[Training] The Story

Eén Apprentice een Warrior, andere Apprentice erbij. Maar toch was het een beetje anders, want naast hem liep geen jonge kat van 6 Moons, maar een ervaren Warrior. Helaas was ze haar geheugen kwijt geraakt, dus hij had de taak gekregen om haar de Warrior Code weer bij te brengen. Geen probleem natuurlijk, Shade kon de Code zowat dromen. Hij glimlachte naar de mooie poes. 'Dus, Dainty..paw,' miauwde hij. Bij de verandering van haar rang kwam ook een verandering van naam. Het was even wennen, maar goed. 'Om je geheugen optimaal op te frissen zullen we een rondje maken voor het territorium, waarbij ik je vertel over de Warrior Code,' vertelde hij haar de planning. 'Heb je nog een beetje een idee van hoe het territorium eruit ziet en wat de Code is? Bijvoorbeeld de meest belangrijke dingen.'

Daintypaw

Daintywhiff begon te ijsberen toen ze halt hielden. Shadefeather kantelde licht zijn kopje, maar hield zijn bekje erover. Ze was blijkbaar erg nerveus, iets wat hem niet bekend was. Daintywhiff was altijd zeker van haarzelf, dat was tenminste wat ze altijd uitstraalde. Om haar zo nerveus te zien was raar. 'Ik weet dat er een Thunderpath is, dat er Fourtrees zijn en dat er een grote diepe rivier ons scheid van RiverClan,' antwoordde Dainty toch zijn vraag. Een glimlachje verscheen op zijn gezicht en hij knikte. 'Dat klo-' zijn stem stierf weg toen de witte poes hem opeens aanstaarde, gevolgd door gesis. Shade knipperde verbaasd met zijn ogen en leunde wat naar achteren. Uh, wat was er aan de poot? Dainty schudde haar kop en Shade keek haar verbaasd aan. 'Gaat.. Gaat alles goed met je, Dainty?' vroeg hij voorzichtig, weer wat dichterbij komend.

Daintywhiff schudde met haar kop en richtte haar gouden ogen naar beneden. 'N-niets Shadefeather... Ik... Ik eh...' Shade keek haar aan, bezorgdheid over zijn hele lichaam te lezen. Voorzichtig zette hij stapjes dichter bij, hopend dat het haar enigszins steun zou bieden. 'De gorge dus, is er dan eh... nog een grens met Thunderclan?' De kater knipperde en zuchtte zachtjes. Hij had wel door dat ze van onderwerp wilde veranderen, iets wat hij goed kon begrijpen natuurlijk. Maar dit was raar, zelfs voor Dainty. 'Uh, als je Fourtrees meetelt. Maar anders niet.' antwoordde hij toch maar gewoon. 'Maar Dainty, wat is er aan de poot? Vertel het me, alsjeblieft.'

Hij wilde haar graag aankijken, maar ze vermeed zijn blik. Een zachte zucht ontsnapte zijn bekje toen Dainty sprak. 'Niets ik... ik wil gewoon niet onder doen voor de clan... Ik heb het gevoel dat iedereen me haat.' Oh jee, zo mocht ze zich helemaal niet voelen. Shade beet zijn lip. Hij wilde goed nadenken voor hij iets zei. Het was waar dat niet iedereen Daintywhiff even aardig vond, maar haten vond hij persoonlijk een groot woord. Toch kon hij niet voor iedereen spreken, anderen gebruikte het veel sneller dan hij zou kunnen. 'Ik weet dat het even moeilijk is, Dainty.. Maar... Maar het komt vanzelf wel goed allemaal. We gaan gewoon samen trainen en dan kun je ze laten zien wie je écht bent,' snorde hij zachtjes en hij drukte voorzichtig zijn kop tegen haar wang. Want ze was geen monster. Dat was ze niet. 'En... ik denk dat ik zwanger ben, maar als je meer vraagt wring ik je nek om oké?!' De woorden die ze sprak deden zijn haren overeind komen. Shadefeather keek op, grote ogen in de hare kijkend. 'Z-Zwanger?' herhaalde hij stamelend. Hij kon het niet geloven. Waren ze.. Waren ze van hem? Was het echt waar? Een klein glimlachje begon rond zijn mondhoeken te vormen.

