Failure is the opportunity to begin again more intelligently

Hij had een tijd rondgezworven. Toch elke keer met hetzelfde doel voor ogen. Hij moest en zou die BloodClan vinden waar hij Rascal over had gehoord. Dat klonk perfect. Hard en gevoelloos, daar paste hij vast een stuk beter. Daar wilde hij zijn. Hij wilde niet meer voelen. Nee, dit moest hij doen. Het voelde als een opluchting sinds hij de Tribe achter zich had gelaten. Niemand had hem gewild daar. Zelfs zijn zusje niet, die hij altijd met alles wat hij in zich had had proberen te beschermen. Als zijn familie hem al niet moest, wat had hij daar dan nog te zoeken? Dit was beter, dit voelde als een bevrijding. De reis was zwaar en om te jagen was hij niet opgeleid. Hij had wel dingen gevangen, maar dat was vaak kleine prooi die hij op goed geluk had weten te pakken. Zichzelf verdedigen had hij geen moeite mee. Hij zette graag zijn brede grote lijf hier voor in. Dat ging hem prima af, maar zijn energielevel begon wel wat te dalen. Nu hij niet fatsoenlijk te eten kreeg, maar ach dat nam hij voor lief. Dat kwam wel weer goed als hij ze had gevonden. Een kat die hij tegen was gekomen had hem verteld waar hij de Elite kon vinden. Al had hij hem argwanend aangekeken toen hij het had gevraagd en had hij snel het hazenpad gekozen toen hij hem de weg had gewezen. Prima, hij was hier niet om vrienden te maken. Zijn okergele ogen stonden kalm terwijl hij zonder schroom verder stapte. Hij liep doodleuk naar de ingang van het kamp alsof hij er thuis hoorde. Er ontstond een glimlachje om zijn lippen toen hij stilstond en rondkeek. Dus, dit was BloodClan. “Ik wil mij bij jullie aansluiten.” Zei hij tegen de eerste de beste kat die hij naar hem zag kijken. Er straalde geen angst vanuit hem, enkel pure nieuwsgierigheid naar zijn nieuwe leven. Want dat wilde hij dat dit werd, zijn nieuwe zijn.

Although no one can go back and make a brand new start,
anyone can start from now and make a brand new ending.

[Open, gheghe]

Het was een gewone simpele dag, een dag die gewoonweg normaal liep, alhoewel, niet volledig normaal. De zwarte kattin zag een wat jongere kater staan bij de kamprand, hij kwam haar niet bekend voor, rook ook niet naar BloodClan. En toen kwamen er wat woorden uit die kat z’n bek, zeggend dat hij zich bij hen wilde aansluiten. Even trok de poes een verward gezicht. Eén of andere gast die gewoon eventjes stoer komt binnenvallen denkend dat hij er zomaar bij kon komen. “Klein joch, je kan niet zomaar stoer binnenvallen denkend dat je de hele wereld aankan, dat is gewoon simpelweg bedrog”, mauwde ze, het was wel een feit. De zwarte poes keek hem strak aan met haar rode ogen, voor haar zag hij er niet uit als iemand die ooit aan BloodClan zou behoren- maar… Er bestonden wel uitzonderingen. Alhoewel de kans heel erg klein was. De wereld van de Elite was een erg harde wereld; een wereld waar in het ieder voor zich was, een wereld gevuld met bloed en zout, een wereld gevuld met psychopaten en genieën, het was een erg harde wereld om in te leven. Deze kater moest zeker honderd keren hebben na gedacht over zijn beslissing. “Vertel me eens, jochie, waarom wil je zo graag bij ons komen?”. Ze merkte zijn nieuwsgierigheid op, het leek wel alsof hij hier heel graag wilde komen.

Er kwam een kattin op hem afgelopen, wat moons ouder dan hij was. Even keek hij naar de halsband om haar nek. Daarna keek hij haar recht in de ogen aan. De blik in zijn okergele ogen bleef rustig, niet ontdaan van haar woorden. “Dat is ook niet nodig, de hele wereld aankunnen.” Miauwde hij toen simpel. Het enige wat hij aan wilde kunnen was zijn eigen toekomst, zijn bestaan. Een reden krijgen om voor te leven. Alles aankunnen? Nee, dat hoefde hij niet. Er waren nu eenmaal genoeg dingen die hij niet in de poot had. De mening van andere katten bijvoorbeeld… “Ik ben niet gewenst op de plek waar ik vandaan kom. Een kat die ik onderweg tegen kwam vertelde mij over jullie. Het klonk alsof het precies bij mij past.” Vervolgde hij toen. “Hard en emotieloos, dat wil ik zijn.” Hoe sterker Rascal het afraadde, hoe meer hij er juist naar toe was getrokken. Hij wist zeker dat dit de groep was die bij hem paste. De Tribe had dat nooit gedaan.

