Toen ze de medicine cat's den uitkwam, had ze het idee dat iedereen haar nastaarde. Amberstorm slikte, maar haar keel was droog en schor. De tranen stonden nog in haar ogen; ze deed de moeite niet om ze weg te vegen. Haar groene blik was strak gericht op de grote rots in het midden van het camp, maar haar poten voelden als lood. Alsof ze naar het slachtblok liep; dit was het moeilijkste dat ze ooit had moeten doen. En het was allemaal haar eigen fout. Ze was een monster. En hoewel de clan niet het volledige verhaal zou weten, hoe zeer ze ook belang hechtte aan eerlijkheid, had ze het idee dat dat te ruiken was, dat het op haar voorhoofd geschreven stond. Amberstorm sprong op de rots en keek even de clan gewoon aan, in stilte. Plots was het haar duidelijk waarom Starclan haar geen Amberstar gemaakt had. Ze was onvolwassen, instabiel en eigenlijk niets meer dan een heel gebroken tiener. Ze was niet geschikt voor de verantwoordelijkheid; ze was niet geschikt om moeder te zijn, om de zorg te dragen van een ander levend wezen. Dat haar eerste twee kittens het al zo ver geschopt hadden, was een duidelijk teken van hun karakter; en niet een teken van haar goede opvoeding, dat was duidelijk.

"Katten van Windclan.", klonk haar stem door het camp; maar haar stem was niet sterk of streng. Het was een zachte, onzekere stem. Alsof haar ware ik voor het eerst doorschemerde. Ze slikte even moeilijk toen de ogen van Windclan zich op haar richtte. Tranen vulden haar ogen opnieuw, maar ze duwde ze weg. "Gorsekit is vandaag gestorven." Ze kreeg de woorden amper naar buiten door de krop in haar keel; maar ze weigerde te huilen, hier op de rots, voor de ogen van iedereen die ze kende. Dat was het laatste beetje trots dat ze nog bezat. "En daarbij.." Starclan, waarom was dit zo moeilijk? Haar stem hakkelde; het camp leek veel te stil, alsof iedereen zijn adem inhield, al kon dat net zo goed haar verbeelding zijn. "Leg ik hierbij mijn rang als deputy naast mij neer." Daar. Meer uitleg was er niet nodig. Slechts drie woorden kreeg ze nog uit haar genepen strot: "Het spijt me."

En daarmee sprong ze van de hoge rots af. Vannacht zou ze waken bij Gorsekit's lichaam; ze durfde niet meer in de buurt te komen van haar andere drie kittens, niet vandaag. Wie weet wat een monster zoals zij nog zou kunnen vernietigen.

En Wolfstar.. Die durfde ze momenteel niet eens aan te kijken. Ze was doodop; ze wou dat ze kon slapen en nooit meer wakker kon worden.

(Clanevent, open voor heel windclan)    

Halfslapend lag Storkpaw in het magere zonlicht, een oog half open hield ze de rest een beetje in de gaten. Net terug van training waarbij ze twee muizen had kunnen vangen, nam ze nu een korte pauze. Er was geen taak gegeven aan haar, dus veel te doen had ze toch niet. Daarnaast, was ze gewoon moe. Ze was zelfs bijna helemaal in slaap gedommeld als Amberstorm's stem haar niet wakker had gemaakt. Geeuwend knipperde ze met haar ogen. Een ceremonie? Net als de anderen ging ze naar voren, maar wat kwam was duidelijk niet een ceremonie. De deputy vertelde over de dood van Gorsekit, haar zoon. Storkpaw ogen werden groot van verbazing en een lichte schok, ze had de kittens van Amberstorm nog niet echt leren kennen. Maar hoe kon hij dood zijn? Ze voelde medelijden met de poes in haar opkomen, maar slikte enkel. Amberstorm was sterk, toch? Echter, de woorden die volgde toonde aan dat ze misschien niet zo sterk was als Storkpaw had gedacht. Haar medelijden maakte kort plaats voor verbazing, voordat de twee emoties zij aan zij gingen. Amberstorm was geen deputy meer. Ze sprong van de hoge rots af, misschien wel een plek waar ze voorlopig niet meer zou staan. Storkpaw keek naar haar, maar ze leek niks meer te willen zeggen.

When the wolves howl, the sheep shall run.

