[Training 1] Steep learning curve

Gesloten.

“Needlepaw, ontmoet me bij het vallen van de avond bij de carrionplace. Geen seconde later.” Had Cinderfang haar nieuwe apprentice opgedragen. De zon was bijna helemaal gezakt en de schemering had ingezet. Ze wilde hun eerste training anders aanpakken dan ze met Whitepaw had gedaan, haar vorige apprentice. De wereld was hard en er was geen tijd voor zachtaardigheden als je moest overleven. Whitepaw was er niet meer en Cinderfang was ouder. Ze wist precies hoe ze het nu wel moest doen. Ze wist hoe ze zijn training kon beginnen.

Het had hem ergens een klein beetje verbaasd dat hij vrijwel meteen bij de carrionplace zou beginnen. Het was een plek waar hij genoeg verhalen over gehoord had tenslotte en wist daardoor dat het een plek was waar je als jonge apprentice niet alleen naartoe zou moeten gaan. Dat nam niet weg dat hij er nieuwsgierig naar was, want hij hield wel van een uitdaging. Het zou een avontuur kunnen zijn, maar waarschijnlijk zou dit niet zo zijn waar zijn mentor bij was. Hij had zijn weg dan ook naar de carrionplace gevonden en was nu aan het zoeken naar waar zijn mentor was.

Gesloten.

Dicht naast de zuidelijke ingang had Cinderfang zich geparkeerd, bovenop de restanten van wat eens een witte eettafel was geweest maar wat nu was gereduceerd tot een verschoten tafelblad met barsten in het hout zonder tafelpoten. Ze had speciaal die plek uitgekozen omdat de stank van het rottende afval door de wind die kant op werd geblazen en haar geur dus perfect zou maskeren. Het puntje van haar staart wiegde zacht heen en weer terwijl haar zeegroene ogen waakzaam haar omgeving scande. Ze zat daar netjes verdekt opgesteld, benieuwd of haar apprentice haar door geur zou vinden of door toeval. De schemering werkte in haar voordeel, net als de wind en tenslotte haar grijze vacht die haar prima camoufleerde tegen de grauwe achtergrond. Nieuwsgierig of haar apprentice haar versteld zou laten staan, of juist zou teleurstellen.

Het was zeker een aparte manier van trainen, een die hij ook nog niet echt van de andere apprentices gehoord had, maar wie weet wilden ze dit ook juist wel niet vertellen. Voor nu was hij in ieder geval vastberaden om zijn mentor te zoeken, ondanks dat de geur van het afval hier vrij sterk was. Misschien dat zijn mentor daar juist wel gebruik van maakte, wat betekende dat als hij haar wilde vinden hij waarschijnlijk de windrichting moest volgen. Hij bleef dan ook wat laag bij de grond en probeerde de wind met hem mee te laten gaan terwijl hij verder liep. Hopelijk zou hij zijn mentor snel in zicht krijgen, want de geur van afval zorgde ervoor dat hij eigenlijk niks anders rook.