[Leadership Ceremony] Viva la Vida

Crystalshell ontwaakte en keek voor het eerst rond in Starclan. Het was prachtig: Als een hemelse weerspiegeling van het woud. Er was nog niemand te zien, en even had ze de tijd om alles in zich op te nemen. De sterren leken niet meer in de hemel, maar om haar heen te hangen. Alles voelde echt en toch was het onwerkelijker dan een droom om hier te zijn. Al haar zorgen verstomde naar achterin haar kop, en even werd ze vervuld door een hemels gevoel van volmaaktheid. Ze hoorde het vertrouwde geluid van stromend water, het ruisen van een heel zacht briesje en proefde een lucht die heerlijker en frisser was dan ze ooit geproefd had. Hoewel ze hier nog nooit was geweest wist Crystalshell precies waar ze heen moest lopen, ze voelde dat ze de juiste kant op ging. En toen zag ze de pels van de kattin die haar hierheen geleid had. Er waren ook andere aanwezigen maar op de een of andere manier kon ze geen van hen onderscheiden, het beeld van Creamyfrost schoot door haar gedachten: Zou hij hier zijn? De grijze kattin liep op Butterstar toe en boog haar kopje. Ergens had ze Pantherstar te zien, maar de overleden leader leek niet degene te zijn die met haar zou beginnen.  "Butterstar, ik ben direct gekomen." Ze wist wat er komen ging, en vroeg zich even af of het pijn zou doen: Levens ontvangen. Maar ook die zorg verdween bijna direct weer.

Volgorde:

Ze werd verwelkomt en hoorde met pijn in haar hart de uitleg over Pantherstar aan: Hij had er voor gekozen de clan over te dragen in plaats van verder te gaan met de wetenschap dat hij niet meer fit was om te leiden. Hij had het ultieme offer gegeven voor zijn clan, zijn familie. "Ik zal hen over zijn kracht vertellen... Over zijn offer." Beloofde Crystalshell, denkend aan Dreamdust en Rookpaw. Toen kwam Butterstar naar voren, en ze wist wat er komen ging. Nu zou ze weten hoe het voelde. Eerst voelde ze de zachte neus van de leader tegen de hare. En toen, zonder waarschuwing, een plotseling ongemakkelijk gevoel dat extreem snel door haar lichaam ging. Even leek haar lichaam verlamt zijn, en ze trilde op haar poten terwijl ze naar Butterstar keek. En toen begreep ze het: Ze had de dood van de kattin voor haar gevoeld, dat was het schot geweest dat haar van Riverclan af had genomen. Toen sprak Butterstar weer. Met het leven werd haar loyaliteit geschonken. Ze moest haar clan vertrouwen als ze zelf vertrouwt wilde worden. "Dankjewel, Butterstar." Murmelde Crystalshell. Ze voelde een verandering in haar binnenste, hoewel ze het nooit van haar leven zou kunnen beschrijven aan een kat die niet hetzelfde had doorgemaakt. Butterstar zou haar altijd bijstaan, en voor het eerst werd ze leider van Riverclan genoemd. Crystalshell wilde nog iets vragen: Smokegaze benoemen, zijn moeder bedanken. Maar voordat ze de worden uit haar keel had gekregen was de kattin die zo op Creamyfrost leek weer terug gestapt, en verdween haar gedaante in de sterren. Crystalshell bleef alleen achter tegenover de lijn onherkenbare gestalten. Langzaam kwam één van de anderen duidelijker beeld, en even dacht ze dat Butterstar terugkeerde, voordat ze besefte wie het echt was. Haar bek viel open en hete tranen vulden de hoeken van haar zeegroene ogen.

