You're weak

Snakekit was het al inmiddels zo erg gewend dat zijn moeder hem negeerde dat hij ook niet eens de moeite meer deed om haar te begroeten. Meestal bleef hij met zijn rug naar haar toegedraaid zitten totdat hij hoorde dat ze zich neer had gelegd op haar zij en dat hij kon beginnen met melk van haar te drinken. Zodra hij klaar was, stond ze op en liep ze van hem weg, geen woord tegen hem zeggende. Het leek net alsof hij gewoon een taak was dat ze moest volbrengen en niet dat ze zijn eigen vlees en bloed was. Het irriteerde hem echt enorm, maar hij wist ook dat hij die irritatie moest onderdrukken en dat het geen zin had om zich er kwaad in te blijven maken. Snakekit richtte zijn blik naar opzij en fronste toen hij het kleine bundeltje vacht zag. Hij herinnerde zich vaag dat Snappingturtle, de warrior die zijn best had gedaan om Snakekit op te vrolijken, de vader van dit kleintje was en toch enigszins nieuwsgierig kwam Snakekit overeind om te zien of het kleintje ook maar iets op haar vader leek. Dat leek niet zo te zijn. Snakekit snoof toen hij zag dat een klein bundeltje vacht was, kleiner dan hij was toen hij zo oud als haar was. Hij ging zwijgzaam voor haar zitten en keek op haar neer, zijn groene blik op haar gericht en afwachtend op wat ze ging doen. Het feit dat Snappingturtle haar vader was, gaf hem een reden om niet gelijk gemeen tegen haar te gaan doen. Ze was de uitzondering op de regel, voor nu.

De kitten moest vast in de gaten hebben dat hij op haar neer keek, maar ze besloot om net te doen alsof ze het niet in de gaten had. Haar oogjes bleven gesloten en Snakekit vroeg zich af of ze deze überhaupt al wel kon openen. Ze was nog zo klein… Snakekit vroeg zich af of hij er ook zo weerloos had uitgezien toen hij nog maar pas was geboren. En wat zijn moeder van hem had gedacht toen ze op hem neerkeek. Had ze hem ook zwak gevonden? Had ze eigenlijk gewild dat hij niet was geboren? De gedachte deed pijn en Snakekit klemde zijn kaken op elkaar om te voorkomen dat bepaalde emoties weer op zouden spelen. Dat hij had gehuild bij Snappingturtle wilde niet zeggen dat hij dat bij diens afstammelingen ging doen. Toch zorgde de korte pijn die door zijn borst schoot ervoor dat hij naast het kleintje ging liggen en net genoeg afstand tussen hun vachten hield zodat deze elkaar niet zouden raken. “Kun je al praten?” bromde hij over zijn schouder naar het kleintje. Of zou ze enkel onsamenhangende woorden kunnen piepen?

Snakekit voelde hoe hij kort verstijfde toen hij iets warms tegen zijn pels voelde. Hij wist dat het Palekit was die dichter tegen hem aan was gekropen en kort keek hij over zijn schouder. Toen ze een tevreden piepje slaakte, trok hij kort met zijn oren en overwoog hij zijn opties. Zich van haar losmaken of haar maar gewoon laten doen. Er was iets in hem dat het te bruut vond als hij zich nu van haar los zou rukken en dus besloot hij met een zacht zuchtje om maar op zijn plaats te blijven, zijn blik op haar richtend. Op zijn woorden kreeg hij geen antwoord terug, maar keek ze hem eigenlijk alleen maar nietsziend aan met haar ogen die ze waarschijnlijk nog moest openen. “Ik neem aan van niet dan,” zei hij en hij grinnikte er een beetje bij. Hij voelde hoe zijn verstrakte spieren zich langzaamaan ontspanden en hoe haar warmte net zo welgekomen voor hem was als dat zijn warmte dat waarschijnlijk voor haar was. Hij richtte zijn blik naar haar en hij glimlachte voorzichtig. “Weet je, je hebt wel geluk,” zei hij tegen haar. “Met Snappingturtle als vader, bedoel ik. Mijn moeder wil nog niet eens naar me omkijken,” zei hij met een zachte zucht tegen haar, waarna hij zijn blik naar buiten richtte. Zag hem hier nu praten tegen een kitten die haar ogen nog niet eens geopend had. Maar toch… toch voelde het nog niet zo slecht als dat hij dacht dat het ging voelen.

