Another day

Ze strekte kort haar lichaam uit, terwijl ze de apprentices den uitliep. Het was nog redelijk vroeg voor een keer, maar het betekende wel dat ze tijd had voor ze er opuit zou moeten gaan. Ze ging dan ook richting de prooistapel en pakte wat te eten voor ze aan de rand van het kamp ging liggen en een hap nam van de muis die ze gepakt had. Het zou waarschijnlijk snel genoeg druk worden in het kamp, dus ze moest even snel haar prooi opeten voor iemand mogelijk zou klagen dat ze eerst had moeten trainen.


[Snakekit]

Een verveelde, norse uitdrukking was op zijn gezicht te zien terwijl hij zijn blik rond de nursery liet glijden. Nu het niet meer lang zou duren eer dat hij apprentice zou worden, begon hij eerlijk gezegd toch wat rusteloos te worden. Aan de ene kant was hij blij dat hij eindelijk aan de wanden van het kamp zou ontsnappen en dat hij andere taken kon gaan doen, maar aan de andere kant vond hij het ook weer lastig omdat hij niet wist wat hem te wachten stond en hij wist dat zijn sociale skills nu niet bepaald fenomenaal waren. De kans dat hij veel vrienden onder de apprentices ging maken, leek hem vrij klein. Hij had er echter nu al een paar in de nursery gemaakt en het idee dat zij niet veel later dan hem apprentice zouden worden, gaf hem wel een lichte vorm van comfort. Snakekit wandelde de nursery uit net toen een jonge kitten besloot om het op een krijsen te zetten en geïrriteerd ging hij buiten zitten, waar hij zijn blik rond het kamp liet glijden. De meesten zouden zich dadelijk wel verzamelen om te gaan eten en Snakekit liep wat dieper in het kamp in. Hij wist niet goed waar hij wilde gaan zitten en zocht met zijn groene ogen naar Snappingturtle. Toen hij de kater niet kon vinden, ging hij maar gewoon ergens random zitten en merkte op dat hij zich gestationeerd had naast een andere kat die hij niet kende. “Hallo,” bromde hij op een norse toon en hij keek van haar weg, want hij wist voor de rest niet goed wat hij nog moest zeggen.

Ze had snel haar muis opgegeten, maar ondertussen was een van de kittens naast haar komen zitten. Hij was niet veel jonger dan dat zij was, maar ze wist zijn naam zo snel even niet. Ze liet haar tong over haar lippen glijden om de laatste restjes van de muis op te eten, terwijl ze met een schuin oog naar de kitten keek. Was er iets dat hij van haar moest, want hij had haar alleen maar begroet. "Is er iets?" Vroeg ze dan ook uiteindelijk, terwijl ze rustig verder ging met de rest van haar vacht te wassen.

Snakekit keek met een schuin oog naar opzij toen ze aan hem vroeg of er soms iets was. “Zou er dan iets moeten zijn?” vroeg hij op een norse toon aan haar. Hij liet zijn blik rond het kamp glijden, maar er was nog altijd geen Snappingturtle te bekennen en hij onderdrukte een lichte zucht. Hij wist dat zijn pleegvader niet altijd tijd voor hem kon maken, maar het was een welkome afleiding tegenover het gepiep van de kittens waar hij altijd naar moest luisteren. “Ik ben gewoon aan het wachten op iemand, maar als het je stoort dat ik hier zit, dan ga ik wel,” vervolgde hij op een norse toon, zijn blik naar zijn poten richtend. Hij was niet de sterkste in sociaal contact en het was nogal een wonder dat Snappingturtle zijn pleegvader wilde zijn. Dat wilde echter niet zeggen dat de rest van zijn Clanmates hem zo makkelijk gingen accepteren. Maar dat had hij ook niet verwacht.

Een nors antwoord was wat ze terug kreeg en voor een moment fronste ze. Ze had toch geen rare vraag gesteld? Of wel? Misschien was er wel iets gebeurd waardoor de kitten zo reageerde. "Nee, het is niet erg dat je hier wacht. Ik vroeg me alleen af of je iets van mij moest, maar blijkbaar niet." Ze ging de kitten ook niet aanmoedigen om een gesprek verder met haar aan te gaan. Als hij hier in stilte wilde wachten dan was dat zo. Daar zou ze niks aan kunnen veranderen echt zonder hem mogelijk weg te jagen.

