Delicate

De kater bracht twee muisjes mee naar binnen. Zijn poten voelde zwaar, ook al was hij niet vermoeid van de jacht. Zijn conditie was top, maar hij was mentaal gewoon zo moe. Dat maakte zijn poten ook moe. Gelukkig had hij toch twee muisjes weten te vangen, die hij nu op de prooistapel legde. Zijn gele ogen gleden over de prooistapel, twijfelend of hij zelf wat zou nemen. Hij had vanmorgen niet gegeten, maar erg veel honger had hij ook niet. Toch borrelde zijn maagje wat en hij wist dat hij wat moest eten, al was het maar een mager muisje. Hij keek om zich heen, misschien dat er iemand was die een prooi wilde delen? Dat zou zijn energie misschien weer wat kunnen boosten. Zijn ogen vielen op een jong poesje, iemand die hij eigenlijk niet heel goed kende, ondanks haar zus. Hij besefte dat hij haar eigenlijk wel wat beter wilde leren kennen, natuurlijk ook omdat hij nu zo veel omging met Daintywhiff. De kater pakte een iets groter muisje van de stapel en trippelde naar haar toe. 'Hey, Frailpaw,' begroette hij haar met een klein glimlachje langs de muis heen. 'Wil je misschien een prooi delen?'

Frailpaw

Ze plukte stilletjes aan een klein klompje gras wat zijn weg de grond uit had gevonden. Hij had een ongelukkige plek gekozen. Hier in het kamp was er zoveel verkeer. Hij zou binnen no-time vertrapt worden of stuk gemaakt worden. Ze voelde zich vreemd verbonden aan het kleine klompje gras. Immers had zij ook het gevoel dat ze een ongelukkige plek gekozen had om geboren te worden. Ze voelde zich niet thuis in Windclan en vond haar clangenoten doorgaans maar beangstigend. Maar dat kon allemaal nog niet tippen aan haar angst voor haar grote zus, Daintywhiff. Het maakte haar niet uit dat ze nu haar geheugen verloren leek te zijn. Ze wist het zeker, binnen no-time zou de échte Daintywhiff weer bovenkomen. En dat maakte iedereen die bij haar hoorde ook eng. Behoedzaam legde ze haar grote oren plat in haar nek toen een zwarte schaduw haar kant op kwam. Shadefeather, de nieuwe schaduw van haar zus. Ondanks alles, had Daintywhiff altijd wel iemand die zich om haar bekommerde. "Uhm.. i-is goed.." hakkelde Frailpaw wat, haar stem zacht. Ze voelde zenuwen knopen in haar buik leggen. Ze was liever alleen blijven zitten.

Ze zag er zenuwachtig uit, maar als Shadefeather er zo over nadacht zag ze er altijd wel zenuwachtig uit. Alsof ze elk moment aangevallen kon worden door een grote tijger of iets dergelijks. De kater zuchtte zachtjes maar glimlachte toch blij toen ze stamelend instemde om de prooi te delen. Hij besefte dat het misschien niet van harte ging, maar hij bedoelde het goed. En hey, misschien zou dit wel uitbloeien tot iets heel moois. Dan zou hij de familie nog dichter bij elkaar brengen. Dan zou ze niet meer bang hoeven zijn. De kater ging naast haar liggen en schoof de prooi wat naar haar toe. 'Aan jou de eer,' glimlachte hij. Zij mocht de eerste hap nemen, hopelijk zou ze zijn teken van vriendelijkheid doorhebben.

Shadefeather had haar nooit wat aangedaan, dat wist Frailpaw zelf ook wel. Maar alsnog was ze ernstig op haar hoede bij hem. De donkere kater was veel bij haar grote zus. En haar grote zus was een gevaar an sich, had Frailpaw over de manen gemerkt. Wie weet hoe ze Shadefeather al aan het vergiftigen was. Frailpaw geloofde de hele 'ik ben mijn geheugen kwijt' nog niet. Daintywhiff kon zo overtuigend overkomen.. Nee, nee. Frailpaw ging er niet weer intrappen. Ze knikte echter wel beleefd naar Shadefeather en nam een voorzichtig, heel klein hapje van de prooi die hij gebracht had. Voor de rest bleef ze stil, haar blik op de grond gericht. Woorden kwamen niet tot haar.

Het jonge poesje nam voorzichtig een klein hapje van de prooi. Shade keek toe, zijn glimlach nog altijd op zijn gezicht aanwezig. Hoewel hij er best doorheen zat op het moment, kon hij voor haar wel een glimlachje ervan brengen. Hij wilde graag dat ze niet bang voor hem was. Dat was iets totaal nieuws voor hem, iemand die bang voor hem was. Shade besefte dat dit kwam doordat hij omging met Dainty. Hij wist dat ze geen geweldige reputatie had bij de Clan, ze wilde immers niet voor niets wegrennen. De kater had haar echter kunnen stoppen en was nu hard op weg om te laten zien dat ze veranderd was - of in ieder geval veranderen kon. 'Hoe gaat het met je trainingen?' vroeg hij toen, oprecht geïnteresseerd, waarna hij zelf een hap uit de prooi nam.