Unknown questions[open]

Onderwerp: Unknown questions[open] za 26 sep 2020 - 1:16

Er waren veel opgepropte emoties in haar, verdriet en woede waren de grootste. Ze lette er niet op, ging gewoon door met haar trainingen en deed haar best voor de clan. Maar soms rende ze over het territorium heen, zo hard als ze kon, om haar kop leeg te maken. Dan huilde ze, niet wetend of het door de prikkende wind kwam of haar verdriet er even uitkwam. En daarna lachte ze, de vrijheid voelend waar ze als kitten zo naar verlangd had. Ze ging echter nooit ver weg, soms net tot de grens en daarna stopte ze. Buiten adem, maar opgelucht. Het was haar manier om alles even te kunnen ontsnappen, om even alleen te zijn met de wereld. En nu deed ze dat ook. Ze rende, zo hard als haar lange poten haar konden dragen. Door de begroeing heen en steeds verder en verder. Zo had ze niet door dat ze al bijna het territorium af was. En zelfs toen ze het doorhad, rende ze verder. Ze wist wel dat ze niet in Shadowclan ofzo zat. Doodop en hijgend stopte ze eindelijk, met in de verte de al inmiddels wat bekende bomen. Ze bleef even doorhijgen, kijkend naar de bomen. Nieuwsgierigheid maakte meester van haar en ze liep er naar toe. Ze was er toch al.

Ze had deze plek al gezien, maar dat was tijdens de rondleiding dus lang kon ze niet blijven toen. Storkpaw stapte voorzichtig naar voren, alsof ze bang was de toorn van Starclan te krijgen omdat ze deze plaats zomaar betrad. Er gebeurde natuurlijk niks. De bomen waren enorm, het was erg indrukwekkend. De lapjespoes bekeek het allemaal, nadenkend over dat waar zij nu stond alle clans samenkwamen. Dit was een heilige plek. ''Wow''zei ze, geen beter woord hebbend en ze ging voor de rots zitten, naar boven kijkend. Dus daar stond Wolfstar? En de andere Leaders? Zou zij ook ooit daar mogen staan? Het was een kittendroom van haar geweest, eentje die ze allang weer vergeten was. Daarnaast, ze wist zeker dat het nooit zou gebeuren.

-open voor wie wilt

Nog maar een halve maan geleden was Eaglepaw apprentice geworden, en hij genoot van de vrijheid die hij sinds toen had gekregen. Hij kon nu staan en gaan waar hij wilde, niet meer opgesloten in het krappe kamp met de andere kittens. In deze halve moon had de nieuwe apprentice het hele territorium al verkend, maar er vielen altijd nieuwe plekken te ontdekken. Vroeger als kitten had hij veel verhalen van de elders over de Fourtrees gehoord, de heilige plek waar alle clans in vrede samen kwamen. Die moest hij zien te vinden! Eaglepaw sloop verder, net zoals hij het geleerd had van zijn mentor, lettend op elke beweging die hij maaktte. Extra oefening was altijd welkom, zeker aangezien hij ooit op een dag deputy wilde worden, en misschien wel de leader. Plotseling hoorde Eaglepaw alle vogels opvliegen, hij was op een takje gestapt terwijl hij bezig was met dagdromen. Chagrijnig begon hij verder te rennen in een drafje, sluipen deed hij wel weer bij de volgende training. Zijn gezicht klaarde meteen weer op toen hij niet snel daarna 4 grote eiken voor zich zag, dit moesten de Fourtrees zijn! Tot zijn verrassing zag Eaglepaw een andere kat onder een grote rots zitten, een kleine poes, waarschijnlijk ook een apprentice. Langzaam liep hij dichterbij, op zijn hoede, want zo lang had hij nog geen vecht training. De andere apprentice keek bewonderend naar de rots boven haar, wat was daar zo speciaal aan? Eaglepaw stond stil, net buiten de cirkel die de vier grote eiken maaktte. Moest hij iets zeggen, of wachten totdat de andere poes hem had gezien? Niet dat hij bang was, maar dit was wel een kat van een andere clan, ook al wist hij niet welke clan. Uiteindelijk ging hij ook maar zitten, wel op een afstandje natuurlijk, en keek om zich heen. Hij zou wel wachten totdat de andere apprentice iets zou doen, en ondertussen genieten van het mooie uitzicht.