Ze merkte op hoe de kater eerst wat keek naar haar mooie roze halsband en vervolgens antwoordde dat het niet eens hoefde om de hele wereld aan te kunnen. Gelukkig had deze kat nog een verstand vergeleken met een paar anderen die ze kende. De zwarte poes ging daarmee nog niets zeggen, ze ging de jonge kater zijn volledig woordje doen geven, daarom luisterde ze ook aandachtig naar elk woord dat er werd gezegd. Hij klonk erg zelfzeker, hij wilde erg graag ergens bij horen, en daarmee dacht hij dus dat dit de goede go was. “Als je hier echt bij wil komen dan moet je meer hebben dan alleen maar een goede woordkeuze”, mauwde ze terwijl ze een paar stapjes dichterbij kwam. Haar dikke pluizige staart wreef langzaam over de grond terwijl het heen en weer zwiepte. In de Elite was elke kat een eigen chaosmaker, en het maakte niet uit hoe ze het deden of hoe ze te werk gingen, zolang er op het einde toch bloed aan de poten kwam hangen. Het was nogal complicated inderdaad. Natuurlijk ging de zwarte poes hem niet laten winnen met zijn woorden, ze ging al meteen naar het actie. Actie was belangrijk hier. Daarom probeerde de poes ook al meteen zonder klauwen naar de bruine tabby uit te halen om te zien hoe goed hij was in het vermijden van dit soort dingen. Dit was wat je kon noemen een actievolle introductie naar een interessante les toe.

Failure is the opportunity to begin again more intelligently Orchis14

Zijn neus was als de van een bloedhond wanneer hij iets onbekends rook. Als een trilling van een autoweg ging deze geur net zo door hem heen. Het was nieuw, het was iets anders, iets onbekends. Iets waarvan hij gehoord had maar nooit echt had meegekregen. Een nieuwe soort lucht, bijna verstopt onder de geur van rogue maar oh het was daar. De tom huppelde het kamp in, de nieuweling in de rug vallend. Zijn neusgaten waren opengesperd. Dronk de geur die hij droeg naar binnen als een tequilla shot. Een diepe uithaling rolde over zijn lippen. Werkelijk heerlijk. Hij voelde de druppels informatie al in zijn slokdarm lopen. Watertandend was het bijna voor hem. De Captain- zoals hij zich liever noemde dan Commandant, bracht zijn snuit in de vacht van de vreemdeling en strook zijn neusvleugels door zijn gehele vacht heen. Pas bij zijn nek trok hij zijn gezicht terug en schudde met zijn kop. ''Ooo-o.. oo wat zalig..'' De tom wiebelde nogmaals met zijn neus terwijl hij voor de gezicht van de bruine tom nogmaals zijn geur opdronk. ''Een nieuweling.. van ver weg.'' Zijn kop kantelde terwijl hij sprak. Zijn lippen krullend in een bepaalde grijns alsof hij een kippenboutje voor hem zag staan. ''Zmeura, laat ons maar eventjes alleen. Ik zal onze bezoeker wel onze gastvriendelijk laten zien, als rechterhand van de Elite is dat namelijk wel mijn taak.'' De tom likte zijn lippen af nadat hij sprak. ''Mijn naam is Captain Orchis...'' De tom hief zijn poot op en keek de bruine tom strak aan: Kus m'n tenen en vertel dan me je naam.

De kattin deed een stapje dichter naar hem toe en direct stond hij nog meer op scherp. Hij was opgeleid en gedrild om te vechten, om zijn omgeving in de gaten te houden en om een ander voor te zijn. Er waren genoeg katten die Coyote nu verachten, omdat ze hem niet meer vertrouwden. Alleen hij was zijn geloof in zijn mentor nooit verloren. Coyote was een goede mentor, eentje die nergens doekjes omheen had gewonden. Hij was goed opgeleid. En hij kon er niet tegen dat katten zo tegen Coyote deden, nog een reden waarom hij er zo de pest in had gekregen. Waar hij niet kon jagen, was reageren op een aanval geen probleem voor hem. Hij schoot direct overeind zette zijn achterpoten weg, waardoor zijn schouder meedraaide en hij behendig haar poot ontweek. Hij was dan log, als hij op scherp stond, kon hij ook vrij rap zijn. Toen kwam er ineens één of andere idioot om hem heen snuffelen. Argwanend trok hij met zijn oren en boorden zijn nagels zich in de grond. Ah, uiteindelijk kwam dan de uitleg. Nadat hij eerst was behandeld als een stuk prooi. Orchis, dat leek op Orchid… Top weer. Maar goed het mocht dan een idioot zijn, die kater hoorde blijkbaar wel bij de leiding van de Elite. Dus moest hij hem als vriendje houden als hij zich hier wilde aansluiten. Voor nu dan, het stond hem niet aan hoe hij deed en het hielp niet dat zijn naam op Orchid leek. Ach ja, hij kon ook wel toneelspelen. “Aangenaam Captain Orchis.” Zei hij dan ook met een respectvol knikje. “Mijn naam is Rumble, gewoon Rumble.” Miauwde hij vervolgens.

