Hissing

Tidekit geeuwde even uitgebreid en strekte haar jonge lichaampje uit, van voorpoten tot staart. Ah, wat een geweldig gevoel. Ze voelde zich eigenlijk nog best slaperig, maar ze had net al heel lang geslapen dus eigenlijk had ze niet heel veel zin om wééral te moeten gaan slapen. Nee, nu kon ze net zo goed wat nieuwe dingen of nieuwe katten leren kennen. Altijd nuttig; veel aangenamer dan nieuwe dingen leren doen, want dat vond ze moeilijk. En Tidekit deed eigenlijk niet zo heel graag dingen die ze moeilijk vond. Dat was altijd zo veel moeite. Desondanks begonnen sommige dingen makkelijker te worden als ze het meer deed; zoals praten, bijvoorbeeld, en lopen ook, langzaamaan; hoewel ze heel vaak haar evenwicht verloor en dan tegen de grond ging. Haar intelligente blauw-groene oogjes vielen op een kitten die ze nog niet echt ontmoet had. Een vrolijke glimlach lag op haar snuitje terwijl ze een beetje dichterbij kroop. "H-hallo!", piepte ze de kitten toe ter begroeting, slechts een lichte hakkel in haar stem.

+Snakekit eerst

Een zinkend gevoel kwam in zijn maag terwijl hij zijn blik richtte op zijn moeder. Deze keer had ze helemaal niks tegen hem gezegd. Ze had zich gewoon van hem weggedraaid, was op haar zij gaan liggen en had gewacht tot Snakekit klaar was met van haar melk drinken. Het zou niet lang meer duren eer dat zijn tandjes voldoende doorgegroeid waren voor hem om gewoon voorgekauwde prooi te kunnen eten, gezien het feit dat hij de drie manen begon te naderen. Hij vroeg zich af of zijn moeder dat als excuus zou zien om hem alleen te laten in den nursery en andere katten zich over hem te laten bekommeren. Hij trok ongemakkelijk met zijn oortje bij dat idee, maar werd algauw uit zijn gedachten gehaald door een kitten. Hij richtte zijn blik naar opzij en zag een kitten naderen die hij eigenlijk helemaal niet goed kende. Ze begroette hem op een vrolijke toon en kort schoten zijn gedachten naar Sunkit. Zou deze kitten zich laten afschepen als hij bot tegen haar zou doen? Hij hoopte van wel. “Hallo,” bromde hij nors naar haar. “Waarom praat je tegen me?” liet hij er vervolgens geïrriteerd op volgen. Waarom kwamen kittens naar hem toe terwijl hij er helemaal niet zo open uit zag zoals andere katten?

De kitten reageerde niet heel positief, waarop Tidekit lichtjes fronste. Kon hij dan niet zien dat dit een hele grote overwinning was voor haar?! Meestal kwam ze amper haar nest uit, en kijk nu dan, hoe ver ze geraakt was! De koppigheid in haar liet echter niet toe dat ze af zou druipen bij zijn botte antwoord, hoewel een deel van haar dat wel wou. Nee, ze had nog hoop dat hij niet door had hoe hij sprak, dat het een miscommunicatie was. Tidekit geloofde namelijk wel in het goede van de katten om haar heen, toch zolang ze niet anders bewezen hadden. Zoals Sunkit, dat kreng.

Snakekit richtte zijn blik opzij en onderdrukte een inwendige zucht toen de ander enkel fronste op zijn woorden, maar verder niks zei. Had hij haar nu al de mond gesnoerd? Dat was een zwakte die ze zich later niet kon permitteren als ze ouder zou worden. Ze had ShadowClan bloed door haar aderen stromen; het zou behoorlijk vernederend zijn voor ShadowClan als ze later tegenover katten van andere Clans stond en ze zou dan stil vallen omdat iemand zijn antwoorden bromde naar haar. “Luister…” Er viel een korte stilte terwijl hij op de naam van de ander probeerde te komen. “Tidekit,” vervolgde hij uiteindelijk. “Als je een stoere, waardige warrior wilt worden, dan mag je niet perplex staan als iemand bot tegen je doet. Je hebt ShadowClan bloed door je aderen stromen, dus laat dat dan ook duidelijk zien in je acties,” gromde hij naar haar. Zo, dat was het. Hij ging haar voor de rest niet meer helpen. Hij kon het zich niet permitteren om aardig te doen tegen elke kat die hem niet helemaal tegenviel. Hij had zich open proberen te stellen naar zijn moeder en hij had gezien hoe dat was gegaan. Hij kon niet nog iemand binnen laten en het risico nemen dat hij weer gekwetst zou worden. Dat kon gewoon niet.

