To think the sun is over on her way here, but not here yet

Twijfelend keek hij naar de grijze poes aan de andere kant van het kamp. Hoe ongeloofwaardig het ook klonk had hij ruzie met zijn mentor. Ze had hem de grond ingestampt en hij was gewoon weggelopen, weggelopen van zijn mentor die ook nog eens de Deputy was. Toen hij ter plekke met dat idee kwam klonk het nog best aardig, maar hij had de gevolgen ervan niet zo goed ingeschat. Ze had het zelfs nog gezegd: "Ik hoor het wel als je weer komt trainen." en daar had ze zich heel goed aan gehouden. Hij had al een paar dagen helemaal niks meer van haar gehoord, niet eens een sorry. Eigenlijk wilde hij ook helemaal niet degene zijn die dit ging oplossen, maar hij wist heel goed hoe belangrijk trainen was om op tijd warrior te worden. En dus stapte hij met grote tegenzin op haar af. "Hoi." zei hij met gebrek aan wat beters. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Waarom had hij dan ook niks bedacht om te zeggen?

+Crystalshell

Natuurlijk, eigenlijk wilde ze gewoon verder met hun training. Maar hij moest zelf naar háár toe komen, hij moest weten dat de verantwoordelijkheid van twee kanten kwam. Het had Crystalshell pijn gedaan dat hij niet wilde luisteren, en nu moest Hermitpaw maar even afkoelen en beseffen dat hij haar nodig had. Zijn stem kwam onverwachts, en ze draaide zich verbaasd om. "Hermitpaw." Begon ze. "Ik denk dat het tijd is dat wij eens een goed gesprek hebben." Miauwde ze terwijl ze om zich heen keek, er was niemand te zien. Ze keek terug naar haar apprentice, wetend met wie ze te maken had. "Waarom denk je dat ik zo streng ben?" Vroeg ze op een rustige toon, heel anders dan haar gebruikelijke mentor-stem.

Zo te merken wilde Crystalshell niemand om zich heen hebben om dit te horen. Dat wist hij dan ook weer. Maar ja, ze moesten inderdaad een goed gesprek hebben. Pas dan zou ze begrijpen hoe niet oké haar gedrag tegenover hem was. Hij begreep haar vraag dan ook even niet. Waarom moest hij daar antwoord op geven? Dat onnodig strenge gedoe kwam toch echt vanuit haarzelf. Hij besloot dat maar niet op te merken, want straks werd ze weer boos. Bovendien klonk ze rustig en was het bijna alsof er nooit iets gebeurd was. Dat goede humeur kon hij beter niet verspillen. Na even nadenken had hij een antwoord klaar, maar hij wist niet goed of hij dat wel moest uitspreken. Aan de andere kant had ze er expliciet om gevraagd. "Omdat je me niet mag." zei hij dus, zonder enige twijfel in zijn stem. Dat was iets wat hij vanaf het begin al zeker had geweten, anders hadden ze nu een hele andere relatie.

Had was een kwestie van besef, hij moest beseffen waarom ze hem zo hard aanpakte. Gewoon zeggen dat hij het begreep was niet genoeg, hij moest echt weten waarom zijn mentor hem zo pushte. Ze trok kort met haar staart bij zijn antwoord, dat was te verwachten geweest, maar het stak nog steeds een beetje. Ze beet op haar tanden en bleef even stil, om de snauw die ze had willen geven terug te houden. Oké, misschien moest ze daar wat aan doen... "Dat is het niet, nee." Miauwde Crystalshell terwijl ze Hermitpaw aankeek. "Ik denk dat je erg ver kan komen, een bijzonder goede warrior zou kunnen worden." Nu moest ze voorzichtig zij, om hem geen grootheidswaanzin aan te praten. "Maar daarvoor heb je discipline nodig, daarvoor moet je merken dat niks vanzelf komt." Maar dan was er natuurlijk nog een probleem, waarom hij wel? "En dat niet alle mentoren er zo over denken is niet mijn probleem. Ik weet dat ik zo het meeste uit jou kan halen." Zo, nu moest hij het toch begrijpen?