Net voor het echt spannend ging worden kwam de commandant hen onderbreken, beginnend met een rare introductie door hevig aan de nieuwe te ruiken. De poes vond hem nog steeds een rare kerel, maar ja, hij was de commandant en naar die moest je luisteren. “Goed dan, Captain”, het voelde zo raar om hem captain te noemen, maar ja, alles was raar. Hij was raar. De zwarte kattin stapte wat naar achteren, hen nog steeds observerend. Ze wilde zien hoe de jonge bruine kater zou reageren, wat hij zou zeggen. Rumble. Rumble was zijn naam. Ok… Dat ging ze goed onthouden, die info ging ze goed bewaren. Want ze was nog lang niet klaar met hem. Voor nu zou ze even een afstandje van ze bewaren, ergens vanuit de schaduw waar ze net naartoe was gestapt hen bekijken. Ziend wat ze zouden doen. De poes was ergens nog steeds een beetje lichtelijk gefrustreerd dat ze haar acties niet mocht volbrengen, dat ze niet nog wat meer kon uithalen naar de nieuwe kater. Maar zo belangrijk was dat niet, het zou later wel komen.

Zijn blik was gevestigd in die van de jonge onbekende kater. Zijn snorharen trilde lichtjes terwijl hij stond te wachten op diens antwoord. Hij had zijn poot omhoog gehouden maar ontving niet het gene waar hij op had staan wachten. Orchis kantelde zijn kop en legde zijn ovale voetje weer op de grond terwijl hij zijn ogen tot speeltjes kneep. Dat was al een minpunt voor de aangewandelde heer. Orchis schudde zijn kop en trok ongeïnteresseerd zijn gezicht van hem weg. ''Luister eens 'gewoon' Rumble, als jij hier wilt aansluiten moet je heel erg goed gaan begrijpen dat míjn wil wet is.'' Begon de tom, zijn rug toekerend naar de ander. ''Je begint met een slechte start jongeman, maar ik heb wel een idee hoe je die recht kan trekken.'' Een grijnsje toverde op zijn snoet. ''Voor nu, nu mag je me eerst vertellen waar je vandaan komt.'' Was het die plek waar hij vaker van gehoord had? De onbekende verhalen uit de bergen? De plek waar misschien zijn verloren clangenoot naar toe getrokken was.. De deur naar het vinden van Hollow opende zich.. als hij haar terug wist te brengen dan zou hij zijn clan laten zien wat er gebeurde met weglopertjes.

Jaja, prima… jemig hé wat een gezeur. Zijn wil was wet, helemaal goed. Als hij dan zijn zin maar kreeg. Het enige wat hij wilde was zich aansluiten hier. Wilde ze er nu een kat bij of niet? Hij was ook geen miezerig katje al zei hij het zelf. Hij wist hoe hij moest vechten, dat was toch nuttig voor ze. Echt blabla. Maar goed hij zou er naar luisteren als hij daardoor zijn zin kreeg. Al mocht hij dit geval apart nu al niet. Hij liet niets merken van zijn afkeer, hij keek wel uit. Een slechte start, hij zou niet weten waarom dan wel. Hij had toch precies gedaan wat hij zei. Hij was respectvol en had zijn naam verteld. Dat de kater echt had gewild dat hij zijn poot had gekust kwam niet in hem op. Zoiets idioots ging er gewoon niet in bij hem. Hij was nuchter ingesteld. Nuchter en doelgericht, geen poespas. “Ik kom uit de bergen.” Beantwoorde hij de vraag van de kater. “Niet echt een plek die ik een ander aan zou raden.” Even was de woede in zijn okergele ogen te lezen, maar hij verdrong het weer. “Kan ik mij bij jullie aansluiten of niet?” Hij wilde gewoon antwoord op die vraag. Zo moeilijk was dat toch niet of wel.

