I wonder why I tear myself apart

Met een klauw schraapte ze over de grond heen, stof vloog omhoog en met een scherpe zwiep van haar pluizige staart, verspreidde ze de stofdeeltjes door de lucht heen. Een zacht gegrom steeg op, terwijl de kattin zich omdraaide en verder ijsbeerde. Inmiddels kon je goed zien waar ze had gelopen, immers had ze zichzelf bijna een trench bij elkaar gelopen en leek 't alsof ze een centimeter lager stond dan de rest van het kamp. Ze haatte zichzelf, ze haatte haar gedachten, ze kon er niet uit komen, ze kon er geen houvast op krijgen. Nog een keer schraapte ze over de grond heen, diepe clawmarks waren te zien op verschillende plekken van de grond waar ze had gelopen. Zachtjes vloekte ze, op zichzelf, op Starclan, op haar familie, op haar. Elke keer als ze haar ogen sloot, al was het maar om zichzelf eventjes rust te geven van de felle schoon die momenteel op haar grijze vacht scheen, zag ze het beeld weer voor zich en voelde ze weer die pijn door haar lichaam heen schieten. Ze gromde nog een keer en klauwde nog dieper in de droge aarde. Toen ze haar poot optilde, merkte ze dat één van haar nagels bloede, ze had te veel grip op de aarde gepakt. Haar blauwe ogen gleden naar de Medicine Den. Het betekende dat ze daar heen moest, dat ze bij de Medicine Cats aan moest kloppen. Een wond, zelfs maar zo klein als die van haar, kon fataal zijn als 't niet op tijd zou worden behandeld. Ze moest dus wel. Haar ogen bleven gefixeerd op de den, maar ze bewoog niet. Voor het eerst vandaag, stond ze stil, stond ze bewegingsloos te kijken. Ze vervloekte zichzelf nog steeds, voordat ze een stap naar voren zetten en spontaan tegen iemand aanwandelde. "Oprotten!" snauwde Ashpaw direct, met kille blauwe ogen op de apprentice voor haar gericht. Oops?

[@Oakkit, eerst]

Ze zag hoe de ogen van de apprentice in de richting van haar bloedende poot ging en snel stapte ze weg, zodat de aandacht meer op haar zou worden gericht. Ze gromde zachtjes en haar ogen gleden naar de den achter hem, dat was waar ze heen moest, waar ze niet heen wilde, maar waar ze wel heen zou moeten. Zachtjes vloekend, zettend ze een stap naar achter toe. Daarna ging ze zitten en keek eens goed naar de apprentice voor haar. Het bleek Oakpaw te zijn, een van de kittens die een paar dagen geleden een mentor aangewezen hadden. Een paar dagen geleden, toen haar grootste probleem was dat ze niet voldoende prooi had terug gebracht van haar jacht. Nu had ze zoveel andere dingen aan d'r kop, dingen die ze niet mee had willen maken. Dingen waar ze nooit van verwacht had dat het haar zou overleven. Ondertussen bedacht ze zich dat ze nog geen antwoord had gegeven op de vraag van de apprentice en sloeg haar staart over d'r bloedende poot heen. "Ja," murmelde ze zachtjes, terwijl ze wegkeek. Ze wist niet of ze blij moest zijn met het feit dat Oakpaw haar tegen had gehouden om naar de Med Den was gelopen, maar voor nu zou ze 't laten gaan.

Waarom, waarom moest deze apprentice zich met haar bemoeien. Kon hij niet zien dat alles goed ging, dat ze zich nergens zorgen om maakte en dat ze 't prettig vond dat ze pijn in d'r poot had door d'r eigen stomme schuld. Arrghh, ze gromde zachtjes en zuchtte daarna. Het leven zat d'r momenteel echt gewoon niet mee. Ze had gewoon weg moeten lopen, hem moeten laten staan en wat gaan jagen. Haar blauwe ogen gleden naar de medicine den. Maar ze kon 't niet, ze moest en zou weten hoe 't met Wisteriawisp eraan toe ging. Gewoon zodat ... zodat ... zodat ze verder kon gaan met die vervloekte kattin het leven zuur maken. Ashpaw keek op naar de apprentice voor haar, die vroeg naar haar naam en ze vernauwde haar ogen. "Ja," sprak ze met een snauw in d'r stem, maar er klonk ergens ook een hint van vermoeidheid. Ze ging zitten en sloeg haar staart rond alle vier haar pootjes. "Vertel op, wat moet je van me."

