[Gesloten] No son of mine

Zijn snorharen staken als kleine puntjes uit zijn wangen. Ze waren compleet weg geschroeid door het vuur. Het zou even duren voordat hij ze terug zou hebben en hij merkte nu pas hoe erg hij die haren toch nodig had. Wolfstar stapte de den uit. Hij had zo snel als hij kon weer zijn taken op gepakt. Een paar dagen in de medicine cat den was genoeg geweest. Hij had nog amper een woord gesproken, buiten de nodige informatie die Falconpaw nodig had. Hij liep naar de elders den, drukte zijn hoofd naar binnen en liet zijn ogen rusten op de kattin die hij moest spreken. "Amberstorm, wil je even met mij meelopen naar de leaders den?" vroeg hij toen. Zijn toon was nog rustig, maar hij wist dat wat hij ging vragen een woede uitbarsting ging opleveren. Hij stapte de den in, wees Amberstorm een plek aan om te gaan zitten. Zijn gouden ogen stonden zelfverzekerd. "Ga zitten, we moeten praten." zijn toon was ernstig en misschien als ze zelf wat dingetjes bij elkaar puzzelde kon ze uitvogelen waar hij over wou praten.

Hoewel ze het vuur uitgeraakt waren, voelde het soms alsof ze nooit weg was geweest, alsof de hitte haar vacht nog steeds aan haar huid smolt. Ze had een brandwonde opgelopen op haar zij, dat was duidelijk gebleken, en haar longen deden pijn van de rook. Maar ze leefde. Starclan, ze leefde. Of dat goed of slecht was, dat kon ze niet beslissen, daar was ze zo zeker niet over. Na een kleine twee dagen in de medicine cats den gelegen te hebben, iets korter dan Wolfstar - haar redder maar nooit haar held - was ze terug verwezen naar de elderden, naar de geur van dood en verderf die verbazingwekkend toepasselijk aanvoelde. Hoewel de lucht koud was, buiten, genoot ze van die kou. Warmte hoefde ze voor even niet meer te voelen. Amberstorm keek niet op toen pootstappen haar benaderden. Een rustige en bekende stem vroeg haar om mee te lopen naar de leadersden. Hij klonk vriendelijk, geen schuldgevoel merkbaar in zijn toon of zijn houding. Hm. De jonge elder wachtte een moment maar stond toen op. De huid aan haar zij trok moeizaam met haar beweging, alsof het bezig was geweest met vastgroeien in de positie waarin ze net nog gelegen had. Alsof ze bezig was met vastroesten aan de grond en zich nu ruw moest lostrekken. Haar pootstappen waren snel maar houterig en de uitdrukking op haar snuitje vastberaden koel gehouden. Ze ging niet zitten in zijn den - ze wou blijven staan, niet alleen omdat ze zich dan minder klein voelde tegenover de veel grotere leider, maar ook omdat de brandwonde op haar zij begon te kloppen op het ritme van haar hartslag met de bewegingen van haar ademhaling en ze geen zin had om ermee tegen het stof op de grond te moeten wrijven terwijl ze ging zitten. Ze zei niets maar keek Wolfstar enkel aan, een lichte frons op haar snuitje. Waarom moesten ze praten? Hadden ze niet al genoeg gepraat voor de rest van hun beide levens? Hoewel, toegegeven, hadden ze misschien nooit genoeg gepraat. Amberstorm sprak niet graag, was nooit goed geweest in communicatie. Het had haar nooit veel goeds opgeleverd, leek haar. Ze had niet het idee dat dat vandaag anders zou zijn.

Amberstorm kwam bij hem zitten en even liet hij zijn blik over de brandwond gaan die ze opgelopen had bij het vuur. Hij had een leven verloren bij het vuur. Een leven voor haar. Zijn gedachten schoten terug naar Gorsekit. De frons die hij op haar gezicht las deed hem denken aan hoe fel ze wat toen hij vroeg naar de doodsoorzaak van Gorsekit.

