Starclan shimmers with stars

Honorpaw mocht wellicht nog steeds niet geheel op haar gemak zijn terwijl ze door het territorium struinde, maar dat betekende niet dat ze haar taken niet af en toe uit probeerde te voeren. Ook al had ze de nieuwe Leader gevraagd of ze minder bezig mocht zijn met haar Apprentice taken en meer met het herstel van de mentale toestand in de Clan. Iemand moest opstaan en helpen, en ze wist dat haar vader trots was geweest op het feit dat ze haar best deed haar fouten recht te zetten en verandering te brengen in de Clan. Ze hoopte dat hij dat was, want ze voelde zich ergens nog erg jong en klein. Ze was ook nog niet zo oud, met negen Moons zou ze op weg zijn naar het Warriorschap, al had ze het idee dat ze wel een achterstand had opgelopen door de verwonding van Aegir en de dood van haar grote zus. Al met al was ze nog niet de gezonde, sterke kattin die ze had kunnen worden. Ze voelde zich gebroken, haar blauwe ogen gleden naar de hemel, het was nog helder, nog niet zo somber als tijdens Leafbare. Leaffall was echter al onderweg en de temperaturen werden ook koeler, kouder, wellicht dat het niet hielp met haar gevoelens, er was geen zon die haar tegemoet lachte. Was er nog hoop?

Er waren duizenden vragen die ze aan Starclan wilde vragen, honderden antwoorden die ze ergens wellicht wel zou kunnen vinden, diep in haar hart als ze verder keek dan de scheuren die nog bloedden met vers bloed, haar bloed. Ze sloot haar ogen terwijl ze een probeerde te worden met de natuur, de stem van haar vader probeerde te horen. Haar lichtgrijze poten droegen haar langzaam in de richting van de stroom. Het was kalmer dan de wilde rivier, maar iets in de verte, een schaduw deed haar pas versnellen. Wat was het? Het leek op een kat, haar blauwe ogen sperde ze wagenwijd open toen ze doorhad dat het niet zomaar een kat was, het was een kattin die de naam Vividskies droeg. Vividskies bewoog echter niet, ze ademde niet en leek met haar kop in het water te hangen. Was ze... was ze dood? Haar ademhaling versnelde even terwijl ze een stap dichterbij zette en de geur van bloed overwelmde haar. Een geur die ze nooit wilde ruiken, het betekende vaak een aanval, een verwonding. Haar blauwe ogen zochten naar klauwen in de vacht, beten in de vacht maar ze kon er geen vinden. Ze wist dat ze weinig kon betekenen, behalve wellicht haar terug het kamp in dragen.

Echter trok iets haar aandacht, iets anders. Iets dat haar met geschokte ogen naar een klein bundeltje deed kijken. Een kitten, een kleine kitten die nog nauwelijks was schoongelikt. Een kitten met Riverclan bloed, een kitten. Starclan, keek op hen neer want het leefde nog. Het bewoog, het piepte, het was er nog. Haar poten bewogen zich automatisch naar het jonge leven toe waarna ze zich voorover boog en voorzichtig haar tong tegen de haren in streek, zoals ze van Chivysniff had geleerd. Haar blauwe ogen traanden licht terwijl ze zo stevig mogelijk warmte in het lichaam van de jonge kitten probeerde te likken. Het was nog onschuldig, ze kon het onmogelijk laten liggen. Ze was Vividskies bijna vergeten, ze moest immers voor de kitten zorgen, zorgen dat het niet alleen op de wereld was en het veilig naar het kamp brengen. Ze kon hem echter niet naamloos tonen, het verdiende een naam. Een naam dat hij met trots kon dragen, zelfs al voelde ze op dit moment zeer zeker geen trots. Een naam, een naam dat in verband stond met Pantherstar en Chivysniff, vernoemd naar de sterren. 'Stellularkit, naar de prachtige sterren in de nachthemel. De sterren die ons altijd vergezellen in het leven. Kom hier kleine kitten, dan houd ik je even warm.' Haar stem klonk zacht, schor van het verdriet maar ook warm zoals een grote zus of moeder zou zijn naar haar kittens. Misschien kon ze haar moeder vragen te helpen, dan had die ook nog iets om naar om te kijken naast haar broers en zussen. Ze drukte de kitten tegen haar warme, dikke maar korte vacht aan en begon hem zacht snorrend te likken. Eerst even wat opwarmen voordat ze de tocht naar het kamp met hem zou maken, wellicht dat ze tussenstoppen zou moeten nemen, om hem tegen de koude te beschermen. Honorpaw hoopte dat een van de Warriors in de buurt het bloed zou ruiken en haar kon helpen de kitten veilig te verplaatsen naar de warmte van een vacht, en melk. Hij had ongetwijfeld melk nodig. De Apprentice was vastbesloten hem niet te verlaten, hij had haar nodig, iemand had haar nodig. Ze zou er voor hem zijn.