Tidekit haalde niet-begrijpend een wenkbrauw omhoog toen de kitten een speech begon over hoe ze het zich niet kon permitteren om perplex te staan als iemand bot tegen haar deed. Uhm.. Wat? Het poesje was misschien nog te jong om het te begrijpen; hoewel zeker ook haar optimistische levensbeeld ervoor zorgde dat ze zijn visie niet kon volgen. "Wie.. Jij?", vroeg ze uiteindelijk na een relatief lange stilte. Ze kende niet eens zijn naam, hoewel hij de hare wel kende. Maar deze vraag was makkelijk te stellen - twee korte woordjes die ze ondertussen al goed onder de knie had, en dus zat er maar amper een hakkel in haar stem toen ze hem stelde. Kijk eens aan, nog een overwinning! Een vrolijke glimlach kon ze niet van haar snuitje halen. Tidekit was altijd een zeer expressieve kitten, met een gezicht dat boekdelen sprak.

Er was een lange stilte nadat hij zijn woorden gesproken had. Net toen Snakekit ongemakkelijk met zijn oren wilde draaien, vroeg Tidekit aan hem wie hij was. Het leek erop dat zijn naam nog niet erg bekend was onder de anderen in de nursery, iets wat hij ergens niet heel erg vervelend vond. Hoe minder naam hij maakte onder anderen, hoe minder snel ze hem lastig gingen vallen met futiliteiten. Hij merkte echter wel op dat haar woorden gesproken werden zonder dat ze hakkelde en hij gaf een tevreden knikje. "Dat is al beter," bromde hij nors. Hij wist niet zo goed of hij haar daarnet had proberen te helpen met zijn woorden of gewoon zijn irritatie had laten blijken, maar het leek er duidelijk op dat het zijn vruchten had afgeworpen. Niet dat het hem ook maar iets kon schelen dat hij een Clangenoot had geholpen. Wat maakte hem dat uit? "Snakekit," beantwoordde hij uiteindelijk haar vraag. "Waarom hakkel je altijd zo als je praat?" vroeg hij op zijn beurt aan haar. "Ben je soms bang voor me?" De gedachte klonk belachelijk en verwerpelijk, maar ook weer niet zo speciaal. Hij was er alleen nog niet over uit of hij het oké zou vinden als ze bang voor hem was of dat hem dat juist zou kwetsen.

Het katertje stelde zich voor als Snakekit, en vroeg haar toen waarom ze zo hakkelde als ze sprak. Een beetje onhandig haalde ze haar schouders op; maar toen hij vroeg of ze soms bang was voor hem, schudde ze koppig met haar hoofdje. Bang? Pfft. Nee, Tidekit was niet zo snel bang. Ze was voorzichtig, tuurlijk, maar bang, dat was voor lafaarden! En dat was zij niet. Toch? "K-Kwee.. nie.", antwoordde ze. Want ze wist ook niet waarom ze hakkelde - ze deed het gewoon. Het was iets dat vanaf het moment dat ze begon te spreken was haar plaagde. Alsof haar mond moeite had met de woorden te vormen die haar brein bedacht. Hoewel Tidekit wel merkte dat het makkelijker werd als ze oefende; maar dan stuikte ze tegen een ander probleem, want soms wou ze zo snel praten dat haar zinsconstructies op niet veel meer leken. Daarom hield ze het voor nu meestal bij korte zinnetjes met korte woordjes. Dat werkte het beste.

Een licht gevoel van voldoening trok door hem heen toen Tidekit aangaf dat ze niet bang voor hem was. Hij wist dat er nog veel werk aan de winkel voor haar was als ze op een echte ShadowClanner wilde lijken, maar dat ze al niet bang voor hem was, was al een hele vooruitgang. Ze gaf enkel een kort antwoord en Snakekit merkte op dat ze nooit lange zinnen gebruikte, zoals hij geleerd had van de queens. Zijn moeder had niet de moeite genomen om hem educatie te geven op dat vlak en Snakekit was toch stiekem best trots op zichzelf dat hij het voor elkaar had gekregen door anderen te bestuderen. Misschien zou dat bij Tidekit ook wel werken. “Je hebt nog veel aan jezelf te werken om op hetzelfde niveau te komen als sommige andere kittens van jouw leeftijd, maar ik denk dat het nog niet zo erg met je gesteld is als dat het lijkt,” zei hij op een botte toon, wat heel misschien van zijn kant een zwakke poging zou zijn om haar te complimenteren of haar op te beuren. Hij wilde dat echter nog niet zo erkennen en dus deed hij dat dan ook niet.