"Ik heb Gorsekit gesproken in StarClan toen ik mijn leven verloor bij het vuur," met dat hij de woorden uitsprak was het net alsof hij de warme hitte van de vlammen weer kon voelen op zijn vacht. Hopelijk kon ze in zijn stem horen hoe serieus hij klonk. "Dacht je nou echt dat je het voor me kon verbergen? Dat je weg ging komen met de leugen die je tegen mij op hebt gehangen?" blufte hij toen door. Hij wist niet zeker welke leugen ze had opgehangen, maar het verhaal klopte niet. De manier waarop hij in StarClan behandeld was klopte niet en alles klote niet. "Ik leid geen clan vol met leugenaars. Ik wil de waarheid en ik wil het nu." sprak hij op duidelijk toon. Hij wou geen tegenspraak, geen 'ja maar ik'. Nee. Hij wou weten wat er met zijn zoon gebeurd was. Hij wou het nu weten.

De woorden die zijn bek verlieten lieten het bloed in haar aderen stollen. Plots dacht ze niet meer aan vuur, aan brandwonden; ze voelde enkel nog intense kou die doordrong tot in haar aderen, tot in haar botten. Hij had met Gorsekit gesproken. Dat voelde.. Onwerkelijk. Ze kon daar met haar hoofd niet rond - ze wist dat leiders met Starclankatten konden praten, ze wist dat dode katten naar Starclan gingen, maar ze had zich nooit kunnen inbeelden dat Wolfstar ooit de kans zou krijgen let hun zoon te praten nadat.. Amberstorm slikte moeizaam. Het voelde alsof ze geen lucht binnen kon halen, alsof haar keel toegeknepen werd. Haar poten voelden zwak onder haar lichaam en ze kon niet langer zijn blik ontmoeten. Wat had Gorsekit gezegd? Wolfstar stond hier zo kalm, te verkondigen dat ze niet weg zou komen met de leugen. Maar hij kon de waarheid niet weten, want dan zou zijn reactie zo totaal anders zijn, dan zou hij haar niet aankijken in haar ogen of haar uberhaupt terug het windclancamp in laten gaan. Dan zou ze verbannen worden, zoals ze verdiende. Maar dat was niet het ergste dat de waarheid nu zou bekomen. Want in haar impulsieve wanhoopsdaad had ze Routnose meegesleurd in haar leugen. En Starclan, ze had gewild dat ze dat niet gedaan had, dat ze de door en door goede medicine cat niet voor haar had laten liegen, dat ze haar niet verpest had met haar giftige aanraking. Amberstorm besefte amper dat de minuten doortikten terwijl ze gevangen leek in de waas in haar hoofd. Wat moest ze antwoorden, wat moest ze zeggen? Meer leugens, een diepere put graven? Of de waarheid, met alle gevolgen vandien, met iedereen die ze met zich mee het diepe in zou sleuren? Starclan, ze wenste dat hij haar had laten sterven in het vuur, dat de rook niet zijn longen gevuld had maar die van haar. Dat zou zo veel eerlijker geweest zijn, zo veel makkelijker. Maar Amberstorm kreeg zelden de makkelijkste keuzes, ook al vond ze achteraf altijd dat ze het pad van de lafaard gekozen had. Zo ook nu, nu ze in een soort koppige chaos haar mond toehield, blik gericht op de stofgrond onder haar poten, poten aanvoelend als rubber. Misschien dat die stilte al genoeg over haar schuld sprak; maar het was geen antwoord, dat wisten ze beiden even goed.

Het bleef stil. Weer de stilte die hij de vorige keer ook had gekregen. Dit keer ging hij er niet mee akkoord, hij zou de waarheid uitvinden. Amberstorm ging het hem vertellen. Hij was benieuwd wat ze ging doen, of ze haar eigen gat dieper ging graven of dat ze nu eindelijk de waarheid zou zeggen. "Ik wil gewoon weten wat er met mijn zoon gebeurd is," zei hij toen, zijn stem brak. "Onze zoon. Wat is er met hem gebeurd? Waarom is hij dood?" hij wou het weten. Hij zou niet weggaan voor hij het wist. Amberstorm leek ongemakkelijk, geschokt door het feit dat hij gesproken had met Gorsekit. Maar wat had ze nou verwacht? Dat hij Gorsekit in StarClan nooit tegen ging komen? Dat hij hem nooit zou spreken. "Gorsekit was zo boos Amberstorm. Hij was zo ontzettend boos dat zijn leven ontnomen was. Wat is er gebeurd met hem?"

