Met een kille blik in zijn ogen scande Sharkkit zijn omgeving. Het beloofde weer een saaie dag te worden en hij had nu niet bepaald het idee dat zijn ceremonie dichterbij kwam. Zijn moeder had nog steeds het idee dat hij zich wel aan haar zou hechten op korte tijd en deed nog steeds moeite om hem te komen zien, om zijn pels te wassen en hem eten te geven. Sharkkit negeerde de meeste pogingen die ze deed en gaf zijn moeder niet de liefde die ze nodig leek te hebben. Sharkkit was ongevraagd op deze wereld gekomen en van sociaal contact werd hij alleen maar moe. Hij wilde het liefste geen contact met anderen hebben, maar dat leek hem niet gegund te zijn. En dus hield hij anderen maar uit zijn buurt door bot tegen ze te doen of ze pijn te doen. Ook nu bleef hij op zijn plek staan toen hij een apprentice aan zag komen met wat mos in haar bek, waarschijnlijk om een nest te verversen. Sharkkit richtte zijn groene ogen op haar en bleef zitten waar hij was, midden in haar pad. Ze zou waarschijnlijk gewoon om hem heen wandelen, maar dat was dan haar probleem. Hij verzette geen stap, niet voor haar. En dus keek hij haar doordringend aan nadat hij zijn kopje in haar richting wendde en wachtte op wat ze ging doen of zeggen.

De kattin bleef voor hem staan en weigerde voor hem uit te wijken. Een licht sinistere grijns kwam om Sharkkit’s lippen toen hij haar woorden hoorde. Nee, hij was niet doof. Hij had gewoon geen zin om voor anderen uit te wijken. Als er katten waren die uit moesten wijken, dan zou het zijn voor hém en verdomme niet andersom. En dus hief hij zijn kopje wat meer om haar op een hooghartige manier aan te kijken. “Ben jij soms blind?” kaatste hij terug. “Dit is mijn nest en mijn gedeelte van de nursery. Als jij te lui bent om om me heen te wandelen, dan is dat jouw probleem en niet het mijne,” zei hij op een kille toon. “Voor de rest nog domme vragen?” Sharkkit was niet bepaald het typetje dat vrienden met anderen wilde zijn, zeker niet als ze hem provoceerden. Hij bereikte liever eenzaam de top dan dat hij een hoop hersenloze katten om hem heen had staan waar hij per se vriendelijk tegen moest doen. Hij nam aan dat hij wel vriendelijk kon doen om zijn doelen te bereiken, maar als het niet moest, dan deed hij dat ook niet.