Honor goes a long way... Right?

If you want to be a hero,

you need to have dreams and honor.

Honorpaw stapte langzaam door de kleine bos van bomen, het was eerder een groep bomen maar ze noemden het een bos. Het voelde goed om de rust in de schaduw op te zoeken. Niet dat de parelgrijze kattin echt rust kende, niet sinds haar emoties alle kanten op schoten en ze moeite moest doen om zichzelf te dwingen te blijven werken. Haar blauwe ogen gleden naar haar poten terwijl ze een somber zuchtje over haar lippen perste. Ze miste haar grootste zus en haar vader, ze wist niet wat ze zonder de veilige aanwezigheid van haar vader en zus moest. Ze had Rookchirp dan nog, maar die was ongetwijfeld net zo somber als zijzelf zich voelde. Haar grijze oortjes bewogen zich voordat ze de aanwezigheid van Dreamdust beantwoorde met een matige glimlach en een korte blauwe blik diens kant op.

words: 140 | tag: Dreamdust

∎ ◣ ◥

I'm sorry it took me so long to see you

Er waren dingen die nooit van haar netflies zouden kunnen verdwijnen. De dood van haar vader voor haar neus.. HEt levenloze lichaam van haar pleegvader.. De klanken van Icecream en Brimpaw terwijl ze meegenomen werden door twolegs. HEt was allemaal te veel voor haar kleine hoofd en nu, nu was ze achtergelaten als Warrior met het gevoel dat ze de jonge dochters van Pantherstar, haar pleegvader in vele opzichten, moest ondersteunen. Zonder dat ze uberhaupt zou kunnen zeggen hoe veel ze van hem hielt, hoe erg ze hem mistte. Hoeveel ze van hem had gehouden want het was niet haar plaats om het verdriet van een dochter te voelen. Ze was niet zijn bloed maar Honorpaw.. Honorpaw was dat wel. Ze keek van een kleine afstand naar de jonge kattin en knipperde langzaam. ”Hey.” Mauwde ze zachtjes, voorzichtig, wetende hoe Rook had gereageerd op haar. ”Vind je het.. oke als ik met je mee loop?’ Vroeg ze, voorzichtigheid in haar stem, trillend op haar eigen toon terwijl ze naar de apprentice toe stapte. ”Het is eenzaam alleen..” Mompelde ze haar oortjes wat naar achteren. Haar blik omlaag. Het was zo eenzaam alleen.

But I see you now

xoxo

If you want to be a hero,

you need to have dreams and honor.

Zij was niet de enigste die moeite had met de verdwijning van haar vader, hij was niet verdwenen maar het voelde nog zo onwerkelijk. Hij was in Starclan, kom voor eeuwig blijven jagen in vrede, kon zich bij haar zus voegen. Trots zijn op wat hij de Clan had gegeven, zou hij vanuit daar wel trots kunnen zijn op haar? Zijn laatste keuze zorgde voor een zure smaak in haar mond. Het was zo oneerlijk, hij had gekozen en die keuze deed zeer. Al was het feit dat hij weg aan het kwijnen was niet bepaald makkelijker om aan te zien. Ze had haar papa nog nodig, zijn donkere vacht die altijd voor haar zo veilig had gevoeld als het idee dat Starclan bestond. 'Hey.' Mauwde de calico zachtjes. 'Vind je het.. oke als ik met je mee loop?’ Vroeg de knappe en iets oudere kattin voorzichtig. Het was niet alsof Honorpaw op dit moment een plek in gedachten had. 'Het is eenzaam alleen..' Honorpaw herkende de toon, de trilling in de stem die enkel het verdriet en de spanning met zich mee kon brengen. De ruwheid die in de ondertoon zat door alles wat ze voelden, ze was even niet alleen in het verdriet waardoor ze met een vermoeid gezicht langzaam knikte. Er was nog iemand die van haar papa gehouden had. Langzaam overbrugde ze de laatste vossen lengtes tussen haar en de Warrior in om haar kop in diens vacht te steken. Ze wilde niet alleen zijn, niet met haar gedachten. Niet met haar talloze vragen. Iemand moest sterk zijn, maar hoe? Hoe?