Snakekit wiebelde een tikkeltje ongemakkelijk met zijn oortjes toen bleek dat er helemaal niks aan de poot was en ze zijn aanwezigheid niet zo erg vond. “Ik ben aan het wachten op mijn pleegvader,” gaf hij uiteindelijk als antwoord nadat hij een beetje over het awkward gevoel heen was gekomen dat zich razendsnel door zijn binnenste verspreidde. “Ik dacht dat hij wel rond deze tijd hier zou zijn, maar blijkbaar heb ik me vergist.” Zijn blik werd weer nors terwijl hij zijn groene ogen door het kamp liet glijden en uiteindelijk keek hij weer opzij, naar haar. “Waarom zit jij eigenlijk niet bij de andere apprentices?” vroeg hij op zijn gebruikelijke norse toon. Hij kon er nu eenmaal niks aan veranderen dat hij zo klonk. Hij vond het lastig om vriendelijkheid naar anderen te tonen door wat zijn moeder gedaan had en hij had maar een pootvol katten dat hij echt toe liet. Dit was gewoon zijn manier om te communiceren en als het haar niet beviel, kon ze nog altijd opteren om weg te gaan.

De kitten was dus aan het wachten op iemand, dat was wel logisch als je het haar vroeg. Het was een reden waarom iemand misschien wat wilde praten om de tijd te verdoen. "Wie is je pleegvader?" Ze ging niet vragen waarom hij een pleegvader had, want dat kon soms nog wel eens gevoelig liggen, maar vragen wie het was kon geen kwaad toch? Daar zatten geen slechte bedoelingen achter en misschien wist ze zelfs waar de kat was. "Ik was gewoon even wat rust aan het nemen, zonder dat er te veel katten om me heen waren." Drukte kon tenslotte nog wel eens vervelend zijn als je het haar vroeg. Ook al wilde ze niet hebben dat iemand alleen was, dat was gewoon zielig om aan te zien vaak.

“Snappingturtle,” sprak hij op een norse toon, al kropen zijn mondhoeken wel licht omhoog bij de gedachte aan zijn pleegvader die altijd bezig was met het fatsoeneren van zijn vacht. Snakekit snapte heel de obsessie met het schoonhouden van zijn vacht niet echt, maar Snappingturtle was een aangename kat en waar hij stiekem wel trots op was om hem als pleegvader te hebben. “Hij is de vader van Outkit, Aspenkit en Palekit.” Snappingturtle was misschien niet Palekit’s biologische vader, maar hij had Palekit toch maar opgenomen in het gezin en dat had hij met Snakekit ook gedaan. Palekit was voor Snakekit een zusje, dus hij beschouwde haar dan ook als familie van Snappingturtle en van hem. “Is het daar soms zo druk dan?” vroeg hij op een norse toon en hij knikte naar de apprentice’s den. Er zou vast veel gekibbel zijn over trainingen en dat soort dingen. Allemaal dingen die Snakekit niet interesseerden dus.

Snappingturtle? Ze wist wel wie dat was en knikte dan ook kort begrijpend. Ze kon zich voorstellen dat een warrior het wel druk kon hebben en daardoor hier niet was momenteel, want ze had hem nog niet gezien eerlijk. "Ik heb hem nog niet gezien." Sprak ze dan ook, terwijl ze haar blik nog een keer rond liet gaan. De apprentices den kon zeker druk zijn, dat ging ze niet ontkennen. "Het kan er inderdaad druk zijn, vooral wanneer iedereen net terug is van training en van alles en nog wat aan het zeggen is van wat ze meegemaakt hebben." Dan was ze liever even op haarzelf als ze heel eerlijk was.

...

“Hij zal vast wel komen,” zei hij tegen haar, waarschijnlijk meer om zichzelf te overtuigen dan haar. Hij kon het niet helpen, maar hij had nog steeds het idee dat de warrior terug zou komen op zijn woord en hem wel aan zijn lot over zou laten. Zijn moeder had dat bij hem gedaan en Snakekit vond het moeilijk om andere katten te vertrouwen op hun woord. Zijn blik gleed naar de apprentice toen ze aangaf hoe het soms kon zijn in de apprentice’s den en hij zuchtte. “Dat klinkt als een plek waar ik niet naartoe wil gaan,” zei hij op een norse toon. En zo te zien zij ook niet. “Dus je wilt zeggen dat het soms echt tot laat kan duren eer dat het rustig is?” Hij hield van stilte om zich heen als hij wilde slapen en hij was er vrij zeker van dat als er kibbelende apprentice’s naast hem zouden liggen, de kans dat hij er ruzie mee zou krijgen vrij groot was.