[Training] It was the last thing that I wanted

De regen zat als bakken neer te vallen en het kon haar niets schelen. Ze stampte op de grond door tot ze bij een ideale trainingsplek kwamen ook al was er niet veel te zien door de druppels. Haar rode ogen analyzeerden het territorium en daar vond ze na een tijd dan een goed plekje om te oefenen. De zwarte kattin stopte en keek eerst wat rond voor ze  omkeek naar haar young-one en daarmee had bevestigd dat dit de plek was waar ze moesten zijn. “Goed. Wat denk je al te weten van te vechten kind?”, vroeg de kattin, een bitterzoete stemtoon. De kattin keek hem aan met haar rode ogen terwijl de regen net wat harder werd dan het al was; het leek wel alsof de lucht niet akkoord ging met haar houding. Haar dikke staart zwiepte heen en weer terwijl ze afwachtte wat het flauwe antwoord van hem moest zijn. Want het enige antwoord dat echt telde was het juiste antwoord, en die had zij in haar kopje, zelfs als er geen juist antwoord was op deze vraag.

+Griffith

Regen. Het stortte naar beneden zonder genade en doorweekte de rillende tabby tot op het bot. Met hangende schouders liep hij achter Zmeura aan, zijn nieuwe mentor. Waarom mocht hij niet gewoon bij Chawl blijven? Alles was goed als zijn vader zijn mentor was. Zijn vader.. ja. Met elke stap die hij zette begonnen zijn poten zwaarder en zwaarder te worden. Toen Zmeura tenslotte stopte en haar doordringende blik op hem liet vallen, stopte hij ook. Hij liet zijn bleke ogen neervallen. "Uhm.. ik ken de basis.." Loog hij. Chawl had hem wat technieken laten zien en verder gefocust op andere aspecten van zijn training. Vechten was zijn zwakste punt en dat had Chawl ook begrepen. En dus, verscholen achter een 'ik doe het later wel, oké?' had hij de dans kunnen ontspringen, Maar nu.. nu had het noodlot toegeslagen en hij een nieuwe mentor gekregen. Griffith haatte het. Griffith was bang. Griffith wilde naar Chawl.

De young-one zei dat hij de basis kende. Was dat echt alles? Echt... Alles? De poes zuchtte. Dit zou een pak van werk worden als hij echt enkel maar de basis kende. “Goed”, zei ze hard en houdend, klaar om eens te kijken wat ze aan die ‘basis’ kon toevoegen. De vechtstrategieën waren net zoals een boom met verschillende takjes, en die takjes waren heel erg belangrijk. Want je hebt nog nooit een boom zonder takken gezien of wel? Zij toch niet in ieder geval. “Als je mij moest aanvallen, waar mik je dan en hoe?”, vroeg de zwarte kattin om te beginnen, het was één van de gemakkelijkste vragen die er was. Als dat kind het niet kon beantwoorden, dan zaten ze bij het verkeerde adres en moesten ze nog wat toevoegen aan de echte basis. Misschien moesten ze die wel opnieuw starten, de bouwstenen opnieuw opbouwen. Mentor zijn was moeilijk, maar met de juiste aanpak op dat kind zou het wel moeten lukken.