Can you feel the darkness?

Flutterpaw.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw lag al weer een poosje in de den. Hij mocht wellicht de ziekte van Acornstar niet hebben maar het feit dat hij bijna verdronken was geweest had zijn longen verzwakt. De kater kon nauwelijks slapen, wellicht omdat hij een doodsangst droeg voor Newtpaw, en daardoor ook moeite had om Pepperpaw aan te kijken. Twee katten die hier veel te vinden waren. Zijn tweekleurige ogen stonden vermoeid terwijl hij zich vermoeid nogmaals in zijn nest omdraaide. Het was zacht en warm genoeg maar zijn spieren waren stram, af en toe voelde zijn ademhaling nog wat zwaar en ook het feit dat hij niet voldoende rust kon krijgen en soms zelfs de medicatie weigerde zorgde er niet voor dat hij sneller zou herstellen.

Na de zoveelste draai en zucht die over zijn lippen rolde duwde de kater zich onhandig omhoog om zijn blik door de halfduistere den te laten glijden. Zijn poten leken onder zijn gewicht te trillen. Hij hoopte dat hij snel genoeg weer terug naar de Apprentice Den mocht. Dat hij ergens mocht slapen waar hij niet direct een Flamepoint tegen kwam. Zijn tweekleurige ogen gleden naar de tabby van Windclan. De Medicine Cat die tegen hem nog geen vijandigheid had getoond.

Zijn passen waren sloom, langzaam omdat hij gewoon de conditie niet meer had om snel te lopen. De kracht was grotendeels verdwenen, door de bijna dood ervaring maar ook doordat hij mentaal een behoorlijke klap had opgevangen. Zijn stem was schor toen hij de kattin onhandig aan sprak. De eerste kattin die wellicht een beetje als een moederfiguur op hem had gereageerd. 'Routnose,' zijn stem klonk sip, krakerig en gewoonweg even vervelend als hij zich voelde. Ach, hij was nog geen echte Shadowclanner die alles verborg. 'Ik kan niet slapen,' het klonk net zoals een zielige kitten die buikpijn had of een ernstige nachtmerrie. Wellicht was hij ook niet meer dan een zielige kitten.

- Routnose

He began to fly.

Elfje

Can you feel the darkness? D9qgc1k-83b9005e-2a8d-4efb-b704-863d970e9e81

Iedere keer dat ze wakker lag probeerde ze het weer, maar als het niet de wolken waren, dan was het wel het dikke bladerdak boven hen dat de maan van haar zicht ontnam. Het was hier altijd zoveel donkerder, alsof de zon en maan moesten vechten om nog gezien te worden. Ze vond het prachtig hoe op zonnige dagen er allerlei lichtvlekjes over de grond heen dansten, maar ze miste de open hemel. Ze kon daar altijd iets van comfort vandaan halen, om te weten dat de sterren naar haar keken. Al wist ze nu niet of het met een boe blik was. De poes zuchtte vermoeid en verslagen, waarna ze haar kop op haar poten legde en treurig voor zich uit keek. Ze voelde haar ogen weer prikken, maar was te moe om daadwerkelijk te huilen. Morgen zou ze weer hard moeten werken en iedere dag was ze zo doodop, maar het liefst ging ze ook de hele nacht nog door. De stilte die de nacht bracht was verschrikkelijk, haar zondes hielden haar wakker. Oh, arme kleine Gorsekit...

Pootstapjes trokken haar aandacht. Eerst bewogen haar oortjes, waarna ze ook haar kop ophief toen ze een klein, gestreept figuur haar kant op zag slenteren. Even keek ze wat verward, waarom zou die jonge apprentice nog wakker zijn? Hij verbleef sinds kort ook hier na een bijzonder incident waar ze enige moeite mee had, en hij had alle rust nodig om op te knappen. "Oh, ehm, hoi Flutterpaw," hij kon ook niet slapen, verkondigde hij zielig. Even twijfelde de poes, wetend dat hij het alsnog zou moeten proberen. Maar ze wist hoe het was om niet te kunnen slapen, en ook heel goed dat de woorden 'blijf het gewoon proberen' meestal niets opleverden. Haar groene ogen keken hem aan en ze glimlachte zachtjes. "Ik ook... Wil je anders even hier komen zitten?"

