We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Dawnkit keek om zich heen, opzoek naar nieuwe kittens waar ze mee kon spelen. Ze wilde niet weer in een rivier eindigen, maar het begon saai te worden in de nursery. De rossige kitten keek om zich heen, opzoek naar eventuele vriendjes. Bijna alle kittens waren bezig met iets anders, teleurgesteld keek Dawnkit nog een laaste keer of echt iedereen iets te doen had. Toen opeens zag de pluizige kitten een heel jong poesje in een nest zitten, waarschijnelijk had die nog maar net haar oogjes geopend. Misschien kon ze daar wel een praatje me maken, maar spelen zat er waarschijnlijk niet in. De andere kitten was veel kleiner dan haar en ze wilde niet nog een keer iemand pijn doen. Enthousiast liep Dawnkit richting de gevlekte kitten, die rustig in haar nestje zat. 'Hallo!' Begon ze maar, wat ze tot nu toe van andere gesprekken had gehoord was dat je eerst groette, en dan je naam vertelde. 'Ik ben Dawnkit!' Ze ging voor de kitten zitten en wachtte vrolijk op een antwoord.
Oh, ze was wel populair eigenlijk hoor. Ze stond amper twee weken op de wereld en ze werd al veel bezocht. Niet dat ze het erg vond. Nee, Specklekit vond de aandacht wel leuk. Maar dit keer was het niet zo’n grote kat van buiten het kleine wereldje waarin ze leefde. Nouja, klein, voor haar was het nog groot. Dit keer werdt ze echter bezocht door iemand uit dat wereldje. Nouja, niet direct, maar het was een kleinere kat dan de vorrige twee, eentje die ook in dezelfde grote ruimte als haar leefde nu.
Ze werd gegroet, redelijk luid naar haar mening en ze schudde even met haar kopje. Niet leuk. “Awo,” piepte ze haar hallo terug. Veel tijd om de situatie te verwerken in haar brein had ze echter niet, want de andere kat vertelde dat ze Dawnkit was. Hey! Zij had zelf ook kit in haar naam! “Spewkih,” piepte ze vrolijk terug. Ze wist niet wat anders te doen dan haar eigen naam terug te kaatsen naar de ander.
Dawnkit keek geschrokken toen de kleinere kitten met haar hoofdje schudde, maar er leek niks aan de hand te zijn, want ze groette vrolijk terug. De rossige kitten glimlachte en keek enthousiast terug naar haar. Dawnkit snapte even niet wat de ander bedoelde met “Spehkih”, dat kon toch niet haar echt naam zijn? Met kih bedoelde ze vast kit, dat had ze ondertussen wel door, maar het eerste deel was een raadsel. Zou zijzelf ook zo hebben gepraat, en zou ze haar naam vroeger als hele kleine kitten ook hebben uitgesproken als “Dawhkih”? Nou ja, Spehkit dan maar, en ze hield haar schouders op. Maar wat kon ze nu gaan doen, voor wilde spelletjes was Spehkit te jong. Dawnkit bedacht dat ze eerst maar is gewoon een vraag kon stellen. ‘Wie zijn jou ouders?’ Vroeg ze nieuwsgierig.
Specklekit zag hoe de gezichtsuitdrukking van de grote kitten veranderde, maar ze wist echter nog niet wat deze uitdrukking betekende of wat ze er mee moest. De ander leek ook niet echt te weten wat ze met haar moest, maar dat verging haar jonge brein nog even. Het was eventjes still en ook eventjes saai, maar toen stelde de ander haar weer een vraag.
Het duurde eventjes voor ze deze verwerkt had in haar kopje, maar als ze het goed had vroeg ze wie haar mama en papa waren. Oh uhhhh, die namen waren ook moeilijk om te zeggen. “Liwfis” en “Wawhoud” kwamen er uit haar bekje. Natuurlijk had ze de namen zo goed mogelijk uit proberen te spreken en voor de gevlekte kitten zelf klonken ze ook gewoon goed.
Dawnkit moest weer even nadenken over het antwoord van de kleine kitten, maar na wat gepuzzel kwam ze op Littlefish en Warhound uit, die had ze wel is gezien. De rossige kitten keek om zich heen, op zoek naar iets om nu over te praten. Spehkit was nog te klein om echt vragen te stellen, dat kon haar kleine kittenhoofdje blijkbaar nog niet. Nou ja, dan moest zij maar iets bedenken. Haar oog viel op een andere kitten die op deze kitten voor haar leek, misschien had ze wel broertjes of zusjes. 'Wie zijn je siblings?' Vroeg Dawnkit na een poosje. Zijzelf had geen zusje of broertje, en was alleen geboren. Best saai soms in je eentje, had ze maar een grote zus waar ze mee kon spelen.
Wat een vragenuurtje toch! Specklekit’s kleine brein moest overuren werken om alle informatie en prikkels die ze binnenkreeg te verwerken. Siblings? Uhhh, dat woordje had ze wel eens horen vallen, maar ze wist eigenlijk nog niet goed wat het betekende. Ze was al heel trots dat ze al een paar woordjes in haar woordenboek had. En die kon ze allemaal op een rijtje zetten hoor! Maar dan moest ze nog meer gaan nadenken en ze moest eerst eens nadenken over wat de andere kitten haar had gevraagd. Specklekit zag wel dat ze naar haar broertje Stormkit had gekeken. Oh! Oh! Oh! Het moest vast broertjes en zusjes betekenen! Ja, dat moest wel! Wat knap van haar, dat ze dat zo helemaal zelf bedacht had! ”Stowmkih ewn Embekih!” piepte ze dan ook vrolijk terug. Ja, die twee lagen achter haar saai te slapen! Pfff.