Ze begon last van haar nek te krijgen inmiddels en de pracht van de rots was inmiddels niet zo aanlokkelijk meer. Ze deed haar kop weer omlaag en begon maar haar poot te wassen. Ze was niet heel erg van het mooi zijn, maar haar witte vacht werd snel vuil. Wel, het was gewoon eerder te zien. Niet goed wetend wat ze hier verder kon doen, stond ze op met het plan om weer terug naar Windclan te gaan. Zodra ze zich opdraaide stond haar hartje even stil, want ze was niet alleen meer. Hoe had ze hem niet eerder opgemerkt? Hij was een Apprentice, net als haar, maar niet van Windclan. Was hij zelf wel van een clan? Op haar hoede keek ze hem aan, haar bewegingen waren langzaam. Hij had nog niks gedaan, maar ze wist ook niet wat zijn plan was. ''Wie ben je?''vroeg ze, met een lichte trilling in haar stem. Dit was de eerste keer dat ze iemand buiten haar clan ontmoette.

Eaglepaw zag dat de andere apprentice omdraaide en hem in de ogen aankeek met een geschrokken gezicht, was ze bang voor hem? Dit was ook allemaal nieuw voor hem, maar hij vond het juist leuk om een nieuwe kat te ontmoeten. Toen opeens bedacht hij zich wat zijn mentor had gezegd, katten uit andere clans zijn niet te vertrouwen. Als hij met een patrouille mee ging was het ook wel te merken hoe vijandig zijn clangenoten deden tegen andere clans, moest hij deze ook wegjagen? Maar deze poes zag er helemaal niet gevaarlijk uit... Juist heel erg aardig, en al helemaal niet agressief. Toen vroeg de apprentice wie hij was, met een trilling in haar stem. Eaglepaw wilde haar laten weten dat ze niet bang voor hem hoefde te zijn, maar een klein grapje moest toch wel kunnen? Hij kon deze poes alles vertellen, zelfs dat hij de Leader van de clan was... zijn grootste droom. “Ik ben Eaglestar, leider van de Shadowclan.” Zij hij met een strenge stem, en keek haar aan met zijn serieuze blik, de blik van een adelaar, waar hij naar vernoemt was. Zijn goede vrienden kende deze blik, en wisten dat hij nooit echt boos was, maar hij kon er behoorlijk wat katten mee afschrikken. Helaas kom Eaglepaw een kleine lachje niet inhouden, en zijn strenge blik was meteen weg, en daarmee Eaglestar ook. “Ik ben Eaglepaw.” Zij hij toen met een vriendlijke toon tegen de apprentice voor hem. “En jij?”

Ze kon nog helemaal niet vechten hoor! Wel, misschien een klein beetje, maar ze wou het nog niet. Enkel de vreemdeling voor haar leek dat ook niet van plan te zijn, waarschijnlijk kon hij het zelf ook nog niet zo goed. Hij stelde zichzelf juist voor, al had ze wel meteen door hem niet te serieus te nemen. Dat hij uit de Shadowclan kwam wou ze wel geloven, maar niet dat hij de Leader was. Dat was Acornstar inmiddels, die laatst nog bij hun geweest was. Tijdens al dat gedoe. Toch was zijn blik best wel eng, maar Storkpaw liet zich niet zomaar onder de poot houden door een andere Apprentice. Zeker niet eentje die jonger was dan zij. ''Ja vast''zei ze dan ook, al was er nog een lichte trilling in haar stem. Gelukkig stelde Eaglestar zich nu voor als Eaglepaw, wat wel logisch klonk. Oh, nu moest ze zichzelf voorstellen? Ze keek er even bedenkelijk bij, zou ze een grapje maken net als hem of gewoon straight to the point. ''Storkpaw, ik ben van Windclan''zei ze dan toch maar.