Ze antwoordde niet direct, maar haar reactie zei eigenlijk al genoeg. Hij wist ook wel dat ze niet voor de lol zou vertellen dat ze zwanger was. Ze duwde haar poot tegen zijn schouder aan en Shade zette een paar passen naar achter om niet om te vallen. Hij grinnikte zachtjes toen ze haar tong naar hem uitstak. 'Kom op, voor ik te dik ben om het einde van het territorium te halen!' miauwde ze in een grommende toon. Shade wilde graag nog meer weten natuurlijk, maar kon tegenwoordig ook wel inzien dat nu niet het juiste moment was. Dus greens hij naar haar, haar uitdaging aangaande. 'Kom maar op dan,' mauwde hij grijnzend voor hij wegsprintte.

Hij had nog even achterom gekeken of ze hem gevolgd was maar dat was overbodig. De kater greens naar haar en draaide zijn kop weer naar voren. Hij maakte al snel snelheid. Hij wist dat hij in no time zijn topsnelheid kon bereiken, maar hij wilde Dainty dat niet aandoen. Dus bleef hij het rustig aan doen. Nog steeds snel, maar toch. Hij had de poes echter een beetje overschat in de snelheid of uithoudingsvermogen, want ze haalde hem niet in. Integendeel zelfs, ze gaf aan dat ze niet meer kon. De kater draaide zijn oortjes naar achteren en kwam langzaam tot stilstand. Hij draaide naar haar om en glimlachte voor hij naar haar toe liep. 'Dat is oké. Maar het is dan ook wel goed om te weten dat we je uithoudingsvermogen weer wat moeten opkrikken.' Hij had zich ingehouden, maar zijn uithoudingsvermogen was dan ook heel goed. Hij kon zich ook wel voorstellen hoe een paar dagen in de Medicine Cat Den uithangen niet veel goeds deed voor de hare. 'Laten we rustig naar de grens met RiverClan gaan, oké,' snorde hij en hij gaf haar een likje over haar wang.

Wijs negeerde hij haar moordende blik. Hij wist toch wel dat het alleen een facade was. Ze zou hem nooit kunnen vermoorden. Dat bleek maar weer aan haar tevreden glimlach toen hij haar een lik over haar wang gaf. Ze was moe, maar ze moesten door. Het zou zonde zijn om haar spieren nu stijf te laten worden, dan werd de pijn en moeite alleen maar erger. En ze hadden ook niet de hele dag te tijd en Shade wilde liever wel vandaag de tour voltooien. 'Riverclan, daar hebben we onlangs nog oorlog mee gehad toch? Wat zijn hun zwaktes?' Shade knipperde en draaide met zijn oren. Tja, hun zwaktes. Het was een vraag die niet geheel onbekend was. Het was het soort vraag dat ze vroeger altijd zou stellen. Zo te zien zat dat er nog steeds in. Shade wilde haar niet veranderen, maar het liefst.. Het liefst had hij niet dat ze gelijk voor zwaktes zou zoeken, hoe gunstig dat misschien ook zou kunnen zijn in een gevecht. Toch was het basis training en hij wist dat hij het haar moest bijbrengen. Maar voor hij het haar kon vertellen begon ze weer te spreken. 'Duss... ik denk dat ik eh 3 weken ver ben.' Shadefeather keek haar verbaasd aan, eerst niet wetende waar ze het over had. Gelukkig klikte het toch al snel. 'Oh! Ohh.' Dat was al eventjes, maar het duurde toch nog wat langer voor ze er kwamen. Hij glimlachte naar haar. 'Zullen we.. Samen naar Routnose of Falconpaw gaan?' Hij wilde er wel graag bij zijn, maar het was haar keuze uiteindelijk.