Zijn stem brak. Amberstorm had gedacht dat haar hart niet meer pijn kon doen, dat ze gevoelloos was geworden na een leven van niets dan hartzeer, maar daar was ze blijkbazr fout in geweest. De pijn bleef niet in 1 plaats maar straalde doorheen haar lichaam, vulde elk hoekje van haar ziel. Het benam haar de adem, wetend dzt het niet enkel haar eigen pijn was die ze voelde. Nee, het was de wetenschap dat Wolfstar waarschijnlijk zijn eigen hart hoorde breken, dat hij niets anders wou dan weten wat er met zijn zoon gebeurd was, weten waarom de kitten zo boos tegen hem geweest was in Starclan. Amberstorm kon dat ook niet echt snappen; Wolfstar had Gorsekit nooit iets aangedaan, niet zoals zij dat. Hij was meer vader geweest dan zij ooit moeder geweest was. Amberstorm zakte neer in het stof op de grond van de leiderden. De brandwonde op haar zij voelde ze amper met de mentale pijn die al haar aandacht opdrong; ze dwong zichzelf op te kijken maar zag troebel met de tranen die ongemerkt begonnen lopen waren. En al die tijd voelde ze zich zo vuil, zo verschrikkelijk verachtelijk. Zie haar hier zitten, knielend, alsof zij het slachtoffer was, alsof hij degene was die haar iets misdaan had. Ze moest.. Het goede doen, voor eens in haar leven, nietwaar? Er was geen ontsnappen, geen uitweg. Ze kon weglopen, de den uit, het camp uit, het territorium uit, en nooit meer terugkomen. Zoals haar eigen moeder gedaan had. Maar blijven was waarschijnlijk een even egoistische optie. Zolang ze bleef, vormde ze een gevaar voor iedereen om haar heen; vooral voor haar kittens. Maar weggaan.. Weggaan zou ze niet overleven. Weggaan zou de opoffering van Routnose zo nutteloos maken. Weggaan voelde als opgeven en Alberstorm had nog nooit opgegeven. Misschien was het iets dat niet aan haar was om te beslissen. Misschien moest ze voor het eerst in haar leven alle feiten op tafel leggen en iemand anders laten beslissen. Ze was duidelijk nooit klaar geweest om haar leven of het leven van anderen in handen te hebben. Gorsekit.. Is.." Haar stem was schor, maar niet alleen van de rook. Ze viel over haar woorden, wist niet hoe ze dit moest zeggen. Ze had het nooit luidop toegegeven, had nooit in woorden gezet wat haar een monster maakte. Amberstorm kneep haar groene ogen toe, een laatste egoisme die ze zichzelf toeliet, zodat ze de blik in zijn ogen niet hoefde te zien. De woede, de teleurstelling, de pijn. "Ik heb hem vermoord.", wist ze er uiteindelijk uit te gooien, haar stem een fluistering, al had ze het net zo goed kunnen roepen. Ze voelde zich gebroken en ze voelde zich alsof ze geen recht had om zich zo te voelen. Zij was het monster hier, toch? Dus waarom zou zij het recht mogen om zich als het onschuldige slachtoffer te voelen?  

"Ik heb hem vermoord."