Snakekit keek lichtjes verbaasd naar beneden toen de kitten een poot tegen zijn borst legde. Het voelde… niet onaangenaam. De kitten was duidelijk opzoek naar warmte en leek dat in zijn vacht te hebben gevonden. Het was de eerste keer dat een kitten genegenheid bij hem kwam zoeken, maar omdat ze Snappingturtle’s dochter was en omdat hij het lastig vond om bot te doen tegen iemand die zo fragiel was, vond hij het niet heel erg. En dus liet hij haar maar begaan. Nadat hij over zijn moeder vertelde, gaf ze hem een zacht duwtje met haar neusje en Snakekit keek weer naar beneden. Hij wist niet zo goed wat hij achter het gebaar moest zoeken, maar hij nam aan dat het niet negatief kon zijn. “Maar goed, toen ontmoette ik Snappingturtle en we hebben gepraat over mijn moeder en nu is hij mijn adoptievader.” Hij grinnikte. “Dus ik ben een beetje je grote broer, ook al zijn we niet via bloed verbonden.” Hij richtte zijn blik weer naar beneden en trok met zijn broertje, zich afvragend hoe ze erop zou reageren. En of ze zou begrijpen wat hij zei, al leek dat tot dusver wel te lukken. Ze begreep misschien al wel meer dan dat hij dacht.

Het was vreemd om plotseling een grote broer te zijn van een stel kittens die hij eerder nog nooit had gesproken. Het was echter wel een dingetje waar hij rekening mee moest houden omdat hij Snappingturtle’s voorstel had aangenomen en hem officieel kon benoemen als zijn adoptievader. Dat wilde zeggen dat hij ook de rest van de aanhang erbij moest nemen. Het ging op sociaal gebied een hele opgave voor hem zijn, maar hij kon nu wel stellen dat hij zich niet meer ergerde aan de kleine kitten. Ze was wel oké, ook al zei ze niet veel en moest hij haar emoties vooral opmaken uit de handelingen die ze deed. Hij voelde zich dan ook al echt wel een beetje een grote broer toen ze hem aankeek en daarna haar kopje tegen zijn schouder legde. Dat hij Snappingturtle’s adoptiezoon was, hield ook in dat hij zorg moest dragen voor zijn nieuwe familie. Of hij dat nu wilde of niet. Hij keek neer op zijn pleegzusje en zag hoe ze haar kopje tegen zijn schouder drukte om hem een kopje te geven. Het geluid dat dat bij hem veroorzaakte, verbaasde hem zelf en de trilling leek door heel zijn lijf te gaan. Hij snórde. Voor de eerste keer in zijn leven snorde hij. Hij bewoog wat met zijn oortjes, maar nam aan dat het niet verkeerd aanvoelde en hij zuchtte zachtjes. “Ik zal over je waken, zusje,” murmelde hij zachtjes tegen haar. “Ik kan niet beloven dat ik de beste en de gezelligste broer voor je zal zijn, maar ik zal mijn best voor je doen.” Net zoals hij dat ook ging doen voor Snappingturtle.

Hij had zijn blik van haar afgewend en had dus niet in de gaten dat ze haar ogen had geopend. Hij was over van alles aan het murmelen tegen haar en hoewel hij wist dat ze geen antwoord zou geven, was het toch een aangename stilte. En het was aangenaam om tegen haar te murmelen, alsof het zo hoorde. Hij wist dat hij diep in zijn hart meende wat hij zei en dat hij echt ging proberen om een goede grote broer voor haar te zijn, al waren ze in hun bloed niet met elkaar verbonden. Zijn moeder zou hem uitkotsen voor deze actie, maar zijn moeder was iemand waar hij nu niet te veel over na wilde denken. Het had allemaal anders kunnen zijn als ze hem aandacht en liefde had gegeven, maar dat had ze niet gedaan en nu moest Snakekit kracht putten uit de katten die wél oprecht om hem gaven. En het leek erop dat zijn pleegvader en zijn pleegzusje daar al deel van uitmaakten. Snakekit draaide zijn kopje kort naar zijn pleegzusje toen de stilte bleef aanhouden… en voelde zijn hart in zijn keel schieten toen dat twee blauwe ogen terug naar hem keken. Groen ontmoette blauw en even was zelfs hij volledig stil. Alleen zijn kloppend hartje en zijn wijd openstaande ogen indiceerden dat hij nog in leven was. Daarna gingen zijn mondhoeken steeds meer omhoog, totdat hij op haar neerkeek met een grijns die hij nog nooit aan iemand anders had laten zien. “Palekit, je ogen zijn open!” Zijn stem had nog nooit zo veel enthousiasme gehouden als nu. “Ze zijn mooi,” vervolgde hij op een zachtere toon tegen haar. Haar blauwe ogen combineerden mooi bij haar witte vacht. Snakekit vroeg zich af of hij Snappingturtle moest gaan halen zodat hij dit glorieuze moment met Snakekit kon delen, maar hij besloot om het niet te doen. Hij wilde heel even in stilte genieten van het feit dat hij zich voor de eerste keer in zijn leven oprecht ergens enthousiast over voelde. En dat dat enthousiasme gecreëerd was door een ander.

