Slug war [OPEN]

Gefixeerd keek een stel amberen ogen naar een traag kruipende, vies slijmerige naaktslak. Hoewel Dimkit op het eerste oog erg rustig en terughoudend leek, had zij zeker wel pit in zich zitten. Ze was al een halfuur aan het bestuderen hoe deze naaktslak zich bewoog. Het ging niet erg snel, maar de jonge kitten had geduld. Als de naaktslak eenmaal dichtbij genoeg was, zou ze toeslaan. Haar pupillen stonden groot, zo groot dat er nog maar een heel klein randje amber te zien was. Haar kleine nageltjes waren uitgeslagen en haar staart tikte in spanning heen en weer. Verder zat ze stil, wachtend.

Tidekit had gemerkt dat haar zusje iets interessants gezien had toen het net begonnen was. Toen had ze ook even gekeken met nieuwsgierig blinkende kittenblauwe oogjes, en ze had het slakje gezien. Ze wist nog niet wat het was - het zag er ook niet cht levend uit, in haar ogen. Het bewoog amper. Na een paar minuutjes was ze dan ook verveeld geraakt en had ze haar aandacht op iets anders gericht. Maar nu keek ze terug en zat Dimkit daar nog steeds geconcentreerd te staren naar het slijmerige hoopje, dat een beetje bewogen leek. Tidekit fronste en kroop onhandig dichterbij haar zusje. "W-w-waaj k-kijk.. naaj?", piepte ze vragend, misschien ietsje te luid - maar Tidekit had haar stem nog niet heel goed onder controle, zoals ook bleek aan de hakkeling en de rare uitspraak van sommige woorden.

Plots begon Tidekit tegen haar te praten. Erg hard, ook, en Dim suste de ander meteen. Dalijk jaagde ze haar prooi nog weg. Zonder haar blik van de slak af te halen, antwoordde ze fluisterend: "De slak," waarna ze met haar pootje op het slijmerige beestje wees. Deze kroop steeds maar dichterbij, al dan wel erg langzaam, maar hij was bijna dichtbij genoeg voor haar om erop af te springen. "Ik ga vangen." deelde ze daarna met haar zusje mee. Haar stem zacht, maar duidelijk en ietwat laag.

Tidekit zweeg meteen toen Dimkit haar shushte en volgde met haar blik de richting waarin haar zusje wees. Oh, een slak. Wat cool! Ze knikte haar hoofdje lichtjes scheef. Dimkit zou hem vangen. Oh, dat vond ze wel spannend! Zonder nog iets te zeggen, want dat zou haar zusje vast niet waarderen, knikte ze begrijpend. Ze wist dat ze er zelf niet in zou slagen om het te vangen, maar Dimkit was getalenteerder dan haar. En misschien, als ze het echt gevangen had, zou ze haar ook kunnen helpen om zelf eentje te vangen! Dat zou pas cool zijn!

Ze vond het erg fijn dat Tidekit verder haar mond dicht hield. Niet omdat ze haar zusje vervelend of dommig vond, maar vooral omdat ze nu erg druk bezig was en ze zich volledig wou concentreren op de taak die voor haar lag. Ze had al heel wat verhalen mogen horen over wat haar taken later zouden worden als warrior, en ze vond het prachtig. Ze snapte eerlijk gezegd niet waarom alle mama's maar de hele dag hier in de den lagen, want als warrior leek het leven toch veel spannender? Ze wist in ieder geval dat zij dit al spannend vond - op een erg positieve manier. Haar staart zwiepte nog steeds van links naar rechts. Ze dook een beetje in elkaar, zo achter het randje van haar nest. Kort raakte ze haar zusje aan met het puntje van haar staart, om haar gerust te stellen. Dit wordt leuk, maak je geen zorgen! Hierna sprong ze met een erg geconcentreerde uitdrukking naar voren, zo met haar poten op de naaktslak. Meteen bekroop haar een slijmerig gevoel onder haar poten en ze stak met een ontzettend vies gezicht haar tong uit, waarna ze van de slak afsprong, die nu wel erg geplet op de grond lag. "Bah!" uitte ze. Ze smeerde het slijm onder haar pootjes af aan de ondergrond. "Nu ben ik vies, stomme slak," mopperde ze laag.

Met grote kittenblauwe oogjes keek Tidekit toe hoe haar zusje naar voren sprong en met een protsj haar poot op het slakje zette. Tidekit sprong op uit het nest met een ongecontroleerde beweging, waardoor ze half uit het nest viel en er half in bleef steken, en met luide stem slaakte ze een woordeloze jubelkreet. Ja, you go Dimkit! Maar Dimkit leek minder blij te zijn met dit resultaat, want die maakte een vies gezicht en mopperde iets over vies zijn. Tidekit rolde onhandig verder het nest uit; met een klein plofje kwam ze op de grond terecht, maar omdat ze nu afgeleid was besteedde ze daar verder geen aandacht aan. Onhandig kruipend kwam ze dichterbij, tot haar neusje maar een snorhaar verwijderd was van de vieze platgedrukte slurry. In tegenstelling tot haar zusje was Tidekit immers niet per se bang van was viezigheid. Nee, ze bestudeerde het met intelligente blik. Hé, wat grappig, je zag Dimkit's pootafdruk er nog in! Het beest zag er nu echter wel heel dood uit, als het ooit al geleefd had. Huh, dat was interessant.