Meneer had haast zo te zien. Hij leek geen zin te hebben in zijn theekransje. Nou helaas voor hem, want Orchis was gek op een bakje thee! Hij wou heel heel heel graag eventjes met hem bijkletsen, hem leren kennen.. of naja zijn brein leren kennen. Hij wou de informatie achterin zijn kop weten. Zijn vermoedens hadden al geklopt namelijk, de tom kwam uit de bergen.. de bergen waar Bloodclan zelf nog weinig van afwist maar wel wist dat het bestond. Hollow bleek daarvan te komen maar de gevlekte she-cat had voor de rest haar geschiedenis daarin verborgen. Of in iedergeval voor hem.. Misschien slim, want nu was ze plots verdwenen en kon Orchis haar niet direct terughalen. Zijn buik zei dat ze richting die zogeheten bergen was vertrokken, want enkel daar kon Orchis niet komen- voor nu nog. ''Niet zo gehaast jongentje, er moet veel gebeuren voor jij je mag aansluiten bij ons.'' Een glimlach trok op zijn lippen. ''Waarom vertel je me niet wat meer over die plek waar je vandaan komt, dan laat ik je je eventuele nieuwe thuis zien.'' De tom knikte opgewekt en maakte een sprongetje om overeind te komen. ''Kom, kom.'' sprak hij nog voor hij dieper het kamp introk.

Er moest nog veel gebeuren. Hallo, waarom moest dit zo moeilijk. Ze konden wel wat extra poten gebruiken toch? In zo’n Elite. Waarom moest het dan zo lastig zijn… Hij dwong zichzelf niet te zuchten en rustig te blijven. Het irriteerde hem dat hij jongetje werd genoemd, zo jong was hij nu ook weer niet. Hij moest meer over de bergen vertellen. Hoezo wilde Orchis dat weten. De bergen waren hier ver vandaan. Daar hadden ze toch niks mee te maken? Dat was ook de reden waarom hij hier was gekomen. Hij wilde er niks meer mee te maken hebben. Met al die katten daar niet meer, ook niet meer met zijn zusje Wren. Nee, hij was juist blij om het er niet meer over te hoeven hebben. Alleen dat had hij dus blijkbaar verkeerd gedacht. Hij klemde even zijn kiezen op elkaar, voordat hij weer sprak. “Er leven meerdere katten. Zowel loners als de katten van de Tribe. De bergen zijn gevaarlijk door de grote roofdieren die er leven. Die heb ik hier nog niet gezien. Verder is de prooi er anders.” Bromde hij toen met tegenzin. Ondertussen keek hij geïnteresseerd om zich heen, naar de schuren en de toren van BloodClan. “Waar zijn die voor?” Hij knikte naar de schuren en de toren, voordat hij Orchis weer aankeek.

Zijn oren waren zelden zo geïnteresseerd naar voren gespitst als nu. Hij wou alles horen over die zogenoemde bergen die hier zo ver weg vandaan waren. Hij hield van nieuwe informatie, nieuwe plekken en nieuwe mogelijkheden. Elk detailtje sloeg hij op in zijn brein maar heel veel kwam er nog niet los. Geen zorgen, geen zorgen, alles op zijn tijd. In ieder geval had hij al een plan in zijn brein in de werking gezet terwijl hij dieper het kamp in huppelde. Met zijn konijnen sprongetjes liep hij rond tot Gewoon- Rumble, wat vroeg over het interieur van het kamp. ''Dat noemen wij barns.'' Begon de tom voor hij zich lichtvoetig omdraaide om de jonge bergwandelaar weer aan te kijken. ''De barns zijn de beste slaapplaatsen hier in het kamp. Elke barn heeft een eigen status. De toren die je ziet zijn voor de katten die in training zijn- of hoe ze hier genoemd worden; Young ones.'' Mauwde hij en keek even naar de toren. ''Daar zal jij terecht komen wanneer je aangenomen word in de Elite.'' De tom draaide zich weer om en zette zijn misvormde lichaam weer in beweging. ''Als je als young one klaar bent met je training moet je een final assignment afleggen om jezelf te bewijzen. Je final assignment houdt basically in dat je een kat of hond vermoord voor je halsband. Daarna ben je officieel een member en mag je buiten slapen. Leuk eh? Zomers kan het fijn zijn, s'winters uhm wat minder.. brrr! Wil je toch graag een warme slaapplaats? Dan moet hondentanden verdienen, hoe meer tanden hoe meer recht. Alhoewel, het gebeurd soms dat de barn vol zit waar je slapen mag- dan is het vechten voor een nest!'' Heerlijk. Hij hoefde nooit meer voor een nest te vechten zolang hij de commander tand om zijn nek droeg.