Looking good

De avond begon al langzaam te vallen. Disarmingpaw zag voor zich een paar katten die terugkeerden naar het kamp. Nu dat zijn mentor ziek geworden was en hij moest wachten op een vervanger trok hij er dikwijls zelf op uit of voegde hij zich bij groepen waarvan hij dacht dat ze hem wel iets konden leren. Soms ging hij ook bij een groep zodat hij de andere apprentices kon laten zien wat híj al kon. Het gaf hem dan voldoening als ze vol bewondering naar hem keken. Of vol jaloezie. De jaloezie was het leukste om mee om te gaan. Disarmingpaw vond het wel leuk om anderen te treiteren, vooral als hij ergens beter in was dan zij. En dat was negen van de tien keer wel het geval, dus conclusie: hij had altijd lol. Disarmingpaw liep met een kleine grijns om zijn lippen het kamp binnen, liet de twee muizen die hij had gevangen op de prooistapel vallen en ging vervolgens geduldig aan de zijkant van het kamp wachten totdat de anderen hadden gegeten. Daarna liep hij naar voren en pakte de muis die hij had gevangen van de prooistapel, waarna hij blikken kruiste met één van de warriors in zijn Clan. Snappingturtle, als hij het goed had. Was dat niet die kerel die altijd bezig was met zijn uiterlijk? Een ondeugende grijns kwam om zijn lippen en hij knikte naar een denkbeeldig plukje vacht dat niet goed zat. “Ik geloof dat je daar een plekje gemist hebt, Snappingturtle. Je vacht ligt niet zo goed.” Geamuseerd wachtte hij af welke reactie er ging volgen.

Vandaag had hij wat gejagen en daarna zijn vacht wat tot orde gebracht, en zeker zijn poten. Want zijn poten waren namelijk wat bedekt met muizenbloed en dat was dan ook weer niet de bedoeling, dus die had hij heel zorgvuldig afgelikt. Toen de grijze kater vond dat zijn vacht helemaal perfect was, trippelde hij naar de prooistapel toe om ook eindelijk eens te eten. Terwijl hij daar stond, kruiste hij blikken met een apprentice en was verbaasd om wat hij zei. Had hij een plekje gemist? Wat? “Oh StarClan je hebt gelijk! Er zit een strookje vacht verkeerd ahhh”, zei hij terwijl hij bezorgd over zijn vacht heen keek tot hij het plekje had gevonden. Misschien had de apprentice het verzonnen, maar toch bleek er een echt plekje te zijn en het was echt erg. Snel likte de tom er over heen zodat het mooi rechtzat met de rest. “Pfoo, nu is het eindelijk perfect”, gaf hij trots toe. “Stel je voor als de rest van de Clan het had gezien, dat zou een echte schande geweest zijn!”

Disarmingpaw wist dat Snappingturtle’s vacht echt alles voor hem was. Het was verbazingwekkend hoe zeer de kater zich kon gedragen als een she-cat als het om zijn vacht ging, maar het bewijs bevond zich recht voor zijn neus toen Snappingturtle hem gelijk gaf, zich zorgelijk naar zijn vacht draaide en er toen gauw over heen begon te likken. Disarmingpaw kon een smalende lach nauwelijks verhullen toen de warrior zijn woorden sprak. “En de rest van de Clan is nog niet eens zo heel erg,” sprak hij op een ernstige toon, zijn gezicht in de plooi houdend. “Maar stel dat er net een knap vrouwtje voorbij was gekomen en ze zou je om die reden niet meer zien staan? Ik weet niet of ik daar nog wel overheen zou komen als ik jou was geweest.” Disarmingpaw zelf zou het waarschijnlijk geen bal kunnen uitmaken. Hoewel hij het vervelend vond als hij afgewezen werd, was het nu ook weer niet zo dat hij er echt wakker van zou liggen.

Een knappe she-cat hmm? Hij had al vier kittens om voor te zorgen. Meer hoefde hij voorlopig niet, zeker omdat hij 5% gaf om Littleghost. Zijn leven zou er zonder haar en de kits er zo anders uit zien, maar ja. “’T is niet alsof er maar één knappe she-cat is in de wereld”, bemerkte de kater en keek de ander aan in zijn gele ogen. “Er zijn altijd nieuwe kansen- alhoewel als één van die she-cats zo dom is om het aan de rest van de clan door te vertellen dat ik een rommelig plukje vacht had, dan had ik wel een probleem gehad”. De grijze kater snufte eens boos met zijn neusje. Hopelijk zou dat nooit gebeuren. Want dan waren alle 30 manen van zijn leven allemaal verpest.

Disarmingpaw kon het trillen van zijn snorharen maar amper onderdrukken toen Snappingturtle zijn woorden sprak. Het was gestoord te noemen hoe veel de kater om zijn vacht gaf, maar het gaf Disarmingpaw wel veel mogelijkheden om de ander te treiteren en daar deed hij het wel voor. Hij dwong zijn gezicht om in de plooi te blijven en gaf een ernstig knikje. “Inderdaad. Er hoeft maar die ene tussen te zitten die het doorvertelt en elke she-cat zal opeens anders naar je kijken. Stel je voor hoe vreselijk dat moet zijn: geen enkele poes in deze Clan die je nog ziet zitten en dat allemaal omdat één plukje vacht niet goed zat.” Hij schudde zijn kopje op een tragische manier, alsof hij het idee ondraaglijk vond. “Dan zou je voor poezen moeten gaan zoeken in andere Clans. Heel je leven zou geruïneerd zijn.”