words: 265 | tag: Dreamdust

∎ ◣ ◥

I'm sorry it took me so long to see you

Hard beet ze op haar lip. Honorpaw stapte haar richting op en ergens had ze verwacht dat de kattin boos zou zijn. Uit zou halen. Zou schreeuwen dat zij zich niet zo hoorde te voelen maar ze duwde haar kopje tegen de dikke vacht van Dream en Dream kon de kracht niet meer in zich houden om haar tranen weg te bijten. Ze diggelde naar beneden op de dikke vacht van kleine Honorpaw. "Het spijt me." Fluisterde ze haperig. Haar gehele lichaam trilde, nagels de grond in drukkende. "Ik weet.. dat hij niet mijn vader was.. maar hij.. hij hielt van mij zoals niemand deed.. Ik heb nooit ouders gehad en hij was daar.." Ze snikte zachtjes en trok Honorpaw tegen zich aan. "Hij was mijn papa.." Fluisterde ze haar spieren verslappend. "Het spijt me ik mag het niet zeggen want hij was jouw papa en die van Rook en.. Maar.." Ze slikte en beet haar kaken op elkaar. Ze hielt zoveel van hem..

But I see you now

xoxo

If you want to be a hero,

you need to have dreams and honor.

Ze kon niet zeggen dat ze veel met Dreamdust omging al hadden ze beide toen met de ruzie als kittens een rustige kant gekozen. Een beschermende kant, in de hoop dat ze niet zouden hoeven te vechten, ze waren allebei zielen die anderen geen kwaad wilden doen maar bovenal een trots met zich mee wilden dragen omdat ze het goede deden. 'Het spijt me.' Fluisterde de calico hapering. De jongere parelgrijze Apprentice voelde de tranen van de ander in haar vacht prikken, terwijl ze verwoed haar eigen tranen probeerde te onderdrukken. In een strijd die ze al snel verloor, ze kon niet verbergen hoeveel pijn ze had. Haar ogen waren wazig met de emoties die ze niet kon plaatsen, ze wist niet wat zeas, boos op Dreamdust in ieder geval niet. 'Ik weet.. dat hij niet mijn vader was.. maar hij.. hij hielt van mij zoals niemand deed.. Ik heb nooit ouders gehad en hij was daar..' Het trillende lichaam van de ander deed haar met grote ogen naar de iets oudere kattin kijken. Ze was net zo gebroken, net zoals haar. Begrip leek er in de blik van de jonge kattin te lezen terwijl ze zelf naar adem hapte. Papa had zijn hart naar meer katten getoond dan ze had geweten. Hij had het haar nooit verteld. 'Het spijt me ik mag het niet zeggen want hij was jouw papa en die van Rook en.. Maar..' de ander slikte en dat zorgde dat Honorpaw zich langzaam op de grond liet zakken en ging zitten. Haar schouders iets ingezakt en haar oren somber in haar nek gedrukt. 'Hij zag sommige katten als zijn kinderen. Coyotespirit en... Hij was zo trots... Hij... Ik mis hem zo erg...' Fluisterde de jongere kattin voordat ze haar kop liet hangen. 'Snowkit vroeg of... Of hij nu bij de slechte katten was toen we te horen kregen dat... Dat papa dood was. Ik ben nog nooit zo boos geweest... Ik moet nog Moons met haar doorbrengen in een den. Ik weet niet of ik dat kan.' Met grote ogen, onschuldige, verdrietige ogen keek ze de ander aan. Het was het eerlijkste dat ze in een tijd was geweest. Kon ze het wel, wilde ze het wel.

words: 376 | tag: Dreamdust

∎ ◣ ◥

I'm sorry it took me so long to see you

Haar hart bonkte hard in haar borstkas. Kleine Honor tegen haar aangedrukt. Ze wist niet hoe ze moest reageren op de jonge kat. Wist dat ze zichzelf al teveel had laten zien, de tranen had laten gaan terwijl ze er geen recht toe had. Pantherstar was niet haar vader, hij was de vader van Honor en zij had geen recht om te huilen zoals zij..

Ze slikte en keek naar de kleine grijze kat en glimlachte wat naar haar, bemoedigend terwijl zij ook sprak maar de zachte stem van de apprentice liet haar schrikken. ”Nee ik weet zeker dat hij in Starclan is. Hij is nooit iets anders dan goed geweest.” Beaamde ze de kattin met een verme knik maar duwde toch even haar neusje in de vacht van Honor. ”Maar ik snap de onzekerheid van Snowkit.. En je moet er op vertrouwen dat het enkel uit angst kwam, niet uit haat jegens Pantherstar. Ze weet gewoon niet.. Wat ze zei..” Beloofde de calico Honorpaw en sloot haar ogen. Starclan ze hoopte dat ze gelijk had. Maar wie besloot of iemand wel of niet naar starclan ging. Wie maakte die keuze en wat gaf iemand het recht om te vallen..

But I see you now

xoxo

Onderwerp: Re: Honor goes a long way... Right?