Frayhowl was wellicht niet altijd te vinden in de buurt van de meeste katten, maar hij probeerde wel aanwezig te zijn als er belangrijke mededelingen waren. Zijn blauwe ogen stonden helder in zijn gezicht toen Amberstorm over haar overleden kitten begon. Hij wist van zijn moeder dat de dood van een kitten altijd heftiger was dan wat hij zich voor kon stellen, zijn eigen broer was dood geboren en hij had nog een overleden halfbroer die niet ouder was geworden dan een kitten. Kortom, hij kon zich niet indenken hoeveel pijn Amberstorm moest hebben als hij zich al bedacht dat hij zoveel pijn voelde met de dood van zijn moeder. Dit was al weer heel wat Moons geleden en de kattin was intussen een bekende Deputy, een bekend figuur geworden dus het feit dat ze af wilde stappen deed hem overrompeld blijven staan. Hij trok ongemakkelijk met een oor voordat hij diep in ademde. Hij had hier geen woorden voor en kon enkel toekijken toen Hazelpaw haar moeder tegemoet stapte, hij hoopte dat de jonge kattin ooit de warmte zou krijgen die hij altijd van zijn moeder had gehad.

And the wolves will start the hunt,
Howling with the wind to the moon. Telling you that you will be dead tomorrow.

But still we will rise and fight.

Rustig was de kater een rondje door het kamp aan het doen. Hij kwam net uit de elders den gestapt toen hij een stem hoorde. Een bekende stem. Zijn blik ging naar de hoge rots en daar zat Amberstorm. Zijn ogen knepen zich tot spleetjes. Dat was.. raar. Samen met de rest van de clan verzamelde hij zich, er was vast een goede reden dat zijn deputy zich zo opstelde zonder overleg.

Er was een goede reden. Het was geen leuke reden. "Gorsekit is vandaag gestorven." de woorden sloegen in als een bom. De kater stond aan de grond genageld, voelde de blikken van zijn clangenoten van Amberstorm naar hem gaan en terug. Amberstorm legde haar deputyschap neer. En daar stond hij dan. Grote leider van Windclan. Een zoon verloren, maar ook zijn deputy. Niet alleen dat, zijn vertrouwen. Zijn gouden ogen schoten rond de katten. Hij voelde zich bekeken, hij voelde verdriet om zijn zoon. De tranen kwamen niet. Al het verdriet werd overschaduwd. Woede. Hoe kon Gorsekit dood zijn? Gister was hij springlevend. Hij was niet ziek geweest. Hij had sterke kinderen op de wereld gezet met Amberstorm, dit kon niet gebeurd zijn. Ze vermeed zijn blik. Ze was bang voor iets.

"Jij." sprak hij toen zijn blik voor een kort moment de ogen van Amberstorm ontmoette. Zijn stem was koel en koud. "Met mij mee, nu meteen." ze moest het maar uitleggen wat er gebeurd was, waarom ze het deputyschap neerlegde. Niet alleen moest hij in een snel tempo het verlies van zijn zoon verwerken, hij moest nu ook een nieuwe deputy kiezen. De bruine kater liep tussen de menigte van katten weg, wenkte Amberstorm met zijn staart. Als ze niet mee zou komen zou hij andere maatregelen nemen.

Hazelpaw was de eerste die op haar af kwam. Ze drukte zich tegen haar aan, alsof zij hier het slachtoffer was. Amberstorm slikte moeizaam en sloot haar ogen alsof dat de tranen zou tegenhouden. Haar dochter mauwde dat het wel goed zou komen, dat het niet haar fout was. Naïeve woorden die de zwaarte van de situatie niet kenden en nooit zouden begrijpen. Eigenlijk had ze dit niet verwacht van de jonge kattin. Hazelpaw bleef meestal zorgvuldig van haar weg - en dat was goed, dan kon ze haar tenminste niet verpesten. Want het was keer op keer gebleken dat ze al het goede steeds opnieuw verpestte.

Wolfstar was de volgende; met een reactie die ze beter snapte, die ze verwacht had en die ze ook verdiende. Woede in plaats van medelijden. Daar kon ze beter mee om. De jonge kattin volgde de leider, blik op de grond gericht in schaamte en spijt, hoewel het net zo goed verdriet zou kunnen zijn. En misschien was het dat ook wel. Haar hart en haar hoofd kolkten met emoties die ze niet kon beschrijven - er was zelfs een sprankje opluchting te bevinden. Want nu hoefde ze niet meer te doen alsof ze oké was. Dit was een hele duidelijke reden om gebroken te zijn.