Zijn wereld stond stil. De kater voelde de grond onder zijn voeten wegbreken. Alsof de aarde geen houvast meer had. Zijn nagels sloegen zich automatisch vast in de grond. Hij reageerde niet. Er kwam enkel een heel zacht pijnlijk geluid uit de kater, alsof iemand hem net een schop tegen zijn ribben gegeven had. Hij was werkelijk waar gebroken. Hij voelde hoe zijn hart in duizend stukken brak, hoe zijn maag een knoop vormde die de komende dagen er niet uit ging komen. Hij keek met verslagen blik door Amberstorm heen. Alsof er niets meer was verder in de den. Zijn hoofd tolde. Gorsekit was vermoord. Door zijn eigen moeder. Opeens maakte alle woede zoveel meer zin. De haat, de afschuw die hij gevoeld had toen zijn leven genomen werd. Wolfstar opende zijn mond die helemaal droog getrokken was door alle emoties. "Dankjewel Amberstorm, je mag gaan." bracht hij moeizaam uit. Zijn gouden ogen leken hun glans verloren. Een zoon van hem, hun eigen zoon. Vermoord. Het was niet te geloven. Zijn oren trokken in zijn nek toen hij een gebaar maakte voor Amberstorm om te vertrekken. Hij wou alleen zijn nu. Hij hoopte op een droom met Gorsekit nog, maar hij snapte het als de kitten hen nooit meer wou zien. Hij zou het hem niet kwalijk nemen. Hij had gefaald als vader. Voordat de poes uit zijn den zou vertrekken had hij nog een paar laatste woorden voor haar.

"Je mag de kittens nooit meer zien Amberstorm."

De wereld stond stil. Een moment passeerde dat net zo goed een seconde als een eeuwigheid had kunnen zijn. Ze hoorde niets, ze zag niets, voelde enkel het kloppen in haar keel door haar ingehouden adem. En toen kwamen zijn woorden, koud en droog en finaal. Veel te kalm. Ze verdiende zijn woede, zijn klauwen. Verlangde naar die fysieke pijn, naar de hitte van woede, naar de natheid van haar bloed. Ze kon niet om met die kilte waarmee haar toesprak, met die gebroken kalmte. Ze wist niet hoe reageren, bleef op haar knieen in het stof zitten als aan de grond genageld. Hij voegde nog iets toe: dat ze de kittens nooit meer mocht zien. Maar daar bleef het bij. Er was geen woede, er was geen echte straf, geen echte reactie. Bij het zien van zijn zwakte werd haar eigen woede aangewakkerd, als bescherming voor zichzelf, bescherming voor haar toch al gebroken ziel. Ze had niets anders meer dan dat bekende vuur dat haar vanbinnenuit verbrandde, niet heel anders dan het vuur dzt de brandwonde op haar zij gemaakt had, dat hem een leven afgenomen had en de kans geboden had om hun zoon te spreken, "Is dat alles?", fluisterde ze, haar stem bevend met een ingehouden woede. Ze was voornamelijk boos op zichzelf maar kon dat enkel uiten door het op iemand anders af te rekenen; en ja, ze was ook boos op hem. De grote leider die hoorde dat de moeder van zijn kittens eentje vermoord had, en wat deed hij? Helemaal niets. Hij zat daar maar, alsof ze hem verteld had dat ze het uitmaakte in plaats van deze veel grotere, veel zwaardere bom. Hij moest boos worden, haar de straf geven die ze verdiende, haar laten lijden voor al het leed dat ze anderen aandeed. Wat voor leider zou hij anders zijn? Wat voor vader?

Ze ging niet weg. Ze had weg moeten gaan. Het verdriet van de kater maakte plaats voor woede. Ze had moeten vertrekken toen het nog kon, maar nu zou het fout gaan. "Is dat alles?"

Dat was niet alles. Wolfstar draaide zich kwaad om naar Amberstorm, die hij de rug toegekeerd had. Koud vuur brandde in de kater zijn ogen. "Wat wil je dat ik doe?!" siste hij kwaad. "Wil je dat ik je straf geef? Dat ik je pijn doen?" want ze kon het krijgen. Hij zou het haar geven. Elke vezel van zijn lichaam maakte zich nu kwaad. Zijn haren kwamen overeind en hij maakte zijn hele postuur groter. "Wil je graag dat ik je om zeep help? Zoals je ons kind om zeep hebt geholpen? In tegenstelling tot jij wou hij wel heel graag leven, had hij grootste dingen kunnen doen." met elke woord nam hij een stap dichter bij Amberstorm. Zijn neus raakte die van haar aan. Het voelde warm aan, heet. Alsof zijn hele den in brand stond. "Ik had je moeten laten verbranden. Ik had je moeten laten branden tot je niks meer was. Tot de wind je as mee had gedragen ver van de clan vandaan." grauwde hij kwaad. "Je bent verbannen uit WindClan, Amberstorm!" En dat was het laatste wat hij zou zeggen, want vanaf hier zou hij het met geweld oplossen. Klauwen sloegen uit naar haar schouders om haar vast te pakken. Ze zou vertrekken, maar niet voordat hij haar een lesje geleerd had.

