Lion's den

Sharkkit duwde zijn moeder geïrriteerd weg toen ze zich weer naar voren wilde buigen om hem een lik tussen zijn oren te geven. Hij was zojuist uit de nursery gegaan omdat hij zich verveeld en was in de stortregen beland. Zijn moeder had hem snel naar binnen getrokken en had zijn vacht gewassen. Ze had hem stevig op zijn plaats gehouden zodat hij zich niet kon bewegen, maar Sharkkit had uiteindelijk wel een manier gevonden om zich los te maken en hij liep snel naar de andere kant van de nursery, haar een vuile blik toewerpend. Hij negeerde de gepijnigde blik die in haar amberkleurige ogen verscheen en wendde zijn blik af, waar hij deze kil liet rusten op zijn omgeving. Het zou nog drie manen duren eer dat hij apprentice zou worden, maar die verdomde hemel met dode katten zou weten hoe blij hij was als hij eindelijk kon ontsnappen aan de geuren van liefde, zachtheid en melk. Bah. Het was om van te kotsen! Sharkkit draaide zijn blik met een ruk naar opzij toen hij een zachte pels langs de zijn voelde strijken. Met een vies gezicht deed hij een stapje opzij en toen het weer gebeurde, beukte hij vol met zijn lichaam naar opzij. Hopend om de kitten die zijn rust kwam verstoren eens flink pijn te kunnen doen.

Tidekit keek met intelligente blik vanuit haar nest naar de andere kittens. Ze vond het interessant hoe ze van alles deden, en eigenlijk wou ze wel graag meedoen, maar dat vond ze ergens wel eng. Morgen zou ze het proberen, besloot ze, als haar zusje tijd had om met haar mee te gaan. Ja, dat was een goed plan. Haar blik viel op een oudere kitten die naar achteren in den nursery liep. Ze zag nog een andere kitten, een poesje, hem volgen en even haar vacht tegen die van hem strijken - waarop het katertje vol zijn schouder tegen haar beukte. Het poesje viel op de grond met een luide piep, waar Tidekit heel hard van schrok en instinctief dook ze naar beneden, als om zich te verbergen in haar nest. Wow, waarom was dat nodig?!

Sharkkit keek met een vuile blik naar opzij, naar het poesje dat nu op de grond lag en dat met waterige blauwe ogen naar hem opkeek. En… het deed hem niks. Hij voelde geen steek van spijt. Hij voelde geen medelijden opkomen, geen schuldgevoel. Alle emotie leek uit hem gebannen te zijn en Sharkkit ontblootte enkel zijn tanden naar haar. Hij zag dat hij minstens twee manen ouder was, wat hem een zeker gevoel van macht gaf. “Stop met janken en ga naar je moeder,” snauwde hij naar de kitten. Het poesje stond op en rende jammerend van hem weg. Nou ja, rennen… Ze viel weer, stond weer op en viel weer opnieuw. Sharkkit bleef haar met zijn groene ogen kil nakijken toen hij plotseling ogen voelde prikken in zijn vacht. Hij keek over zijn schouder naar een andere kitten dat naar hem aan het kijken was en kneep zijn ogen kort samen naar haar. Hij zag dat ze haar lichaam lager hield dan nodig was en een sinistere grijns kroop om zijn lippen toen hij in de gaten had dat dat waarschijnlijk door hem was. Hij deed een paar stappen in haar richting en keek kil op haar neer. “Hebben we een probleem met elkaar?” vroeg hij met een lage, dreigende stem aan haar.

Tidekit snapte dit katertje niet; hoewel instinctief haar hart harder begon te bonzen in haar borstkas toen hij op haar afliep. Maar ze was jong, naïef en misschien lichtjes optimistisch - dus ze ging tegen haar instinct in en richtte zich weer een beetje op, zodat ze hem beter kon aankijken. De uitdrukking op haar snuitje was vragend bij zijn lage, dreigende opmerking. Uh, ze dacht niet dat ze hem ooit al eerder ontmoet had, dus hoe moest ze dan nu al een probleem hebben met hem? Zo werkte het niet, niet voor haar in ieder geval. Hoewel ze zeer koppig kon zijn in haar 'haat' - kuch, Sunkit, kuch - had ze daar wel eerst een reden voor. En ze kende de context niet tussen dit katertje en de kattin die hij net nog op de grond geduwd had.. "Uh, n-nee?', hakkelde ze, niet uit angst maar omdat ze nu eenmaal altijd hakkelde als ze sprak. Haar stem was duidelijk niet-begrijpend. Ze kende niet eens zijn naam! Zo makkelijk kon ze nu ook weer niet iemand niet af.

