Will we ever be friends again?

Dawnkit zat in het kamp en keek of ze Aurora ergens kon vinden, Icecream had gezegd dat ze haar een keer op moest zoeken, dus dat ging ze maar doen. De rossige kitten wist alleen niet hoe ze ooit nog tegen Aurora moest praten na het gedoe met de rivier, ze zal vast boos op haar zijn. Opgelucht en tegelijkertijd ook teleurgesteld zag ze een grijze vacht, die van Aurorakit. Dawnkit was blij dat ze gezond was, maar dit betekende ook dat ze toch echt met haar moest gaan praten. Voorzichtig liep ze richting Aurorakit, die tot haar verbazing voor de apprentice den zat. De rossige kitten merkte ook opeens hoe groot ze eigenlijk al was, zou Aurakit al Aurorapaw zijn geworden? Dawnkit wist het niet en liep gewoon door tot ze voor de apprentice den stond, waar ze het grijze vachtje voor het laatst had gezien. ‘Aurorakit, of paw? Ben.. ben je daar?’ Vroeg ze onzeker, hopelijk zou de andere poes niet boos op haar worden...

+Aurorapaw

Wat spannend. Nog even het nest uitzoeken en dan mocht ze morgen eindelijk voor het eerst het kamp verlaten. Ze was wel vaker buiten het kamp geweest. Twee keer was ze in de rivier gedonderd. De eerste keer doordat ze met haar achterpootjes weg gleed doordat ze een stel leerlingen had willen volgen, de tweede keer nog niet zo lang geleden door een botsing met een toen nog nest genootje. De andere keer toen ze uit het kamp was weg geslopen was toen Icecream hun pleegvader weer terug kwam. Ze had al die tijd dat hij weg was al gevoeld dat Ice niet express weg was gegaan zoals hun tante Chivysniff. Aurora dook het leerlingen hol in en trippelde even langs de lege nesten en besnuffelen ze allemaal. Er waren ook een paar waar nog leerlingen in lagen te slapen dus sloeg de grijze poes die over. Toen Aurorapaw weer bij de ingang terug kwam koos ze het nest links uit. Die was leeg en schoon gemaakt door een van de oudere leerlingen. Ze zat het nest net een beetje te fatsoeneren met van voorpoten toen ze een piepend stemmetje hoorde. Direct stond Aurora op en liep naar buiten. Dawnkit was naar haar toe gekomen. Haar onzekere stem gaf weg dat ze niet wist of de kersverse leerling boos op haar was.'Hey Dawnkit, leuk om je te zien.' Miauwde Aurorapaw vriendelijk tegen het rossige kitten. En om extra te laten zien dat ze niet boos op het kitten was drukte ze haar neusje zachtjes tegen haar kleine schoudertjes aan voor de grijze leerling zich terug trok en met vriendelijke ogen naar Dawnkit bleef kijken.

Dawnkit was opgelucht om te horen dat Aurorapaw niet boos leek te zijn, en glimlachte voorzichtig terug. Het was toch vreemd, toen ze samen gespeeld hadden voelde het zo anders dan nu, nu ze apprentice ride was leek ze zoveel ouder en groter. Dawnkit slikte even en begon te praten met een zacht zenuwachtig stemmetje. ‘Het.. het spijt me dat ik je de rivier in heb geduwd.’ Het was immers haar schuld dat Aurorapaw de rivier in was gevallen, en bijna was verdronken. Alleen maar om een stom steentje, een steentje dat nog goed in haar geheugen stond, een zwarte glimmende steen met een witte streep erdoorheen. ‘Is het leuk nu je apprentice bent?’ Vroeg Dawnkit nu meer op haar gemak, het leek erop dat alles goed was tussen ze, en er kwam een grote glimlach op haar gezicht. De zilveren poes was vriendelijk tegen haar geweest, dus dan was het wel netjes om vriendelijk terug te doen.

