A King And A Rusty Throne

Een grimmige uitdrukking stond op zijn gezicht terwijl hij in zijn eentje de inmiddels bekende weg richting de Highstones aflegde. Hij had geen afscheid genomen, van niemand niet. Dat was een confrontatie die hij niet aan kon. De temperatuur was gedaald de afgelopen weken, het weer werd weer kouder. De kater had in de zomer enkel in zijn den gelegen. Zijn vacht was vaal, zijn poten waren slap. Het vuur in zijn ogen was gedoofd. Hij was depressief. Alle verliezen hadden hun tol geëist en hij was op. Zonder Butterstar, zonder zijn dochter, kon hij het leven simpelweg niet meer aan. Zij waren de laatste twee druppels geweest in zijn overvolle emmer van rouw. Over een tijdje zou hij ze allemaal weer zien. Zijn kinderen, die stuk voor stuk te vroeg uit het leven gerukt waren. Zijn beste vriendin. Zijn gestorven clangenoten. Hij zou ze allemaal weer zien.

Lang had hij getwijfeld of dit de beste weg was. Maar toen iedere dag opstaan een levende hel werd, wist hij dat hij dit wilde. Dat dit de juiste keuze was. Dat het leven hem teveel geworden was, en dat hij er klaar voor was om naar zijn voorouders te gaan. Het had heel wat gekost om die knoop door te hakken. En om dan ook vandaag op te staan, en werkelijk te gaan. Maar nu hij eenmaal bezig was, was er geen weg meer terug. Hij moest doorzetten, voor zichzelf, maar ook voor de clan. Die verdiende een sterke leider, iets wat hij nu niet meer was. Hij was bitter, egoïstisch, enkel nog een leeg omhulsel van de man die hij ooit geweest was. Zijn verhaal was afgelopen.

Zijn spieren klaagden terwijl hij de kale, scherpe rotsen beklom. Hij was niet meer gewend aan fysieke uitdaging. Hij zat al moons weg te kwijnen in zijn den, waar hij zich vaak genoeg nog een vreemde voelde. Waar hij iedere dag opnieuw herinnert werd dat zijn beste vriendin er niet meer was. Hij klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij zich omhoog trok. Dit was de laatste stap die hij zette voordat hij de tunnel in liep. Voordat het donker hem zou omhullen, en hij hier nooit meer uit zou wederkeren. Nog één keer keek hij achterom, maar Riverclan was niet meer te zien. Enkel de velden van Windclan waren zichtbaar. De velden die hij zo gehaat had, zouden zijn laatste blik zijn van de levende wereld. Ironisch, misschien, maar eigenlijk gaf Pantherstar er niet om. Zijn strijd was over. Hij had geen energie meer in zich om haat te dragen.

Toen draaide hij zich terug, en slokte het donker hem op. Enkel zijn gele ogen waren nog zichtbaar, al dan wel erg vaag. Hij liep voorwaarts, zonder dat hij kon zien wat er voor hem lag. Echter was deze weg niet onbekend - hij wist de weg. Na een korte tijd zag hij dan ook een vaag licht hem tegemoet komen, en niet veel later kwam de moonstone in zicht. Een zucht rolde over zijn lippen, en hij glimlachte weemoedig. Dit was het dan, het einde.

Hij drukte zijn neus tegen de koude steen aan, en blies zijn laatste adem uit. Niet alleen zijn levens gaf hij aan Starclan, maar ook zijn ziel vloeide mee in de stroming van heiligheid.

Ze had net haar vis op de stapel gelegd toen iemand haar kwam vragen waar haar vader was. Geen idee, moest ze bekennen, maar het gaf haar meteen een slecht ondergevoel. Immers gebeurde het nog zelden dat haar vader zijn den uit kwam. Het verlies van Chivysniff had iedereen geraakt, maar waar zij haar tranen met moeite droog kon vegen, was er niet veel meer van haar vader over. Zo vaak ze kon bezocht ze hem, probeerde zijn gematte vacht schoon te likken, maar het leven kwam niet terug in zijn ogen. Het maakte haar blij te horen dat hij weer naar buiten kwam, en ergens een beetje beledigd dat hij haar niet op was komen zoeken, maar vooral blij. Totdat de ochtend plaats maakte voor middag, en hij nog steeds niet terug was. Met een zwak excuus vertelde ze haar mentor dat ze nogmaals wat ging jagen. Inmiddels was ze eigenlijk al klaar voor het warriorschap, dus veel katten keken er niet meer van op als ze zelf het kamp uit ging. Dus volgde ze het geurspoor van haar vader, alleen om te checken, murmelde ze.

