar en haar nestgenoten, totdat Chivysniff was overleden. Had hij hen nog gezien, was de pijn hem nu eindelijk ontgaan, was hij tevreden met zijn keuze om niet meer terug te keren naar de Clan waar hij zo hard voor had gewerkt.

De jonge kattin haalde diep adem voordat ze de nieuwe Leader met tranen in haar ogen aan keek. Haar poten trilden onder haar lichaam voordat ze haar mond opende om te spreken. Er kwam nog geen geluid uit, voordat ze nogmaals slikte en haar met grote ogen aan keek. 'Crystalstar?' Haar stem klonk zwak, vermoeid, verdrietig en bovenal zeer, zeer gebroken. 'Heb je even?' Ze had besloten dat hoewel ze haar wilde tonen dat ze niet tegen hen was, ze ook niet tevreden was met hoe het ging in de Clan. Het was iets waar ze tijdens haar verdriet al door had gesproken. Iedereen was hen vergeten, was hun pijn vergeten naast de pijn van de geadopteerde kleinkinderen van de kattin.

'Ik weet niet of je het weet. Toen u weg ging... om... eh... toen vroeg Snowkit of onze papa, Pantherstar eindelijk bij de slechte katten was. Het....' Tranen gleden over haar wangen heen. 'Celestialpaw werd boos, zoals elke kat dat zou worden, ongeacht leeftijd. Het is onze vader, meer dan onze Leader. En terwijl bijna iedereen hem zal missen.... het deed zeer. Het was alsof Snowpaw nog wat nagels in de verse wond zette. Celestial werd woest, zeker toen Snowpaw-Snowkit zei dat... dat hij Chivysniff had gedood.' Haar blauwe ogen gleden naar de grond. 'Ik zei dat de kitten zich moest schamen, is het enige dat ik gezegd hebt. Als ze door Chivysniff was opgevoed en de Queens en Clan had gekeken naar haar angsten en verdriet daarin had ze nooit op dat moment gevraagd... gevraagd.... hem.... zijn herinnering bevuild met die woorden. De Clan heeft gefaald, niet alleen in het geven van een veilige ruimte voor mij en mijn zus om in te rouwen, maar ook in het zorgen voor de mentale gezondheid van een kitten.' Haar stem klonk zwak, ze hoopte dat de ander de zorgwekkendheid hiervan in zag. 'Dat ik drie Moons ouder was dan Snowkit betekend niet dat de dood van Chivysniff minder traumatiserend was voor mij dan voor de kittens. Papa en mama waren niet meer te bereiken, zo erg vast in hun verdriet. Ik verloor een tweede moeder die dag, en Blueflower vond dat ik moest begrijpen dat die ervaring net zo was voor Snowkit als de ervaring van het verliezen van mijn papa voor mij. Ik heb mijn familie verloren en geen van de Clangenoten heeft ooit gekeken of ik, mijn nestgenoten, Rookchirp of hen die erg dicht bij haar stonden in orde waren. Dit kan niet verder, ik wil hierbij vragen of ik voorlopig in het kamp mag blijven en de Queens en Elders mag helpen dit op te lossen. Ik kan mij er momenteel niet toe zetten... om... om mijn taken op deze manier uit te voeren.' Ze wilde haar training kort stopzetten, het was niet alsof ze op dit moment veel trainde. Ze hoopte dat ze voor enkele Moons het juiste kon doen. Dat was niet doen alsof haar neus bloedde, maar daadwerkelijk een verandering eisen, een verandering brengen.

Honorpaw was opgevoed door hardwerkende en strenge ouders. Echter had ze geen liefde gemist, onder dat alles zaten ouders die daadwerkelijk het beste voor hun kittens wilden, wilden dat ze zich vormden tot sterke, gezonde Warriors, en als het pad hen koos, wellicht zelfs Leader's en Deputy's. Haar grootste zus was Medicine Cat geweest en had het pad van Starclan bewandeld, het zorgde ervoor dat de parelgrijze Apprentice wist dat er meer was dan enkel het leven in Riverclan, er was een groter doel, een hoger doel. Echter was ze daar op dit moment niet mee bezig, er was zoveel gaande geweest, dat ze niets anders kon dan eisen voor ruimte, een plek waarin ze zichzelf kon ontdekken maar ook de banden van de katten tussen elkaar te verbeteren. Het was niet nodig om de Clan met de dood van Pantherstar in een afgrond te laten storten, het was niet de bedoeling geweest. Zelfs al waren velen diep geraakt door de dood van haar vader en zus, niet alleen haar familie. Crystalstar leek op dit moment voornamelijk moeite te moeten doen om geaccepteerd te worden zonder dat iemand haar de grond in trapte, zelfs al was het ergens wel logisch, lang was ze geen Deputy geweest en de dood van Pantherstar zo kort nadat hij Leader was geworden kwam als een klap binnen. Al kon Honorpaw niet ontkennen dat haar nieuwe Leader was geaccepteerd door Starclan met een reden, en haar vader met een reden niet was terug gekeerd naar haar, naar hun familie. Ze wist niet of ze wilde weten waarom hij haar in de steek had gelaten. Zo voelde het tenminste, een eenzaamheid drukte op haar schouders, ze had vrienden maar ook een deel die niet meer onder de Clan vielen omdat ze als kittens ontvoerd waren geweest. Ze wist niet of ze nog een plek kon vinden waarin ze de onschuld en pracht van de wereld kon zien. Niet met alles dat gaande was, maar dat was niet haar Leader's fout, hoe graag ze ook boos wilde zijn, het was niet de plek.