Natuurlijk was hij het, dat had ze direct moeten beseffen. Creamyfrost kwam tevoorschijn uit de wazige groep sterrengedaantes. Het was zo lang geleden dat ze hem had gezien. De laatste keer dat ze hem leven had gezien was hij aan het ijlen geweest, gek van de koorts de zijn ziekte met zich mee had gebracht. Nu zag hij er weer uit als de kater met wie ze die prachtige nachten had gedeeld: De vader van Icecream en Fireside. Het had zo ontzettend lang geduurd voordat ze hem had weten los te laten en zichzelf had toegelaten iets nieuws te vinden. Ze zag dat zijn ogen ook niet droog bleven. Zijn gedaante was een perfecte weerspiegeling van haar herinneringen, en toch zag hij er anders uit. Hij zei haar naam en ze voelde hoe hij tegen haar aan wreef. Crystalshell, die nu een stuk ouder leek dan Creamyfrost, drukte zich even tegen hem aan. "Creamyfrost... Het spijt me, dat we niet meer tijd hebben gehad." Slechts een fluistering kwam uit haar keel, ze wist dat het moment niet lang zou duren, en ze wist wat er komen ging. En inderdaad: Toen hij zachtjes zijn neus tegen de hare drukte voelde het alsof ze stikte. Alles was heet en haar ogen werden opnieuw waterig. En toen was alles weer normaal. Kort sloot Crystalshell haar ogen terwijl Creamyfrost haar nog een leven schonk: Meegaandheid. Ze keek op, en zag zijn warme glimlach, hoe zou het gegaan zijn als hij nog leefde? Had ze hier dan ooit gestaan? Of zou ze vrede hebben gehad met haar kittens en mate en zich bij het warriorschap hebben neergelegd? "Ik hou ook van jou, Creamyfrost. Ik zal het ze vertellen, Icecream en Fireside." Vertelde ze hem met een droge stem. Ze had hem nog iets na willen schreeuwen, hem over haar verdenkingen vertellen. Maar hij was al verdwenen, en daarbij: Hij zou het snel genoeg weten. Crystalshell stond weer in haar eentje, en schudde verwoed haar kop, zichzelf weer helderheid gevend. Twee levens waren dat, ze was nu al sterker dan toen ze hier aan was gekomen.

"Crystalshell." De naam rolde zachtjes van haar lippen. Ze had Creamyfrost net zien wegstappen. De kater liet haar hart altijd wat verwarmen, maar de kat die dat het beste had gekunnen zat nu bij haar in Starclan. Het was te vroeg geweest voor Pantherstar om te sterven, maar hoe hij zich had gegeven aan de maansteen was een mooie dood. Hij had zijn leven gegeven voor deze poes. Haar eerste leven. Chivy wandelde glimlachend op haar af. Haar grote, pluizige staart zwiepte heen en weer. Het deed de sterrentjes opstuiven. "Als leider is het belangrijk om in alle levensomstandigheden juist te oordelen en te handelen." Ze kwam naar voren en raakte het neusje aan van de poes. Wijsheid was een deugd, maar om wijs te worden moet je genoten en geleden , keuzes gemaakt, gehandeld hebben en de verantwoordelijkheid voor je daden hebben aanvaard. Daarom was dit een vlammend, snijdend leven. Het was net een ratelslang die zijn tanden rond je nek had geklemd. Toen Chivysniff contact verbrak was het net een pijnlijke fout die begaan werd. Ze knipperde. "Ik geef je het leven Wijsheid Crystalshell, veel plezier met de clan te leiden." Haar stem klonk oprecht, niet sarcastisch. De levende katten waren te veel gericht op succes terwijl van het leven genieten veel beter was!

Opnieuw een schok, misschien niet zo'n hevige als bij Creamyfrost, maar toch niet gemakkelijk. Plotseling stond Chivysniff voor haar neus. De medicine cat was nog niet zo heel lang dood, en Crystalshell wist dat haar einde een deel was van de reden dat zíj hier nu stond. De grijze kattin ontmoete haar stralende blik met een waterig glimlachje. Altijd goed handelen en oordelen, dat was haar taak. Crystalshell knikte langzaam en wachtte lijdzaam op de onvermijdelijke aanraking van de Starclan kat. En ja: Daar was hij. Opnieuw werd haar adem afgesneden, agressiever deze keer, alsof iets zich vastbeet. Maar toen ze zich weer normaal voelde keek ze Chivysniff dankbaar aan. Ze moest de pijn doorstaan om tot haar doel te komen, ze moest het doen voor haar clan. Eerst negen doden sterven, daarna negen levens leven. Het leven van wijsheid, dat zou van pas komen. "Dankjewel, Chivysniff. Ik ben blij dat je eindelijk rust hebt gevonden.." Murmelde Crystalshell dankbaar terwijl de Medicine cat weer oploste.