Des te dichter bij de grens ze kwam, des te meer haar haren overeind kwamen: windclan. Ze zou die clan altijd verachtten, al kwam die minachting voornamelijk uit angst. De koude nacht die ze daar had gespendeerd... De koude ogen van Sabrefur achtervolgden haar nog steeds wanneer ze sliep, samen met zijn belofte. Ze wist dat hij dood was, maar toch kon ze het niet loslaten terwijl ze bij de grens stond. Wat als zijn vriendjes haar vader nu te grazen hadden genomen? Als hij nu degene was die met zijn stoffige lichaam op de koude buitengrond moest slapen? Aan de grond genageld bleef ze staan, duidelijk in tweestrijd. Ze wilde nooit meer dat vervloekte territorium in, nooit meer die stengels langs haar dunne vacht voelen striemen. Maar haar vader was daar en hoewel ze ergens wist dat ze hulp moest halen, sprong ze uiteindelijk toch via de stenen naar de overkant. Ze was Starclan verdomme bijna een warrior, en ze had zichzelf de belofte gedaan nooit, nooit meer bang te zijn voor die verdomde hazenvreters. Ze zou er zijn voor haar pa. De grens tussen dapper en dom was een kleine lijn waar zij overheen danste.

Hoe dapper ze zich alleen ook probeerde te maken, het kleine stuk dat ze door Windclan territorium aflegde deed ze sneller dan ze kon. Haar keel voelde aan als schuurpapier en haar hart ging sneller dan hij ooit zou moeten gaan. Trillend op haar poten kwam ze buiten het territorium tot stilstand, haar ogen bloeddoorlopen en hoestend van de inspanning die het haar had gekost. Oh ze haatte het, ze haatte dit verdomde lichaam! Ze durfde te wedden dat zelfs in deze staat haar pa het moeiteloos had gedaan, maar zij was bijna warrior en kon zich niet anders nuttig maken dan bij stil bij de rivier te zitten en af en toe een vis te scheppen. Gefrustreerde tranen sprongen in haar ogen, maar ze knipperde ze verwoed weg en ging met een slepende staart verder achter haar pa aan. Ze zou het niet opgeven.

Aangekomen bij de High stones kon ze zichzelf wel voor haar kop slaan. Oh, haar pa zou haar vermoorden. Waarom was ze zo'n impulsieve idioot dan ook? Heel de clan zou inmiddels wel in rep en roer zijn nu zowel de leader als zijn nog levende dochter zonder iets te zeggen verdwenen waren, en waarom? Omdat Pantherstar simpelweg raad was gaan vragen bij Starclan, en zij meteen in complottheorieën was gaan denken. Ugh! Rookpaw sloeg boos tegen een steen aan en werd alleen maar kwader toen haar poot vervolgens pijn deed, het temperament had ze van hem overgenomen. Met een ietwat beschaamde blik ging ze uiteindelijk voor de Mothermouth zitten. Een keer had haar mentor haar hiermee naar toe genomen, zoals iedere apprentice deed voordat ze warrior werden. Ze wist dat ze niet binnen mocht komen, dat was alleen voor leaders en medicine cat apprentices weggelegd. Al hoopte ze dat ze ooit in die voetsporen zou mogen treden, en zou mogen zien wat haar vader en zusje hadden gezien. Uiteindelijk ging ze verslagen en mokkend voor de ingang liggen, zich al mentaal voorbereidend op de tirade die ze van haar pa zou krijgen, waarschijnlijk. Hopelijk zouden de sterren hem beter laten voelen, stuurde ze een schietgebedje naar Starclan, alvorens haar waakzame oog toch stiekem dicht viel.

