[Hermitpaw] We all need a bit of hermittime sometimes

Pepperpaw was naar de grens gelopen. Het kamp was haar een beetje te benauwd geworden, zeker nadat ze er zo’n tijd in opgesloten was geweest. Ze zocht daarom ook graag de randen van het territorium op, benieuwd naar wat er allemaal te vinden was, of ze nog bijzondere planten zag en of ze die kon herkennen als een geneeskrachtig kruid. Helaas was haar kennis echter beperkt. Haar kennis was ook beperkt genoeg, dat toen ze een andere kat zag aan de overkant van de grens, ze hem niet herkende.. De kat kwam haar echter wel bekend voor. Had ze.. misschien familie van de kat ontmoet? ”Hallo?” besloot ze te vragen, met een voorzichtige glimlach. Wie weet was de kat onvriendelijk immers.

De laatste keer dat hij hier was was tijdens zijn training met Crystalshell, en toen was hij per ongeluk de grens overgelopen. Dat kon hij beter niet nog een keer toen, zeker niet nu met alle drama. RiverClan was duidelijk niet heel welkom.. Hij schrok dan ook toen hij een onbekend figuur aan de overkant zag. Even stond hij verstijfd, er helemaal van uitgaande dat hij aangevallen ging worden, maar in plaats daarvan hoorde hij een voorzichtige "hallo?" Nu hij wat beter keek zag hij dat ze ook een apprentice was. Hoewel haar houding niet vijandig was besloot hij haar niet te vertrouwen. Wie weet probeerde ze hem in de val te lokken. Zijn staart zwiepte zachtjes heen en weer. "Hallo." zei hij als soort antwoord. "Wat doe jij hier?" besloot hij te vragen. Er lag argwaan in zijn stem. Misschien was ze toch te vertrouwen, maar je wist maar nooit.

Pepperpaw keek met een nieuwsgierige blik naar de kater tegenover haar. In eerste instantie had ze kunnen zweren dat ze tegenover Shrimppaw stond, maar al snel werd het duidelijk dat het Shrimp niet was. De persoon tegenover haar was een kater. Hij had een bredere kaak en zijn hoofd was ook op andere vlakken wat anders. Misschien dat hij familie was? ”Uhm.. nou ja.. klinkt heel stom, maar eigenlijk gewoon een rondje lopen?” miauwde ze met een voorzichtige glimlach. Het kamp was benauwd na de aanval van Bloodclan. Ze ging dus maar wat graag gewoon een eindje de hort op, om zich vervolgens gevangen te voelen door de grenzen. ”Jij dan?” kaatste ze terug.

Haar antwoord gaf hem reden om haar niet als bedreiging te zien, want ze had zelf duidelijk ook geen idee. Hij besloot zijn lichaam te ontspannen, al bleef hij elke beweging die ze maakte aandachtig volgen. Toen ze hem hetzelfde vroeg wist hij even niet wat hij moest antwoorden "Gewoon." zei hij dus met een schouderophaal. Hij kende haar niet en ze zat niet in RiverClan, dus ging het haar mooi niet aan. "Ben ik interessant ofzo?" vroeg hij meteen daarna op geïrriteerde toon. Ze had het vast niet door, maar ze had hem iets te lang zitten aanstaren.