Dawnkit had spijt dat ze haar de rivier in geduwd had. Aurorapaw hield haar kop een beetje schuin. Ja zij was de reden waarom ze voor de tweede keer in het water gelegen had, maar het had er wel voor gezorgd dat de grijze leerling nu bang voor water was. 'Het is al goed, we sprongen alle twee op dezelfde plek af. Het dom van ons allebei om zo dicht bij het water te komen.' vertelde Aurorapaw het kitten in de hoop dat zij zich minder schuldig zou voelen. Het was meer de schuld van haar dan Dawn dat ze in het water terecht gekomen was. Als ze nu een ander spelletje gedaan hadden dan was er misschien niets gebeurd en zou de grijze leerling misschien wel zelf van het eiland af kunnen komen? Dacht Aurora overpeinzend, maar door een nieuwe vraag werd ze weer uit haar gedachten gehaald. Of het leuk was als leerling. Oeh dat was een goede vraag! 'Al heb ik nu minder tijd om te spelen en te slapen is het eigenlijk wel leuk om leerling te zijn. Al kom ikzelf nog niet uit het kamp wanneer mijn mentor me een dag vrij geeft.' legde Aurorapaw uit en ze voelde haar huid warm worden van schaamte. Ze behoorde tot de zwemmende clan toe, maar toch was ze als de dood voor het water!!!

Dawnkit knikte opgelucht toen Aurorapaw vertelde dat het niet alleen maar haar fout was, en glimlachte. Voor zover ze wist was alles goed nu, ook al voelde ze zichzelf nog steeds wel schuldig. Ach ja, voor nu was het niet heel belangrijk meer, misschien later. De kitten was blij om t enorme dat het leuk was als apprentice, maar niet meer spelen, dat was toch saai? ‘Speel je nooit meer spelletjes als apprentice?’ Vroeg ze geïnteresseerd, maar zo jammer zou het nou ik weer niet zijn, er zouden vast genoeg andere dingen zijn om te doen. En slapen zou ze ook zeker niet missen, het zou juist geweldig zijn om niet de hele tijd gezeur aan haar kop te hebben over te laat je nest in gaan. ‘Waarom kom je het kamp niet uit zonder je mentor, je bent nu toch apprentice? Die mogen wél het kamp uit...’ Was zij maar apprentice, dan hoefde ze niet op avontuur meer in het kamp, dan mocht ze op avontuur door het hele territorium! Waarom deed Aurorapaw dat dan niet, het was toch doodsaai in het kamp?

De glimlach van haar clangenote maakte dat Aurorapaw het warm onder haar vacht kreeg. De vriendschap van het kitten voelde als een warme deken aan. De vraag of ze nooit meer een spelletje zou kunnen spelen nu ze leerling was liet haar zacht lachen. 'Natuurlijk spelen we af en toe nog wel eens een spel, maar dat is wanneer we vrij van onze taken zijn of als we als leerling onze taken af hebben.' vertelde Aurora, maar voor nu, nu ze nog zo kort leerling was voelde het als hard werken en had Aurorapaw er de conditie niet ervoor om na haar taken en training ook nog een spelletje te gaan spelen. Maar de volgende woorden van Dawnkit raakte een gevoelige snaar bij de grijze leerling en ze keek naar haar poten. Ze wilde graag de territorium zelf verkennen, maar dan moest ze eerst of over de stenen hoppen of ze moest door het water zwemmen! Ze probeerde de vraag te ontwijken, maar wist dat ze het vertellen moest. Aurora draaide haar oren strak in haar nek en raapte alle moed bij een. 'Ik... ik ben bang voor water.' miauwde ze , maar net hard genoeg om zich verstaanbaar te maken, want ze voelde het schaamrood over haar gehele lijfje trekken. Ze was als de dood voor het water. Drinken en spetteren ging wel, maar als ze haar lichaam moest onderdompelen dan brak de hel los en raakte Aurorapaw in paniek.

’Taken... dat lijkt me verschrikkelijk!’ Moest ze dan mos vervangen? En andere stomme dingen? Waarom moesten apprentices dat doen, als zij druk bezig waren met hun trainingen en warriors echt wel tijd over hebben. Warriors mochten van haar de stomme takjes wel overnemen, zij hadden genoeg tijd. Verbaasd keek Dawnkit op toen Aurorapaw haar zorgen vertelde, ze was bang voor water... dus daarom ging ze het kamp niet uit, het stroompje om Riverclan heen. ‘Ik..ik ook denk ik, ook al heb ik geen poot in de buurt van het riviertje gezet.’ Misschien kwam ze er wel weer vanaf, als ze ouder was. Stormflight had gezegd dat het wel goed zo komen en het een zorg voor later was, dus dat was het vast ook. Maar... Aurora was nu een apprentice, en bang voor water. Dus wat als zij zometeen apprentice zou worden, dan zou ze vast ook nog bang zijn voor water. Dit was een grote ramp, een Riverclanner die is voor de river, kan het nog erger... En dit was natuurlijk allemaal niet gebeurd als ze dat stomme spelletje niet hadden gespeeld, en zij niet zonder te kijken op Aurorapaw was afgerend. ‘Stormflight zei tegen mij dat het wel weer goed zou komen als ik apprentice wordt, maar ik weet het niet zo zeker...’