Snakekit grinnikte licht en een warm gevoel ging door hem heen toen hij Palekit een tikkeltje verward, maar toch wel licht enthousiast in zijn richting zag kijken. Was dit nu hoe het voelde om iets van warmte voor iemand anders te voelen? Om zich vertederd te voelen? Het was een woord dat hem ongemakkelijk deed voelen en zijn huid onder zijn vacht warm liet worden, maar het was ook het enige woord waar hij echt op kon komen. Het was het soort genegenheid dat hij miste in de blik en de houding van zijn moeder, maar wat hij des te meer wilde reflecteren naar Palekit naarmate ze meer tijd met elkaar doorbrachten. Hij wilde zijn taak als grote broer serieus op zich nemen, merkte hij nu wel. Zijn mondhoeken drukten zich kort omhoog toen Palekit hem aan bleef staren en geruststellend legde hij zijn staartpunt op haar schouder. “De volgende stap is om je te leren praten,” zei hij tegen haar. “Kun je mijn naam al zeggen? Snakekit. S-N-A-K-E-K-I-T,” spelde hij voor haar. Hij wist uit eigen ervaring dat kittens leerden praten door woorden over te nemen die ze vaak hoorden, dus misschien zou het hem wel lukken om haar te leren praten.

Omdat Snakekit nu niet bepaald een wonder verwachtte, was hij ook niet heel erg teleurgesteld toen Palekit de eerste letter met haar lippen kon vormen en daarna zweeg. Ze sloot haar blauwe ogen weer en Snakekit grinnikte zachtjes. Het waren veel indrukken geweest voor een jonge kitten en hij begreep dat ze nu nood had aan rust. Hij maakte het zichzelf gemakkelijk zodat ze niet wakker zou schieten als hij dadelijk opeens weg zou zijn en besloot dat hij maar gewoon de rest van zijn tijd bij haar door zou brengen. Er zou een tijd komen dat hij apprentice zou worden en dat hij de nursery dan moest verlaten, maar misschien kon hij tot het die tijd was zijn taak als grote broer zijnde serieus op zich nemen. “Waarom ga je niet nog even slapen, Palekit?” vroeg hij op een zachte toon aan haar. “Ik beloof je dat ik bij je ben als je weer wakker wordt.” Misschien kon hij daarna wel Snappingturtle gaan halen. Hij zou vast wel willen zien dat ze haar oogjes open had, niet dan?

Palekit kroop weer dichter tegen hem aan. StarClan, Sunkit zou hem hier eens moeten zien! Hij was er vrij zeker van dat hij weer geconfronteerd ging worden met één van haar te vrolijke buien als ze dit zou zien en dus leek het hem beter dat ze het niet zag, al was die kans natuurlijk klein in een nursery gevuld met allemaal kittens. Hij wilde aan Snappingturtle laten zien dat Palekit's ogen open waren, maar hij had haar beloofd om bij haar te blijven en dat ging niet als hij zijn pleegvader ging zoeken. Het was bovendien toch een grote kans dat zijn pleegvader het kamp uit was en dus zou het een plan voor later zijn. Snakekit legde zijn kopje tegen Palekit aan toen hij voelde dat ze in slaap begon te vallen en kort daarna sloot hij ook zijn eigen oogjes zodat hij kon vertrekken naar dromenland. Nu dat hij zowel haar warmte als die van zichzelf had, was dat niet zo heel moelijk om te doen en Snakekit voelde hoe alle achtergrondgeluiden leken te verdwijnen, waarna hij wegzakte in een diepe slaap.