That's the moral of the story.

Ze had hem gezien met haar. Ze was blij voor hem, echt. Hij verdiende iemand die hem goed liet voelen, hij verdiende iemand die van hem hield. Iemand die al haar aandacht op hem richtte. En niet bezig was met haarzelf. Het was een goede keuze van haar geweest, dat ze afstand had genomen. Dat ze hem had verteld dat ze niet van hem hield, hoeveel pijn het haar en hem ook had gedaan.

Ze had nooit de moeite gedaan om hem echt te leren kennen, nu ze er zo op terug keek. Ze hadden altijd over andere dingen gepraat, nooit over hoe ze echt hadden gevoeld. Soms had ze een zwak moment gehad, waarin ze dingen over haarzelf kwijt kon, soms had hij ook zo’n moment, maar.. ze waren allebei blind geweest. Blind voor de problemen die ze hadden. Maar echt, het was idioot geweest. En nu ze er op terug keek was het duidelijk dat dit inderdaad niks had kunnen worden.

Het was eigenlijk grappig. Hoe een leuke gebeurtenis veranderde in een slechte droom. Een slechte droom, gedreven door de angst die diep geworteld zat in haar. De angst gedreven door haar moeder, door haar vader die al manen lang dood was, maar de angst was er nog steeds. Het was wel duidelijk waar ze haar karaktertrekken vandaan van had, niet waar?

Het was niet grappig hoe dingen veranderden. Hoe zij en Smokegaze zo close waren maar nu bijna net zo goed vreemden voor elkaar waren. Ze kon het niet geloven als ze eerlijk was. Ze kon niet geloven dat het zo verscheurd zou worden. Ze had het wel verdiend, dat wel. Ze had hem gebruikt, alsof het zo normaal was om iemand te gebruiken.

Maar is dat niet wat ze zeggen? ‘Het is beter om van iemand gehouden te hebben en die te verliezen, dan nooit liefde gevoeld te hebben?’ Nou, ze geloofde er geen snars van. Het verscheurde haar nog steeds vanbinnen iedere keer als ze ook maar een interactie tussen die twee zag. Ze moest niet jaloers zijn, dat wist ze ook wel. Maar ze konden niet eens meer normaal tegen elkaar praten en dat deed gewoon pijn.

Ze had fouten gemaakt, natuurlijk was dat oké. Het was oké om te denken dat ze verliefd was geworden, terwijl ze eigenlijk gewoon pijn leed en hij die pijn die ze voelde liet vergeten.

Haar spieren verkrampten. Midden in de rivier. Ze kon geen geluid, niets, maken terwijl ze onder water getrokken werd. Onder water was de stroom nog meer duidelijk dan bovenwater, haar lichaam meegetrokken terwijl haar longen brandden van het water die naar binnen stroomde terwijl haar lichaam enige vorm van zuurstof probeerde te zoeken. Maar er was geen zuurstof onderwater, niet voor haar.

Ze had zoveel fouten in haar leven gemaakt. Katten bang gemaakt, katten van haar af geduwd. Als ze het terug kon nemen, dan zou ze het doen. Maar helemaal op het einde, wist ze dat die fouten haar hadden gemaakt tot wie ze was. En dat die fouten haar beter hadden gemaakt.

Haar ogen brandden in het water. En voor ze het wist stootte ze haar kop aan een steen onderwater. Vaagjes kon ze zich nog herinneren dat ze boven het water uit kwam, water uit proestte en de lucht haar brandende longen in vloeide. Maar hoe haar zicht steeds slechter werd, hoe ze haar lichaam niet meer onder controle had. En uiteindelijk ze haar bewustzijn verloor.

Haar lichaam dreef naar de kant, waar ze aanspoelde. Met een zwakke hartslag en een zwakke ademhaling, maar ze was er nog steeds. Want als ze één ding in haar hele leven had geleerd: was dat ze vocht als niemand anders.

Dat was immers wat ze had geleerd van al haar fouten, dat was het moraal van haar verhaal.

Er was een kat in Riverclan die ze al vanaf dag één vermeed. Een kat waarvan ze tegenover had gestaan bij de gorge met haar zoontje en waar later haar zoontje ook in was gesprongen. Een kat die niks met haar en haar problemen te maken had en toch op een bepaalde manier aan het verbonden zat. Een kat die gelinked werd aan de gorge en alles wat daarmee te maken bracht haar terug naar de gedachtes van haar zoontje. Het was natuurlijk wel begrijpelijk dat ze haar ontweek, alles wat met dat te maken had probeerde ze niet meer onder ogen te komen.

En toch gebeurde het, toch gebeurde het elke dag weer, hoe hard ze haar best deed er niet over na te denken. Nu rook ze haar, die geur van ene kat, die haar hoofd weer terug liet storten als het water die daar rond sloeg. Haar kopje stond omhoog toen ze onbedoeld nogmaals de geur naar binnen slikte. Het was als een rode mist dat rond hing in een spoor naar haar gestalte, een mist die zweefde door de lucht en mee naar binnenzoog in haar neusgaten wanneer ze zuurstof opnam. Verstrikt in een pluim was ze, als ze links ging zal de geur nog steeds op haar smaakpillenen liggen, als ze rechts ging het zelfde verhaal. Ze kon niet ontsnappen, niet achteruit gaan. Het verhaal was duidelijk, ze moest het eindelijk tegemoet komen.

Haastig dat haar kleine ovale voetjes waren toen ze zonder gedachtes het spoor begon te volgen. De onzichtbare mist was toch voor haar zichtbaar, als pijlen wezen ze de kant op. Haar pootjes gingen sneller, sneller. Waarom het gebeurde, wist ze niet. Maar ze werd er naar toe getrokken alsof tien paarden in haar rug duwde.

De geur vervaagde, de mist vervangen door water. Haar oogje staarde naar het geklost van het water bij de oever. De kiezelsteentje ratelde nog door van haar plotse stilstand, sommige vallend in het water als druppels uit de lucht. Haar schouders spande samen. Waar was ze? Ze keek om haar heen maar het beeld wat net zo scherp op haar netvlies had gelegen was verdwenen. Nogmaals keek ze rond, ze moest haar vinden, Starclan had duidelijk gemaakt dat ze hun paden vandaag moesten kruisen.

Daar. Een beeld wat precies leek op het moment toen ze Gorsepaw gevonden had. Een lichaam drijvend in het water, bewegingloos en doorweekt. Mee dommelend met het water. Haar vacht kwam recht overeind te staan bij het zicht. Haar poten genageld aan de grond, want kort leek het even alsof ze Gorsepaw daar weer zag. Dat het vacht niet blauwgrijs was maar vuurrood zoals de opkomende zon. Haar keel kneep samen en ze moest naar adem happen doordat ze vergat te ademen. Ze knipperde en het rood werd weer grijs. Haar lichaam was aan de kant geraakt en snel draaide ze de kop van de she-cat om om te zien als ze ademde. Voor een seconde leek alles doodstil, geen beweging, geen leven.

''Ch-chilly..?''

''Chil-lly..?''

Niks.

''Chilly?''

Ze begon dood nerveus te worden.

''Chilly? Chilly? Kan je me horen?''

Ze begon de ander over de kop te likken, het water uit haar neusgaten en mond te halen. Begon op haarborst te drukken en zuurstof te geven. Ze moest het halen, ze moest het halen. Ze kon niet weer een dood aan door verdrinking. Niet weer, niet weer.. en niet zonder sorry te zeggen. Niet zonder hun vijandelijkheid hebben recht te zetten.

Kom op.. kom op. Word wakker, word wakker!