Flutterpaw.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw was zich wellicht wel bewust dat de knappe gestreepte kattin niet tot zijn Clan behoorde maar toch voelde hij zich meer op zijn gemak bij de Windclanner dan menigeen van zijn Clangenoten. Ergens voelde het voor hem en zijn jeugdige hart toch alsof ze er een beetje bij hoorde, in deze Clan. Immers hadden ze het nooit zonder haar gered, hij waarschijnlijk ook niet. Medicatie leek hij alleen van haar aan te nemen of als ze er bij was, zodat ze een oogje op de twee Apprentices kon houden en hij er zeker van was dat hij niet vergiftigd werd. De kans was wellicht klein, maar in zijn ogen niet klein genoeg. Het hielp ook niet dat hij nog bijna elke nacht nachtmerries had, van Bloodclan en soms ook over Newtpaw. Uiteindelijk leefde hij, maar voor hoe lang? De oortjes van Routnose bewogen zich toen het duidelijk werd dat de zwakke Apprentice naar haar toe stapte. Hij had al vanaf zijn nest gezien dat ze wakker was dus voelde Flutterpaw zich niet echt schuldig. Immers had elke kat rust nodig, zeker katten die bijna verdronken waren geweest.

'Oh, ehm, hoi Flutterpaw,' begroette de gevlekte kattin hem waarna hij zielig verkondigde dat hij niet kon slapen. Het betekende echter niet dat hij niet moe was, enkel niet moe genoeg om zich door de nachtmerries heen te vechten. Groene ogen werden op de tweekleurige kijkers van de jongere kater gericht voordat de Medicine Cat zachtjes glimlachte. 'Ik ook... Wil je anders even hier komen zitten?' Vroeg ze waardoor hij langzaam knikte en moeizaam met een zuchtje zich naast haar neer zette. Hij was nog wat stijf, wellicht ook doordat hij behoorlijk ziek was geweest. Hij was een redelijke tijd buiten bewustzijn geweest. Uiteindelijk knapte hij wel op, maar het ging niet zo snel als hij wellicht had gewild. Elke dag in deze den gaf hem nieuwe stress en hij kon er moeilijk over spreken. Bluejay wist het nu, en daarmee had hij hem wellicht ook in gevaar gebracht ook al wist niemand dat het een van de Medicine Cat Apprentices was geweest. Waarom had Newtpaw hem laten leven? 'Denk je dat Starclan mij zal accepteren? Ik wil niet meer...' Murmelde de kater zachtjes terwijl tranen in zijn ogen schoten. Hij wilde naar Starclan, naar de plek waar zijn voorouders waren, als deze nog een soort van band voor hem voelde. Hij wilde niet alleen zijn. Hij voelde zich zo alleen, misschien was het makkelijker om gewoon op te geven. Niet elke stap na te hoeven denken of hij wel veilig was, of hij dit ooit zou zijn. Starclan was verbonden met de Medicine Cats, diens Apprentices en Leaders. Betekende dit dat hij als onwaardig werd gezien? Had zijn vader dan toch gelijk gehad? Bluejay was duidelijk geweest dat hij niet snapte waar de jonge kater het vandaan haalde. Hij kon het moeilijk uit leggen als hij het stil zou houden, maar dit geheim drukte op zijn fragiele schouders. Mentaal was hij nog lang niet ontwikkeld, hij had meer dan ooit tevoren iemand nodig die hem zou blijven steunen en tonen dat hij het leven waard was. Dat hij Shadowclan kon tonen dat hij daadwerkelijk potentie had. Zijn mentor was nog niet eens wezen kijken of hij nog leefde, hoe hij het maakte. Hij was gewoon een van vele zielen die ooit hier rond zouden hebben gelopen. Zou hij ooit meer worden dan dat?

He began to fly.