De andere apprentice stelde haarzelf voor als Storkpaw, en Eaglepaw lachte vriendelijk. “Mooie naam, we zijn allebei naar vogels vernoemt.” Zij hij, en was allang vergeten dat hij eigenlijk niet vriendelijk mocht doen tegen andere clans. Maar ze waren toch bij de Fourtrees, de plek waar er vrede is? En de plek waar de leaders samen kwamen, op de hoge rots. Storkpaw praatte nog steeds tegen hem met een trilling in haar stem, hoe klein ook. Waarom zou ze bang voor hem zijn, een apprentice die een halve moon jonger was? Hij zou haar maar moeten laten zien dat hij helemaal niet eng was, want dat was hij niet, of in ieder geval meestal niet. Hij keek omhoog naar de grote rots, de rots waar de leaders altijd zaten. “Wil je misschien... wil je misschien met mij de grote rots op klimmen?” Vroeg Eaglepaw enthousiast, dat was zijn grootste droom, Eaglestar zijn. En misschien kon de apprentice Storkpaws vertrouwen wel winnen. Maar of het eigenlijk mocht wist hij niet, zomaar de rots opklimmen.

Ze vond het best wel spannend nog, om iemand van een andere clan tegen te komen. Ze prees zichzelf ook gelukkig dat het geen Warrior was, maar iemand van haar eigen leeftijd. Eaglepaw merkte op dat ze beide naar vogels vernoemd waren en ze knikte, beseffend dat hij gelijk had. Ze had zelf als kitten een ooievaar zien overvliegen, haar moeder had haar toen verteld dat ze naar die vogel vernoemd was. Eaglepaw keek naar de rots en ze volgde zijn blik. Hoe zou het eruit zien als Wolfstar daar op stond en iedereen toesprak? Vast anders dan als hij het gewoon in het kamp deed. Hopelijk mocht ze vlug mee naar een Gathering. De Shadowclanner's stem haalde haar uit haar gedachte en geschrokken keek ze hem aan. Daarop klimmen? ''Is dat niet wat hoog?''vroeg ze hem, want het hoogste waar zij op geklommen was tot nu was de rots in hun territorium. ''Daarnaast, is het niet alleen voor Leaders en Deputies?''was haar volgende bezwaar. Het leek haar een belangrijke plek om te staan, niet een plek waar je zomaar opklom voor de leukigheid.

Eaglepaw was teleurgesteld toen Storkpaw redenen gaf om niet te gaan, het was zijn grootste droom! De redenen die de apprentice gaf waren waar, maar zij had vast ook een grote droom, toch? En later zou Eaglepaw toch Leader worden, dus Starclan zou het toch wel begrijpen? Ergens in zijn hoofd wist hij dat het verboden was, maar 1 regeltje verbreken deed niemand kwaad. 'Alsjeblieft, Storkpaw. Het is mijn droom om ooit leider van de Shadowclan te worden, en daarom wil ik het zo graag!.' Vertelde Eaglepaw, bijna smekend tegen de andere apprentice. 'Heb jij geen grote droom? Iets dat je al vanaf dat je oogjes opende wilde?' Vroeg de zwart-rode apprentice, nu vriendelijker en tegelijkertijd ook serieuzer dan hij ooit had gepraat. Hij was nooit heel volwassen of serieus geweest, dat zou snel genoeg komen, maar voor nu had hij nog steeds het speelse karakter van een kitten. Dit was echter een uitzondering, dit was heel belangrijk voor hem, en Eaglepaw moest Storkpaws vertrouwen toch op een of andere manier winnen. Ze was aardig en de jonge apprentice vond het leuk om met haar te praten. Misschien zouden ze ooit wel vrienden worden, maar de verschillende clans maaktte dat lastig. Eaglepaw wilde deze vriendelijke Storkpaw in ieder geval niet als vijand hebben, vrienden in ander clans mag misschien niet, maar geen vijandschap is toch niet verboden? Eaglepaw hoopte maar dat hij geen argumenten hoefde te verzinnen tot de zon onder ging, want Storkpaw leek nog steeds te twijfelen.