Hoewel ze haar lichaam wat meer oprichtte toen dat hij haar naderde, leek dat meer uit nieuwsgierigheid te zijn dan dat ze echt opstandig wilde zijn. Sharkkit meende een lichte hint van nervositeit bij haar te herkennen en hij genoot ervan. Hij genoot van anderen hun angst, van het idee dat hij macht over ze had. Ooit op een dag zou hij leader worden en zou heel ShadowClan voor hem buigen. Zijn beleid zou bestaan uit tirannie en gezag en je zou zo zien dat het resultaat op zou leveren. Katten die bang voor je waren, hadden immers meer intentie om te doen wat je wilde. De goedzak uithangen ging niet helpen en Sharkkit hoopte dat Acornstar dat snel genoeg door zou hebben. En als hij slim was, zou hij Sharkkit als zijn rechterhand kiezen zodra de tijd daar was. Maar goed, de kitten voor hem dus. “Um, n-n-nee,” bouwde hij haar na en hij rolde met zijn ogen. “Als ik de ShadowClan geur niet om je heen kon ruiken, zou ik bijna denken dat je een zielige WindClan kitten was.” Hij keek haar afkeurend aan, afgunst duidelijk in zijn houding. “Of misschien ben je dat ook wel,” zei hij op een lage toon. “Misschien ben je wel een zielige half-Clan kitten. Je weet het maar nooit.”

Maar toen meer woorden zijn bek verlieten, besloot Tidekit dat ze hem inderdaad niet af kon. Wat in Starclansnaam was zijn probleem? Ze had hem toch niets misdaan?! Het jonge poesje kon het niet snappen. Ze geloofde in het goede van de katten om haar heen, maar hij maakte het wel heel moeilijk met zo zonder reden gemeen te zijn. Waarschijnlijk had hij wel een hele slechte dag, besloot ze. Maar zij was niet hoogmoedig genoeg om dan maar te besluiten zijn vriendje te zijn. Nee, zo'n negativiteit vond ze niet fijn, het liet de vacht op haar rug rechtomhoog staan. Tidekit fronste geïrriteerde en draaide zich toen demonstratief om in haar nest, zodat ze hem niet meer hoefde te zien. Daar. Als hij gemeen wou zijn, dat hij dan maar tegen haar kont sprak.

Een sinistere grijns kwam om zijn lippen toen hij zag dat zijn woorden effect op haar hadden. Haar vacht kwam overeind en een blik van irritatie verscheen in haar ogen. Net toen hij dacht dat ze van zich af ging bijten, keerde ze hem de rug toe en trok hij met zijn oortje toen hij een kont bijna vol in zijn gezicht kreeg. Onwillekeurig zette hij een stapje naar achteren, waarna zijn grijns veranderde in een grimas en een haatvolle blik ontstond in zijn ogen. En eigenlijk had hij haar moeten laten zitten en blij moeten zijn dat ze hem nu met rust liet, maar dat was hij niet. Niemand keerde hem zomaar de rug toe, gooide zomaar haar kont bijna in zijn gezicht en kon ermee wegkomen. Hij wandelde naar voren tot hij naast haar stond en beukte vervolgens vol zijn schouder tegen haar aan. "Wees voorzichtig met naar wie je je rug toekeert, kleintje," zei hij op een onheilspellende toon tegen haar. "Wie weet kan het je op een dag nog eens flink wat kosten." Zijn groene ogen richtten zich dreigend op haar en hij ontblootte zijn tanden naar haar. Als ze ruzie wilde hebben, dan kon ze dat ook krijgen.