Elfje

Hij stemde in en kwam haar kant op, al leek zijn lichaam wat stijf te zijn. Hij was ook behoorlijk ziek geweest, dus gek vond ze dat niet. Routnose schoof wat op zodat er plek voor hem was en sloeg haar staart bezorgd om hem heen. Heel even vergat ze haar eigen zorgen, de dingen die haar nachten lang achtervolgden toen de kitten sprak. Meteen kwam ze overeind, nu echt volledig wakker. "Hey, hey, hey," murmelde ze zachtjes en probeerde met haar staart de tranen uit zijn ogen te vegen. Haar groene ogen fonkelen van bezorgdheid. "Wil je niet zulke enge dingen zeggen, Flutterpaw?" ze sloeg zichzelf om de kitten heen in een warme omhelzing die ze lang voort liet duren, zodat hij even zou weten dat er tenminste dan nog één kat was die oprecht veel om hem gaf. "Starclan is een prachtige plek, en ze zullen je zonder twijfel accepteren, Flutter, maar pas als het jouw tijd is. Als je oud bent, en en mooi leven hebt gehad," haar stem was zacht en warm. "Er is een reden dat we eerst hier zijn, en niet bij de sterren. Het leven heeft zoveel moois te bieden, in iedere kleine hoek," ze liet hem een beetje los, zodat ze in zijn ogen kon kijken. "Soms zijn dingen heel moeilijk, echt heel moeilijk. Maar weet je? Tijd gaat altijd verder, zelfs als het niet zo lijkt. Het is niet voor altijd nacht, het blijft nooit eeuwig Leafbare. Ooit komt de zon weer op en uiteindelijk groeien alle plantjes weer, maar dan moet je er wel bij zijn om ze te zien. Begrijp je?"

Flutterpaw.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw was voor nu niet alleen, had nog een veilige muur staan tussen hem en de Medicine Cat Apprentices van Shadowclan. Routnose was een van de weinige katten die hem het idee gaven dat hij nog wat waard was. Hij voelde zich al in al niet geheel op zijn plek bij Shadowclan. Hij miste vrede, rust, vertrouwen en had het gevoel dat als hij niet in de buurt van een van de katten was die hem zeker niet zouden doden, hij in gevaar was. Elke kleine beweging vanuit de schaduwen deed hem opschrikken totdat hij simpelweg te vermoeid was en geen andere keuze meer had dan te gaan slapen. Zelfs dan sliep hij rusteloos en onregelmatig. De Medicine Cat van Windclan schoof wat opzij waardoor de kleine bruine kater in staat was om tegen haar aan te kruipen. Een staart werd om zijn slanke postuur heen geslagen. Ooit zou hij wel groter worden maar hij bleef minder stevig dan zijn Clangenoten. Met zijn woorden leek hij haar helemaal te wekken, ze leek op te schrikken uit haar gedachten en kwam nu overeind. 'Hey, hey, hey,' Murmelde de kattin zachtjes waarna ze met haar staart de tranen uit zijn ogen probeerde te vegen. De kater knipperde deze flink voordat hij onhandig de brok in zijn keel weg probeerde te slikken. 'Wil je niet zulke enge dingen zeggen, Flutterpaw?' Vroeg de volleerde Medicine Cat met bezorgde ogen, waardoor hij zijn oortjes bewoog en zijn schouders stroef ophaalde. Hij kon er weinig aan veranderen dat hij zich zo voelde, toch? De bruin-witte kattin sloeg zichzelf om de kitten heen in een warme omhelzing die ze lang voort liet duren. Het enige waar het voor zorgde as dat de jonge kater zich in haar warmte verborg. 'Starclan is een prachtige plek, en ze zullen je zonder twijfel accepteren, Flutter, maar pas als het jouw tijd is. Als je oud bent, en en mooi leven hebt gehad,' de stem van d eksttin was zacht en warm; het kon ook bijna niet anders. Routnose was nu eenmaal het tegenovergestelde van vele Shadowclanners. 'Er is een reden dat we eerst hier zijn, en niet bij de sterren. Het leven heeft zoveel moois te bieden, in iedere kleine hoek,' ze liet hem een beetje los, zodat ze in zijn ogen kon kijken. Flutterpaw knipperde zijn tweekleurige ogen terwijl een grote vraag erin leken te weerspiegelen, hij keek niet weg van de kattin, nam duidelijk elk woord in zich op. 'Soms zijn dingen heel moeilijk, echt heel moeilijk. Maar weet je? Tijd gaat altijd verder, zelfs als het niet zo lijkt. Het is niet voor altijd nacht, het blijft nooit eeuwig Leafbare. Ooit komt de zon weer op en uiteindelijk groeien alle plantjes weer, maar dan moet je er wel bij zijn om ze te zien. Begrijp je?' Flutterpaw sloot zijn ogen waarna hij diep inademen, de ondergeur van Windclan voelde nu lang zo vijandig nog niet. 'Ik zal niet zo lang leven. Niet hier.' Zijn stem klonk trillend en ruw. Het was duidelijk dat dit een emotionele beslissing was. 'Niemand kan mij beschermen voor het duister vanbinnen.' Ergens klonk het alsof hij over zijn eigen hart sprak en niet over een andere kat in Shadowclan die hij nu associeerde met het duister.