Ashpaw keek op toen ze de stem van Amberstorm hoorde. Het klonk gebroken, alsof er heel veel mis was gegaan. Haar blauwe ogen gleden over de kattin heen terwijl ze haar zegje deed. Blijkbaar was nog een van d'r kittens dood gegaan. Hoe kon dat nou weer? Als ze zich goed kon herinneren had ze de kittens nog zien spelen, gister ofzo. Niet dat 't haar veel uitmaakte, het was vooral het nieuws dat erachteraan kwam haar interesseerde. Ze legde haar rol als Deputy neer. Ash hielt haar pootje voor d'r bek om de kleine glimlach te verbergen. Het was niet dat ze Amber het niet had gegund, ze was een prima Deputy geweest, maar dit legde de weg open voor nieuwe kansen. Het was alleen jammer dat ze nog maar apprentice was en nog een aantal moons moest wachten totdat ze daadwerkelijk warrior kon worden, maar er was dus wel een kans. Haar oren schoten in d'r nek toen Wolfstar erbij kwam en Amberstorm toesnauwde dat ze mee moest komen. Met dit bericht besloot ze af te druipen, er was hier verder niets te vinden voor haar. Ze wierp nog een blik op de medicine den, voordat ze het kamp uit ging.

Zijn moeder was al een tijdje weg en zo ook zijn broertje Gorsekit. Hij was hemzelf bezig aan het houden met een mosballetje tot er toch wel veel commotie in het kamp leek te zijn. Hij verliet de nursery en liet zijn blik vallen op wat er gaande was. Hij ving de woorden van zijn moeder op en zijn oogjes werden langzaam iets groter. Gorsekit was gestorven? En zijn moeder legde haar rang als deputy neer? Waar was Gorsekit? En wat betekende het dat Gorsekit gestorven was? Hij voelde zich verward, wat had dit allemaal te betekenen? Hij liet zijn blik naar de dichtsbijzijnde kat gaan en drukte zijn pootje kort tegen de kat aan. "Waar is Gorsekit?" Begon hij, waar was zijn broertje? "En wat betekent het dat Gorsekit gestorven is?" Hij zag ondertussen dat zijn vader zijn moeder meenam, maar dat gaf hem nog niet zijn antwoorden, hopelijk zou deze kat dat kunnen.

Er gebeurde hier ook nooit iets goeds. Echt helemaal niets. Iedereen ging dood, leiders vergingen en de deputy stapte zomaar af, gewoon omdat haar zoon dood was. Haar kleine zoon Gorsekit… De grijze poes had laatste tijd niet meer gekeken naar de kittens, niet meer verhalen aan ze verteld zoals ze vroeger deed. Want nu was ze anders, en ze durfde de harde realiteit niet aan, dat niet alles kon gaan of zijn wat ze wilde. De warrior was al een tijd zo gestressed om alles, ze was ook helemaal alleen. En de evenementen in de clan maakten het alleen maar erger, veel erger. Waarom kon de wereld niet gewoon even stilstaan, even niks veranderen; het gewoon laten zoals het was. Maar dat werkte blijkbaar niet, niet in deze wereld. Haar kop zat ergens anders maar haar emoties waren hier. Er was weer iemand dood, een jonge ziel die zoveel waardigs kon doen later, die was gewoon- dood. Iedereen ging dood of weg, iedereen gaf niets om een ander, het was altijd een spelletje van ruzie en go. De poes was al een tijdje gaan zitten sinds dat de deputy sprak, alhoewel ze er niet goed bij was, maar verloren in haar diepe gedachten. Ze kon het niet geloven dat dit allemaal gebeurde. Iedereens leven leek zo goed te gaan, het leek ideaal en perfect. En dan gingen ze allemaal dood, allemaal, één voor één. De poes schudde haar gedachten even weg. Dit was het toch? De harde realiteit, een spel van leven en dood, toch? Ze vond dit niet eerlijk, echt niet eerlijk. En er was absoluut niks dat zij kon doen, want ze had er helemaal niets mee te maken. Maar dat ene stuk van haar hart zei haar dat ze iets had moeten doen, gewoon iets kleins om het beter te maken, maar ze was een stomme poes die haar verstand was verloren. Wat was er nog waardig aan? Was er nog iets dat goed liep in de wereld?