Dawnkit lachte vrolijk terug en keek naar de andere kittens in het nest, die leken overduidelijk op Spehkit. Stowmkit moest vast Stormkit betekenen, die kon ze wel bedenken, die leek op Stormflight. En Embekit, maar wat embe was wist ze niet, misschien zou ze er later achter komen. Het begon toch wel een beetje saai te worden, alleen maar vragen stellen, en Dawnkit dacht aan iets anders wat ze konden doen. De kleine kitten mocht vast niet zomaar haar nest uit, en al helemaal niet de nursery. Dan zou ze vast straf krijgen van haar moeder, of zijzelf zou straf krijgen. Ze kon zelf geen verhalen vertellen zoals de elders dat deden, en de elders zouden al helemaal niet hierheen komen. Misschien konden ze wel een rustig spelletje spelen, iets wat in de nursery dicht bij Spehkits nest konden doen. Dawnkit dacht na, maar kende alleen maar wilde spelletjes, stoeien en het kamp verkennen. Een stukje verderop zag ze een klein balletje van mos liggen, en dacht aan iets wat ze de andere kittens wel is had zien doen. Snel liep ze erop af en greep het ding beet in haar mond. ‘Vangen!’ Piepte ze enthousiast, en gooide daarna het mosballetje richting Spehkit. Dit spelletje konden ze toch wel doen?
Voor ze het wist was de andere kitten een paar stappen weggelopen, waarna deze weer terug kwam met een groen balletje. Oh! Oh! Oh! Dat kende ze! Dat was een mosbal! Daarmee hadden zij en Stormflight gespeeld! Dat was leuk geweest. Maar soms konden ze ook heel stom zijn hoor! Eentje moest haar laten niesen. Niet leuk! Zou deze wel leuk zijn? Veel tijd om daarover te besluiten kreeg ze niet, want Dawnkit riep dat ze moest vangen. Uh…vangen? Wat was dat? Uit het niets plofte er iets boven op haar kopje. Oef! Dat was helemaal niet leuk! Het was de mosbal geweest. Boos staarde ze naar de mosbal die nu naast haar in het nest lag voordat ze er deze kwaad uitduwde. Weer stom!
Dawnkit keek toe hoe de mosbal richting Spehkit vloog, en boven op haar kopje belande. Dit was helemaal niet de bedoeling geweest, hoe kon ze zo stom zijn? Tuurlijk kon de kitten nog geen mosballen vangen, zelfs zij had er soms moeite mee. ‘Sorry...’ Zei ze verlegen. Maar Spehkit leek met iets heel anders bezig te zijn dan haar. De ander keek boos richting de mosbal die net op haar kop was geland, en hem uit haar nest duwde. Dawnkit kon het niet laten om even te grinniken, blijkbaar dacht ze dat het de schuld van de mosbal was. Snel rende Dawnkit erheen om de mosbal op te rapen, en liep richting de uitgang van de nursery, waar de rossige kitten het mos liet vallen. Zo, dat was weg, nu konden ze weer normaal verder met een gesprek.
De andere kitten gooide de bal voor haar weg, de nursery uit. Wauw, dat was wel makkelijk, als iedereen zomaar alles voor je deed. Puur en alleen omdat zij het mosballetje niet leuk had gevonden. Een glimlachje vormde zich op het gezicht van Specklekit. Maar wat nu?
Ze hadden nu geen speeltje meer en de ander leek niet heel geweldig met haar te communiceren. En wilde ze niet spelen? Specklekit wilde spelen. “Speewe! Iwk Speewe!” Piepte ze commanderend.
De kitten leek iets blijer toen de mosbal weg was, maar nog steeds niet helemaal tevreden. Spelen, ze wilde weer spelen. Een ander spelletje dat ze kende was van Aurorapaw, en hoewel ze dat liever niet meer dicht bij de rivier deed, kon het nog steeds in de nursery. 'We kunnen steentjes verzamelen? Wie de meeste heeft wint.' Ze had nooit een vader of moeder gehad die haar spelletjes leerde, en als Specklekit dit niet goed vond, zou ze niet weten wat te doen. Dit was het enige wat ze kende naast mosballen gooien. Gelukkig was het nog maar een kleine kitten, en zolang het spelen was, moest het toch goed zijn?
Stenen verzamelen? Specklekit trok een gezicht bij dat voorstel. Dat was toch helemaal niet leuk? Wat moest je met stenen doen? Ze waren hard en saai en grijs. De kitten schudde haar kopje. Nee dat wilde ze niet doen hoor. ”Andewr spewletje” Piepte ze dan ook. Een leuk spelletje. Er waren toch vast wel veel meer spelletjes, leuke spelletjes, om te doen dan spelen met een stomme mosbal? Ze zag altijd zoveel kittens spelen om haar heen, veel ook zonder een mosbal.
Onderwerp: Sunny days 
zo 4 okt 2020 - 12:12