Anxiety

Al de hele dag galmde de tekst door haar kop, en ze kreeg het er maar niet uit. Ze was er vanochtend mee opgehouden, en het was nu al aardedonker en nog liet het haar niet met rust. Ze was opgestaan met een vreselijk gevoel in haar maag. Het was precies zes manen geleden sinds de dood van haar moeder. Nightwish slikte toen ze eraan terugdacht, en dat terwijl ze er zo op gebrand was dat alles te vergeten. De dood van haar moeder, de ijzerachtige geur van bloed gemengd met de zoute geur van tranen, haar klauwen weerkaatsend in het licht en de laatste krijs die haar moeders bek verliet voor ze het leven op aarde achter zich zou laten en naar StarClan zou vertrekken. Sindsdien had Nightwish een extra ster aan de hemel zien staan. Wel één die met dankbare en trotse blik op haar neer keek, al was dat totaal het tegenovergestelde van hoe de bruin met witte kattin zich over de dood van haar moeder had gevoeld. Tenslotte had ze nog steeds het idee dat het haar schuld was, en waarschijnlijk zou het daar altijd bij blijven. Een gigantische brok leek in haar keel vast te zitten, en ze had niet het gevoel dat die er snel weg zou gaan. Met een diepe zucht keek ze omhoog, de sterren van StarClan weerspiegelden in haar felgroene ogen. Eén ster scheen voor haar het hardst, en Nightwish voelde de tranen achter haar ogen prikken. Ze sloot ze, in een poging de tranen tegen te houden. Niemand zou haar zo mogen zien, dit was niet wie ze was. Ze was de poes die overal tegen kon, down-to-earth bleef wanneer het haar niet mee zat, en nergens bang voor zou zijn. En nou zat ze hier met tranen in haar ogen, met angst dat iemand haar zou zien. Een vreselijk gevoel was het, maar ze kon er niets aan doen. Iedereen moest zijn verdriet eens loslaten, en voor haar was het nu de tijd daarvoor. Hierna zou ze zich erover heen zetten, en zich focussen op de belangrijke dingen. Want dit was zij niet, hell no, het kwam niet eens dichtbij haar karakter. Nogmaals zuchtte ze diep, als dat alles nou gewoon nooit was gebeurd...

Ongewild stroomde er uiteindelijk toch één traan over haar wangen. De zoute lucht prikte in haar neusgaten, en het kleine druppeltje viel rustig op de grond. "Euhm... Alles... Eh... Oké?" hoorde ze een zachte stem vragen. Meteen probeerde ze haar verdriet weg te slikken, wat haar nog redelijk lukte. Ze keek zijwaarts, naar de andere poes die haar nu gezelschap hield. Het was Brightpaw, een wildkleurige apprentice. Ze had de kattin een aantal keer rond zien lopen door het kamp, maar daar bleef het bij, ze kenden elkaar niet. Nightwish keek glazig voor zich uit, maar probeerde haar tranen goed te verbergen. Ze zwaaide even rustig met haar staart om haar kalmte te uiten. "Het gaat prima," antwoordde Nightwish wat bars, niet willend dat ook maar iemand wist dat ze hier zat te huilen. Het paste gewoon niet bij haar karakter, en zulke dingen hield ze ook liever voor zichzelf. Ze had geen zin om erover te praten, het zou haar er alleen maar meer aan herinneren. Misschien had ze de apprentice ook wel iets te nors geantwoord, ze vroeg ook alleen maar hoe het met haar ging. Ze moest blij zijn dat er tenminste iemand was die genoeg om haar gaf om ook maar te vragen hoe het ging. "Bedankt dat je het vraagt," fluisterde ze er zachtjes achteraan. Ze haalde haar neus op en keek rustig in het rond, toen de gedachte dat het hier hartstikke donker was, haar kop weer in wandelde. "Volgens mij hoor jij nu in de apprentices Den te zijn, eh?" ging ze verder om een ander onderwerp aan te slaan. Ze herkende haar eigen stem weer terug, terwijl ze de apprentice onderzoekend aankeek.