He began to fly.

Elfje

Hij was doodsbang. Het raakte haar diep en haar oren zonken diep in haar nek. In zijn tweekleurige ogen lagen zoveel emoties, maar het verhaal kon ze nog niet bij elkaar puzzelen. Bezorgd drukte ze de appprentice steviger tegen haar aan. "Waarom zeg je dat Flutter? Waarom ben je zo bang?" de zorgen waren duidelijk hoorbaar in haar stem, omdat ze niet begreep welke demonen hem op de hielen zaten. "Welk duister?" sprak ze zachtjes. "Als ik Shadowclan zie, zie ik een clan die van elkaar houdt, die veel heeft meegemaakt en het beste wilt, en hetzelfde zie ik in jou,"

Flutterpaw.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Zijn lichaam mocht wellicht beter worden maar dat deed zijn ziel niet. De vlammen leken doffer te worden, zijn levenslicht leek te flikkeren. Hij wilde niet meer, hij had geen hoop en katten zonder hoop en liefde kwamen niet ver in het leven. Al met al wachtte de kater met weemoed tot het moment dat zijn lichaam op zou houden, zelfs al was er een puntje in zijn ziel een klein zwak lichtje dat nog wilde vechtten en dus ging hij nog door. Zelfs al was hij er van bewust dat hij waarschijnlijk niet veel ouder zou worden, niet nu Newtpaw macht over hem had en er geen kat was naast hem die het gevaar van de flamepoint in zag. Het zou Tallstar weer geheel opnieuw zijn. Had Shadowclan wel de kracht om daar weer boven op te komen? Hij had er weinig vertrouwen in. Alleen kon hij moeilijk al deze woorden uitspreken bij degene die de mentor was van de twee flamepintsflamepoints. De oortjes van de bruin-witte kattin gleden verder haar nek in bij zijn woorden. Bezorgd drukte ze hem dichter tegen zich aan waardoor hij zijn ogen sloot en diep haar geur in ademde, een geur die zo anders was dan die van zijn Clangenoten ondanks het feit dat het er nog steeds op leek. Het bleef een kat, hij begon langzaam door te hebben dat alle Clans toch niet zo verschillend waren. Ze vochten allemaal om te mogen leven in dit bos. Flutterpaw drukte zijn slanke lichaam nog dichter tegen haar aan. 'Waarom zeg je dat Flutter? Waarom ben je zo bang?' Vroeg de kleine kattin waardoor hij zijn ogen sloot. 'Een kat ziet de dood niet totdat het recht in zijn ogen kijkt.' Het klonk cryptisch. Hij zou haar nooit kunnen vertellen waar Newtpaw tot in staat was. Was de dood van de Elder wel een ongeluk geweest? Hij begon zich nu toch wel af te vragen, hoe gevaarlijk de flamepoint zou kunnen zijn. Was hij de enige waar ze het op gemunt had? Waren er meer? Wat was de toekomst van Shadowclan met haar als Medicine Cat? Zou Routnose hem geloven, nooit. Die zag alleen de lieve kleine Medicine Cat Apprentice. Dat kon hij haar niet afnemen. 'Welk duister?' Vroeg de Windclanner waardoor hij heen en weer wiegde alsof hij zichzelf gerust moest stellen. 'Het stille duister, de jager.' Murmelde hij bijna alsof hij niet helemaal meer honderd procent was. Was hij ooit in orde geweest? Niemand had hem beschermd tegen de pijn van opgroeien zonder ouders, zonder stabiliteit. Hij had geen mama en geen papa die hij kon vertellen wat er aan de poot was zonder dat ze hem in de steek zouden laten. Die op zijn woord zouden vertrouwen als de waarheid verteld werd. 'Als ik Shadowclan zie, zie ik een clan die van elkaar houdt, die veel heeft meegemaakt en het beste wilt, en hetzelfde zie ik in jou,' Mauwde de oudere kattin waarop de kater zijn tweekleurige ogen opende. 'Zie jij alles, hoor jij wel alles van ons, Routnose?' Murmelde de kater voordat hij in een van zijn wat zeldzamer wordende hoestbuien belandde. Zijn lichaam schokte terwijl hij zijn ogen weer sloot. Hij hoopte dat ze niet weg zou gaan om kruiden te halen om hem te helpen. Hij klemde dan ook zijn poten om die van haar, zich aan haar vast. 'Blind in de schaduwen...' Iedereen was blind in het donker, de monsters waren aanwezig in het duister van de nacht. Meer dan wanneer het licht was en hij weer een nieuwe dag mocht zien. Hij was altijd bang gedurende een nacht toch nog dood te gaan. Een angst die in zijn ogen te lezen was voor wie hem goed kende. Zoals Routnose. 'Ik wil niet dat je gaat mama Routnose.' Murmelde hij zachtjes moeizaam. Ze was meer een ouder dan welke kat dan ook in Shadowclan. Want ze zag hem staan.