Ze zag dat hij teleurgesteld was, maar was daarmee niet meteen overtuigd. Ze kende hem nauwelijks en hij bovendien van een andere clan. En hoe erg ze Starclan mocht haten soms, ze wou nog liever niet tegen hun wet ingaan. Daar was ze nog wat te jong voor vond ze. Plus, ze vond het gewoon hoog. Ze was een Windclanner en die stonden niet bekend om hun klimkunsten. Dat hun Leaders erop moesten klauteren wist ze wel, maar die waren volwassen. Eaglepaw probeerde het nogmaals en had het over dat hij Leader wou worden. Alsof hij de enige was met die droom. Zij had hem niet, daarvoor had ze een te realistische kijk op de wereld nu. Haar wens? Haar grootste wens? Ze keek weg van hem en kneedde in de grond met haar nagels. Dromen en wensen, daar deed ze niet meer aan. Ze deed wat ze kon en verlangde niet naar iets wat ze toch nooit zou krijgen. ''Ik wil er gewoon zijn voor mijn clan''gaf ze als antwoord, hem weer aankijkend. Hij niet dan? Dat was het belangrijkste, er zijn voor wie voor jou waren.

Eagelpaw zag dat Storkpaw nog steeds twijfelde, en gaf de hoop maar op, misschien een andere keer... Zelf vond hij het jammer, maar op deze manier ging hij de apprentice nooit mee krijgen. ‘Oké, dan niet... Zij hij teleurgesteld, maar wel vriendelijk, misschien had ze gewoon hoogtevrees of zo. Eaglepaw keek verbaasd toen de apprentice onzeker weg keek en een beetje met het zand begon te kneden. Zo moeilijk was die vraag toch niet? Zelf had de jonge kat geen probleem met praten over zijn gevoelens, of zijn dromen of iets anders, hij was meestal gewoon eerlijk en had altijd wel een antwoord. Hij was nooit echt geïnteresseerd in wat andere van zijn dromen of ideeën vonden, als ze echte vrienden waren moesten ze het maar accepteren. De poes keek hem weer aan na haar antwoord, en Eagelpaw keek begrijpelijk naar Storkpaw. Weet je Storkpaw, natuurlijk is het belangrijk om er te zijn voor je clan.’ Begon hij zijn zin, wachte even en ging toen verder. ‘Maar het is niet het belangrijkste in de wereld om iedereen trots te maken en en er voor iedereen te zijn, soms ben je zelf ook gewoon belangrijk.’ Dat was zijn mening, en zoals altijd had hij er geen probleem mee wat de andere apprentice van zijn mening vond. Eaglepaw wachte nieuwsgierig af op wat zij zou gaan zeggen.

Storkpaw It's all good girl

Ze zag dat Eaglepaw teleurgesteld was en vroeg zich af of hij niet alleen de rots kon beklimmen. Ze ging hem niet tegenhouden dan, aangezien wat Shadowclanners deed niet echt haar probleem was. Behalve als ze aanvielen. Dat deed haar aan denken dat ze misschien ooit tegen over elkaar zouden staan in een gevecht en Eaglepaw mocht wel vriendelijk zijn, haar clan ging dan gewoon voor. Misschien moest ze zo eens terug gaan trouwens. De Shadowclanner sprak echter weer tegen haar en hij probeerde wijs te klinken ofzo? Natuurlijk had hij wel een punt, maar Storkpaw had gewoon haar eigen overtuigingen. Ze wou zichzelf kunnen bewijzen om te laten zien hoeveel ze waard kon zijn en dan kon ze geen regels breken. Dat was een van de eerste stappen die ze kon zetten naar haar doel. ''Ik weet wanneer ik voor mezelf moet kiezen, maar de clan is een van mijn prioriteiten''beantwoorde ze, duidelijk in haar woordkeuze.

Elfje

Onderwerp: Re: Unknown questions[open]