Shit. Shit, shit. Met een ruk schoot ze overeind uit haar diepe slaap. Verdomme, de trip van het kamp hierheen had zijn tol geëist op haar fragiele lichaam, zoals iedere inspanning deed. Inmiddels was de maan al bijna over de helft van de hemel. Gelukkig was haar vader nog niet klaar, bedacht ze opgelucht, hij zou haar linearecte de rivier in hebben gegooid als hij haar niet alleen hier aantrof, maar ook nog eens slapend.
Wacht. Hij was nog niet klaar. Haar blik gleed opnieuw af naar de hemel, nu verward. Immers was ze hier al sinds de namiddag, inmiddels stond de maan hoog aan de hemel. Waarom duurde het zo lang? Meestal duurde het niet zo lang, toch? Tegen beter weten in durfde ze haar neus ietwat naar binnen te duwen. Het rook inderdaad naar hem, maar ook naar iets anders. Het duurde even voordat ze het herkende, en toen ze dat deed vergat ze alle sterren aan de hemel: het was dezelfde geur die ze bij Chivysniff had geroken.

De grond onder haar poten voelde verre van heilig terwijl ze door het tunnelsysteem rende, blind op gevoel en op die walgelijke geur. Oh, vertelde haar alsjeblieft dat het erbij hoorde. Dat het kwam omdat hij nog met de sterren aan het dromen was. Ze zou iedere straf op zich nemen,  iedere zonde betonen. Maar toen ze eenmaal binnen kwam, gloeide de steen niet meer. Het was slechts een grot waar door een gat enkel wat gefilterd licht binnen kwam, nu de wolken voor de sterren waren getrokken.
En daar lag hij. Hij was niet meer wie ze kende, enkel een oud vel over grote botten gespannen. En een borstkas die niet meer rees of daalde. Met grote ogen sloop ze op hem af, half trillend van de inspanning, half van de angst die ze voelde. Bijna durfde ze het niet. "Pap..? Ben je wakker?" haar stem klonk breekbaar, als dat van een kind terwijl ze naar hem toe sloop. Voorzichtig duwde ze haar pootje tegen de grote grijze beer aan, maar zijn lichaam was even koud als de stenen. Net als hoe Starclan hem zijn 9 levens had gegeven, hadden ze die ook weer afgenomen.

"Nee!" krijste ze en wanhopig schopte ze tegen hem aan. "Sta op, wordt wakker! Verdomme!" ze duwde en duwde maar ze was nooit sterk geweest. Zelfs dood kon ze hem niet bewegen.  Huilend liet ze zich over hem heen vallen, kroop tussen zijn poten en begroef een laatste keer haar kop in zijn nek, zoals ze zo vaak had gedaan. Betekende dit dan dat hij haar nooit meer over haar bol zou wrijven? Dat ze hem nooit meer de rivier in kon duwen? Herinneringen aan zwoele zomeravonden en gedeeld gelach stierven langzaam weg. "Hoe kun je..." haar stem brak. Misschien dat ze als ze ouder was geweest ze zou kunnen zien wat hij had verloren. Misschien dat ze dan had begrepen dat het verlies van zijn dochter en beste vriendin teveel was geweest, maar nu kon ze enkel zien wat hij wel nog had. Silvercloud, Honorpaw, zijn hele clan... En zij? Was ze niet genoeg geweest?

Het was altijd Chivy geweest. Zij was medicine cat geworden, zij was zo mooi met haar blauwe ogen en glanzende vacht. Zij was zijn favoriete dochter, hij had het zelf gezegd. Zonder haar wilde hij niet meer leven. En zij dan? En Rookpaw dan? Ja, haar lichaam was mislukt, ja ze zou nooit zo kunnen zijn zoals haar zus of zoals hem. Maar was hij niet degene die had gezegd dat ze moed had? Dat dat genoeg was? Dat hij van haar hield..? Ze had toch iedere dag van haar leven haar best gedaan! Was het dan nog niet genoeg geweest!? De egoïst, de eikel! De-

Ze keek hem in zijn dode ogen aan, geel en dof, al waren ze amper anders dan de laatste tijd. Rookpaw veegde het snot van haar gezicht weg en sloot zijn ogen terwijl ze zich met een pijnlijk hart besefte dat ze haar vader al tijden niet meer had gezien. Ze wilde tegen hem schreeuwen, alle sterren aan de hemel vervloeken en als het kon, hem eigenhandig terug trekken, maar ze kon het niet. Het was weer een van de duizend dingen die op haar lijst kon van 'dingen die Rookpaw niet kon'. Ze was jong en boos en kortzichtig. Kortzichtig en zo, zo verdrietig. "Laat me niet alleen..." Hoelang ze wel niet had gehoopt op haar vader te lijken; sterk, machtig en autoritair. En hoe vreselijk ironisch het was, dat hij nu degene was die met meest op haar leek.