He began to fly.

Elfje

Flutterpaw leek wartaal uit te kramen. Even was ze bang dat Starclan in hem zat, dat hij hun al even verwarrende woorden zei. Maar hij voelde warm aan en in zijn ogen zag ze geen sterren. De poes vleidde haar kop tegen die van hem en likte rustiger zijn vachtje schoon. "Shht, rustig maar Flutter, je bent veilig, doe maar rustig aan," herhaalde ze zachtjes in de hoop hem wat rust te gunnen. Hij hoestte hard en klemde zich aan haar vast. "Rustig inademen, focus maar op mij," murmelde ze en dwong zichzelf ook om rustig in te ademen. "vijf tellen in, zes tellen uit," dat was het trucje dat haar eigen moeder haar altijd had geleerd. De woorden van Flutterpaw waren een schop regelrecht in haar kleine hartje. Somber zuchtte ze. Met iedere dag die verstreek leek het alsof ze meer achter moest laten hier. "Ik.. Ik kan niet-" nu haalde ze zelf diep adem. "Ik hoor in windclan, Flutter. Net als dat jij hier hoort. Ik heb daar familie, en vrienden en plichten, uiteindelijk moet ik wel terug," legde ze uit en keek weg. Ze zou hem met liefde meenemen. Hem, en Pep, en Newt, iedereen in haar den. Gezellig en knus, samen met Lizard en Falcon. Maar ze wist dat het niet mogelijk was, alleen door de stomme grenzen die ze zelf hadden bedacht. Ze gaf de apprentice een kopje. "Maar ik verdwijn niet opeens, hoor. We kunnen elkaar nog wel blijven zien, en op een dag zal je mij helemaal niet nodig hebben. Dan lijkt alles waar je je nu zorgen over maakt zo ver weg. Niets duurt voor eeuwig, Flutter, geloof me,"

Flutterpaw.

Just when the caterpillar thought his life was over...