De grijze kattin was aan het ijsberen toen ze binnen kwam. Aangezien de kattin altijd welkom was geweest bij haar vader, al was dit minder het geval geweest na de dood van Chivysniff, dacht ze er niet over na om haar aanwezigheid te melden. Het was iets dat ze later wel zou leren, als alles minder vers voelde, als haar hart minder bloedde, als de littekens enkel nog af en toe trokken. De tijd zou de pijn wellicht verzwakken, haar nieuwe doelen geven in de Clan. Doelen die ze nog niet kon bedenken, het enige doel dat ze op dit moment voelde was het vinden van gemeenschap tussen de leden, het vormen van een hechte groep. Niet een die elkaar liet vallen, die geen kansen gaf aan anderen. 'Natuurlijk, Honorpaw, ga toch zitten.' Klonk de niet geheel onbekende stem van de grijze kattin, grijs zoals haar vader was geweest, alleen dan wellicht enkele tinten lichter, en ook haar ogen waren anders. De bouw, slanker, vrouwelijker, en minder streng. Langzaam nam de Apprentice plaats, de tranen in haar ogen toonden haar breekbaarheid, haar verdriet, haar angst. Legden haar hart bloot voor de kattin.

'We waren net terug van een gevecht… Niemand was in orde, en toen met Chivysniff er ook nog bij. Ik weet dat het verschrikkelijk is, maar je moet begrijpen dat niemand zich hierop had kunnen voorbereiden. Degenen die niet zo dicht bij jullie stonden wisten niet hoe erg jullie erdoor geraakt werden.' Probeerde de Leader uit te leggen, waarom de familie niet gesteund was, na alles dat haar ouders voor iedereen hadden gedaan. Na alles dat Chivysniff voor de Clan had gedaan, van het adopteren van kittens tot het helen van wonden aan toe. Ze leefde nog door in hun harten, alleen zou ze nooit zo dichtbij haar staan als haar vriendin Shrimppaw, die ze minder had gesproken dan ze had gewild de laatste tijd. Niet omdat ze niet van haar hield, maar gewoonweg omdat ze haar leven tussen haar poten door voelde glijden. 'We kunnen het ons niet veroorloven nog meer katten te verliezen. Riverclan is niet op haar hoogtepunt en heeft alle werkende warriors en apprentices nodig.' Verzuchtte de ouder kattin. Het was duidelijk dat ze snapte dat het niet ideaal was, niets in deze situatie was goed en praktisch. Niets was zoals het hoorde, haar vader, ze miste hem. Haar stem had nog schor geklonken, en ze wist dat de Leader snapte waarom, ze kon niet verbergen hoe kapot ze was. Er waren nog zoveel woorden die gedeeld hadden moeten worden. Ze hoopte dat haar papa nog aan hen dacht, net zoals Chivysniff, dat ze hen ergens nog trots kon maken. Haar betraande ogen kneep ze kort samen, ze snapte dat ze de Warriors en Apprentices nodig hadden, zeker met het feit dat Leaffall om de hoek was komen kijken. 'Maar ik snap dat je dit nodig hebt… Ik kan je een moon geven om tot rust te komen. Maar daarna moet je weer verder. Ik wil niet nog een geval als Brimstone.' Haar blauwe ogen gleden een tikkeltje verbaasd naar de andere kattin. Ze kon een Moon krijgen, het klonk wellicht niet als veel, maar het was voor deze tijd van het jaar zeker niet min. 'Ik vroeg ook niet om oneindig, dat zal ik ook niet willen. Het gaat mij er meer om dat er soms andere prioriteiten zijn. Als de Clan niet goed bijeen komt.. dan zijn er meer problemen dan enkel voedseltekort in Leafbare. Mijn ouders hebben mij altijd geleerd dat de Clan eerst komt, in alles. Het geeft mij niet alleen tijd om te rouwen maar ook om op een andere manier de verantwoordelijkheid van een clangenoot uit te voeren. Ik was niet van plan op mijn kont te gaan zitten, ik wilde eerder kijken of ik wellicht wat dennen kon verstevigen tussendoor, af en toe nog wat jagen, maar mijn meeste tijd kon besteden aan de onderlinge banden versterken. Blueflower en jij zullen druk genoeg zijn de Clan in goede banen te leiden, het geeft mij een taak, iets om mij in te stortten. Ik denk dat een Moon voldoende is.' Besloot de jonge kattin uiteindelijk terwijl de tranen over haar wangen drupten, ze had gehoopt dat ze uitgehuild zou zijn, maar dat bleek dus niet het geval. Onhandig stond ze op om haar kop kort in de vacht van de pas benoemde Leader te begraven.