I'll book myself in a soul asylum

Lusteloos liep Brimstone door het Riverclan gebied. Ze deed niet de moeite om te checken of er prooi was, of om überhaupt op te letten. Wat was het punt? Ze was nu wel warrior, maar het voelde alsof niets veranderd was. Ze had deze naam van haar moeder moeten krijgen, en niet van één of andere kersverse leider die zo graag een goed figuur wou slaan. De jonge poes zuchtte even en klemde haar kaken op elkaar. Dat ze haar tanden zo nog niet gebroken had was ergens een wonder. De grote rosse kattin richtte haar blik omhoog, naar de sterren die langzaamaan zichtbaar begonnen te worden. Zou haar moeder naar haar kijken? Ze hoopte het niet. Butterstar zou teleurgesteld zijn als ze zag wie ze geworden was. De kattin trok even met haar afgeknipte oortje en wierp toen haar blik weer naar beneden, naar de aarde onder haar poten. Ze hoefde die Starclan lichtjes haar niet te zien uitlachen.

+Dreamdust eerst

Brimstone keek gefrustreerd om toen een veel te vrolijke stem haar begroette. Ze zette eenvoudig weg een stap naar achter doen de kattin haar probeerde aan raken en klemde haar kaken op elkaar. Dreamdust had haar naam een ceremonie of zo eerder dan haar gekregen. Op het moment dat je een warriornaam hoorde te krijgen. En niet omdat een kersverse leider zo graag een goed blaadje wou staan. Zo'n vette naam, zo noemde Dreamdust het. Daar was Brimstone het niet meteen mee eens. Haar naam impliceerde dat ze een steen was; gevoelloos en hard, onveranderlijk en nutteloos. Want stenen hadden geen nut. Ze lagen daar maar, te liggen, levenloos. Uit frustratie schopte ze met haar voorpootje tegen een gladde witte steen die op de grond lag; al bleek dat het helemaal geen steen was toen het vanonder de aarde verscheen. Was dat.. Een bot?

Het geratel van de jongere kattin was slechts achtergrondlawaai. Brimstone besteedde geen aandacht aan de domme woorden die uit haar bek kwam - het jonge ding wist nog niet hoe wreed de wereld kon zijn, duidelijk. De grote rosse kattin boog neer bij het bot en snuffelde er even aan, alsof ze zo kon weten van wat - of wie - het was. Dreamdust leek eindelijk ook doorgehad te hebben dat hier iets was, en in haar enthousiasme om er ook aan te snuffelen botsten hun neusjes tegen elkaar. Brimstone richtte zich op en klemde haar kaken op elkaar. Zonder antwoord te geven op de vraag van de jongere warrior of aandacht te besteden aan het rare gevoel dat haar bekroop en waarvan ze de oorzaak moeilijk kon aanduiden, wreef ze met haar voorpootje de aarde weg om zo meer van het bot te zien te krijgen. Was het enkel dit bot, of was er meer, was het een heel skelet?