De bruine kater was duidelijk verder gewond dan dat hij onder woorden kon brengen. Iets bleef zijn mentale gezondheid beïnvloeden, iets waar hij niet over kon praten. Simpelweg omdat hij niemand kon vertrouwen, omdat hij niet in een positie stond waaien hij zichzelf bewezen had. Niemand zou hem geloven want zijn duivel had ook een zachte, warme kant die de meeste andere katten kenden. Terwijl hij altijd al een buitenbeentje was geweest, kortom hij zag geen mogelijkheid om zichzelf te beschermen tegen haar. Hij kon enkel hopen, hopen dat Starclan uiteindelijk, ooit achter hem zou gaan staan. Zijn tweekleurige ogen stonden somber, met tranen die glinsterden en af en toe langzaam uit zijn ooghoeken drupten. Hij sprak enkel verwarrende taal, simpelweg omdat de paniek elke keer weer toesloeg en omdat hij iets moest delen. Een waarschuwing, zelfs al kon Routnose er vrij weinig mee. De knappe kattin vleidde haar kopje tegen hem aan en likte voorzichtig, met rustige halen zijn vacht schoon waardoor hij zich tegen haar aan genesteld iets leek te ontspannen. 'Shht, rustig maar Flutter, je bent veilig, doe maar rustig aan,' herhaalde de kattin zachtjes, in de hoop dat ze hem wat rust kon geven. Hij mocht misschien zijn houding wat ontspannen, maar de onrust was nog duidelijk in zijn ogen te zien voordat hij in een hoestbui belandde. Angstig klemde de kater zich aan haar vast, zodat de Medicine Cat niet op kon staan. Het was duidelijk dat hij naast alles een verlatingsangst had, dat hij haar nodig had. Haar aanwezigheid hield hem gegrond, net zoals die van Bloodhound en Bluejay. 'Rustig inademen, focus maar op mij,' Murmelde ze terwijl ze zelf rustig in en uit ademde. Flutterpaw legde zijn oor tegen haar schouder aan, terwijl hij happend naar adem haar directie probeerde te volgen. 'vijf tellen in, zes tellen uit,' De kater leek langzaam wat rustiger te ademen voordat hij het natuurlijke ritme weer vond. Zijn ogen stonden somber voordat hij zachtjes en moeizaam begin te spreken. Eerst over het donker in de Clan, het donker dat hij elke keer zag in zijn dromen, wanneer hij zijn ogen sloot en overdag wanneer Newtpaw in de den aanwezig was. De Medicine Cat zuchtte toen hij duidelijk maakte dat hij haar niet weg wilde zien gaan. Hij zou haar heel erg missen, dat niet alleen. Routnose was de veiligheid tussen hem en Newtpaw. De flamepoint leek nog een respect voor haar te hebben. 'Ik.. Ik kan niet-' nu haalde de Medicine Cat zelf diep adem. 'Ik hoor in windclan, Flutter. Net als dat jij hier hoort. Ik heb daar familie, en vrienden en plichten, uiteindelijk moet ik wel terug,' legde de kattin uit. Natuurlijk wist hij dat ze weer terug moest, Shadowclan was zijn thuis en Windclan die van haar. Flutterpaw drukte zijn kop tegen haar aan, nu op zijn beurt haar troostend. 'Ik ben geen Shadowclanner, niet zoals de anderen. Ik haat.... Ik... Iemand van deze Clan... Het... Ze... Het.. wilde mij dood. Ik ik... Starclan stopt hen niet... En accepteerde mij nog niet.' Hij hoorde niet thuis in een Clan dat moorde, gewoon omdat het kon of omdat hij iemand op een slecht moment had gezien als kitten. Hij was onschuldig en alles om hem heen leek hem toch telkens weer te verwonden. Eerst de overname van Bloodclan die diep onder zijn huid was gaan zitten, en nu een ander die besloten had dat hij niet hier hoorde. Niet onder hen moest zijn. En die kat was de Apprentice van een van de beste katten die nog onder de sterrenhemel rond liep, van Routnose. Lieve, zachtaardige Routnose. 'Bluejay en Bloodhound zijn goed, maar de rest... Wanneer gaat de volgende... Gaat...' Hij maakte zijn zin niet af terwijl zijn blik op eindeloos naar boven gleed en tranen over zijn wangen liepen. Hij was machteloos. De kattin gaf hem een kopje. 'Maar ik verdwijn niet opeens, hoor. We kunnen elkaar nog wel blijven zien, en op een dag zal je mij helemaal niet nodig hebben. Dan lijkt alles waar je je nu zorgen over maakt zo ver weg. Niets duurt voor eeuwig, Flutter, geloof me,' Hij kon haar opzoeken, hij zou haar opzoeken als hij haar nodig had. Zelfs al mocht hij officieel gezien niet over de grens heen stappen. Dat was een van de eerste dingen dat een Apprentice zou leren. 'Zal Starclan hen straffen, hen die... Hen die slecht zijn? Ooit?' Dat was het enige dat hij nodig had, de wetenschap dat slechte katten ooit hun lot tegemoet zouden lopen, zelfs als hij hen niet zou overleven.

He began to fly.

Elfje

Onderwerp: Re: Can you feel the darkness?