And I may yet fall apart

Ze vond het Apprenticeleven soms niet zo leuk meer en dan verlangde ze stiekem weer naar de Nursey. Gewoon met andere kittens spelen en geen zorgen hebben, al waren de laatste maanden als kitten nou niet persé heel geweldig meer. Het was nog steeds minder zorgen dan ze nu had. Natuurlijk, ze maakte zich zorgen om dingen waar ze geen zorgen over hoefde te maken. Enkel ze deed het gewoon. Ze staarde naar de Nursey, ze voelde zich er door aangetrokken. Hoe was het daarbinnen nu? Ze had de nieuwe kittens die na haar vertrek waren geboren nog niet echt gezien. Misschien kon ze wel eens een bezoekje brengen en weer even teruggaan naar vroeger. De gevlekte poes gaf toe aan haar eigen wens, pakte een muis van de prooistapel af voor als eentje honger had en liep toen naar de plek waar ze opgegroeid was. Zodra ze een stukje naar binnen was gelopen stond ze bijna op een kitten, gelukkig bleef haar poot in de lucht hangen en deed ze vlug een stap naar achteren. Ze was even vergeten dat zij nu een stuk groter was dan de meeste kittens hier. ''Sorwi klene''zei ze tegen de tabby gevlekte kitten, met de muis nog tussen haar tanden.

-Pridekit

Pridekit schrok toen er plots bijna een poot recht op zijn lichaam terecht kwam en met een onelegante beweging rolde hij achteruit. Het katertje kwam echter al snel weer op zijn poten terecht. Hij blies boos naar de apprentice die een muis vast had en zich mompelend verontschuldigde; de vacht op zijn rug stond recht omhoog en de frons op zijn snuitje was boos. Hij wist haar naam niet, maar hij wist wél dat hij haar niet fijn vond. Lomp en onoplettend, dat was ze! Pridekit antwoordde niet echt op haar verontschuldiging, maar blies enkel nog eens boos, klauwtjes in de aarde onder zijn poten geduwd. Scheer je weg!!

Dit kleine ding nam geen genoegen met een sorry van de Apprentice en was een bolletje woede. Hij blies zelfs tegen haar, al maakte dat niet zoveel indruk. Een kwaad kereltje. Hij blies nogmaals, waarschijnlijk om haar weg te jagen. Storkpaw liet de muis vallen en fronste lichtjes ''Nogmaals sorry?''probeerde ze maar, een beetje genânt kijkend. Hopelijk kwam er zo geen Queen zeuren dat ze de kitten pijn had gedaan. Wat wel bijna gebeurd was. Het was alweer even dat ze met zulke jonge kittens te maken had gehad en toen ze zelf kitten was ging ze vooral om met die van haar eigen leeftijd. Hoe ze zelf was geweest op de leeftijd van de kitten voor haar wist ze niet meer zo goed.

Pridekit pruilde geïrriteerd. Zijn kleine gezichtje was gerimpeld in een boze uitdrukking. De kattin verontschuldigde zich opnieuw - maar dat hielp toch niet?! Hij kon dat niet snappen. Als hij zo groot was als haar zou hij wel beter opletten hoor! Zo moest het toch? Hij zou geen genoegen nemen met lompigheid en onoplettendheid. Hij zou het beter doen, daar was hij zeker van. "Hm.", antwoordde hij enkel mompelend, zijn toon eerder ongelovig. Sure, sorry. En dan was alles opgelost zeker?

En toen ging ze weg. Gewoon, just like that. Alsof er niets gebeurd was. Hmpf! Wat was er gebeurd met het respect van de jeugd van tegenwoordig! (negeer daarbij even dat Pridekit een heleboel manen jonger was, want dat registreerde bij hem ook niet echt) Hij klemde zijn kaken op elkaar en hief zijn kin de lucht in, alsof hij zich zo groot genoeg kon maken om op de veel grotere apprentice met een teleurgestelde blik neer te kijken. Maar om dat te doen zou hij toch nog wat moeten wachten, nog was moeten groeien. Met een zwier van zijn staart draaide hij zich om en liep hij weg van haar, besluitend dat ze zijn tijd niet waar was. Hij had bétere dingen te doen!

(topic uit?)