Hij had dus gelijk, haar naam was inderdaad Ashpaw. De kater merkte hoe ze ging zitten, haar staart om haar poten heen sloeg, en vroeg wat hij van haar moest. Het zette hem eventjes aan het denken, maar de enigste reden dat hij met haar bleef praten was omdat hij zeker wilde weten dat alles goed ging met zijn mede apprentice. Een antwoord volgde niet snel, de bruine kater kon aan haar toon al voorspellen dat ze weer een boos antwoord zou geven. En daarbij had ze al toegegeven dat alles prima met haar ging, en dat haar bloedend poot absoluut niets was. Zijn staart zwiepte zachtjes heen en weer en zijn pootje wreef wat over de stoffige grond heen. Soms ving de bruine apprentice ook op dat ze een blik naar de med cat den aan het richtten was, en nu hij er aan dacht, dat was best wel logisch voor iemand met een bloedende poot. Die betekende dus wel weer iets. “Waarom ga je niet naar de medicine den?”, vroeg hij, op een zo vriendelijk mogelijke toon. Het was niet zo normaal voor hem om zo vriendelijk te zijn, meestal wilde hij stoer overkomen. Of als kit toch, apprentice zijn was ook zo anders...

Daar waren de woorden, de woorden die ze had willen vermeiden. Op het moment dat Oakpaw tegen haar zei dat ze naar de Medicine Den moest gaan, schoten haar oren in d'r nek en werden d'r ogen kil en leeg, terwijl ze hem kwaad aankeek. "Ik heb geen hulp nodig!" miauwde ze, waardoor ze haar stem verhief. Wat er toe leiden dat deze op 't einde bijna oversloeg. Ze gromde en zetten haar poot stevig op de grond, waardoor er een pijnscheut door haar lichaam ging en ze zachtjes piepte. Toch bleef ze Oakpaw aankijken, ze zou hem laten merken dat er niets aan de hand was en dat ze al helemaal niet dáár heen hoefde. Ze wilde ze nu niet zien, ze wilde er nergens niets meer mee te maken hebben. Ashpaw's vacht was, onbewust, overeind gaan staan en haar staart was dik op 't moment dat ze opstond en zich omdraaide, met haar rug naar Oakpaw toe. Ze opende haar bek om nog iets te zeggen, maar wist dat ze daarmee de situatie toch alleen maar erger zou maken. Dus liep ze weg, sprong naar de rand van het kamp en bleef daar zitten. Daar waar ze een poging deed om haar opgezette vacht weer plat te krijgen.

[Je mag volgen, als je wilt <3]

De poes reageerde niet al te blij, zelfs zachtjes piepend door de pijn en  vervolgens over de kampwand springend en wegwezen. De kater bleef eventjes staan waarna hij ook achter haar aan ging en over de kampwand sprong, bijna struikelend over zijn poot, en ging naast haar zitten. “Je bent erg sterk, en je kan zeker wel tegen een stootje Ashpaw…”, begon de apprentice, “Maar het zou echt beter zijn als je nu naar de medicine cat gaat”. Hij wilde haar alleen maar de goede richting aanwijzen, haar laten zien dat het ok was je soms toe te geven. De bruine kater keek haar lichtelijk bezorgd aan en bleef verder gewoon stil. Vroeger wilde hij zelf nooit toegeven dat er iets mis was, hij wilde de sterkste zijn en de stoerste, de slimste en de allerbeste, maar hij had zijn les wel geleerd, niet iedereen was perfect, en hij was tenminste blij om er voor anderen te zijn dan te hele tijd ze te uitdagen zoals vroeger.