Misschien had zijn dood toch nog iets goeds en moois in werking gesteld. Met een glimlach op zijn gezicht keek de grote bruine kater naar de andere Starclan bewonders die één voor één een leven aan de kersverse Riverclan leader mochten geven. Het was jammer dat Pantherstar het niet meer aan had gekund, maar hij kon zich voorstellen hoe zwaar 't moest zijn geweest voor de robuuste grijze kater. Hij voelde een kleine pull in zijn borst, toen Chivysniff zich terug bij de sterren voegde en wist dat het zijn buurt was om naar de grijze kattin te stappen. Met zijn kop hoog en trots, liep hij op haar af, maar de glimlach op zijn gezicht verried dat hij haar mocht. "Crystallshell," miauwde hij met zijn bekende diepe stem. Hij zuchtte zachtjes. "Bedankt dat je op mijn broertje let," vervolgde hij, denkend aan Smokegaze. "Onze vader heeft een stempel op onze familie gezet met wat hij allemaal gedaan heeft. Hierdoor dachten Smokegaze en ikzelf dat we nooit gelukkig zouden kunnen worden." Hij stopte eventjes, nadenkend over de kleine Thunderclan kattin die hij zo enorm gemist had, maar ergens had 't hem ook blij gemaakt toen hij erachter was gekomen dat Littlewish niet hier in Starclan was. "Ik ben blij dat jij hem gelukkig kan maken, Crystalshell." Hij glimlachte nog een keer, voordat hij zijn kop wat lager deed om haar recht aan te kunnen kijken. "Met dit leven geef ik je onzelfzuchtigheid. Dat je niet alleen aan jezelf, maar aan iedereen zal denken met de acties die je zal ondernemen." Rustig tikte hij haar neusje aan, terwijl hij terugdacht aan het laatste gevecht dat hij had tegen de hond en de jager. Zijn gevoelens dat het niet uitmaakte dat hij hier dood zou gaan, zolang zijn clan, zijn familie, veilig zou zijn. Hij huiverde, voordat hij een stap naar achter zetten. "Succes." Hij liep terug richting de rest van de sterren, waardoor uiteindelijk alleen zijn vlammende oranje ogen nog zichtbaar waren, voordat ook die verdwenen tussen de sterren.

Het begon haar een beetje te vermoeien: Het voelen van de sterfgevallen was geen pretje. En hoewel het weerzien van oude bekende ergens fijn was, was het ook een snijdende herinnering aan het feit dat ze gescheiden waren door de dood. Kort nadat Chivysniff verdwenen was verscheen Thistleclaw: Smokegaze's oudere broer. Crystalshell slikte, de laatste keer dat ze hem had gezien was hij al dood geweest: Gedood op dezelfde manier als Butterstar, maar met meer geweld. Ze had haar latere mate nog geholpen het lichaam terug te brengen naar de clan, en was toen de hele nacht met hem blijven zitten. Ze wist dat het een onderdeel was geweest van de reden dat zij en Smokegaze nu samen waren. Waarom had het een sterfgeval moeten zijn dat haar geluk had gebracht? De grijze kattin knikte Thistleclaw met een wat sterker glimlachje toe en grinnikte zelfs kort door zijn opmerking. Ja, ze zou op zijn broertje letten.. En hem misschien binnenkort nog het grootste geschenk van het leven geven. "Ik hoop dat ik hem gelukkig kan maken, hij is een goede kater.. En hij heeft het zo zwaar gehad." Miauwde ze met een kleine zucht. Het idee van Smokegaze was aanlokkelijk: even bij hem wegkruipen en alles vergeten. Ze kreeg het leven van onzelfzuchtigheid van de cyperse kater. Ze moest het welzijn van haar clan altijd vooraan zetten, wat het ook mocht kosten. Toen volgde de aanraking: Tanden, opnieuw die verdovende pijn, heel kort de koelte van de rivier, en toen was het weer weg. "Bedankt, Thistleclaw.. Ik zal voor Smokegaze blijven zorgen, misschien schenk ik je spoedig nog nieuwe verwanten." Sprak ze terwijl ze hem aankeek. Het was de eerste keer dat ze iemand erover vertelde, maar hij mocht het weten, ze had geen geheimen voor Starclan.