Misschien had die wel gelijk. Misschien kon zijn leven helemaal geruïneerd worden door één domme she-cat. “Ja maar wat als deze she-cats het doorvertellen op de gathering aan de andere she-cats? Zo maak ik al helemaal geen kans meer!”, zei hij, lichtjes gestressed en stortte toen in. “Mijn leven is helemaal verpest! Hoe kon dit nu gebeuren! Hoe kon ik dat laten gebeuren?”. Zijn gezicht zat in zijn poten verstopt waardoor zijn stem wat was gedimd. Maar de grijze tom was wel heel treurig; want nu was zijn leven, alles waar hij voor stond, inderdaad geruïneerd door een stom plukje vacht dat besloot van ‘hi ik ben irritant dus ik ga even verkeerd voor je zitten’. Hij zwoor het naar StarClan toe. Niemand zou hem nog herkennen als de beste en meest perfecte kater die er bestond!

Er verscheen een droge blik in Disarmingpaw’s ogen toen de kater voor hem een hele mental breakdown leek te krijgen. En dat allemaal om één plukje haar dat verkeerd zat. En dat niet eens verkeerd had gezeten omdat Disarmingpaw daar niet eens op had gelet, maar was de kater van plan om dat te vertellen aan de warrior? Nee, natuurlijk niet. Dit was veel te leuk en aangezien de kater zelf voor het dramatische effect zorgde, hoefde Disarmingpaw er steeds maar een schepje bovenop te doen. Hij had de tijd van zijn leven hier en de kater voelde zich ellendig: beter kon niet. “Tja…” begon hij op een toon alsof hij serieus over de kwestie aan het nadenken was. “Als puntje bij paaltje komt en het zou inderdaad voorvallen dat ze het doorvertelt aan de andere she-cats van andere Clans, dan resteert er eigenlijk nog maar één optie.” Hij probeerde zijn gezicht in de plooi te houden terwijl hij naar Snappingturtle keek. Of het achterhoofd van Snappingturtle, want de kater zat nog altijd als een zielig hoopje opgekropt. “Dan vrees ik dat je voor de rogues moet gaan of dat je zelfs de Clan moet verlaten en je aan moet sluiten bij BloodClan. Tenzij je als een single vent door het leven wilt gaan, lijkt dat me dan toch de enige optie.” Hij probeerde de spijt in zowel zijn blik als zijn stem te behouden, maar het was heel lastig. Dit was gewoon te leuk.

De apprentice leek hem alleen maar de laatste kansen op te sommen. “Oh wacht-”, mauwde hij en stak zijn kop op. “Ik heb nog een Littleghost, en die kan toch amper iets horen”. Zij was beter dan niets toch? En zij was immuun voor she-cat geroddel. “Mijn leven is misschien dan toch niet helemaal verpest- ik krijg dat niet de highest quality vrouw die er is, maar ik heb er dan tenminste nog één”. Daarom dat 5% om iemand geven altijd wel wat waard kon zijn. Hij was ook zo slim! Hij had een eigen she-cat-survival-plan-voor-het-geval-dat-alles-geruïneerd-is bedacht in een paar seconden. De grijze kater zette zich recht en hief trots weer zijn kopje op. “Oh en die mental breakdown, … Is nooit maar dan ook echt te nimmer nooit gebeurd”, fluisterde hij nog snel toe.

Disarmingpaw kreeg iets van een afkeurende blik in zijn ogen toen Snappingturtle over Littleghost begon. Hij kende de she-cat niet persoonlijk, maar wist wel dat het een behoorlijk zielige relatie moest zijn als Littleghost de laatste was waar Snappingturtle aan dacht als alle andere opties al bezet waren. “Snappingturtle,” sprak hij op een strenge toon. “Je zou toch ondertussen moeten weten dat het of alles of niks is. Ben je echt blij met jezelf als je met iemand door het leven gaat die niet van de hoge kwaliteit is dat jij verdient? Kun je daar echt mee leven? Je hebt één leven en je laat het op die manier verpesten?” Hij schudde meewarig zijn kopje, alsof het hem echt ook maar iets kon interesseren wat er met Snappingturtle en zijn liefdesleven zou gebeuren. Zo lang zijn toekomstige liefdesleven maar snor zat, vond hij het prima. Snappingturtle kon met de lelijkste she-cat oprotten wat hem betrof. Disarmingpaw boog zich naar voren toen Snappingturtle zijn mental breakdown wilde verdoezelen. “Ik sta aan jouw kant, vriend,” sprak hij terug op een fluistertoon. “Maar doen zij dat ook?” Hij richtte zijn blik langzaam naar boven voor het dramatische effect en knikte vervolgens naar een paar katten die redelijk afkeurend in hun richting aan het kijken waren. Snappingturtle maakte dit spelletje zo gemakkelijk dat het te moeilijk was om er niet in mee te gaan.