Toen ze ontkende dat ze hem niet mocht keek hij haar argwanend aan. Eens zien wat dán haar beredenering van haar gedrag was. Er moest een reden zijn voor dat ze hem als een kitten behandelde, dacht hij bitter. Het compliment kwam dan ook erg onverwacht, maar de verassing verdween al snel toen ze het daar niet bij hield en er een "maar" achter plakte. Pff, discipline. Hij luisterde toch gewoon naar haar in haar rol van Deputy? Geïrriteerd trok hij met zijn oor, maar hij zei nog niks. Wat daarna kwam was iets waar hij het volledig mee oneens was. "Je helpt me echt totaal niet met tegen me schreeuwen, om vervolgens van me verwachten dat ik genoeg "discipline" heb om zielloos alles te doen wat je zegt, Crystal." zei hij koeltjes. "Je verpest mijn apprenticetijd, maar je bedoelt het vast goed hoor." Dat laatste kwam er heel bitter uit. Het was immers waar.

Ze besefte meteen hoe naïef het was geweest om te verwachten dat hij gedwee zou accepteren wat ze allemaal te vertellen had. Haar kaak verstrakte toen ze zijn woorden horen. Ze wilde hem door elkaar rammelen, dat arrogante gezicht toeschreeuwen dat hij geen idee had waar hij het over had, maar ze hield zich relatief rustig. "Noem me geen Crystal, ik eis minstens het respect van je om mijn volledige naam uit te spreken." Dit was precies wat ze bedoelt had. Hij had niet eens de discipline om zichzelf te controleren. Hoe kon ze iemand Warrior laten worden die zichzelf niet in de hand had? "Je bent bij mij om getraind te worden tot iemand die ons later kan beschermen. En ik zal alles uit je halen wat er in zit. Vrijheid en genot komt later echt nog wel." Miauwde als antwoord op de opmerking dat ze zijn tijd als apprentice verpestte met haar trainingen. "Vertel me dan, wat is je doel? Wat wil je bereiken?" Vroeg ze er direct indringend achteraan

Natuurlijk ging ze meteen weer terug naar haar gebruikelijke zelf. Zo ging het altijd. Hij hoefde maar iets te zeggen en het was alweer raak. Dat "lieve" en "begripvolle" gedoe was dus gewoon een act, want anders dan was ze wel geschrokken van wat hij zei. Wat voor mentor reageerde nou zo op een leerling die zei dat ze zijn apprenticetijd verpest? "Ik heb geen probleem met trainingen," begon hij, zoekend naar de juiste woorden die haar niet boos zouden maken. Dat was nogal lastig, gezien ze eigenlijk altijd wel boos op hem was. "maar je behandelt me als een stuk vuil." Hij wilde er nog iets aan toevoegen, maar hij kon de woorden niet over zijn tong krijgen. Voordat het hem lukte vroeg ze hem wat hij wilde bereiken. Hij schraapte zijn keel in een poging zijn houding te herstellen. "Dat is simpel. Ik word later deputy, Crystalshell." zei hij nonchalant en zonder twijfel in zijn stem, met een uitdagende blik. Hij wist heel goed dat zij waarschijnlijk degene was die hem dan zou benoemen. Wat ging ze nu doen dan? Hem beledigen door te zeggen dat ze hem nooit die rol ging geven? Een lulverhaal ophangen over discipline? Als ze nu nog niet begreep dat ze dit op een andere manier moest aanpakken dan wist hij het ook niet meer.