Vervolgens verscheen er een zwarte kater, die er nog redelijk jong uitzag, uit de groep verhulde gedaantes. Heel even moest ze erover nadenken wie hij precies was, maar al gauw wist ze het, en ook wist ze waar ze hem gezien had. "Ravenfall... Dat is lang geleden." Haar stem was vriendelijk. Hij was er bij geweest toen Creamyfrost gestorven was, en had daarna zelf niet erg lang meer geleefd. Uiteindelijk had de blinde elder zijn leven gegeven voor een aantal kittens, aan daad waarvoor zijn naam nog steeds af en toe werd gesproken. Hij vertelde dat hij al vele leaders een leven had geschonken, iets wat Crystalshell verbaasde: Waarom hij? Had hij Wolfstar helpen benoemen? En Acornstar? Voor hen kon hij geen belangrijke kat zijn geweest. Ze bedacht zich dat het misschien was omdat zijn offer hem een belangrijk voorbeeld maakte van dat wat er van Leaders werd verwacht. Ze voelde een warm gevoel van trots in haar borst toen Ravenfall benadrukte dat geen andere leader zo'n sterk gevoel voor rechtvaardigheid had gehad. Dat was dan ook waarvoor ze het vijfde leven kreeg: rechtvaardigheid. Opnieuw een aanraking, opnieuw een brandende, laatste pijn van een kat die stierf. Crystalshell begreep ondertussen waar die pijn voor was: Zodat ze voorzichtig zou zijn Starclan's geschenken, het was immers niet de bedoeling dat de clan snel opnieuw van leader zou wisselen. "Bedankt, Ravenfall. Ik zal ervoor zorgen dat je niet vergeten wordt. De clan zou katten zoals jou moeten eren." Miauwde ze zachtjes, hem nog steeds aankijkend in zijn eens blinde ogen. Toen verdween de kater. Ze was over de helft, binnenkort zou ze teruggestuurd worden naar het rijk van de levenden. Even keek de nieuwe leader om zich heen, en bewonderde de prachtige landschappen van Starclan. Het was een goed vooruitzicht: Eerst haar hele leven wijden aan Riverclan, en daarna rust nemen op deze harmonieuze plek.

Haar gele ogen glitterden in het sterrenlicht. Het was te vroeg, veels te vroeg geweest voor haar. Het was oneerlijk geweest. Warhound zou betalen. Maar het was niet aan haar om zijn pad te veranderen, het pad te beïnvloeden wat Crystalstar zou nemen. Dus moest ze haar woeden temperen, zorgen dat het diep in haar binnenste zou blijven. Toch stond er een zekere intensiteit in haar blik terwijl ze naar voren stapte, naar de kersverse, grijze leider. De kattin was samen met haar pleegzoon die ze veel te erg tekort had gedaan, maar die excuses waren er nu niet. "Crystalshell," groette ze. Sterrenlicht danste van haar snorharen af terwijl ze haar kop licht naar de clanleider boog, voordat ze haar kop weer hief en haar ogen op haar richtte. De groen blik van de leider was sterk. Ze zou het prima doen. Ashlily haalde diep adem. "With this life.. I will give you protection," miauwde ze, waarna ze haar neus tegen die van Crystalstar duwde. "To protect your clan, to protect your offspring. Use it to make sound judgments, to act in the interest of your clan. To rid it of traitors and protect the weak.. Be wise, Crystalstar." En met die woorden stapte ze weer naar achter, zichzelf vermengend met alle starclan katten.