Ze miste hem nu al.

De hele tocht had ze niets gezegd, behalve om Dreamdust te vertellen dat ze voorzichtig moesten zijn en niets uit moesten halen toen ze Windclan's gebied betraden. Want wat moest er gezegd worden? Op dit moment moest er gedáán worden. Pantherstar was weg, niemand zou haar ooit weer vertellen wat er moest gebeuren: Crystalshell's tijd was aangebroken. De tocht was koud, lang en donker. De misselijkheid die haar al eerder had geplaagd deze moon kwam weer naar boven, maar zakte gelukkig al snel weer. Het moesten spanningen zijn, zij was nu een van de machtigste katten in het woud. Ergens walgde ze van zichzelf dat ze daar nu al bijna triomfantelijk over dacht, maar het feit dat zij de clan nu helemaal zelf de juiste richting in kon sturen was niet iets wat ze makkelijk van zich af zette.

De maan was haar hoogtepunt al voorbij toen ze de grotten van Highstones bereikten en Crystalshell was blij dat ze snel gehandeld had. "Kom" Miauwde ze naar haar metgezel, alvorens ze zich snel door het lange donkere tunnelstelsel begon te werken. Plotseling kwam een penetrante geur haar neusgaten binnen. Het was de geur die zich na een gevecht mengde met die van het bloed en de opwinding, de geur die bij het waken verhuld werd door bloemen: Het was de geur van de dood. Pantherstar was hier, hij had zichzelf direct teruggeven aan Starclan. Crystalshell's adem stokte, maar na ene kort moment van stilstaan begon ze weer snel te lopen. De moonstone kwam in zicht en daar trof ze inderdaad aan wat ze verwacht had: Het levenloze lichaam van haar leader. Rookpaw was er ook, op de een of andere manier kwam het niet bij haar op dat dit vreemd was. Met Dreamdust er ook bij voelde Crystalshell zich een inbreker. Alsof ze hier niet hoorde, tussen hen en hun vader. "Neem hem mee naar buiten, wacht daar op me." Haar stem was nog steeds vast en hard, bijna koud zelfs. Pas zodra dit alles achter de rug was zou weer zichzelf zijn, nu moest er gehandeld worden. Haar kop weg kerend van het hartverscheurende tafereel zakte Crystalshell in elkaar naast de moonstone, tegenover Pantherstar, en drukte haar neus tegen de koele steen. Direct viel ze in een diepe slaap en verdween haar geest uit de grot, richting Starclan.

Hoeveel tijd was er inmiddels wel niet verstreken? Rookpaw had geen idee meer, wat haar betrof was zou ze evengoed daar al 2 dagen kunnen hebben gelegen, of slechts twee minuten. Alles leek nog onwerkelijk, hier in deze koude grot waar de enige geluiden afkomstig waren van zacht gedrup en haar eigen snikken. Toen dat uiteindelijk verbroken werd keek ze op, haar ogen vochtig en bloeddoorlopen. Het waren echter geen Starclan katten die ze zag, enkel de bekende gezichten van Crystallshell en Dreampaw. "Neem hem mee naar buiten, wacht daar op me." haar stem was afstandelijk, bijna koud. Alsof ze slechts order uitdeelde zoals ze vanaf nu vaker zou doen. Het besef schoot dor haar hart heen, dat zij nu de leader was. Nee, nee, het mocht niet. "Rook help me.. Dan.. geven we hem een moment onder de sterrenhemel." de haren op haar rug kwamen overeind en zo goed als ze kon ging ze beschermend tegenover hem staan. "Nee, je blijft van hem af!" schreeuwde ze kwaad. "Misschien is hij nog aan het dromen, ze kunnen hem nog zijn levens terug gegeven!" hoeveel verhalen er wel niet werden verteld over de wonderen van Starclan, hoe ze prophecies stuurden en katten van de dood konden redden daardoor. Voor haar zus, Chivysniff, hadden ze niets gedaan. Voor haar ook niet, vanaf het moment dat ze geboren werd met dit verdoemde lichaam, tot haar kidnapping, tot de dood van haar vader. Als dan ooit één wonder aan haar deel zou vallen, kon ze deze dan niet nu opeisen, en aan haar vader geven? Al was het maar één leven van alle 9, het zou genoeg zijn.