Het was niet de bedoeling geweest om een gevoelige snaar te raken, hij had het enkel voorzichtig gevraagd. De keuze was aan haar. Toch had hij iets verkeerds gezegd? Of.. Hij snapte het niet zo goed, maar plots was ze gestopt met lopen en gaan zitten. 'Ik weet dat we niet de hele dag hebben, maar dat jagen kan zich steken waar de zon niet schijnt!' De kater keek haar aan, zijn wenkbrauwen iets opgetild. Een glimlach vormde op zijn snoet. 'We zijn niet aan het jagen Dainty,' informeerde hij haar rustig terwijl hij weer wat naar haar toe liep. Hij wist niet zo goed waar deze plotselinge moodswings vandaan kwamen, maar hij had wel enig idee. Gelukkig was hij snugger genoeg om er niks over te zeggen tegen de poes, die nu weer wat bedaard leek te zijn. 'Ik bedoel... Ik eh. Ja natuurlijk wil ik dat je mee gaat! Laat me niet in de steek nu alsjeblieft want... want straks gaan ze de kittens ook haten.' Om eerlijk te zijn, was hij een beetje verbaasd door de verandering in haar houding. Haar ogen waren zo groot als schoteltjes. 'Oh, ja, natuurlijk Dainty,' miauwde hij. Het was toch ook van de gekke, dat ze zo dacht? Hoe kon de Clan haar kittens nou haten? Een zucht verliet zijn bek en hij ging naast haar zitten, zijn staart om haar lichaam heen krullend. 'Niemand gaat onze kittens haten, oké? Ze zijn deel van de Clan, net als jij dat bent,' murmelde hij zachtjes tegen haar. 'En als ze ook maar één nagel naar hen uitsteken ben ik daar om hen te beschermen, en dat geldt ook voor jou.' Hij zou ze beschermen met zijn leven, een belofte die hij nu al gemaakt had. Zijn kittens, niemand zou hun ooit wat kwaad doen.

♡

Haar lichaam begon te trillen. Shadefeather rolde zijn staart nog wat steviger om haar heen en drukte zijn lichaam wat dichter tegen de hare. Hij liet haar, haar gezicht in zijn vacht duwen. 'Waarom heb ik je niet eerder zien staan Shadefeather? Je had me... van zoveel kunnen weerhouden.' Shade zuchtte zachtjes en likte haar vacht. Waarom? Dat was een goede vraag. Ze hadden elkaar nooit ontmoet, nooit zoals toen, zoals dit. Hij had zijn leven gehad, zij had de hare. Het was toen het de verkeerde kant op ging toen ze elkaar ontmoette. Hoewel hij wel wilde, had hij er geen antwoord op. Niet eentje die hij zo makkelijk kon zeggen in ieder geval. Hij keek op toen ze zich op de grond liet zakken, haar buik blootstellend. Shadefeathers gele ogen gleden over haar buik, waar hun kittens nu in groeide. Het was nog niet officieel verklaart door de Medicine Cats, maar het was vrij duidelijk. Hij kon het voelen, dat waren hun kittens. 'Beloof je om altijd bij me te blijven Shadefeather? Als partner en... als vader?' De kater keek haar weer aan. Tranen vormde in zijn ogen terwijl hij een brede glimlach niet kon onderdrukken. Hij liet zich naast haar zakken en likte voorzichtig haar wang. 'Dat beloof ik, Daintywhiff.'

Haar zachte gegrinnik maakte hem nog gelukkiger. Hij had geen idee waarover ze precies grinnikte, maar het was een geweldig geluid. Hij wenste dat hij het vaker mocht horen, samen met haar snorren. Dat was ook iets wat hij nauwelijks nog gehoord had. Shade sloot zijn ogen, genietend van het moment. Hij ademde haar zoete geur in, eentje die hem vroeger nerveus maakte. Nu was het het beste wat hij ooit had geroken. Nog beter dan kattenkruid. En Shade hield van kattenkruid. 'Kijk! Dat is precies een konijn die nog net kan wegvluchten van een bloederige dood!' Shade opende zijn ogen en volgde haar pootje, die wees naar de lucht. Uh, wat? Oh, de wolken zeker. Zijn ogen vormde in spleetjes, maar hij kon er niet echt een konijn in zien, zeker niet die ontsnapte van een bloederige dood. Leuke woordkeuze ook weer Dainty, heel fijn. 'Uh.. Ik zie het niet... Maar, om eerlijk te zijn. Ik dood mijn prooi meestal met zo min mogelijk bloed. Dat is.. Wel het fijnst, namelijk.' Als ze dacht dat dat de bedoeling was moesten ze deze training misschien toch maar overzetten in een jachttraining..