Ashlily, de naam kwam in haar op nog voordat ze de kattin had bekeken. Het was een schok om haar te zien: De pleegmoeder van haar mate, de eerste dode onder haar leiding. Ze had die dood en de onverklaarbare andere moorden die erop gevolgd hadden nooit kunnen thuisbrengen, en altijd zichzelf de schuld ervan gegeven. Ze had hard moeten werken, meer naar hen om moeten kijken om hun veiligheid te garanderen, maar nu had ze de macht op precies dat te doen: Haar clan beschermen op elke manier die zij voor ogen had. De pijn van Ashlily was kort en hevig: De brandende sensatie van diepe wonden. Daarna begon de kattin. Het was alsof haar gedachten gelezen waren: Het leven van bescherming. Bescherming van haar clan en nageslacht. Wist Starclan het? Bevestigden ze nu impliciet haar vermoedens? Ashlily zei precies die dingen die zijzelf de laatste tijd gedacht had: Om de clan te beschermen moesten de verraders verdreven worden. Crystalshell dacht even aan Acornstar en wist wat haar te doen zou staan. "Bedankt, Ashlily. Ik zal Riverclan beschermen. Wat het ook moge kosten." Beloofde ze oprecht.

Daarna verscheen er een rood-witte kater, die nog apprentice moest zijn geweest toen hij gestorven was. Crystalshell keek hem ietwat verbaasd aan. Tot dan toe had ze alle katten die haar haar levens hadden geschonken gekend, sommigen beter dan anderen, maar het waren allemaal Riverclankatten die in haar tijd hadden geleefd geweest. Toen stelde hij zich voor als Gorsepaw: Shatteredice’s zoon. Dit was hem dus, degene om wie haar vriendin nog altijd zoveel verdriet had. Gorsepaw vertelde dat die vriendin ook de reden was dat ze dit leven kreeg: Omdat zij, Crystalshell, ervoor gepleit had dat de voormalige Windclanqueen in haar clan mocht blijven. Van hem kreeg ze het leven van tolerantie. Crystalshell glimlachte toen ze dat hoorde: Ze was altijd trots geweest op het feit dat ze andere clans niet probeerde af te doen als simpelweg vijanden. Ze zou blijven strijden voor de gelijkheid en toenadering van de clans, hoe moeilijk dat ook zou worden. Gorsepaw drukte zijn neus tegen de hare en de pijn verwachtend spande Crystalshell haar spieren. Alsof ze viel, zo voelde het, toen plotseling een scherpe steek door haar hele lichaam, en toen niks meer. Verwonderd keek ze hem even aan, wetend dat ze zojuist het zevende leven had ontvangen. Hij vertelde dat hij gelukkig was. En Crystalshell knikte, ze wist direct voor wiens oren die boodschap bedoeld was. ”Bedankt, Gorsepaw. Ik zal over Shatteredice blijven waken..”

Het voorlaatste leven. Crystalshell verwachtte nog steeds Pantherstar te zien verschijnen, maar had zo het gevoel dat hij nog niet aan de beurt was. En inderdaad, voor haar verscheen niet de robuuste donkergrijze kater die haar leader was geweest, maar een wit met bruine kattin die ze direct herkende als Oceanstar: Windclan’s vorige leader. Crystalshell boog haar kopje respectvol en keek haar toen aan. Haar clan had oorlog gevoerd tegen Butterstar, tegen Riverclan, en toch toonde zij respect. Oorlog was meestal geen persoonlijke zaak, dat was een feit dat geaccepteerd moest worden. Meestal betrof het slechts een uit de hand gelopen meningsverschil: Over territorium, prooi, of beleid.

Crystalshell knikte op Oceanstar’s opmerking, natuurlijk wist ze wie dit was. De leader waarschuwde haar voor de lasten die zij zou moeten dragen wanneer ze leader werd, maar drukte haar eveneens op het hart nooit de moed te verliezen en altijd in zichzelf te blijven geloven. De aanraking kwam weer, en de nu relatief bekende pijn schoot opnieuw door haar sterke lichaam. Zo snel dat ze slechts tijd had om met haar ogen te knipperen, maar zo hevig dat ze zichzelf beloofde goed op de levens te passen die haar werden toevertrouwd. Daarna vertelde Oceanstar haar iets wat Crystalshell wel aansprak: Oorlog was nodig voor vrede. Oorlog mocht gevochten worden, zolang de vrede maar in het hart werd meegedragen. Een leven voor oorlog en vrede. Ze vond het een prachtige gedachte. Ze wist dat oorlog onvermijdelijk zou zijn, dat had ook Acornstar al door laten schemeren. Misschien zouden ze dat conflict nog kunnen kortsluiten, maar zoals het er nu op leek was er weinig kans. ”Bedankt, Oceanstar. Ik zal de vrede bewaren, ook als oorlog daarvoor nodig is. Moge onze clans ooit vredig naast elkaar kunnen leven.” Besloot de grijze kattin, blij dat ze blijkbaar ook door leaders van andere clans vertrouwd werd.