En hij brak, spatte uiteen als een supernova. Amberstorm omarmde de vurige felheid, liet zich dit keer gewillig verbranden. De tranen die over haar snuitje stroomden droogden op terwijl woede zich van haar meester maakte. Hij gedroeg zich voor het eerst als een man, als een vader, als een leider. Hij gaf haar de reactie die ze nodig had, die ze gewild had. En ja, het deed pijn, Starclan, zo veel pijn, maar ze kon zich focussen op withete woede, op zijn luide woorden die haar trommelvliezen doorboorden. Eindelijk kwam hij bij zijn verstand, bracht hij de dingen onder woorden die zij de afgelopen dagen zo veel gedacht had. "Eindelijk ben je slim geworden!", riep ze terug toen hij zei dat hij haar had moeten laten verbranden. Ze lachte, een holle lach, niet uit vreugde maar uit de ironie. Maar toen waren zijn klauwen in haar vacht en scheurden ze door haar huid en hoewel dat waarschijnlijk haar lachen had moeten doen vergaan, vond ze er een ziek plezier in. Was ze helemaal doorgedraaid, helemaal van het padje af? Of was ze dat al lang geweest? Misschien was het haar nieuwverkregen rang als rogue die haar de vrijheid gaf om het monster vrij te laten en haar waarden te laten vallen. Starclan, ze had iedereen al teleurgesteld, keer op keer, had niets anders gedaan dan verwoesten wanneer ze probeerde om het goed te maken, om iets goeds te doen. Misschien was het nutteloos voor haar om dat te proberen, misschienzou ze nooit iets goeds doen. Maar nu had ze zijn klauwen in haar schouders en zijn woede in haar hoofd en dat verdrong alle pijn en alle zwakte van ervoor. Ze was wild en dierlijk. Roofdieren voelden geen schuldgevoel wanneer ze hun prooi vermoorden. Zij leidden een veel makkelijker leven. Alberstorm schoot naar voren, klauwen uitgestrekt en haar tanden gingen recht voor zijn keel. Ze bezat niet meer die finesse die ze gehad had, die elegantie. Dit was bloeddorst.

Ze riep nog wat terug naar hem, maar hij wou het niet horen. Als een soort wild dier kwam ze terug naar hem toe geschoten nadat hij zijn klauwen over haar schouders had getrokken. Meteen ging ze voor zijn nek. De kater duwde zijn kop tegen zijn borst aan om de plek te beschermen en voelde haar tanden krassen over zijn hoofd. Met één poot om haar naar een andere kant proberen te drukken en met de andere poot haalde hij furieus uit naar haar verbrande zij. Amberstorm had een nadeel, maar hij ook. De kater had af en toe moeite met uitvogelen waar zijn hoofd precies was, waar hij wel en niet heen kon. Het gemis van zijn snorharen was nu groter dan ooit. Dit was complete waanzin. Amberstorm was helemaal doorgedraaid. Hij moest haar zo snel mogelijk uit WindClan krijgen.