Uiteraard probeerde ze zijn positie te begrijpen, maar het was moeilijk om niet weer in woede uit te barsten en te negeren dat ze hem brutaal en onwetend vond. Blijkbaar behandelde zij hém niet goed, maar daarbij kwam het wel enorm gelegen dat hij even vergat dat hij haar ook niet bepaald met respect had behandelt en dat hij al gezucht en gesteund had vanaf het moment dat ze aan hem was toegewezen. Hermitpaw beweerde ten slotte dat hij deputy zou worden. Hij wilde het niet worden, hij zoú het worden. Aan zijn uitdagende blik kon ze wel opmaken dat hij wilde dat ze hem tegen sprak. Maar dat was totaal niet wat ze ging doen, ze ging hem juist nog een extra kans geven. "Kijk, dat is nog eens een streven. En dan heb je het enorm getroffen met je mentor." Vertelde ze hem stellig, hem even de tijd gevend om er tegenin te gaan. Toen ging ze verder: "Want ik heb voor elkaar gekregen waar jij naar verlangt. En ik ben bereid dat pad voor je vrij te maken. Want als ik ooit leader wordt zal ik de warrior die het meest geschikt is kiezen om mijn deputy te worden, niet zomaar mijn oude apprentice." Haar stem was nog steeds hard, maar wel sprak ze met meer overtuiging tegen hem. "Wat dacht je hiervan: Ik laat jou zien en voelen hoe je ooit zo ver kan komen, een deputy-training als het ware. Jij doet je uiterste best en toont alle discipline die je kan opbrengen, en ik zal je behandelen naar je instelling." Het voorstel was grootser dan ze ooit verwacht had aan haar apprentice te doen, en ze wist dat er extra werk bij zou komen kijken, maar ze was wel tot meer bereid om Icecream's zoon zover mogelijk te krijgen. "Graag, of helemaal niet.

In plaats van te zeggen dat hij met zijn houding nóóit Deputy kon worden, bood ze hem een speciale training aan. Nog nooit had ze hem zo hoopvol toegesproken. Kijk, als ze vanaf het begin af aan al zo had gedaan dan was het heel anders gelopen. Had ze nu dan toch eindelijk door hoe ze hem moest behandelen? Het liefst had hij dat geloofd, maar iets klopte er niet. Haar humeur was veel te snel omgeslagen. Aan de ene kant wilde hij er iets van zeggen, haar in twijfel trekken, maar aan de andere kant kon hij misschien beter genoegen nemen met het aanbod. Ze kon het immers niet later opeens weer terugnemen. Als hij nu ja zei, dan zat ze eraan vast. "Oké." snoof hij, nog niet zo goed wetend met wat voor toon hij moest praten. "Daar hou ik je aan." zei hij, al wat minder fel. "Wanneer beginnen we?"

Ze had iets voorgesteld wat hij bijna niet kón afslaan, en als hij dat wel gedaan had, had ze hem een sukkel gevonden. Het was precies waar hij van gedroomd had: Deputy worden, grootser dan zijn mede-apprentices, uitrijzen boven degenen die nu zijn gelijken nog waren. Hermitpaw stemde dan ook in, en Crystalshell knikte goedkeurend. Hij vroeg direct wanneer ze zouden beginnen, en het herleefde enthousiasme deed wel wat met haar. "Morgen, vroeg. We beginnen met vechttraining." Ze moest nu natuurlijk wel opleven tegen de verwachting dat dit echt een nieuwe soort training zou zijn. Hij zou harder afgemat worden dan ooit tevoren, maar ze wist dat hij er blij mee zou zijn, en vaker met tevreden vermoeidheid zijn nest in zou ploffen, wachtend op de volgende keer.

Met een knik liet hij haar weten dat hij ermee akkoord ging. Stiekem kon hij niet wachten, maar dat liet hij liever niet merken. Vechttraining was altijd al zijn favoriete training geweest en hij vond zichzelf al erg goed, dus een niveau hoger gaan zou hem vast goed doen. Hoe Crystal hem zou behandelen was nog de vraag, maar dat was een probleem voor morgen. Nu had hij er vooral gewoon heel veel zin in. Met die gedachte zei hij haar gedag waarna hij weg stapte. Het was goed dat hij haar had benaderd en hij was trots op dat hij toch op een manier zijn zin had gekregen.

Hermit topic uit