Het kitten verafschuwde nu al wat ze later zou moeten doen, maar eigenlijk was dat een van de weinige dingen die ze juist voor de clan kon doen. Aurorapaw haalde haar schouders op en wist dat ze zich dan tenminste nuttig maakte hoewel de andere leerlingen haar dan weer hielpen met het nieuwe mos aan te leveren. Zelf gooide ze stiekem het oude mos in de rivier. Zo hoefde de andere leerlingen tenminste het oude mos niet mee naar het land te nemen. Of het goed was wat ze deed was een tweede, maar tot nu toe ging dat goed. 'Het is tenminste iets wat ik voor de clan kan doen tot ik zelf van het eiland af kan komen. Stormflight wil dat ik me zelfstandig maak al is het water nog een te grote barrière voor me.' mompelde ze en keek even richting de plek waar ze normaal altijd graag zat. Naast het water waar ze hooguit haar voorpoten in het water kon laten hangen. Dat was meer dan genoeg voor haar. Toen Dawnkit haar vertelde dat ze ook bang voor het water was trok een rilling door haar ruggengraat. Ze had toch geen slecht effect op het kitten? De grijze leerling trok met haar oren en ze voelde zich opslag schuldig. 'Als ik je toen niet overgehaald had om te gaan spelen dan was dat niet gebeurd... Het is mijn schuld! Allemaal mijn schuld!' haar toon was eerst verontschuldigend, maar daarna begon ze zichzelf de schuld te geven van het hele voorval en zakte ze weer weg in de zelfmedelijden die ze de laatste tijd aan het op bouwen was geweest zins de leerling was geworden. Toen haar vriendin miauwde dat Storm had gezegd dat het allemaal wel goed zou komen als ze leerling zou worden. Aurorapaw wilde niet dat zij hetzelfde lot zou onder gaan als zijzelf. 'Natuurlijk wel. Ik ben al zo ver dat ik tot aan mijn buikvacht in het water durf te gaan staan. Nog even en ik zwem vast net zo goed als de andere leerlingen door de rivier.' Hopelijk klonk haar stem overtuigend genoeg. Aurora hoopte maar dat ze Dawnkit hetzelfde lot kon besparen door ruzie met haar eigen mentor te gaan maken doordat ze te bang voor het water zou zijn. Echt liegen deed de grijze leerling niet, want ze kon al tot aan haar buikvacht in het water staan, maar zodra het water hoger kwam dan dat sloeg de paniek opnieuw toe. Haar blik probeerde ze zo neutraal mogelijk te houden. Al loog ze wel over dat ze binnenkort zou kunnen zwemmen. Dat zou nog lang op zich laten wachten was ze zelf bang voor. Het constante getrek aan haar lichaam en de druk van het water dat rond om haar lichaam sloot zorgde er voor dat ze in paniek raakten elke keer weer.

Dawnkit keek verbaast toen Aurorapaw vertelde dat het allemaal haar schuld was, terwijl zijzelf juist dacht dat het haar schuld was. ’Je hebt me niet overgehaald Aurora, het is niet jouw schuld. Dit was allemaal niet gebeurd als ik gewoon goed had opgelet.’ Zo voelde het voor haar, alsof het haar schuld was, maar blijkbaar vond de apprentice zij dit had veroorzaakt. Eigenlijk best grappig ze gaven allebei zichzelf de schuld, misschien moesten ze daar maar mee ophouden. ‘Ik denk dat het misschien niemands schuld was’, zei Dawnkit verlegen, want het voelde nog steeds niet zo. De pluizige kitten knikte toen Aurorapaw haar geruststelde over het zwemmen. Misschien zou het wel goedkomen... maar misschien ook niet, waarschijnlijk niet. Hoe kon ze nou ooit haar angst overwinnen, als de ander dat ook niet had gedaan nu ze apprentice was. Dawnkit keek om zich heen en zag overal om het kamp heen water, als een grote blokkade. Dat was ook echt zo voor Aurora, een blokkade naar de rest van het territorium. Zij mocht het kamp nog niet uit, maar durfde niet eens dicht bij het stroompje te komen. ‘Misschien kunnen we na het water lopen, alleen durf ik niet.’ Misschien durfde ze wel dichterbij te komen met iemand anders erbij.