Met zijn beslissing om het leven achter zich te laten, nam Crystalshell nu zijn rol over. Hij had vertrouwen in haar, al had hij haar eigenlijk nog een stuk meer kunnen leren, had hij haar beter kunnen voorbereiden voor wat haar nu te wachten stond. Echter was het zo gegaan. Hij had vrede met zijn beslissing, al was het lastig om te zien hoe hij zijn familie achter gelaten had. Ze rouwden om hem, maar het was beter zo. Riverclan had nu de leider die ze verdiende.
Hij zou Crystelshell haar laatste leven geven, en haar daarna terugsturen naar de clan. Met zware stappen liep hij op haar af, waarna hij haar toeknikte. "Crystalshell," bromde hij met zijn zware stem. "Het is tijd dat jij Riverclan onder je hoede neemt. Je laatste leven zal je van mij krijgen. Ik geef je het leven eer. Eer de clan, eer je voorvaderen en eer jezelf. Beslis welke het belangrijkste is in welk moment." Hij stapte naar voren waarna hij zijn neus tegen de hare aandrukte. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Het gevoel van een leven geven was wellicht makkelijker dan er één ontvangen, maar ingrijpend desalniettemin. Vervolgens keek hij haar aan. "Dan zul je vanaf nu bekend staan als Crystalstar, leider van Riverclan." Kort glimlachte hij naar haar, zijn deputy, nu leader. Hij was trots. "Maak de juiste beslissingen, Crystal. En vertel mijn kinderen dat ik van ze hou." Hij knikte haar toe; dit was het einde van haar ceremonie. Ze mocht nu terugkeren naar de clan.

Nu zou ze haar laatste leven krijgen, en ze wist al wie er zou verschijnen. Toen Pantherstar op haar afstapte boog Crystalshell haar kop even. Hij was degene die Riverclan aan haar had overgelaten, hij had haar dus het meest vertrouwd. Zijn vertrouwde stemgeluid gaf haar een vertrouwd maar diepbedroefd gevoel: Ze zou hem nooit meer om raad kunnen vragen. Er stond niemand meer boven haar. ”Ik zal goed voor de clan zorgen, Pantherstar.” Beloofde de grijze kattin voordat de voormalige leider haar neus aanraakte met de zijne en haar het leven schonk. Deze keer voelde ze geen pijn, slechts een rust die haar heel lichaam even slap aan deed voelen. Het leven van eer, dat had ze van hem gekregen. Crystalshell voelde een sterke trots in haar binnenste, eer was waar Pantherstar haar mee toevertrouwde. Het was een prachtig geschenk. Toen keek ze weer in zijn ogen en zag ze dat het tijd was. Crystalstar, nu was de naam echt van haar, nu was ze echt leader. ”Dankjewel, Pantherstar.. Ik zal je herinnering in ere houden.” Vertelde Crystalstar met een ferme knik, nu ook glimlachend. ”En ik zal met je kinderen praten, ze zullen weten dat hun vader ze niet in de steek laat.” Dat was de laatste belofte, en het einde van de ceremonie. Ze wist het, ze wist dat ze weer terug moest. Er was geen tijd te verliezen, en toch was het moeilijk om haar blik weg te scheuren van de plek waar ze hadden gestaan: Creamyfrost, Chivysniff, Butterstar, Pantherstar… Maar ze moest terug naar Riverclan, haar clan leiden en ervoor zorgen dat zij haar erkenden. Crystalstar sloot haar ogen en voelde de slaap breken, en de koelte van de stenen weer onder haar poten. Ze was terug in de grot. Voor haar glom de moonstone, even keek ze er nog gebiologeerd neer, toen draaide de kattin zich om en snelde naar de uitgang.

[Topic uit]