Haar beet reet echter niet door de zachte huid van zijn keel waarnaar ze gemikt had, maar in plaats daarvan over zijn hoofd die hij snel ingetrokken had in een verdedigende manoeuvre. Zijn klauwen gleden over de brandwonde op haar zij; de pijn stak door haar hele lichaam en bracht sterretjes in haar zicht. Ze schreeuwde het uit en struikelde naar achteren, weg van zijn klauwen, weg van hem. Haar bloed droop op de grond en voor een moment raakten ze elkaar niet. Haar ademhaling was snel en oppervlakkig, haar blik ongefocust. Dit was een gevecht dat ze niet kon winnen, dat wist zij net zo goed als hem. En ze wou hem geen pijn doen, niet echt. De klauwwonden op haar schouders en over haar brandwonde bonsden en prikten met elke hartslag. Ze genoot van de pijn, van de afleiding die dat bood van al het andere. Het hield haar trillende poten op de grond, was een fysieke voorstelling van de pijn die op haar borstkas drukte. Amberstorm keek hem aan, recht in zijn ogen. Ze moest opkijken naar hem en herinnerde zich een vorige keer dat ze zo naar hem opgekeken had, met zwoegende flanken. Toen hadden ze geen pijn. Ze voelde opnieuw de tranen opwellen, haar woede vervlogen. Ze voelde zich verslagen. Ze had alles verloren, alles. Haar kinderen, haar rang, haar clan. De kattin zette een bevende stap dichterbij hem. Hij had ooit eerder haar pijn weggenomen - ze had geen trots meer om zich sterk te houden. "Maak het af..", fluisterde ze, haar stem gebroken, bloedend uit haar woorden zoals ze bloedde uit haar wonden. Er was hier niets meer voor haar. Ze verlangde naar de eindeloze onverschilligheid van de dood.

De klauw die naar haar brandwond was uitgeslagen trefte doel en maakte stevige krassen in haar. Amberstorm schreeuwde het uit en wankelde weg van hem, eindelijk. Ze maakte nog geen aanstalten om terug te komen en nog een aanval te doen. Als ze slim was deed ze dat ook niet. Wolfstar wou haar niet verder verwonden. Waar ze straks ook heen ging in haar ballingschap, ze had haar kracht nodig. Hij had er niet aan om haar hier nu aan haar eind te helpen of om haar straks voor dood op het territorium terug te vinden. Hoe graag hij de kattin nu de dood toewenste. Het was niet zijn keuze om te maken, dat was die van Starclan. Bevend kwam er een stap dichterbij en keek ze omhoog, recht zijn ogen in. Hij staarde terug in haar groene poelen die vol woede zaten. Maar nu ook pijn en verslagenheid leken te tonen. "Maak het af.." klonk het toen zachtjes. Hij schudde zijn hoofd van nee. "Het nemen van een leven is niet in mijn poten, dat zou jij als geen ander moeten weten." sprak hij terug. Wolfstar nam een stap terug. "Vertrek. Ik geef je tot de zon onder gaat en daarna houd ik de ceremonie om je voor heel WindClan vogelvrij te verklaren. Dit is mijn laatste gunst die ik je verleen. Ooit." hij zou niet voor haar coveren, het niet makkelijker voor haar maken. Hij gaf haar het laatste beetje tijd wat ze zou krijgen hier en daarna zou het voorbij zijn.

Maar hij had geen medelijden, verloste haar niet van haar pijn. En, om eerlijk te zijn, had ze dat niet verwacht. Niet omdat ze dacht dat hij daarvoor te zwak was, maar omdat ze wist dat hij sterk was. Ze hoorde zijn woorden aan met haar oortjes in haar nek geplooid, maar de blik in haar ogen was dof. Ze was te moe om te blijven vechten. Het had geen nut meer. Het was voorbij. Ze zou haar moed bijeenrapen om haar hoofd hoog te houden wanneer ze vanavond weg moest lopen van Windclan. Van haar thuis. Ze zou geen traan laten waar iedereen dat kon zien. De katten die haar familie geweest waren, waar ze haar hele leven mee gespendeerd had. Waar ze nu verplicht haar rug naar moest draaien, alsof haar leven niets geweest was. Maar het ergste was dat ze wist dat ze dit verdiend had, dat ze dit had zien aankomen. Ze had uitstel van executie gehad, een paar manen waar ze haar leven haatte in de eldersden maar niet stilstond bij hoe gelukkig ze nog geweest was. Of, tsja, gelukkig. Amberstorm kon zich maar bitter weinig momenten herinneren waar ze uberhaupt geglimlacht had, laat staan gelukkig geweest. Geluk was niet aan haar besteed. De kattin stond op en draaide zich woordeloos om. Ze had niets meer om te zeggen. Niets dat een verschil zou uitmaken. Niets kon haar nog teruggeven wat ze verloren was. Enkel Starclan had nu nog zeggenschap over wat er met haar zou gebeuren; en ze kon zich niet inbeelden dat dat na haar leven een bijzonder positief oordeel zou zijn.