Dacht Dawnkit dat het haar schuld was? Tja ze was dan ook wel tegen haar op gebotst geweest. Maar ze was jonger dan haar toen geweest en nog eigenlijk, maar toen vertelde het kitten dat het niemands schuld zou zijn? Zou ze gelijk hebben? Ergens wist Aurora dat het kitten gelijk had, maar ze wilde het nog niet geloven. Het was vreemd om toe te geven dus liet ze beide zinnen die Dawnkit gemiauwd had onbeantwoord omdat ze er nog geen antwoord op kon geven. Maar De vraag of ze samen naar het water toe konden gaan omdat Dawn er niet alleen naar toe durfde te gaan verraste de grijze poes even. Zo bang was ze zelf niet eens geweest. Het water op zich deed niets als je er van dronk of er mee aan het spetteren zou gaan, maar misschien dat het voor het kitten anders was. Ze was ook nog zo klein tegenover haar geweest toen ze voor het eerst in het water belanden. 'Ik ken een plek waar je niet bang voor het water hoeft te zijn. Net voorbij de kamp ingang ligt een plateau net onder water. Je zult er enkel met je pootjes erin komen te staan. Kom dan laat ik het je zien.' vertelde ze het kitten en aaide meelevend met haar staartje over de rug van haar vriendinnetje voor Aurorapaw richting de kamp ingang liep. Ze zouden niet ver gaan net aan de rand van het water daar was zo weinig stroming dat het water er stil leek te staan. Aurora glipte door de ingang en wachten aan de rand op Dawnkit.

Dawnkit knikte enthousiast toen Aurorapaw een plek leek te weten waar ze heen konden, en niet al te diep. Het was nog steeds water, maar ze kon er niet in verdrinken, zoals de vorige keer. ‘Oké!’ Mauwde ze vrolijk, en keek naar de plek die de apprentice bedoelde. Het was nog steeds water... Ze volgde haar, enthousiast en tegelijkertijd zenuwachtig. Elke stap dichter bij het water was enger, maar de kitten bleef lopen, en probeerde Aurora’s grote passen bij te houden. Toen stonden ze stil voor de plek die inderdaad niet dieper was dan haar pootjes, maar het was nog steeds water waar ze in moest staan. Het was wel anders dan de vorige keer natuurlijk, en de poes naast haar was nu ook ouder. Het zou vast allemaal goed komen, maar Dawnkit maakte geen aanstalten om het water in te lopen. ‘En.. en nu?’ Vroeg ze zenuwachtig, en keek afwachtend naar Aurorapaw.

Gelukkig ging Dawnkit mee tot aan de rand. Je kon het gesteente net onder het water zien liggen. Dit was de beste tijd nu het water er zo laag stond. Het kitten vroeg haar wat ze nu moest. Aurorapaw sprong het water in en je kon duidelijk zien dat net haar teentjes onder water waren. 'Kijk je stapt of springt erin en hier komt het water nu maar tot mijn teentjes. Anders over een paar uur zal het water niet veel hoger staan dan tot de helft van mijn poten, maar dan is het water misschien al te hoog voor jouw. Als je de stenen zo goed kunt zien dan kun jij veilig het water in komen, maar let wel op dat je niet over de rand gaat, want dan zul je weer te snel te diep komen. Kijk de rand ligt hier!' legde ze uit en sprong een 4 tal sprongen voor ze tot stilstand kwam en aangaf hoe groot het plateau was waar Dawn veilig in het water zou kunnen lopen. 'Kom maar ik zal je helpen.' miauwde Aurorapaw bemoedigend en kwam terug gelopen. Het was best een hele klim voor het kitten om van de hoogte van het kamp naar beneden te klimmen. Ze ging op haar buik in het water liggen en rilde even van de kou, maar het was eerder de kou van het water omdat ze de stevigheid van het stenen plateau onder zich voelde. Afwachtend op wat Dawn zou gaan doen bleef Aurora liggen en keek het kitten even bemoedigend aan.

Onderwerp: Re: Will we ever be friends again?